Μελετώντας το πρώτο κείμενο των Θέσεων θα ήθελα να σταθώ σε δύο ζητήματα. Το πρώτο αφορά πλευρές καθοδήγησης και βοήθειας προς τα στελέχη που είναι νεότερα σε ηλικία, ιδιαίτερα σε περιόδους μετάβασης.

Παίρνοντας υπόψη και την πείρα από την Τομεακή Οργάνωση, θεωρώ ότι η μεγαλύτερη δυσκολία βρίσκεται στο σημείο μετάβασης όχι από την ΚΝΕ στο Κόμμα γενικά, αλλά στην περίοδο δημιουργίας οικογένειας, με όλες τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται.

Δηλαδή τη μετάβαση από μία περίοδο που υπάρχει σχετικά η άνεση να αφιερώνεις όλο τον υπόλοιπο χρόνο εκτός δουλειάς στις κομματικές ευθύνες, σε μία κατάσταση όπου ακόμα και το πιο απλό ζήτημα γίνεται δύσκολο, λόγω υποχρεώσεων, χρόνου, πίεσης που ασκείται από πολλές πλευρές πλέον, όπως για παράδειγμα από τις συνθήκες και τις απαιτήσεις της δουλειάς.

Στις Θέσεις γίνεται αναφορά στη διαρροή νεαρών συντροφισσών, στην ηλικία που συνήθως γίνεται η μετάβαση από την ΚΝΕ στο Κόμμα. Κατά τη γνώμη μου, η κάθε συντρόφισσα είναι «αναγκασμένη» να διεκδικεί και να συγκρούεται καθημερινά για την επιλογή της να είναι πρώτα απ' όλα μέλος του ΚΚΕ, τόσο στο πλαίσιο της οικογένειάς της όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό της περίγυρο. Αλλά ακόμα κι αν απαντάς στον εαυτό σου με σιγουριά για το ποια είναι η προτεραιότητα στη ζωή σου, δεν μπορείς να ξεφύγεις από το άγχος και την πίεση του αν είσαι καλή μητέρα, της φροντίδας του σπιτιού, της εξέλιξης στην εργασία, της διατήρησης της ισορροπίας με τον σύντροφο και την ευρύτερη οικογένεια.

Ολα αυτά πιέζουν τις συντρόφισσες, κατά τη γνώμη μου, και ο μόνος δρόμος για να μπορέσουν να εξελιχθούν ως μέλη και ιδιαίτερα ως στελέχη του Κόμματος, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις, είναι η εδραίωση της συνείδησης του τι σημαίνει να είμαι μέλος του ΚΚΕ, ότι αυτή είναι η βασική επιλογή της ζωής που καθορίζει και όλες τις υπόλοιπες πτυχές.

Ωστόσο αυτό δεν κατακτιέται αυτόματα, χρειάζεται φροντίδα και στήριξη από το Κόμμα, λαμβάνοντας υπόψη τις συγκεκριμένες δυσκολίες ή αδυναμίες που μπορεί να έχει μία συντρόφισσα, τόσο σε επίπεδο συγκρότησης όσο και σε επίπεδο προσαρμογής και εξέλιξης σε πρακτικά ζητήματα, στο πώς γίνονται βήματα να αναπτυχθεί ένας τρόπος δουλειάς που να αντιστοιχίζεται στις νέες απαιτήσεις. Φυσικά αυτά τα ζητήματα σε μεγάλο βαθμό πλέον αφορούν και τους άντρες συντρόφους, στο βαθμό που η εμπλοκή τους στις υποχρεώσεις της ανατροφής του παιδιού ή του σπιτιού αυξάνεται.

Θεωρώ πως είναι κρίσιμος ο ρόλος των γυναικείων στελεχών ώστε να γίνουν βήματα στην Οργάνωση για την καλύτερη κατανόηση αυτών των ζητημάτων και στην προσπάθεια να βοηθηθούν πρακτικά συντρόφισσες, μέλη των ΚΟΒ, καθώς δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις που θα μεταφερθούν αυτόματα ως στοιχείο καθοδηγητικής βοήθειας.

Αυτές οι πλευρές, σε συνδυασμό με τη γνώση και κατανόηση των σημερινών απαιτήσεων και δυσκολιών που προκύπτουν από τις σχέσεις εργασίας, πρέπει κατά τη γνώμη μου να παίζουν κεντρικό ρόλο στην καθοδηγητική βοήθεια προς τα γυναικεία κομματικά μέλη και τις συντρόφισσες από την ΚΝΕ.

Χρειάζεται να παρθούν άμεσα πρακτικά μέτρα από την πλευρά της Οργάνωσης, βοήθειας στο κράτημα ή στο διάβασμα των παιδιών, για να διευκολύνονται οι συντρόφισσες να συμμετέχουν όπως πρέπει στις συνεδριάσεις και στη δράση των Οργάνων τους, αλλά και να παρακολουθούν κύκλους εσωκομματικής μόρφωσης. Το τελευταίο φυσικά δεν απαιτεί μόνο πρακτικά μέτρα διευκόλυνσης, αλλά συνολικά στήριξη στις συντρόφισσες, ιδεολογική και πολιτική, ώστε να κατανοήσουν την αναγκαιότητα αυτού του καθήκοντος, να μη βλέπουν τον εαυτό τους ως κομματικά μέλη «δεύτερης κατηγορίας» λόγω των εργασιακών και οικογενειακών υποχρεώσεων.

Παράλληλα, χρειάζεται ένταση της προσπάθειας να αναπτυχθεί συζήτηση με τους συντρόφους γονείς γύρω από ζητήματα διαπαιδαγώγησης των παιδιών, τον ρόλο μας ως κομμουνιστών γονιών, να δώσουμε εφόδια στους συντρόφους αξιοποιώντας επεξεργασίες του Κόμματος, ώστε να αντιλαμβάνονται και να υπηρετούν καλύτερα τον ρόλο τους.

Το δεύτερο ζήτημα στο οποίο θα ήθελα να σταθώ είναι η ενίσχυση της ιδεολογικής δουλειάς στο πλαίσιο της λειτουργίας της ΚΟΒ, ως στοιχείο ενδυνάμωσης και ανάπτυξης της ποιότητας της δουλειάς της.

Κρίσιμος κρίκος γι' αυτό το ζήτημα είναι η λειτουργία του Γραφείου της ΚΟΒ, η οργάνωση της συζήτησης εκεί, με φροντίδα να βοηθιούνται τα μέλη του να εμβαθύνουν σε βασικές πλευρές της ιδεολογικής διαπάλης και της αντίληψης του Κόμματος για τον κλάδο ή για τα ζητήματα στα οποία είναι χρεωμένη η ΚΟΒ να παρεμβαίνει.

Αυτό απαιτεί τη σταθερή συνεδρίαση του Γραφείου, με σχεδιασμένη θεματολογία, πέρα από τα τρέχοντα, λαμβάνοντας υπόψη βέβαια τις πλευρές της τρέχουσας διαπάλης που χρειάζεται να ενισχυθούν θεωρητικά και ιδεολογικά.

Για παράδειγμα, οι ΚΟΒ Εκπαιδευτικών αναφέρονται στις Θέσεις ως ένας από τους κρίκους ανάπτυξης της αντιπαράθεσης με την αστική ιδεολογία, λόγω της σύνδεσης της Εκπαίδευσης με την καπιταλιστική οικονομία. Είναι κρίσιμο τα μέλη της ΚΟΒ να αποκτούν στέρεες βάσεις στη σε βάθος κατανόηση ζητημάτων όπως η σχέση οικονομίας - Εκπαίδευσης, ο χαρακτήρας του αστικού κράτους και η εξέλιξη του τρόπου εκδήλωσης των λειτουργιών του, ζητήματα που αφορούν τη θέση του Κόμματος για το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο, την Προσχολική Εκπαίδευση, την Ειδική Αγωγή, την Επαγγελματική Εκπαίδευση, την ανωτερότητα του σοσιαλισμού στην κάλυψη των σύγχρονων μορφωτικών αναγκών, αλλά και σε πλευρές όπως η παραχάραξη της Ιστορίας, ο αντικομμουνισμός, ζητήματα μεθόδων διδασκαλίας και η διαπάλη με αντιδραστικές αντιλήψεις.

Μέσα στα χρόνια έχει γίνει προσπάθεια να ανοίξουν τέτοιες πλευρές, χαρακτηρίζεται όμως από αποσπασματικότητα, χωρίς να εντάσσεται σε ένα σταθερό σχέδιο ιδεολογικής συγκρότησης της ΚΟΒ.

Θεωρώ λοιπόν πως θα είναι βήμα για το Γραφείο της ΚΟΒ να επεξεργαστεί ένα τέτοιο σχέδιο ανάπτυξης της ιδεολογικής δουλειάς, τόσο στο πλαίσιο των συνεδριάσεων της ΚΟΒ όσο και με ανθρώπους που είναι κοντά στην ΚΟΒ, που δρουν μαζί με τους κομμουνιστές μέσα στα σχολεία.

Μία τέτοια δουλειά μπορεί να αποτελέσει κρίκο ισχυροποίησης της ΚΟΒ, στο περιεχόμενο και στην ανάπτυξη της δράσης της, καθώς αυτές είναι πλευρές που συναντάμε στην καθημερινή διαπάλη και η βαθύτερη συζήτηση γύρω από τέτοια ζητήματα μπορεί να βοηθήσει ώστε να στηρίζουμε με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα την παρέμβασή μας στο κίνημα, που δεν μπορεί ν' αναπτυχθεί μόνο με την καλή γνώση του πλαισίου πάλης, αλλά και να δουλεύουμε πιο αποτελεσματικά στο κέρδισμα νέων δυνάμεων.

Μέσα στην τριετία 2012 - 2015, κατά την οποία εκδηλωνόταν η βαθιά καπιταλιστική κρίση που ξεκίνησε το 2008, πολλοί από εμάς κληθήκαμε να αφομοιώσουμε άμεσα τις Θέσεις αλλά και τις Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος. Να κατανοήσουμε βασικές πλευρές του Προγράμματός μας, οι οποίες έχουν να κάνουν με τη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις και τις συνεργασίες με άλλα κόμματα, τη θέση μας για τον πόλεμο, για την επανάσταση, για τις διεθνείς συμμαχίες. Η μάχη που έδωσε κάθε μέλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, απέναντι στην πίεση που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό για να μας ενσωματώσει, εκτιμήσαμε ότι ήταν παρακαταθήκη για τη συνέχεια και για τις επόμενες γενιές.

Περίπου 6 χρόνια μετά και έπειτα από δύο ακόμα Συνέδρια, εξελίσσεται η δουλειά μας με τις Θέσεις για το 21ο Συνέδριο.

Πιστεύω πως ειδικά για τη δουλειά μας στην ΚΝΕ, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τα εξής: Και για εμάς τους μεγαλύτερους συντρόφους πέρασαν χρόνια για να αφομοιώσουμε πώς τελικά θα γίνει η επανάσταση, τι κάνουμε σε περίπτωση πολέμου, ζητήματα για τις συνεργασίες του Κόμματος και άλλα πολλά. Για τα περισσότερα είχαμε άγνοια. Και θυμίζω ότι ήταν μια περίοδος που είχαμε έντονη κινηματική δραστηριότητα λόγω μνημονίων, απεργίες, υπήρχε κόσμος στους δρόμους, υπήρχε συνολικά στη νεολαία μία μεγαλύτερη «ευκολία» να συζητηθούν κάποια συμπεράσματα.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι σε έναν σημαντικό βαθμό και παρά τις αδυναμίες μας στην ιδεολογική - μορφωτική δουλειά, τις οποίες εντοπίζουν και οι Θέσεις, οι νέες γενιές ΚΝιτών τέτοια ζητήματα τα κουβεντιάζουν πιο σταθερά, τα έχουν έστω σε έναν αρχικό βαθμό κατανοήσει από τον πρώτο καιρό της οργανωμένης τους ζωής.

Με βάση τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, από τις πρώτες συζητήσεις που κάνουμε με μερικούς νέους που βρίσκονται στον περίγυρό μας, που αγωνίζονται, που σκέφτονται να οργανωθούν στην ΚΝΕ, είναι οι εξής:

1) Για την κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλισμού, για τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και γιατί δεν μπορεί το ΚΚΕ να συμμετέχει σε «αριστερή» κυβέρνηση.

2) Πώς θα γίνει η επανάσταση, ποιοι παράγοντες την καθορίζουν.

3) Οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, ποια θα είναι η στάση των κομμουνιστών σε περίπτωση πολέμου. Αν θα μας αφήσουν οι μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να οικοδομήσουμε σοσιαλισμό.

Τα παραπάνω τα κουβεντιάζουμε επειδή προκύπτουν ως ανάγκη από την ίδια τη συζήτηση. Δεν αρκούν τα συνθήματα και ο συναισθηματισμός για να πειστεί κανείς για τη στρατηγική μας, πρέπει να απαντηθούν πολλά ερωτήματα, γιατί και η αντιΚΚΕ προπαγάνδα που δέχεται από το σύστημα, οι επιπτώσεις της αντεπανάστασης, ριζώνουν και μεγαλώνουν.

Ακόμα και στους μαθητές υπάρχουν τέτοια ερωτήματα, καθώς βλέπουν τη στάση της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα και από την αστική σκοπιά, ειδικά όπως την παρουσιάζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Συνυπάρχουν ο φόβος για την περίπτωση πολέμου και η υποτίμηση της κατάστασης, ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα κ.λπ.

Αντίστοιχα, οι μαθητές δυσκολεύονται να δουν «φως στο τούνελ» των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων, απογοητεύονται και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αφού όλες οι κυβερνήσεις έφεραν νομοσχέδια για την Παιδεία, άρα δεν αλλάζει τίποτα. Οπότε εμείς πρέπει να τους σπάσουμε τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, να τους εξηγήσουμε γιατί όλες οι κυβερνήσεις συνεχίζουν στην ίδια κατεύθυνση, και στην Παιδεία αλλά και σε όλα τα βασικά θέματα. Για να πείσουμε, έτσι, ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς αστικές εκλογές, αλλά με τον τρόπο που προτείνει το ΚΚΕ, άρα να μπει στη συζήτηση το θέμα της επανάστασης.

Αναμετρηθήκαμε και με πιο σύνθετα ζητήματα ιδεολογικής δουλειάς, όπως η συζήτηση για το Μακεδονικό. Για να πείσουμε έπρεπε σε πολλές περιπτώσεις να κουβεντιάσουμε ζητήματα για το έθνος, τη διαφορά του με το κράτος, πώς συγκροτείται, πώς συνδέεται σήμερα το Μακεδονικό με τις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ κ.λπ.

Στο πρώτο κείμενο των Θέσεων πολύ σωστά τονίζεται η ανάγκη της αυτομόρφωσης των μελών και στελεχών. Δεν πρέπει, όμως, να ταυτίζουμε την αυτομόρφωση με την ιδεολογική δουλειά, το δεύτερο γίνεται με πολλούς τρόπους, και όσα έγραψα και παραπάνω δείχνουν ότι συνολικά η Οργάνωση έχει ανεβάσει την προσπάθειά της στην ιδεολογική διαπάλη, γιατί το απαιτούν οι ίδιοι οι καιροί και οι συνθήκες. Οταν σε έναν σημαντικό βαθμό ένας νέος επαναστάτης έχει γνώση όλων αυτών των κρίσιμων ζητημάτων, αποκτά άλλες βάσεις για τη συνέχεια.

Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κυριαρχήσει η λογική «τα ξέρουμε πια αυτά», γιατί έχουμε πολλά βήματα ακόμα να μετρήσουμε. Ενώ δηλαδή είμαστε ικανοί στο να αναλύουμε τον καπιταλισμό και τα προβλήματά του, στεκόμαστε αδύναμα σε συζητήσεις που αφορούν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση με βάση και την πείρα από την ΕΣΣΔ. Πολλές φορές απαντάμε με τσιτάτα και αστοχίες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δουλειά με την μπροσούρα της Μαθητικής Επιτροπής για το σχολείο που έχουμε ανάγκη σήμερα. Ενώ οι περισσότεροι εύκολα κατηγορούμε το αστικό σχολείο, όταν φτάνουμε να περιγράψουμε πώς θα είναι το σοσιαλιστικό σχολείο, λέμε γενικόλογα πράγματα, π.χ. ότι τα ΕΠΑΛ στον σοσιαλισμό θα είναι πολύ καλύτερα. Ομως τα ΕΠΑΛ σήμερα είναι υποβαθμισμένα ως αποτέλεσμα των ταξικών επιλογών του κεφαλαίου, που θέλει όσο πιο γρήγορα γίνεται φθηνή εργατική δύναμη, η οποία θα ανταποκρίνεται εν μέρει στην ανάπτυξη των μέσων παραγωγής.

Από αυτήν την άποψη, η Επαγγελματική Εκπαίδευση στον σοσιαλισμό δεν θα ικανοποιείται από ιδρύματα τύπου ΕΠΑΛ, γιατί ο σοσιαλισμός θα έχει ανάγκη από τεχνικούς, από επαγγελματίες με πλήρη γνώση του αντικειμένου τους, άρα και πιο πλατιά μορφωμένους. Χρειάζεται λοιπόν ολοκληρωμένη συζήτηση για τη θέση του Κόμματος, ειδικά σε συνθήκες που η πρόωρη εξειδίκευση και κατάρτιση εμφανίζεται ελκυστική από το σύστημα προς τα παιδιά των ΕΠΑΛ.

Συμπερασματικά, πέρα από τις συζητήσεις με τα μέλη, τις σχολές, τις συνεδριάσεις, το διάβασμα βιβλίων, η πιο ισχυρή ιδεολογική βάση αποκτιέται όταν κάθε μέλος της ΚΝΕ ανοίγεται στις μάζες και κάνει προσπάθεια να πείσει με τη στρατηγική και το Πρόγραμμα του Κόμματος. Γιατί έτσι θα μάθει στη διαπάλη, θα ζοριστεί να απαντήσει, καμιά φορά «θα φάει και τα μούτρα του».

Η θεωρία πρέπει να συνδέεται με την πράξη και να εμπλουτίζεται με παραδείγματα, να σπάει τα ιδεολογήματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα με ζωντανά αιτήματα πάλης και διεκδικήσεις. Και αυτό βάζει ως προϋπόθεση, για όλους μας, τη σταθερή και ουσιαστική μελέτη του «Οδηγητή» και του «Ριζοσπάστη».

ΠΡΩΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Εισαγωγή-42

Πιστεύω ότι είναι πρωταρχικής σημασίας η ιδεολογική αντιμετώπιση της εξίσωσης του φασισμού και του κομμουνισμού. Θεωρώ ότι αυτή η προσπάθεια του διεθνούς καπιταλισμού αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανάπτυξη του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Για την αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου δεν αρκούν στην παρούσα φάση οι δυνάμεις μας. Και έξω από το ΚΚΕ, στον λεγόμενο «οπορτουνιστικό» χώρο αλλά και σε μέρος της σοσιαλδημοκρατίας υπάρχουν δυνάμεις που δεν συμφωνούν με αυτήν την ταύτιση. Την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές και δεδομένου ότι η παροιμία «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» επιβεβαιώνεται, απαιτείται μια ευρύτερη συστράτευση δημοκρατικών δυνάμεων απέναντι σε αυτό το μέτωπο ψεύδους και διαστρέβλωσης. Για να είμαστε όμως πιο αξιόπιστοι, θα πρέπει η ανάλυση των αιτιών της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και των άλλων λαϊκών δημοκρατιών να εξηγηθεί και να εκλαϊκευτεί βαθύτερα. Θα πρέπει να εξηγηθεί πώς οι Βιετναμέζοι σύντροφοι, ενώ κατάφεραν να νικήσουν τις πάνοπλες ΗΠΑ, δεν τα κατάφεραν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, με αποτέλεσμα το Βιετνάμ να έχει γίνει μια χώρα χαμηλού κόστους για την παραγωγή καταναλωτικών προϊόντων. Θα πρέπει να εξηγηθεί πώς ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν δυνάμεις στην ΕΣΣΔ και στις άλλες λαϊκές δημοκρατίες που έβλεπαν την πορεία προς τον χαμό. 'Η μήπως υπήρχαν και δεν μπορούσαν να αντιδράσουν λόγω της δομής των κυβερνώντων Κομμουνιστικών Κομμάτων; Θα πρέπει να εξηγηθεί γιατί οι προλετάριοι της ΕΣΣΔ δεν έκαναν ό,τι οι Κομμουνάροι του Παρισιού, με τα όπλα να υπερασπιστούν τη δικτατορία του προλεταριάτου.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Κεφάλαιο Β-15

