Ο Μάνος Σαριδάκης, Δρ. Σωματιδιακής Κοσμολογίας, κύριος ερευνητής στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών και υποψήφιος βουλευτής με το ΚΚΕ στον Νότιο Τομέα Αθήνας, στην παρέμβασή του σημείωσε:

«Ολοι μιλούν για τον κομβικό ρόλο της επιστήμης και της Ερευνας στην εποχή μας. Αλλά δεν έχουν στο μυαλό τους όλοι το ίδιο. (...)

Εμείς θεωρούμε την επιστήμη και την Ερευνα απελευθερωτική και παραγωγική δύναμη, τόσο επειδή μας επιτρέπουν τη βαθύτερη γνώση του κόσμου στον οποίο υπάρχουμε και δρούμε, όσο και γιατί η εφαρμογή τους οδηγεί σε ριζική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Αλλοι τη θεωρούν ευκαιρία απόκτησης πλούτου για τους προνομιούχους.

Εμείς θεωρούμε ότι η επιστήμη και η Ερευνα οφείλουν να έχουν ως στόχο την κάλυψη των υλικών και πνευματικών αναγκών της κοινωνίας, άλλοι προσπαθούν να την ποδηγετήσουν και να τη θέσουν υπό την υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου.

Τα παραδείγματα πολλά. Την ώρα που η συλλογική δράση της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας (παρεμπιπτόντως, το 90% όλων των επιστημόνων όλης της Ιστορίας της ανθρωπότητας είναι ζωντανοί και εργάζονται), την ώρα λοιπόν που αναδεικνύονται απίστευτες δυνατότητες σε όλους τους τομείς, ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας ζουν χειρότερα από τους γονείς τους για πρώτη φορά εδώ και αιώνες.

Αλλά και για τους ίδιους τους επιστήμονες ερευνητές, τους παραγωγούς της νέας γνώσης, τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Υπάρχουν στη χώρα μας γύρω στα 10.000 μέλη ΔΕΠ στα πανεπιστήμια και 850 ερευνητές στα ερευνητικά κέντρα. Αλλά υπάρχουν και πολλές εκατοντάδες μη μόνιμων καθηγητών (οι γνωστοί ΠΔ 407) και πολλές χιλιάδες μη μόνιμων ερευνητών και ερευνητριών, με όλων των ειδών τις συμβάσεις (κάτοχοι μεταπτυχιακού, υποψήφιοι διδάκτορες, μεταδιδακτορικοί ερευνητές και ερευνήτριες, συμβασιούχοι ερευνητές κ.ά.). Στα ερευνητικά κέντρα, ειδικότερα, η αναλογία μόνιμων - μη μόνιμων ερευνητών είναι 1 προς 4 τουλάχιστον. (...)

Η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων και συναδελφισσών, μόνιμων και μη, ανήκουμε στη μεγάλη στρατιά μισθωτών επιστημόνων και ερευνητών που επιβιώνουμε πουλώντας την ειδικευμένη εργατική μας δύναμη, και μάλιστα με πολύ χαμηλότερο αντίτιμο από ό,τι παλιότερα. (...)

Απέναντι σε όλα αυτά, αντί για τον ατομικό δρόμο της επιδίωξης της προσωπικής επιβίωσης, εμείς προτείνουμε τον συλλογικό δρόμο της αλλαγής των συσχετισμών και της βελτίωσης και ανατροπής της κατάστασης, δίπλα στους υπόλοιπους εργαζόμενους, δίπλα στους μη μόνιμους και τους συμβασιούχους συναδέλφους μας, δίπλα στους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας.

Κλείνοντας, να μην ξεχνάμε ότι ο επιστήμονας, δίπλα στον ρόλο του στην παραγωγή νέας γνώσης στο αντικείμενό του, έχει πάντα και κοινωνικό ρόλο, καθώς όπως έλεγε και ο μεγάλος φυσικός Σρέντιγκερ "μπαίνοντας στο εργαστήριο δεν μπορεί να αφήσει την κοινωνικοπολιτική κοσμοθεωρία του στον καλόγερο, μαζί με το παλτό του και το καπέλο του".

Κατά καιρούς πολλοί μας λένε "εσείς είστε επιστήμονες που γνωρίζετε θαυμαστά πράγματα, τι δουλειά έχετε με τα μικρά, με την ασημαντότητα της πολιτικής;". Δεν θα μας κάλυπτε τίποτα περισσότερο από το γνωστό ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ (προσωπικά ως αστροφυσικός έχω ακόμα έναν λόγο να ταυτίζομαι με τον μεγάλο ποιητή):

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, / πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο / είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, / είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Οσο μεγαλειώδη και να είναι τα επιτεύγματα της επιστήμης, θα μένουν ανολοκλήρωτα όσο υπάρχουν άνθρωποι αλυσοδεμένοι, άνθρωποι που πεινάνε, άνθρωποι που κρυώνουν, άνθρωποι που τους εμποδίζουν να ζήσουν σαν άνθρωποι.

Με το ΚΚΕ λοιπόν!».

