Eurokinissi

Οι προσπάθειες που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ενόψει του συνεδρίου του να επεξεργαστεί την αντιπαράθεσή του με την κυβέρνηση, να θέσει τη διαχωριστική γραμμή και τα διλήμματα γύρω από το δίπολο «πρόοδος - συντήρηση» και να επενδύσει στη δυσαρέσκεια που συσσωρεύεται για την κυβερνητική πολιτική, όπως και οι θέσεις του σε κομβικά ζητήματα της επικαιρότητας επιβεβαιώνουν την προσπάθεια που κάνει να προσαρμοστεί στις νέες απαιτήσεις της αστικής διαχείρισης. Απαιτήσεις που προκύπτουν από την καπιταλιστική οικονομική κρίση και το προβάδισμα που δίνεται σε μια «νεοκεϊνσιανή διαχείρισή» της, από το σύνθετο περιβάλλον των οξυμένων ανταγωνισμών κ.ο.κ.

Αν σε προηγούμενη φάση ο διαχωρισμός του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ διευκολυνόταν από το πλαστό δίπολο «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», σήμερα, σε συνθήκες υιοθέτησης της εκτεταμένης παρέμβασης του κράτους και της επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής, που πλέον ακολουθείται από αστικές κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων, οι όποιες διαφορές γίνονται πιο δυσδιάκριτες.

Ας δούμε πώς εκφράζεται το δίλημμα «πρόοδος - συντήρηση» που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ σε δύο κομβικά ζητήματα: Σε αυτό της οικονομίας και σε αυτό της εξωτερικής πολιτικής και ιδιαίτερα της σχέσης με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ κ.λπ.

Σε επόμενα φύλλα θα επανέλθουμε σε άλλες πλευρές αυτού του διλήμματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει το «δικό του», «προοδευτικό» σχέδιο ανάκαμψης ως πιο εύστοχο από αυτό της ΝΔ προκειμένου να εισρεύσουν στους επιχειρηματικούς ομίλους τα δεκάδες δισ. ευρώ από την ΕΕ, από το περιβόητο «Ταμείο Ανάκαμψης».

Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει ως δικαίωσή του τις επιλογές της ΕΕ για «δημοσιονομική χαλάρωση» και για πιο εκτεταμένη κρατική παρέμβαση, τις οποίες χαρακτηρίζει «προοδευτική στροφή». Πρόκειται βεβαίως για επιλογές που αποτελούν εργαλεία στήριξης της καπιταλιστικής οικονομίας, συνοδεύονται από σκληρές αντεργατικές αναδιαρθρώσεις αλλά και δεσμεύσεις για «σφίξιμο» στο μέλλον, για πιο περιοριστική πολιτική, για να μην εκτροχιαστεί το χρέος. Και, μιλώντας για ...«προοδευτική στροφή» κατηγορεί τη ΝΔ ότι δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα γιατί «δεν το πιστεύει», σε μια αντιπαράθεση που θυμίζει την αντίστοιχη κριτική που έκανε η ΝΔ στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι τάχα «δεν πίστευε» στην εφαρμογή των μνημονίων. Φτάνει μάλιστα να προτείνει στη ΝΔ συγκρότηση «διακομματικής επιτροπής» που από κοινού θα αναλάβει τη διαχείριση των κονδυλίων του «Ταμείου Ανάκαμψης».

Το «προοδευτικό» «σχέδιο αντι-Πισσαρίδη» του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει μεταξύ άλλων μια σειρά από προτάσεις - εναλλακτικές για τη στήριξη των «πράσινων» ενεργειακών ομίλων, για την απολιγνιτοποίηση και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, για την ψηφιακή μετάβαση, την ανάπτυξη συγκεκριμένων κλάδων κ.ο.κ. Σχέδιο το οποίο αφενός έχει ήδη υιοθετήσει η κυβέρνηση και αφορά κατευθύνσεις της ΕΕ, αφετέρου μεταφράζεται σε ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στον κλάδο της Ενέργειας, χιλιάδες απολύσεις και μια γενικευμένη αναδιάρθρωση στον κλάδο, υπονόμευση παραγωγικών δυνατοτήτων, εγκαταλείποντας μορφές Ενέργειας για τις οποίες δεν υπάρχει επενδυτικό ενδιαφέρον αλλά και μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια συνολικά για το λαό.

