Ο Κυριάκος Ιωαννίδης

Εισηγητικά, ο Κ. Ιωαννίδης χαρακτήρισε τα νέα προγράμματα σπουδών «στιγμιότυπο του ιδεολογικού και μορφωτικού πολέμου που εξαπολύει η αστική τάξη στα παιδιά του λαού».

Οπως σημείωσε μεταξύ άλλων, στην εποχή μας συνυπάρχουν πιο έντονα «η σχετική ημιμάθεια, η αδυναμία του ανθρώπου να συγκροτήσει ένα στέρεο μεθοδολογικό υπόβαθρο ανάλυσης του κόσμου, παρακολούθησης των αλλαγών με τη συσσώρευση γνώσεων, με την πολλαπλότητα πηγών πληροφόρησης, με την πρόσβαση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων σε αυτές.

Συνεχίζοντας υπογράμμισε ότι «το αστικό σχολείο "έχει φάει τα ψωμιά του". Δεν μπορεί να δώσει απάντηση στις ολοένα και πιο διευρυμένες δυνατότητες για μόρφωση με βάση την πρόοδο των επιστημών, με παιδαγωγικά οργανωμένη μέθοδο. Το "νέο σχολείο των δεξιοτήτων" είναι η απάντηση του παρελθόντος στο μέλλον. Γι' αυτό και αναπαράγει συνεχώς νέα προβλήματα.

Και η διέξοδος απ' αυτόν τον φαύλο κύκλο μπορεί να δοθεί χτυπώντας στην ουσία του θέματος. Δηλαδή αντιμετωπίζοντας το ζήτημα ως πολιτικό πρόβλημα. Δηλαδή ποια κοινωνική τάξη, έχοντας την εξουσία και κατέχοντας τον πλούτο, μπορεί να οργανώσει την κοινωνία και την οικονομία με βάση τα δικά της κριτήρια, τα δικά της συμφέροντα. Το πραγματικά νέο σχολείο θα είναι το σχολείο της κοινωνίας που θα έχει απαλλαγεί από τον βραχνά της εκμετάλλευσης».

Η Χρύσα Κοφίνα, φιλόλογος, μίλησε για τη διδασκαλία της Γλώσσας και της Λογοτεχνίας: «Η χρήση της Γλώσσας περιορίζεται στην επικοινωνία και δεν αντιμετωπίζεται ως μέσο οργάνωσης της σκέψης και έκφρασης, ως μέσο κοινωνικοποίησης που οδηγεί στη γνώση του κόσμου και, στη συνέχεια, στη συνειδητή επίδραση στο περιβάλλον. (...) Ετσι, διαμορφώνονται μαθητές - αυριανοί εργαζόμενοι που δεν έχουν μάθει να σκέφτονται κριτικά, που δεν διαθέτουν καν το λεξιλόγιο για να σκεφτούν και που δεν πιστεύουν στη δύναμή τους να αλλάξουν την πραγματικότητα προς όφελός τους. Γιατί γλωσσική ανάπτυξη σημαίνει πάνω απ' όλα διανοητική ανάπτυξη, ικανότητα βαθύτερης και ακριβέστερης σκέψης. Ειδικά η λογοτεχνία, πέρα από την ανάπτυξη της σκέψης και της λογικής, συμμετέχει στη σφαιρική διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, καθώς καλλιεργεί ολόκληρο τον ανθρώπινο ψυχισμό: Τη νόηση, το συναίσθημα και τη βούληση. Αποτελεί ένα μέσο για να γνωρίσουμε τον κόσμο, και μάλιστα με τρόπο ευχάριστο, και να τον φέρουμε στα ανθρώπινα μέτρα».

Νάσος Χαλκίδης

Ο Σωκράτης Παπαστεργίου, φιλόλογος, μίλησε για τη διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας: «Στο μάθημα της Ιστορίας, όπως και σε όλα τα μαθήματα του αστικού σχολείου, θα συναντήσουμε αντιφάσεις, ανακολουθίες, μισές αλήθειες και ανορθολογισμούς. Η αντίληψη που διαπερνά όλα τα σχολικά προγράμματα είναι ότι η αλήθεια είναι υποκειμενική, γι' αυτό και κάθε μαθητής καλείται να δημιουργήσει τη δική του αλήθεια για τα γεγονότα. Είναι σημαντικό να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον των μαθητών για να ανακαλύψουν την ιστορική αλήθεια, που είναι μία, όπως και η πραγματικότητα, σε μια εποχή που ακούν από παντού πως όλα είναι σχετικά».