Η Δανάη Πλα - Καρύδη, Δρ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών ΕΜΠ, Μεταδιδακτορική Ερευνήτρια στο Ερευνητικό Κέντρο «Αθηνά» και πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στο Κέντρο, μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων σε Ερευνητικά Ιδρύματα ΙΔ και μέλος της αντιπροσωπείας του ΤΕΕ, υποψήφια βουλευτής με το ΚΚΕ στον Νότιο Τομέα Αθηνών, στην παρέμβασή της μεταξύ άλλων σημείωσε:

«Είμαστε 8.000 μισθωτοί υψηλού επιστημονικού επιπέδου και μεγάλης εξειδίκευσης, που πάνω μας εφαρμόζονται οι πιο καινοτόμες μέθοδοι εκμετάλλευσης. Εργαζόμαστε σε ιδρύματα και φορείς με ακραία υποστελέχωση, όπου η καρδιά της ερευνητικής δραστηριότητας διεξάγεται από μισθωτούς με δελτίο παροχής υπηρεσιών και υπότροφους. Δηλαδή από μισθωτούς χωρίς δικαιώματα. Χωρίς ωράριο. Χωρίς άδειες. Χωρίς αναγνώριση προϋπηρεσίας. Χωρίς επιδόματα. Χωρίς αποζημίωση απόλυσης. Χωρίς αποζημιώσεις για εργατικά "ατυχήματα". Με δώδεκα και όχι δεκατέσσερις μισθούς καθηλωμένους στα ίδια επίπεδα ανεξάρτητα από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό. (...) Το συγκεκριμένο καθεστώς εργασίας έχει οδυνηρές συνέπειες ιδιαίτερα στη ζωή των νέων γυναικών, καθώς δεν δικαιούνται άδεια εγκυμοσύνης και ανατροφής τέκνου, δεν έχουν καθορισμένο ωράριο και αντιμετωπίζουν εκτεταμένα την περιστασιακή τηλεργασία. (...)

Δεν είναι όμως μόνο τα εργασιακά δικαιώματα που επιδρούν στη ζωή των ερευνητών. Η ερευνητική δουλειά διεξάγεται μέσα σε έναν αδυσώπητο ανταγωνισμό μεταξύ εταιρειών, ερευνητικών ομάδων, καθηγητών. (...) Εργαζόμαστε στην αβεβαιότητα για το τι θα γίνει μόλις τελειώσει κάθε πρότζεκτ. Αλλά και ξοδεύουμε τις δημιουργικές μας δυνάμεις σε μη παραγωγικές δραστηριότητες, σε ατελείωτες παρουσιάσεις και δημόσιες σχέσεις. Εργαζόμαστε ταυτόχρονα σε δύο και τρία έργα, με ασφυκτικές πιέσεις για αμφιβόλου ποιότητας δημοσιεύσεις με το κιλό και με μια εκκωφαντική αδιαφορία για τη διατριβή μας. Την ώρα που στα εργαστήριά μας δεν τηρούνται οι βασικοί κανόνες ασφαλείας, ακόμα και αν έχουν επικίνδυνα υλικά και απόβλητα, χωρίς γιατρό εργασίας, χωρίς έλεγχο για την ποιότητα του αέρα, τη στατική επάρκεια, ακόμα και με κεραίες που εκπέμπουν μέσα σε κτίρια του ΕΜΠ και προκαλούν πονοκεφάλους στους εργαζόμενους. (...)

Δεν υπάρχει ουδέτερη έρευνα που να αναπτύσσεται έξω από τις οικονομικές νομοτέλειες του συστήματος που υπηρετεί. Αυτός είναι ο λόγος που η έρευνα και η καινοτομία δεν μπορούν να κρύψουν τη δυσοσμία που τους κόλλησε ο καπιταλισμός. Και εμείς οι εργαζόμενοι στην έρευνα την ξέρουμε καλά. Εχουμε συγκρουστεί για να την αποδιώξουμε: Στους αγώνες μας ενάντια στα ΝΑΤΟικά έργα που φτιάχνουν ειδικά ραντάρ για το πνίξιμο των προσφύγων στο Αιγαίο, ενάντια στα ευρωενωσιακά έργα για την έγκαιρη ανίχνευση της ριζοσπαστικοποίησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την προστασία κρίσιμων υποδομών από λαϊκές εξεγέρσεις. Με τον αγώνα μας ενάντια σε ολόκληρες ΝΑΤΟικές μονάδες που ιδρύονται στα ερευνητικά κέντρα ανά την Ελλάδα. (...)

Δώσαμε αγώνες ενάντια σε κάθε κυβέρνηση που πέρασε. Ολες προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον κλάδο σαν βιτρίνα, αξιοποιώντας τα επιτεύγματα των εργαζομένων για να αποδείξουν ότι η έρευνα της επιχειρηματικότητας και του ανταγωνισμού μπορεί να λύσει τα προβλήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας. (...)

Επειδη, είναι ουτοπικό να περιμένουμε η έρευνα κάτω από την μπότα του κέρδους να υπηρετήσει την κοινωνία, επειδή είναι ουτοπικό να στηριζόμαστε στην ατομική διαπραγμάτευση με τον καθηγητή για τη βελτίωση των δικαιωμάτων μας, ειδικά σε συνθήκες αβεβαιότητας στις ροές εν μέσω πολέμου. Για αυτό χρειάζονται καθημερινή σύγκρουση και αγώνας. (...) Για αυτό χρειάζεται σήμερα δυνατό ΚΚΕ!».