Οι Θέσεις μιλάνε για επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης (σελίδα 17). Θεωρώ ότι η υπακοή στα κελεύσματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ δεν είναι αποτέλεσμα εγγενούς επιθετικότητας, αλλά στρατηγικής υποτέλειας και εξάρτησης από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Από τη μεταπολίτευση και μετά η ελληνική αστική τάξη δεν έχει χρησιμοποιήσει ούτε τον στρατιωτικό αλλά ούτε και τον διπλωματικό παράγοντα για να διεκδικήσει οτιδήποτε. Ισα ίσα που έχει δεχτεί προκλήσεις από πιο αδύναμες αστικές τάξεις (Β. Μακεδονία και Αλβανία) χωρίς να αντιδράσει δυναμικά ούτε στο στρατιωτικό ούτε στο διπλωματικό πεδίο. Οι όποιες αντιδράσεις καθορίζονταν από την επιλογή να μη δυσαρεστηθεί ο ΝΑΤΟικός παράγοντας.

Αναφέρονται σωστά οι Θέσεις στον άξονα με Ισραήλ κ.λπ. Αυτό που κατά τη γνώμη μου λείπει από τις Θέσεις είναι ο βαθύτερος λόγος αυτών των ενεργειών της αστικής τάξης. Αποτελούν αυτόβουλη πρωτοβουλία της αστικής τάξης (να μη συγχέουμε την αυτόβουλη πρωτοβουλία με την επιλογή), ως αντίβαρο προς τις διεκδικήσεις της Τουρκίας, ή εντάσσονται στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ; Η πραγματικότητα δείχνει προς το δεύτερο.

Σωστά συμπεραίνει το Κεφάλαιο Β15, αλλά δεν βλέπω βραχυπρόθεσμα εφαρμόσιμη αντιπρόταση άμεσης διεξόδου από αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση. Θεωρώ δεδομένο ότι μέγα μέρος των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων δεν συμφωνούν με αυτές τις εξελίξεις. Θεωρώ ότι και μια μερίδα της αστικής τάξης θα προτιμούσε μία πιο ευέλικτη εξωτερική πολιτική ενεργής ουδετερότητας (που δεν θα την απέκλειε από τις αγορές Ρωσίας και Κίνας) από το YES MEN της κυρίαρχης ελίτ της αστικής τάξης και την αποκλειστική πρόσδεση στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Το ΚΚΕ θα όφειλε με μια κατάλληλη πολιτική συμμαχιών να ανατρέψει βραχυπρόθεσμα αυτήν την πολιτική, η οποία, όπως πολύ σωστά έχει αναλύσει το ΚΚΕ, μετατρέπει την εργατική τάξη σε όμηρο των ιμπεριαλιστικών πολέμων και εγκυμονεί κινδύνους για την ειρήνη. Θεωρώ ότι η διασφάλιση της ειρήνης δεν θα πρέπει να εναποτίθεται μόνο στην επίτευξη του στρατηγικού στόχου του ΚΚΕ, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Κεφάλαιο Β-16

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω ή να διαστρεβλώσω το νόημα αυτού του κεφαλαίου, το κείμενο μου δίνει την εντύπωση ότι η διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας ταυτίζεται με την επίτευξη του στρατηγικού στόχου του Κόμματος.

