Συμφωνώ με το τρίτο κείμενο των Θέσεων και σε συνδυασμό με το πρώτο και το δεύτερο βοηθούν να μπορέσουμε πιο αποτελεσματικά να σχεδιάσουμε τη δουλειά μας με βάση τη στρατηγική μας. Θα επικεντρωθώ στην προσπάθεια που κάνουμε για να αποδείξουμε τον χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομίας, θετικά και αρνητικά συμπεράσματα της δράσης μας και της συμβολής μας στην ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Στον κλάδο της Ενέργειας, μετά την απολιγνιτοποίηση η Μεγαλόπολη μετατρέπεται από ενεργειακό κέντρο παραγωγής σε ενεργειακό κέντρο διανομής. Πλέον παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας υπάρχει μόνο στη μονάδα του φυσικού αερίου (γύρω στους 100 εργαζόμενους). Υπολειτουργούν τα ορυχεία και οι λιγνιτικές μονάδες 3 και 4 (περίπου 800 - 850 εργαζόμενοι συνολικά, μαζί με εργολαβικούς και 8μηνίτες).

Το Σωματείο Ενέργειας, παρότι προσπαθεί, ουσιαστικά έχει παρέμβαση μόνο στους 8μηνίτες και δεν έχουμε καταφέρει να δουλέψουν με βάση τη γραμμή μας για τις αιτίες και τις συνέπειες της απολιγνιτοποίησης και της «πράσινης» ανάπτυξης με το σύνολο των εργαζομένων στις λιγνιτικές μονάδες (μονίμων, εργολαβικών και 8μηνιτών) για τους οποίους θα υπάρχουν επιπτώσεις.

Τα σωματεία του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που έχουν επιρροή στους μόνιμους εργαζόμενους, αποπροσανατολίζουν από την ταξική πάλη, ενσωματώνοντάς τους στους αστικούς σχεδιασμούς. Για παράδειγμα, ενώ δεν έχουν κάνει ούτε μία Γενική Συνέλευση στον χώρο τα τελευταία χρόνια, στο πλαίσιο της «μεταλιγνιτικής εποχής» και του σχεδίου «δίκαιης μετάβασης» δεν έχουν πλαίσιο πάλης ενάντια στην απολιγνιτοποίηση, αλλά διεκδίκησης «καλών» επενδύσεων με θέσεις εργασίας καλοπληρωμένες, ή λειτουργίας λιγνιτικών μονάδων παράλληλα με επενδυτικά σχέδια από το Ταμείο Δίκαιης Μετάβασης!

Πρέπει να γίνουμε πιο αποδεικτικοί στη συζήτηση με τους εργαζόμενους ότι κριτήριο για το ποιες επενδύσεις γίνονται δεν είναι ούτε η προστασία του περιβάλλοντος, που επικαλούνται κυβέρνηση και Τοπική Διοίκηση, ούτε το συμφέρον των εργαζομένων, αλλά το ποιες θεωρεί κερδοφόρες το κεφάλαιο. Με αυτό το δεδομένο, να απορρίπτουν διλήμματα και καλέσματα να τοποθετηθούν και να στηρίξουν την Α ή Β επένδυση.

Εχουμε επεξεργασίες για τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, η Τομεακή Επιτροπή και η «Λαϊκή Συσπείρωση» και σε επίπεδο Περιφέρειας και σε επίπεδο δήμου έχουν τοποθετηθεί ενάντια σε αυτά τα σχέδια «δίκαιης μετάβασης», αλλά είναι φανερή η αδυναμία της καθοδηγητικής μας δουλειάς για την αξιοποίηση των δεσμών μας με τον περίγυρό μας, την αξιοποίηση των φορέων όπου έχουμε δυνάμεις, αλλά και αυτών όπου δεν έχουμε, ώστε να αναπτυχθούν αγώνες ενάντια σε αυτούς τους σχεδιασμούς, συνολικά να γίνει υπόθεση της καθημερινής μας δουλειάς και να μπορέσουμε να φτάσουμε σε ισχυροποίηση του Κόμματος. Το επόμενο διάστημα πρέπει με σχέδιο να αξιοποιήσουμε την οποιαδήποτε δυνατότητα για να προχωρήσει η δουλειά μας στην περιοχή με βάση τη στρατηγική μας.

Αντίθετα, φαίνονται οι δυνατότητες που υπάρχουν με τη δουλειά με βάση τη στρατηγική μας. Στην Αρκαδία, πριν από ενάμιση χρόνο, σύντροφοι γιατροί που τοποθετήθηκαν στο Παναρκαδικό Νοσοκομείο κατάφεραν με συστηματική δουλειά να παρεμβαίνουν καθημερινά στα ζητήματα που προέκυπταν στον χώρο εργασίας.

