Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ.

Μέσα σε αυτές τις εξελίξεις και σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, μεγαλώνει για εμάς τους κομμουνιστές η ευθύνη για το σοβαρό καθήκον της ανασυγκρότησης του κινήματος. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να δώσουμε τη μάχη της μαζικοποίησης, της οργάνωσης, να πρωτοστατήσουμε για να μπαίνουν στην άκρη όλα εκείνα τα εμπόδια που κρατούν τους εργαζόμενους μακριά από τη συλλογική πάλη, να συγκρουόμαστε με αντιλήψεις που θολώνουν ποια είναι η αιτία που οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ζήσουν σήμερα σύμφωνα με τις δυνατότητες που υπάρχουν, ποια είναι η αιτία που δεν ικανοποιούνται οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να γίνει αυτό.

Σε πολλές πλευρές από αυτές που αναπτύσσονται στις Θέσεις, βρίσκουμε στοιχεία για τη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση των εργαζομένων και στα πανεπιστήμια, αλλά και για τα καθήκοντα που απορρέουν για εμάς, προκειμένου αυτή η κατάσταση να αναστραφεί και να συμβάλουμε από το δικό μας μετερίζι στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα, στην προσέλκυση των πρωτοπόρων και τη συσπείρωση με το ΚΚΕ.

Τόσο οι μεταρρυθμίσεις στον κρατικό μηχανισμό που προχωρούν με ακόμα ταχύτερους ρυθμούς (π.χ. το νομοσχέδιο για την τηλεργασία που ετοιμάζεται και στοχεύει στην αύξηση του εργάσιμου χρόνου, στη μείωση του μισθολογικού κόστους και των λειτουργικών δαπανών, αλλά και στη διατήρηση της υποστελέχωσης), όσο και οι αναδιαρθρώσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση θα διαμορφώσουν ένα νέο πλαίσιο στις εργασιακές σχέσεις και στους όρους εργασίας και των εργαζομένων στα πανεπιστήμια. Συμπληρωματικά στην αντεργατική επίθεση που αποτυπώνεται στην Εκθεση Πισσαρίδη, χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων υποκρύπτεται και στην εξειδίκευση του σχεδίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Η όλο και πιο βαθιά ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των πανεπιστημίων θα διαμορφώσει άλλη εργασιακή καθημερινότητα για τους εργαζόμενους σε αυτά. Ακόμα και η αξιολόγηση των εργαζομένων θα πραγματοποιείται στη βάση της προώθησης και υλοποίησης της πολιτικής που μετατρέπει την Παιδεία σε εμπόρευμα.

Επιπρόσθετα εμπόδια θα φέρει η ένταση της καταστολής στα ιδρύματα, η οποία ταυτόχρονα θα οδηγήσει και στη μεγαλύτερη ενσωμάτωση ενός μέρους των εργαζομένων, αφού θα κληθούν να στελεχώσουν οργανικές δομές που θα έχουν σχέση με την ασφάλεια και την προστασία. Παράλληλα, προχωρούν νέοι εσωτερικοί κανονισμοί σε μια σειρά ιδρυμάτων, οι οποίοι περιλαμβάνουν διάφορες ρυθμίσεις και στα εργασιακά θέματα, όπως η συγκρότηση επιτροπών δεοντολογίας, όπου θα γίνεται κριτήριο η συμπεριφορά εντός και εκτός υπηρεσίας - με όποιες προεκτάσεις μπορεί να έχει αυτό και η θέσπιση σχετικών κωδίκων, με προβλέψεις όπως «να μη γίνονται εμπόδιο οι προσωπικές αντιλήψεις στη λειτουργία του ιδρύματος». Υπάρχουν και άλλες πλευρές, τις οποίες αντιμετωπίσαμε και φαίνεται ότι θα γενικευτούν, όπως η επιβολή υπογραφής συμβάσεων εμπιστευτικότητας, με τις οποίες οι εργαζόμενοι δεσμεύονται επί ποινή απόλυσης να μη γνωστοποιούν ακόμα και ζητήματα που έχουν να κάνουν με τους όρους εργασίας τους. Ταυτόχρονα, οι εργασιακές σχέσεις παίρνουν όλο και χειρότερες μορφές (π.χ. γενικεύονται τα λεγόμενα ιδιωτικά συμφωνητικά, τα οποία δεν διασφαλίζουν κανένα δικαίωμα στους εργαζόμενους - ούτε καν το δικαίωμα να γραφτούν στον ΟΑΕΔ μετά τη λήξη τους, επεκτείνονται οι εργολαβίες, παραδίδονται και άλλες υπηρεσίες σε ιδιώτες).

