Είναι λογικό αυτοί που δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα από τα δικαιώματα των εργαζομένων να υπερασπίζονται το ένα και μόνο αυτό «δικαίωμα» του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, στον αντικομμουνισμό, που πάντα αποτελούσε τον προπομπό για το χτύπημα συνολικά των εργαζομένων και του λαού.

Και, βέβαια, το «δικαίωμα» αυτό το αποδέχονται εμμέσως πλην σαφώς όχι μόνο όσοι το ξεφωνίζουν, αλλά και όσοι προσυπογράφουν την πολιτική της ΕΕ που έχει για επίσημη ιδεολογία της τον αντικομμουνισμό και την ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων», που επιχειρεί να παραχαράξει την Ιστορία, με το βλέμμα όχι στο παρελθόν αλλά στο μέλλον:

Εχοντας σαν μοναδικό σκοπό τους να καταδικάσουν το νόμιμο δικαίωμα των λαών να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους με όλες τις μορφές πάλης που διαθέτουν, και πάνω απ' όλα το δικαίωμα και τον αγώνα για μια καλύτερη ζωή, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, της πάλης για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Αυτό ακριβώς στοχεύουν και όσοι αναρωτιούνται τις τελευταίες μέρες, πονηρά πονηρά, αν τάχα δεν είναι το ίδιο οι φασιστοσυνάξεις όπου «παρευρίσκονται και χαιρετίζουν» χρυσαυγίτες μαχαιροβγάλτες, βασιλόφρονες, οπαδοί της χούντας, απόγονοι συνεργατών των ναζί κατακτητών και συμμοριών που αιματοκύλισαν τον ελληνικό λαό, με τις εκδηλώσεις που οργανώνει σε όλη την Ελλάδα το ΚΚΕ, φέρνοντας χιλιάδες νέους σε επαφή με κορυφαίες στιγμές της πάλης του λαού μας, δίνοντας με ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους την αντιπαράθεση γύρω από αυτές.

Αντιπαράθεση που δεν έχει καμία σχέση με τα «κομμουνιστοφαγικά» παραληρήματα τύπου Μπογδάνου περί «διαχρονικά αντεθνικού ΚΚΕ», επειδή αυτό αρνείται (όπως το έκανε σε όλη την πορεία της Ιστορίας του) να βάλει πλάτη στην εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για λογαριασμό της αστικής τάξης, επιδεικνύοντας για άλλη μια φορά πραγματικά πατριωτική στάση για τα συμφέροντα του λαού η οποία είναι ταυτόχρονα και διεθνιστική...

Το ΚΚΕ κοιτάζει την Ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος και τη δική του, όπως και την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα τον 20ό αιώνα, την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ, κατάματα: Ούτε την ωραιοποιεί, ούτε «λαθολογεί» - τη μελετά με τα θετικά και τα αρνητικά της, με τα λάθη και τις αδυναμίες της.

Δεν κραυγάζει σε γιορτές μισανθρωπισμού που ζητάνε «κεφάλια», παινεύονται για εκτελέσεις, αναπαράγουν χυδαιότητες περί «εαμοβούλγαρων» και «κομμουνιστοσυμμοριτών», ονειρεύονται και προαναγγέλλουν δολοφονικές επιθέσεις απέναντι σε κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές.

Αυτό άλλωστε εκφράζεται και στο περιεχόμενο των εκδηλώσεών του, όπου κυριαρχούν τα παραδείγματα ηρωισμού, αυτοθυσίας, συλλογικής δράσης στον αγώνα για το δίκιο, στην πάλη για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια και πολέμους, και όχι κηρύγματα μίσους.

Ανοιχτά λέει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι το «τέλος της Ιστορίας», αλλά ότι ο τροχός θα κυλήσει ξανά προς τα εμπρός με την επαναστατική πάλη των λαών, παρά τα προσωρινά ιστορικά πισωγυρίσματα και φυσικά παρά τη θέληση των εκμεταλλευτών.

Οτι παλεύει για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, που είναι η κοινωνική πρόοδος απέναντι στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, που οργανώνει τον καθημερινό πόλεμο απέναντι στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα για τα κέρδη μιας μειοψηφίας.

Ακριβώς επειδή παλεύει για μια τέτοια κοινωνία, ακριβώς επειδή αυτή θα είναι έργο της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας με επικεφαλής την εργατική τάξη, το ΚΚΕ έχει γραμμή πάλης που επιδιώκει να ενώσει τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας: Εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, νέους και νέες, σε μια μεγάλη Κοινωνική Συμμαχία που στοχεύει τη ρίζα των σημερινών δεινών τους, το καπιταλιστικό σύστημα.

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα που ακολουθούν τα αστικά κόμματα, «δεξιά», «αριστερά» ή «κεντρώα», στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά θέση σε αυτούς τους σχηματισμούς.

Ολοι και όλες αυτοί οι απλοί άνθρωποι του λαού μας έχουν εδώ τη θέση τους στη μεγάλη Κοινωνική Συμμαχία, στο ΚΚΕ και μαζί με το ΚΚΕ στην πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους, που θεωρούν τον λαό «άμορφη μάζα», τον φοβούνται και θέλουν να τον ξεγελάνε, το ΚΚΕ κάτω απ' όλες τις συνθήκες δεν έχασε ποτέ την εμπιστοσύνη του στη δύναμη του λαού, στη δυνατότητά του να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, κυριολεκτικά να μεγαλουργήσει, όπως απέδειξε κάθε φορά που συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ.

Μόνο στα αρρωστημένα μυαλά των παρατρεχάμενων του συστήματος μπαίνουν όλα αυτά σε κάποια ζυγαριά με τα κηρύγματα μίσους, με τον ρατσισμό, που διαχωρίζει τους ανθρώπους με βάση το χρώμα, τη φυλή, τη θρησκεία και το φύλο, το κάθε είδους «διαίρει» των εργαζομένων για να «βασιλεύει» το κεφάλαιο, με τον εθνικισμό που βάζει «να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ».

Με όλα όσα γεννάει δηλαδή το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Αυτό το σάπιο σύστημα που επιστρατεύει τις βρωμιές περί «δύο ολοκληρωτισμών», θυμίζοντας τα επίκαιρα λόγια του Μπρεχτ για τον κομμουνισμό: «Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρωμεροί τον λένε βρωμερό. Αυτός είναι ενάντια στη βρωμιά και την ηλιθιότητα. Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν. Αλλά εμείς ξέρουμε: Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος».