Με μαζική συμμετοχή εκπαιδευτικών έγινε εκδήλωση για το σχολείο των σύγχρονων αναγκών, με ομιλητή τον Κυριάκο Ιωαννίδη και παρεμβάσεις εκπαιδευτικών
Εισηγητικά, ο Κ. Ιωαννίδης χαρακτήρισε τα νέα προγράμματα σπουδών «στιγμιότυπο του ιδεολογικού και μορφωτικού πολέμου που εξαπολύει η αστική τάξη στα παιδιά του λαού».
Οπως σημείωσε μεταξύ άλλων, στην εποχή μας συνυπάρχουν πιο έντονα «η σχετική ημιμάθεια, η αδυναμία του ανθρώπου να συγκροτήσει ένα στέρεο μεθοδολογικό υπόβαθρο ανάλυσης του κόσμου, παρακολούθησης των αλλαγών με τη συσσώρευση γνώσεων, με την πολλαπλότητα πηγών πληροφόρησης, με την πρόσβαση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων σε αυτές.
Συνεχίζοντας υπογράμμισε ότι «το αστικό σχολείο "έχει φάει τα ψωμιά του". Δεν μπορεί να δώσει απάντηση στις ολοένα και πιο διευρυμένες δυνατότητες για μόρφωση με βάση την πρόοδο των επιστημών, με παιδαγωγικά οργανωμένη μέθοδο. Το "νέο σχολείο των δεξιοτήτων" είναι η απάντηση του παρελθόντος στο μέλλον. Γι' αυτό και αναπαράγει συνεχώς νέα προβλήματα.
Και η διέξοδος απ' αυτόν τον φαύλο κύκλο μπορεί να δοθεί χτυπώντας στην ουσία του θέματος. Δηλαδή αντιμετωπίζοντας το ζήτημα ως πολιτικό πρόβλημα. Δηλαδή ποια κοινωνική τάξη, έχοντας την εξουσία και κατέχοντας τον πλούτο, μπορεί να οργανώσει την κοινωνία και την οικονομία με βάση τα δικά της κριτήρια, τα δικά της συμφέροντα. Το πραγματικά νέο σχολείο θα είναι το σχολείο της κοινωνίας που θα έχει απαλλαγεί από τον βραχνά της εκμετάλλευσης».
Η Χρύσα Κοφίνα, φιλόλογος, μίλησε για τη διδασκαλία της Γλώσσας και της Λογοτεχνίας: «Η χρήση της Γλώσσας περιορίζεται στην επικοινωνία και δεν αντιμετωπίζεται ως μέσο οργάνωσης της σκέψης και έκφρασης, ως μέσο κοινωνικοποίησης που οδηγεί στη γνώση του κόσμου και, στη συνέχεια, στη συνειδητή επίδραση στο περιβάλλον. (...) Ετσι, διαμορφώνονται μαθητές - αυριανοί εργαζόμενοι που δεν έχουν μάθει να σκέφτονται κριτικά, που δεν διαθέτουν καν το λεξιλόγιο για να σκεφτούν και που δεν πιστεύουν στη δύναμή τους να αλλάξουν την πραγματικότητα προς όφελός τους. Γιατί γλωσσική ανάπτυξη σημαίνει πάνω απ' όλα διανοητική ανάπτυξη, ικανότητα βαθύτερης και ακριβέστερης σκέψης. Ειδικά η λογοτεχνία, πέρα από την ανάπτυξη της σκέψης και της λογικής, συμμετέχει στη σφαιρική διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, καθώς καλλιεργεί ολόκληρο τον ανθρώπινο ψυχισμό: Τη νόηση, το συναίσθημα και τη βούληση. Αποτελεί ένα μέσο για να γνωρίσουμε τον κόσμο, και μάλιστα με τρόπο ευχάριστο, και να τον φέρουμε στα ανθρώπινα μέτρα».