Πρόσθεσε ότι «ο εκπαιδευτικός έχει ένα σύνθετο καθήκον. Να καλύψει τα κενά των εγχειριδίων, να δώσει άλλον προσανατολισμό στη σκέψη του μαθητή, να τον βοηθήσει να καταλάβει τις αιτίες των γεγονότων και να του δώσει μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας που μελετούν κάθε φορά».

Και κατέληξε λέγοντας: «Η Ιστορία είναι ένα μάθημα συναρπαστικό, που ζωντανεύει το παρελθόν και βοηθάει να ανοίξει το μυαλό σου δρόμους στο σήμερα και στο αύριο. Η γνώση της Ιστορίας βοηθάει τον άνθρωπο να πιστέψει στη δύναμή του, να θαυμάσει τα επιτεύγματα της συλλογικής πάλης της ανθρωπότητας για καλύτερη ζωή, να ριχτεί στη μάχη για να κινηθεί ο τροχός προς τα μπρος πιο γρήγορα, πιο αποφασιστικά».

Σωκράτης Παπαστεργίου

Τόνισε επίσης ότι «η γενικευμένη εφαρμογή των πειραμάτων, της πειραματικής διαδικασίας, είναι εκ των ων ουκ άνευ στόχος του αυριανού σχολείου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Η πειραματική διαδικασία πρέπει να έχει δύο σκοπούς πολύ βασικούς: Να εξοικειωθούν οι αυριανοί μαθητές μας και να αφομοιώσουν τον επιστημονικό τρόπο μελέτης και εξήγησης των φαινομένων που συμβαίνουν γύρω τους. Να τους εμπεδωθεί μία διαλεκτική λογική, που με αναλυτικό και επιστημονικό τρόπο να ερμηνεύονται τα φαινόμενα. Οτι η επιστήμη, ακόμη και αυτά που δεν έχει εξηγήσει ακόμα, μπορεί με τη συνεχή προσπάθεια και στο διάβα των χρόνων πάντα να καταφέρνει να τα εξηγεί και να συμβάλλει στην καλυτέρευση της ζωής του ανθρώπου».

Ο Νάσος Χαλκίδης, εικαστικός, μίλησε για το μάθημα της Αισθητικής Αγωγής. Ανέφερε ότι ενώ πρόκειται για ένα κατεξοχήν εργαστηριακό μάθημα «δεν υπάρχουν εργαστήρια, έτσι ελάχιστα μπορούν να υλοποιηθούν στο πλαίσιο του μαθήματος στην τάξη από αυτά που θεωρούνται απαραίτητα και πρέπει να διδαχθούν».

Χρύσα Κοφίνα

Τέλος, η Ελπίδα Τεμερτζίδου μίλησε για τη διδασκαλία των ξένων γλωσσών με βάση το Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες, που καθορίζει τα επίπεδα γλωσσομάθειας από Α1 (στοιχειώδης γνώση) έως Γ2 (άριστη γνώση), ανάλογα με το επίπεδο γνώσης της γλώσσας, ικανότητας χειρισμού της και επικοινωνίας. Αναφέρθηκε στη δομή των εξετάσεων και στα μέρη της εξεταστικής δοκιμασίας, μέσα από την οποία ουσιαστικά προωθούνται μια μηχανική εκτέλεση των τεστ και η έλλειψη κριτικής σκέψης.

Χρήστος Γρεβενάρης

Ελπίδα Τεμερτζίδου

Στην ομιλία του στην εκδήλωση ο Κ. Ιωαννίδης αναφέρθηκε στην παρέμβαση των εκπαιδευτικών στα σχολεία για το θέμα του πολέμου στην Ουκρανία και στο απαράδεκτο, όπως είπε, κείμενο του ΙΕΠ, που στάλθηκε στα σχολεία για να το αξιοποιήσουν οι εκπαιδευτικοί και να μιλήσουν για τον πόλεμο στους μαθητές.

