Με σύνθημα «Με τους αγώνες, τα όνειρα, τη δύναμή μας "...θα χτίσουμε έναν κόσμο λέφτερο, ανοιχτό, γεμάτο ελπίδα...", τον Σοσιαλισμό», το 45ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» «ταξίδεψε» απ' άκρη σ' άκρη σε όλη την Ελλάδα, κορυφώνοντας τις εκδηλώσεις του στην Αθήνα το τριήμερο 19 - 20 - 21 Σεπτέμβρη, στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης «Αντώνης Τρίτσης».

Οπως σημειώνει η ΚΝΕ σε σχετικό Δελτίο Τύπου της για την ολοκλήρωση των εκδηλώσεων:

«Η πραγματοποίηση των κεντρικών εκδηλώσεων του Φεστιβάλ για 10η συνεχόμενη χρονιά στο Πάρκο Τρίτση στο Ιλιον αποτελεί μία ακόμα συμβολή της ΚΝΕ στον αγώνα για Πάρκο ανοιχτό στο λαό και κλειστό στα επιχειρηματικά συμφέροντα, μία ακόμα συμβολή στην ανάδειξη των αιτημάτων ενάντια στην εγκατάλειψή του και την έλλειψη κρατικής χρηματοδότησης. Το Πάρκο Τρίτση παραδόθηκε ακόμα πιο καθαρό από όσο πριν για το λαό των δυτικών προαστίων της Αθήνας. Αλλωστε, ο σεβασμός στο Πάρκο και ο καθαρισμός του είναι στοιχείο που συνοδεύει το Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή" όλα τα χρόνια που διεξάγεται στον συγκεκριμένο χώρο.

Καλούμε τους δεκάδες χιλιάδες νέους και τις νέες, μαθητές, εργαζόμενους, φοιτητές και σπουδαστές σχολών κατάρτισης, που συμμετείχαν στις εκδηλώσεις του 45ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή" σε όλη τη χώρα, να δώσουν μαχητικά το "παρών" στους αγώνες».

• Ο «Ριζοσπάστης» σήμερα ολοκληρώνει τα ρεπορτάζ που αφορούν το 45ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» και φιλοξενεί επίσης δηλώσεις καλλιτεχνών που συμμετείχαν στις Σκηνές του.

MANOLIS PAKIAS

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Κώστας Αβραμόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην κοινή στόχευση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ για διαμόρφωση «ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος», τμήμα της οποίας αποτελεί και «η διπλή επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων και στα συνδικάτα τους που κλιμακώνεται με το "αναπτυξιακό" πολυνομοσχέδιο».

Κάλεσε το λαό της περιοχής να αξιοποιήσει την πείρα του από το τι πραγματικά σημαίνει η καπιταλιστική ανάπτυξη για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σημειώνοντας μεταξύ άλλων: «Προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι ο χαμηλός μέσος μισθός, αυτός που καθορίζει και τα περιθώρια κέρδους των καπιταλιστών. Γι' αυτό και ο μέσος μισθός μειώθηκε και συνεχίζει να μειώνεται δραματικά όλα αυτά τα χρόνια, τόσο στην περίοδο της κρίσης όσο και της ανάπτυξης.

Η βαρβαρότητα της ανάπτυξής τους εκφράζεται και με την οριακή κατάσταση που βιώνετε στο Νοσοκομείο των Σερρών, όπου βασικές κλινικές υπολειτουργούν ή λειτουργούν με μεγάλες ελλείψεις σε νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό, σε υλικοτεχνική υποδομή (...)

Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης είναι που κλείνει και ανοίγει άναρχα επιχειρήσεις, με τους εργαζόμενους αναλώσιμους, που την ίδια ώρα που πανηγυρίζει για την ισχυρή θέση του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου φτάνουμε στο σημείο νησιά της χώρας μας να αποκλείονται, όπως η Σαμοθράκη, σχολεία να γίνονται επικίνδυνα με έναν σεισμό, δάση να καίγονται, άνθρωποι να πεθαίνουν από φωτιές ή πλημμύρες.

Είναι αυτός ο δρόμος ανάπτυξης που της μηχανής του το λάδι είναι η δική σας η δουλειά, η εργατική σας δύναμη, πνευματική ή χειρωνακτική, όποιας ειδίκευσης. Εσείς τη συντηρείτε με τη δουλειά σας κι όχι αυτή εσάς, όπως θέλουν να σας κάνουν να πιστεύετε».

