Με «εικόνα από το μέλλον» του ευρωπαϊκού διασυλλογικού ποδοσφαίρου μοιάζει η φάση των «16» του Champions League 2019 - 2020, όπως διαμορφώθηκε πριν από λίγες μέρες: Και οι 16 ομάδες που προκρίθηκαν από τη φάση των ομίλων αγωνίζονται στα πέντε ισχυρότερα εθνικά πρωταθλήματα της Ευρώπης, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού και αποτελεί «πρόγευση» των όσων έρχονται, με δεδομένο και τον σχεδιασμό για αλλαγές στη δομή της διοργάνωσης από το 2024 τον οποίο επεξεργάζεται η UEFA την τελευταία διετία.

Σε περίπου ενάμιση μήνα θα δώσουν τη μάχη για την πρόκριση στα προημιτελικά του Champions League οι τέσσερις εκπρόσωποι της Αγγλίας (Μάντσεστερ Σίτι, Λίβερπουλ, Τσέλσι και Τότεναμ) και οι ισάριθμοι εκπρόσωποι της Ισπανίας (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης και Βαλένθια), τρεις εκπρόσωποι της Ιταλίας (Γιουβέντους, Νάπολι και Αταλάντα), άλλοι τρεις της Γερμανίας (Μπάγερν Μονάχου, Ντόρτμουντ και Λειψία) και δύο της Γαλλίας (Παρί Σεν Ζερμέν και Λιόν).

Και, φυσικά, οι ομάδες του «big 5» θα έχουν την αποκλειστικότητα και στη διαχείριση των κερδών από τη συμμετοχή στη διοργάνωση, έχοντας «απαλλαγεί» από την παρουσία εκπροσώπων άλλων πρωταθλημάτων.

Πρόκειται για σαφή ποιοτική διαφορά ως προς το έλλειμμα αντιπροσωπευτικότητας της - τύποις πανευρωπαϊκής - διοργάνωσης, σε σχέση με ό,τι είχαμε συνηθίσει. Σε καθεμιά από τις 10 τελευταίες σεζόν του Champions League είχαν προκριθεί στα νοκ άουτ τουλάχιστον δύο ομάδες εκτός «big 5». Συγκεκριμένα, είχαν δώσει το «παρών» στη φάση των «16» ομάδες από: Ολλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ρωσία, Κύπρο, Σκοτία, Ελβετία, Τουρκία, Ουκρανία και Βέλγιο.

Η κατάσταση που διαμορφώθηκε φέτος δεν είναι τυχαία. Σε συνέχεια και των όσων έγιναν πέρυσι - όπου προκρίθηκαν στον τελικό Λίβερπουλ και Τότεναμ, δύο ομάδες από την ίδια χώρα και μάλιστα την Αγγλία, το ισχυρότερο μέλος του «big 5» - αποτελεί το αποτύπωμα των τελευταίων αλλαγών στις οποίες προχώρησε η UEFA:

Απευθείας πρόκριση στους ομίλους για τέσσερις ομάδες από το καθένα από τα πρωταθλήματα Αγγλίας, Ισπανίας, Γερμανίας και Ιταλίας, τα οποία έτσι κατέλαβαν τις 16 από τις 32 θέσεις της φάσης των ομίλων, και άλλες 10 θέσεις απευθείας συμμετοχής για ομάδες από τα πρωταθλήματα των χωρών στις θέσεις 5 έως 10 της γενικής βαθμολογίας της UEFA.

Ετσι, φέτος, σε ένα σκηνικό χαρακτηριστικό της νέας κατάστασης, το καλοκαίρι στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Champions League διεξήχθησαν τέσσερις συνολικά γύροι αγώνων (τρεις προκριματικοί και τα πλέι οφ) για να προκριθούν στους ομίλους 6 ομάδες όλες κι όλες, οι οποίες απλά συμπλήρωσαν το «παζλ» της φάσης των ομίλων.

Και έπεται συνέχεια στη διαδικασία αλλαγής της φυσιογνωμίας του Champions League, όπως μαρτυρούν οι νέες «καινοτομίες» που σχεδιάζονται στα κέντρα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου προς εφαρμογή την πενταετία 2024 - 2028.

Σύμφωνα με τα όσα έχουν έρθει στο φως μέχρι στιγμής, οδεύουμε προς νέα μείωση των «ελεύθερων» θέσεων για τη φάση των ομίλων, από 6 σε 4, ενώ προωθείται αλλαγή και στη διάρθρωση των «32», και συγκεκριμένα 4 όμιλοι με 8 ομάδες έκαστος - αντί για 8 ομίλους με 4 ομάδες έκαστος, όπως ισχύει σήμερα. Ο στόχος προφανής: Περισσότεροι στάνταρ αγώνες μέσα στη σεζόν, η οποία έτσι - τουλάχιστον από το Σεπτέμβρη μέχρι και το Φλεβάρη - θα μοιάζει με πρωτάθλημα.

Παράλληλα προωθείται η δημιουργία μιας νέας διοργάνωσης, ουσιαστικά ενός Europa League 2, σε μια προσπάθεια για περαιτέρω διαχωρισμό της «ήρας» από το «στάρι», και μέσω του «ντόμινο» στις συμμετοχές να προκύψει με πιο αποτελεσματικό τρόπο η μείωση του αριθμού των πρωταθλημάτων που θα εκπροσωπούνται στο Champions League.

Τόσο οι αλλαγές που εφαρμόζονται ήδη όσο και αυτές που δρομολογούνται εκφράζουν το αποτέλεσμα της πίεσης που ασκήθηκε στην UEFA από τους πλούσιους συλλόγους, οι οποίοι ζητούσαν μεγαλύτερο μερίδιο στην «πίτα» των κερδών. Απειλούσαν μέχρι και με αποχώρηση και δημιουργία ξεχωριστής διοργάνωσης κλειστού τύπου, με εγγυημένα συμβόλαια συμμετοχής, στα πρότυπα της Ευρωλίγκας στο μπάσκετ.

Η δε UEFA, σε αντίθεση με τις κατά καιρούς διαβεβαιώσεις της - διά στόματος προέδρου της, Αλεξάντερ Τσέφεριν - ότι τάσσεται υπέρ μιας «ανοιχτής διοργάνωσης», εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε μια πορεία διαρκούς ικανοποίησης των ισχυρών, προκειμένου να αποφύγει περιπέτειες...

Στις παραπάνω εξελίξεις αντιδρούν έντονα οι περισσότερες ευρωπαϊκές λίγκες και οι σύλλογοί τους, που βλέπουν να περιορίζεται δραματικά το μερίδιό τους στην «πίτα» των κερδών. Δεν πρόκειται για «χαμένους», φυσικά. Δεν υπάρχουν τέτοιοι στο πλαίσιο του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου των πολυεθνικών και των επιχειρηματικών ανταγωνισμών - μόνο κερδισμένοι και... λιγότερο κερδισμένοι. Η δε σύγκρουση ανάμεσα στους ισχυρότερους και τους λιγότερο ισχυρούς συλλόγους αποτελεί έκφραση της διαπάλης για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι σχετικά με τα τεράστια κέρδη της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας, διαπάλης η οποία έχει και ανακατατάξεις.