Οπως σημείωσε, «φυσικά και είναι σωστό να μιλήσουμε στους μαθητές μας για τον πόλεμο, με προσαρμογές ανάλογα με την ηλικία τους. Με στόχο τα παιδιά να μάθουν να κρίνουν, να βγάζουν συμπεράσματα και αναπτύσσοντας την κριτική τους σκέψη να μάθουν να απορρίπτουν τον πόλεμο και να αγωνίζονται για την ειρήνη. Γιατί, όπως όλα τα αγαθά στη ζωή, έτσι και η ειρήνη κατακτιέται με αγώνα.

Στα σοβαρά όμως θα αρχίσουμε συζήτηση για τον πόλεμο λέγοντας ψέματα, όπως μας καλεί το ΕΙΠ και το υπουργείο; Θα πούμε ότι "ο πόλεμος επέστρεψε στην Ευρώπη", αγνοώντας ότι έχει προηγηθεί πόλεμος στην Κύπρο, που οδήγησε στην κατοχή από την Τουρκία του 37% του νησιού, θα κρύψουμε τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία, τις ματωμένες αλλαγές συνόρων για τα κέρδη του κεφαλαίου; Δηλαδή θα κάνουμε τα φερέφωνα μιας ελεεινής προπαγάνδας που κρύβει τα εγκλήματα του ενός ληστή (ΝΑΤΟ - ΕΕ) για να καταδείξει την ενοχή ενός άλλου ληστή (Ρωσία);

Ο εκπαιδευτικός που οφείλει να μιλήσει για τον πόλεμο πρέπει να μιλήσει για την αιτία του πολέμου, κάνοντας στην άκρη όλα τα υποκριτικά προσχήματα που υιοθετούν οι ιμπεριαλιστές.

Μπορούμε να πούμε ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ νοιάζονται ξαφνικά για τον λαό της Ουκρανίας που δεν θέλει αλλαγή συνόρων; Και πού πάει αυτή η ευαισθησία όταν συζητάμε για την Κύπρο, τη Γιουγκοσλαβία, την Παλαιστίνη, τη Συρία; Τι θα απαντήσουμε;

Μπορούμε να πούμε ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ νοιάζονται για τους πρόσφυγες; Και τι λέει η πραγματικότητα σε νησιά όπως η Σάμος με το Κέντρο - φυλακή για τους πρόσφυγες, τι λένε τα πτώματα των κατατρεγμένων που ξεβράζονται σε ελληνικά νησιά και όχι μόνο;

Μπορούμε να πούμε ότι ο Πούτιν καθοδηγεί αντιναζιστικό αγώνα, την ώρα που απαγορεύει κάθε αντίδραση στη χώρα του, χτυπά με λύσσα τα εργατικά δικαιώματα προς όφελος των Ρώσων μεγιστάνων;

Πρέπει να πούμε καθαρά στους μαθητές μας ότι ο πόλεμος γίνεται για τα συμφέροντα των λίγων, μιας χούφτας που θησαυρίζουν από τον κόπο των πολλών. Οι νεκροί και οι πρόσφυγες του πολέμου είναι η άλλη όψη της φτώχειας και της ανεργίας της ειρήνης τους.

Είναι οι συνέπειες του πολέμου ίδιες για όλους; Σήμερα οι Ουκρανοί μεγαλοεπιχειρηματίες είναι στα σαλέ τους στις Ελβετίες και παρακολουθούν και καθοδηγούν από τη σκοπιά τους τις εξελίξεις. Αντίστοιχα οι Ρώσοι μεγαλοεπιχειρηματίες πάνε τα κεφάλαιά τους στις Μαλδίβες και όπου αλλού και αφήνουν τον ρώσικο λαό να "γεύεται" τις συνέπειες των οικονομικών κυρώσεων. Είναι για όλους το ίδιο; Δεν θα μιλήσουμε για το πώς βιώνει τις συνέπειες ένας λαός και πώς οι κεφαλαιοκράτες μιας χώρας, ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο;

Θα πούμε ότι αρκεί η διπλωματία για να βρεθεί ειρηνική λύση και ότι χρειάζεται να μάθουμε να αποφεύγουμε τις συγκρούσεις; Λες και οι πόλεμοι γίνονται από καπρίτσια και δεν είναι η συνέχεια μιας βάρβαρης πολιτικής σε καιρό ειρήνης με άλλα μέσα;».