Πού «καταφέρνει» να διαφοροποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ σε αυτόν το σχεδιασμό; Σε προτάσεις για μια πιο «δίκαιη πράσινη μετάβαση», που δεν θα γίνεται «ερήμην των κοινωνιών», που θα στηρίζεται σε «νέους θεσμούς», «ώστε οι κοινωνίες να σχεδιάζουν το μέλλον τους», όπως λέει ο Γ. Δραγασάκης σε πρόσφατη συνέντευξή του. Σε όσα δηλαδή αναλύονται στο σχετικό πρόγραμμα που έχει παρουσιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ περί «ενεργειακών κοινοτήτων», περί «κινήτρων» για την «πράσινη μετάβαση» και ανάπτυξης της «κυκλικής οικονομίας» κ.ο.κ. Σχήματα και κατευθύνσεις που δεν αποτελούν καμιά «καινοτομία», αφού και η ΝΔ έχει ψηφίσει και υλοποιεί σχετικούς νόμους, ενώ σε όλη την ΕΕ εφαρμόζονται και από σοσιαλδημοκρατικές και από νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις.

Παρόμοιες είναι και οι προτάσεις για τη «δίκαιη ψηφιακή μετάβαση», με Συμπράξεις Ιδιωτικού - Δημόσιου Τομέα για την ανάπτυξη των σχετικών δικτύων, αλλά και για την ανάγκη να υπάρχει κρατικός έλεγχος σε δίκτυα και υποδομές. Δηλαδή, αυτό που ζητούν και τμήματα των επιχειρηματικών ομίλων που επιδιώκουν να αναπτύξουν τις μπίζνες τους σε αυτήν την κατεύθυνση: Να είναι το κράτος (οι φορολογούμενοι) που θα αναλάβει το πιο κοστοβόρο κομμάτι, επομένως να εξασφαλίζεται το μέγιστο κέρδος για τις επενδύσεις τους με «κρατική εγγύηση».

Στα παραπάνω ο ΣΥΡΙΖΑ προσθέτει και μερικές «πινελιές» για «στήριξη της εργασίας», για ενίσχυση μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, με προτάσεις που βέβαια εφαρμόζονται εδώ και χρόνια για τη διαχείριση των συνεπειών της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κρίσης. Δηλαδή, για ανακύκλωση της ανεργίας, με προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας», για «ενίσχυση της απασχόλησης», για «κατάρτιση και επανακατάρτιση που ενισχύει τη θέση του εργαζόμενου στην αγορά εργασίας» κ.λπ. Ολα εκείνα τα εργαλεία που συμβάλλουν όχι στην ανακούφιση των εργαζομένων αλλά στη διαιώνιση της ομηρίας τους σε ένα καθεστώς ζωής με ελάχιστα, χωρίς δικαιώματα, με διαρκή κινητικότητα που αξιοποιείται ταυτόχρονα στην απορρόφηση της όποιας δικαιολογημένης δυσαρέσκειας.

Ακόμα και εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «προστασία εργασιακών δικαιωμάτων», γίνεται ξεκάθαρο ότι δεν αναφέρεται στο ξήλωμα του εργασιακού μεσαίωνα που άλλωστε ενίσχυσε και με το δικό του κυβερνητικό έργο αλλά «ορισμένες ρυθμίσεις» μέσα στο πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων - «λάστιχο», της έντασης της εκμετάλλευσης, της πλήρους υποταγής της ημέρας του εργαζόμενου στο κεφάλαιο, όπως μέσω της τηλεργασίας.

Εκεί που η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με την κυβέρνηση «βγάζει μάτι» είναι στη συζήτηση γύρω από τα Ελληνοτουρκικά, την ελληνοαμερικανική συνεργασία και τις επικίνδυνες διευθετήσεις που τρέχουν στην περιοχή στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της διακυβέρνησής του έφτασε να ονομάζει στοιχείο προοδευτικής εξωτερικής πολιτικής, ακόμα και «διεθνισμό», την προώθηση ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή, όπως π.χ. εκφράστηκαν και με τη ΝΑΤΟικής έμπνευσης και εκτέλεσης Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και τη μετατροπή της χώρας σε μεγάλη αμερικανική βάση επί των ημερών του. Η «προοδευτικότητα» τότε βλέπετε του ΣΥΡΙΖΑ δεν «χλόμιαζε» όταν συνομιλούσε με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ. Τώρα βεβαίως με τον Μπάιντεν και το «αδελφό» Δημοκρατικό Κόμμα η φιλοαμερικανική στάση του ΣΥΡΙΖΑ απογειώνεται!