Ο Σωκράτης Παπαστεργίου, φιλόλογος, μίλησε για τη διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας: «Στο μάθημα της Ιστορίας, όπως και σε όλα τα μαθήματα του αστικού σχολείου, θα συναντήσουμε αντιφάσεις, ανακολουθίες, μισές αλήθειες και ανορθολογισμούς. Η αντίληψη που διαπερνά όλα τα σχολικά προγράμματα είναι ότι η αλήθεια είναι υποκειμενική, γι' αυτό και κάθε μαθητής καλείται να δημιουργήσει τη δική του αλήθεια για τα γεγονότα. Είναι σημαντικό να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον των μαθητών για να ανακαλύψουν την ιστορική αλήθεια, που είναι μία, όπως και η πραγματικότητα, σε μια εποχή που ακούν από παντού πως όλα είναι σχετικά».
Πρόσθεσε ότι «ο εκπαιδευτικός έχει ένα σύνθετο καθήκον. Να καλύψει τα κενά των εγχειριδίων, να δώσει άλλον προσανατολισμό στη σκέψη του μαθητή, να τον βοηθήσει να καταλάβει τις αιτίες των γεγονότων και να του δώσει μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας που μελετούν κάθε φορά».
Και κατέληξε λέγοντας: «Η Ιστορία είναι ένα μάθημα συναρπαστικό, που ζωντανεύει το παρελθόν και βοηθάει να ανοίξει το μυαλό σου δρόμους στο σήμερα και στο αύριο. Η γνώση της Ιστορίας βοηθάει τον άνθρωπο να πιστέψει στη δύναμή του, να θαυμάσει τα επιτεύγματα της συλλογικής πάλης της ανθρωπότητας για καλύτερη ζωή, να ριχτεί στη μάχη για να κινηθεί ο τροχός προς τα μπρος πιο γρήγορα, πιο αποφασιστικά».
Τόνισε επίσης ότι «η γενικευμένη εφαρμογή των πειραμάτων, της πειραματικής διαδικασίας, είναι εκ των ων ουκ άνευ στόχος του αυριανού σχολείου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Η πειραματική διαδικασία πρέπει να έχει δύο σκοπούς πολύ βασικούς: Να εξοικειωθούν οι αυριανοί μαθητές μας και να αφομοιώσουν τον επιστημονικό τρόπο μελέτης και εξήγησης των φαινομένων που συμβαίνουν γύρω τους. Να τους εμπεδωθεί μία διαλεκτική λογική, που με αναλυτικό και επιστημονικό τρόπο να ερμηνεύονται τα φαινόμενα. Οτι η επιστήμη, ακόμη και αυτά που δεν έχει εξηγήσει ακόμα, μπορεί με τη συνεχή προσπάθεια και στο διάβα των χρόνων πάντα να καταφέρνει να τα εξηγεί και να συμβάλλει στην καλυτέρευση της ζωής του ανθρώπου».
Ο Νάσος Χαλκίδης, εικαστικός, μίλησε για το μάθημα της Αισθητικής Αγωγής. Ανέφερε ότι ενώ πρόκειται για ένα κατεξοχήν εργαστηριακό μάθημα «δεν υπάρχουν εργαστήρια, έτσι ελάχιστα μπορούν να υλοποιηθούν στο πλαίσιο του μαθήματος στην τάξη από αυτά που θεωρούνται απαραίτητα και πρέπει να διδαχθούν».
Τέλος, η Ελπίδα Τεμερτζίδου μίλησε για τη διδασκαλία των ξένων γλωσσών με βάση το Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες, που καθορίζει τα επίπεδα γλωσσομάθειας από Α1 (στοιχειώδης γνώση) έως Γ2 (άριστη γνώση), ανάλογα με το επίπεδο γνώσης της γλώσσας, ικανότητας χειρισμού της και επικοινωνίας. Αναφέρθηκε στη δομή των εξετάσεων και στα μέρη της εξεταστικής δοκιμασίας, μέσα από την οποία ουσιαστικά προωθούνται μια μηχανική εκτέλεση των τεστ και η έλλειψη κριτικής σκέψης.