Δεδομένης της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ, όπως παρουσιάζεται στα λοιπά κείμενα των Θέσεων, αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως εξελίσσονται, και δεδομένης της λειψής εθνικής συνείδησης της ηγετικής ομάδας της ελληνικής αστικής τάξης (όπως πολύ σωστά γράφει ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης στο βιβλίο του «Ενάντια σε Φρούρια και Τείχη», εκδόσεις «Διόπτρα», σελ. 70), υπάρχει ο κίνδυνος τα σύνορα της μελλοντικής σοσιαλιστικής Ελλάδας να είναι εκεί που ήταν και το 1897.

Στην αρχή του Β-16 (αλλά και στη γενικότερη αρθρογραφία του ΚΚΕ) γίνεται αναφορά στον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας. Διαβάζοντας παρακάτω, διαπιστώνει κανείς παραβατική - επιθετική συμπεριφορά και διεκδικήσεις μόνο από την Τουρκία. Ο ανταγωνισμός προϋποθέτει προκλήσεις και διεκδικήσεις και από τα δύο μέρη. Η Ελλάδα και η Τουρκία δεν μπορούν να παραλληλιστούν με την Αγγλία και Γερμανία, που ανταγωνίζονταν να προσαρτήσουν στα αποικιακά τους βασίλεια χώρες της Αφρικής. Τα θέματα των χωρικών υδάτων, της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ δεν αφορούν κάποια τρίτη αδύναμη φτωχή χώρα που οι αστικές τάξεις της Τουρκίας και Ελλάδας διεκδικούν και ανταγωνίζονται ποιος θα τα εκμεταλλευτεί για λογαριασμό του. Δεν έχουμε δυο γαϊδάρους που μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα.

Στην παρούσα φάση και συγκυρία υπάρχουν και άλλες κοινωνικές δυνάμεις (μικροαστικά - μεσοαστικά στρώματα και μέρος της αστικής τάξης) που δεν συμφωνούν με τους χειρισμούς της κυρίαρχης ελίτ της αστικής τάξης της Ελλάδας. Είναι ουτοπικό να θεωρεί το ΚΚΕ ότι η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας θα επιτευχθεί μόνο από τη συστράτευση δυνάμεων που θα έχουν αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό.

Το παράδειγμα του ΕΑΜ μιλάει από μόνο του. Το ΚΚΕ τότε πύκνωσε τις γραμμές του και αύξησε την επιρροή του, αφήνοντας μια ιστορική ανάμνηση που μας εμπνέει ακόμα και σήμερα, διότι πέρα από μία αντικαπιταλιστική δύναμη, πρόβαλε στην πολιτική σκηνή και ως μία πατριωτική δύναμη.

Το ΚΚΕ θα πρέπει στην παρούσα φάση να προπαγανδίσει ένα πατριωτικό - αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, να το οργανώσει (χωρίς να εγκλωβιστεί σε αυτό), ώστε διά του πατριωτισμού να διαμορφώσει αντιιμπεριαλιστικές και εν συνεχεία αντικαπιταλιστικές συνειδήσεις.

Δεν πρέπει το ΚΚΕ να επιτρέψει στην ακροδεξιά να μονοπωλεί τον πατριωτισμό. Σε χώρες σαν την Ελλάδα, που με εξαίρεση τη Μικρασιατική Εκστρατεία δεν έχει προβάλει εδαφικές διεκδικήσεις, ο πατριωτισμός προσφέρεται για την ανάπτυξη αντικαπιταλιστικής - αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης. Θα έπρεπε να εμπνευστούμε από το κείμενο του Δ. Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», καθώς και από τον λόγο του Αρη Βελουχιώτη στη Λαμία, και να πρωτοστατήσει το ΚΚΕ στη δημιουργία ενός αντιιμπεριαλιστικού - πατριωτικού μετώπου.

Με αγάπη και εκτίμηση