Στους «ελαστικά» εργαζόμενους (συμβασιούχους και εργολαβικούς), ο βαθμός οργάνωσης είναι πολύ χαμηλός, ενώ τείνουν να γίνουν ήδη σε κάποια ιδρύματα περισσότεροι από τους μόνιμους και τους αορίστου χρόνου. Οσον αφορά τους συμβασιούχους, με την πρωτοβουλία των δικών μας δυνάμεων, γίνεται μια προσπάθεια να ενταχθούν στη ζωή και τη δράση των σωματείων κι έχουμε και αρκετά θετικά παραδείγματα (έχουμε γράψει συμβασιούχους στα σωματεία, έχουμε δημιουργήσει επιτροπές, έχουμε εκλεγμένους συμβασιούχους στα ΔΣ των σωματείων, παίρνουμε πρωτοβουλίες για τα ζητήματά τους). Αντίστοιχα και στους εργολαβικούς γίνεται μια καλύτερη παρέμβαση σε συνεργασία με τα σωματεία των καθαριστριών. Ωστόσο, παραμένουμε πίσω από τις ανάγκες, δεδομένης της έκτασης των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων στους χώρους μας. Οπως αποτυπώνεται και στο κείμενο, τα ζητήματα των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων απαιτούν ολοκληρωμένη πολιτική και συνδικαλιστική παρέμβαση και χρειάζεται κι εμείς να δώσουμε παραπάνω βάρος σε μια τέτοια δουλειά.

Διαφορετικές δυσκολίες εντοπίζονται στο κομμάτι των μονίμων και αορίστου χρόνου. Είναι πιο έντονα τα στοιχεία του συντεχνιασμού, του κοινωνικού εταιρισμού, της ανάθεσης, της δράσης και λειτουργίας στο πλαίσιο της «συνταγματικότητας» και της «νομιμότητας». Επιπλέον, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι οι διοικήσεις των ιδρυμάτων αξιοποιούν επιμίσθια και διάφορα οικονομικά οφέλη ή το μοίρασμα επιτελικών θέσεων για να κρατούν δεμένους τους εργαζόμενους, δημιουργώντας αυταπάτες για την κοινωνική τους θέση, θολώνοντας το κριτήριο γι' αυτά που αφορούν στο σύνολο της ζωής της δικής τους και της οικογένειάς τους.

Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία αυτών των εργαζομένων είναι εγγεγραμμένη στα σωματεία, στις συλλογικές διαδικασίες συμμετέχει ένα μικρό κομμάτι, στις κινητοποιήσεις ακόμα λιγότεροι, παρά τη σφοδρότητα των εξελίξεων. Φαίνεται να κερδίζει έδαφος η λογική της ανάθεσης, για την εξεύρεση των καλύτερων δυνατών λύσεων, εντός αυτού του πλαισίου. Γι' αυτό τρέχουν στα δικαστήρια για να διεκδικήσουν αυτά που με νόμους τους στερούνται. Εχει παίξει, και στους χώρους μας, σημαντικό ρόλο η διάψευση των προσδοκιών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, μπορούμε να πούμε ότι σήμερα δίνουμε τη μάχη με ευνοϊκότερους όρους. Χρειάζεται να ιεραρχήσουμε τα καθήκοντά μας πιο σχεδιασμένα, να εξειδικεύσουμε το περιεχόμενο και τη διαπάλη, να επεξεργαστούμε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο αιτημάτων και παρεμβάσεων ανά χώρο. Τυχαίνει ζητήματα που απασχολούν να τα υποτιμάμε, αντί να τα αξιοποιούμε και με πρωτοβουλίες για να βάζουμε τη δική μας οπτική ή δυσκολευόμαστε, π.χ. να γράψουμε μια ανακοίνωση που να πατάει στο χώρο και καταφεύγουμε στην αντιγραφή κεντρικών ανακοινώσεων. Πρέπει να αναβαθμιστεί η δουλειά των κομματικών ομάδων των σωματείων. Αντίστοιχου επιπέδου δουλειά να γίνεται με τα ψηφοδέλτιά μας. Να συζητιούνται σε βάθος ζητήματα, να λένε τη γνώμη τους όσοι συμμετέχουν, να αναλαμβάνουν ευθύνες στη δράση στο σωματείο. Να μην καταλήγει ο κόσμος που συσπειρώνεται στα ψηφοδέλτιά μας να είναι ονόματα που πλαισιώνουν τα κομματικά μέλη στις αρχαιρεσίες. Αντίθετα, να τον εμπιστευτούμε, να μπει ενεργά στη δράση, να δημιουργούμε προϋποθέσεις να έρχεται ακόμα πιο κοντά στην πολιτική του Κόμματος, να βαθαίνει η συμφωνία του.

Οπως αποτυπώνεται και στη θέση 27, ένας αναβαθμισμένος τρόπος δουλειάς στο κίνημα, συνδυασμένος με την αυτοτελή πολιτική παρέμβαση, μπορεί να δώσει και δυναμική στη δράση μας και να διαμορφώνει προϋποθέσεις για την κομματική οικοδόμηση.