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της δουλειάς ήταν η αναγνώριση των κομμουνιστών στον χώρο, να καταφέρουμε να βγούμε πρώτη δύναμη στις αρχαιρεσίες της Ενωσης Γιατρών Νομού Αρκαδίας εν μέσω πανδημίας, και το σημαντικότερο, να ανοίξει η διαπάλη με την κυβερνητική πολιτική και τη διοίκηση του νοσοκομείου γύρω από τα προβλήματα στον χώρο. Μέσα από την Ενωση Γιατρών καταφέραμε να ανοίξουμε τα ζητήματα της Υγείας, και στην κοινωνία της Αρκαδίας και ειδικότερα στην Τρίπολη. Καταφέραμε να συντονιστούν μαζί με την Ενωση Γιατρών τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, τα συνταξιουχικά σωματεία του νομού (που δεν ανήκουν όλα στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ), με δουλεμένο πλαίσιο πάλης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, και να γίνει στην Τρίπολη μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις λαϊκών στρωμάτων και ειδικά σε περίοδο πανδημίας.

Τις δυνατότητες της οργανωμένης ταξικής πάλης των εργατών, καθώς και της δουλειάς κομματικής οικοδόμησης στον χώρο, δείχνουν τα συμπεράσματα από τη συνεχή, επίμονη και συνδυασμένη κομματική και συνδικαλιστική δουλειά στο ΚΔΑΥ Τρίπολης και στη συνέχεια και του Αστρους. Η δουλειά στο ΚΔΑΥ Τρίπολης μετράει μια δεκαετία πλέον. Τα πρώτα χρόνια ήταν κυρίως δουλειά με μετανάστες εργάτες, αρχικά με μετανάστες από Βουλγαρία και Ρουμανία και στη συνέχεια με μετανάστες από Μπαγκλαντές, Ινδία, Πακιστάν. Μπήκαμε στα σπίτια τους, μάθαμε τις συνήθειές τους, τα ήθη και τα έθιμά τους. Κάναμε γιορτές για τα παιδιά τους, μαθήματα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας, συμμετείχαν στις συνεστιάσεις του Κόμματος τα τελευταία χρόνια. Μια συνεχής δουλειά μαζί τους, που τελικά έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Χάσαμε την επαφή μας με τους μετανάστες από Βουλγαρία και Ρουμανία μετά από παρέμβαση του οπορτουνισμού, επειδή εμείς δεν επαγρυπνήσαμε και τον αφήσαμε να δρα στους μετανάστες εργάτες χωρίς έλεγχο. Ετσι, κατάφεραν να πείσουν τους εργάτες να δεχτούν να πάρουν την αποζημίωσή τους και να παραιτηθούν. Το θετικό είναι ότι μετά από αυτό δεν απογοητευτήκαμε, δεν το βάλαμε κάτω και συνεχίσαμε τη δουλειά μας στη νέα φουρνιά μεταναστών στο ΚΔΑΥ Τρίπολης. Ηταν προσωρινή κατάκτηση τα 751 ευρώ κατώτατο μισθό μετά από 15 μέρες επαναλαμβανόμενων 24ωρων απεργιών, που στηρίχθηκαν συνολικά από την ΚΟ της Τρίπολης. Από όλη αυτήν τη δουλειά υπήρξαν αποτελέσματα στην κομματική οικοδόμηση στον χώρο. Καταφέραμε να ανοίξουμε αντίστοιχη δουλειά στο ΚΔΑΥ Αστρους. Πλέον η δουλειά μας έχει καταφέρει να μπορούν να συνεννοούνται μαζί Ελληνες και ξένοι εργάτες, να κάνουν ΓΣ και να αποφασίζουν συλλογικά. Εχει κατακτηθεί η ταξική κατεύθυνση της πάλης, καθώς και η συμμετοχή στις πανελλαδικές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ.

Το τελευταίο διάστημα στην Αρκαδία παρατηρείται να γίνεται προσπάθεια από την εργοδοσία να σπάσει την οργανωμένη δράση των εργατών στα σωματεία τους. Εργοδότες και διευθυντές απειλούν νέους εργαζόμενους ότι αν συνεχίσουν να δρουν μέσα από σωματεία που στηρίζει το ΠΑΜΕ, να απεργούν, θα χάσουν τη δουλειά τους. Βέβαια όπου παρεμβαίνουμε αποτελεσματικά, ο αντίπαλος γίνεται πιο προσεκτικός. Γι' αυτό είναι ανάγκη να στηριχθούν οι συνδικαλιστές μας και να εκπαιδεύσουμε νέες δυνάμεις στα σωματεία μας για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την επίθεση της εργοδοσίας και τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.