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ζητάει από τον Κυρ. Μητσοτάκη να ακολουθήσει το παράδειγμά του όταν ως σημαιοφόρος των ΝΑΤΟικών προτεραιοτήτων στην περιοχή πρωτοστάτησε στη Συμφωνία των Πρεσπών, στη στρατηγική συνεργασία με τις ΗΠΑ κ.ο.κ. «Είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε όπου χρειάζεται τα εθνικά θέματα», έλεγε ο Αλ. Τσίπρας στη Βουλή, μιλώντας πριν από λίγο καιρό για τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα και την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο, διαβεβαιώνοντας ξανά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει πλάτη στα παζάρια της αστικής τάξης, στα σχέδια συνεκμετάλλευσης που προωθούν ενεργειακοί όμιλοι, αλλά και στην κατεύθυνση της θωράκισης της ΝΑΤΟικής συνοχής στην περιοχή.

Ειδικά όσον αφορά τη διαδικασία των ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων υπό την εποπτεία ΝΑΤΟ - ΕΕ - ΗΠΑ και με αντικείμενο την επικίνδυνη συνδιαχείριση συμβάλλει στα ψευτοδιλήμματα και τους εκβιασμούς που προβάλλει και η κυβέρνηση. Κατηγορώντας τον Κυρ. Μητσοτάκη για ανικανότητα και καθυστερήσεις επισημαίνει τους κινδύνους «είτε να οδηγήσει τη χώρα (ο Κυρ. Μητσοτάκης) σε έναν διάλογο με την πλάτη στον τοίχο, με αποτέλεσμα να εξαναγκαστούμε σε απαράδεκτες υποχωρήσεις, είτε να αναλάβουμε στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης την ευθύνη για το ενδεχόμενο ναυάγιο των συνομιλιών», αναφέρει ο Αλ. Τσίπρας. Σπεύδοντας ταυτόχρονα να σημειώσει πως «ενδεχόμενο ναυάγιο» θα φέρει μια «επόμενη ημέρα», όπου «η Τουρκία θα είναι ολοένα και πιο επιθετική, θα έχει ενισχύσει τις σχέσεις της με τον διεθνή παράγοντα, θα είναι μια πολύ δύσκολη ημέρα για την Ελλάδα».

Η διαχωριστική γραμμή «πρόοδος - συντήρηση» που προσπαθεί να σηκώσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια «θολή γραμμή».

Η επιδίωξή του να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια που διαμορφώνει η πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ, τσαλαβουτώντας στο κίνημα, ποντάροντας σε «αντιδεξιά» και «αντινεοφιλελεύθερα μέτωπα» με στόχο την ανανέωση του ρόλου του ως κυβερνητικής εναλλακτικής δύναμης δεν μπορεί να κρύψει ότι η έννοια της προόδου χάνει κάθε νόημα όταν αναφέρεται στη στήριξη των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων, στη στήριξη της συμμετοχής της χώρας σε επικίνδυνες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οργανισμούς. Η προοδευτικότητα δεν κρίνεται από το με ποιο τρόπο, «ήπια» ή «σκληρά», εφαρμόζεται η πολιτική στήριξης της μειοψηφίας και εκ των πραγμάτων σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Προοδευτικό σήμερα είναι αυτό που ταυτίζεται με τα συμφέροντα, τα δικαιώματα, τις ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των εργαζομένων και άλλων λαϊκών δυνάμεων. Με την άμεση υπεράσπισή τους αλλά και με την πάλη για την κοινωνική αλλαγή, για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος. Αυτό είναι το κριτήριο της προοδευτικότητας. Και σε αυτό το ζήτημα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κριθεί και κρίνεται και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση και έχει πάρει «κάτω από τη βάση»...