Τέλος, κάλεσε το λαό και ιδιαίτερα τη νεολαία να αμφισβητήσουν αυτόν τον δρόμο ανάπτυξης, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, που, όπως είπε, «σας προτείνει να σκεφτείτε ανατρεπτικά, κόντρα στο ρεύμα. Κόντρα σε όλους εκείνους που σας θέλουν να προσδοκάτε μια πραγματική ελπίδα, που τελικά ποτέ δεν έρχεται. Κόντρα σε όλους όσοι σας θέλουν στην άκρη, μοιρολατρικά να περιμένετε έναν σωτήρα, να στέκεστε μόνοι. Στη συλλογική πάλη, στο ταξικό κίνημα θα βρείτε απαντήσεις».

Το πρόγραμμα άνοιξε με σόλο, ντουέτο και χορωδιακές ερμηνείες διασκευών αγαπημένων γνωστών κομματιών σε ξένο ρεπερτόριο από τις δασκάλες μουσικής και από το νεανικό σύνολο που συγκροτεί το τμήμα φωνητικής, συνοδεία ζωντανής μουσικής. Η παρουσίαση απέσπασε δίκαια το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού, το οποίο επιβράβευσε τόσο την προσπάθεια όσο και το απολαυστικό αποτέλεσμα που παρουσιάστηκε.

Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή τα μέλη του τμήματος χορού φλαμένκο και παρουσίασαν μία ξεχωριστή χορευτική παράσταση αυτού του ιδιαίτερου και απαιτητικού είδους χορού. Την παρουσίαση συμπλήρωσαν επαγγελματίες χορεύτριες, δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό του Φεστιβάλ να έρθει σε ζωντανή επαφή με το φλαμένκο.

Σημειώνεται πως και οι δύο ομάδες που εμφανίστηκαν στη σκηνή του χώρου Πολιτισμού συγκροτήθηκαν και ξεκίνησαν να δουλεύουν τον Οκτώβρη του 2018, με μαθήματα και πρόβες, και στην πορεία της χρονιάς αποφασίστηκε και σχηματοποιήθηκε το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε με επιτυχία στο Φεστιβάλ το βράδυ του Σαββάτου.

Διονύσης Τσακνής: Είμαι πολύ χαρούμενος, ταυτόχρονα και συγκινημένος, που επέστρεψα εκεί που ανήκα. Επέστρεψα στο 1975, που σαν μέλος της ΚΝΕ ήμουν στο 1ο Φεστιβάλ και την παραμονή ο αέρας έριξε όλα τα ταμπλό που είχαμε στήσει... Επέστρεψα στο '92, στην ανασυγκρότηση, όπου μαζί με τον Λαυρέντη ήμασταν ίσως οι μόνοι καλλιτέχνες που συμμετείχαμε και νιώθω μεγάλη χαρά που σήμερα ξανάρχομαι, ενώνω τη φωνή μου με τη φωνή της Κομμουνιστικής Νεολαίας και με τους συναδέλφους μου για όλα αυτά που εκείνη πιστεύει και αγωνίζεται.

Γρηγόρης Βαλτινός: Χαίρομαι πάρα πολύ γι' αυτές τις γιορτές που γίνονται καθημερινά (...) με πολύ σημαντικά και ουσιαστικά αφιερώματα, με σπουδαία μουσική, με σπουδαία ποίηση. Είναι πολύ σημαντικό ένα λαϊκό γλέντι να περιέχει τέτοια ποιότητα. Και το Φεστιβάλ, αυτό το έχει - πάντα το είχε.

Γιάννης Στάνκογλου: 45 χρόνια Φεστιβάλ της ΚΝΕ, έχουν περάσει καλλιτέχνες απίστευτοι, είτε τραγουδιστές, είτε ηθοποιοί, έχουν δώσει το «παρών» και είναι μεγάλη τιμή που μπορώ φέτος να δώσω κι εγώ το «παρών» εδώ, και μάλιστα μέσα από το πρίσμα του Γκαρθία Λόρκα.

Φωτεινή Βελεσιώτου: Νομίζω ότι το Φεστιβάλ είναι ένας θεσμός και οι αγώνες που θα χρειαστούν είναι μεγάλοι γιατί τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ευχαριστούμε και ό,τι μπορούμε κάνουμε για να δυναμώσει αυτό το Φεστιβάλ.

Γιώτα Βέη: Θαυμάζω αυτά τα παιδιά (της ΚΝΕ) και αξίζει να τα στηρίζει κανείς με όποιο τρόπο μπορεί. Εγώ μπορώ να τραγουδάω γι' αυτά. Κάθε χρόνο λέω «καλά θα είναι η τελευταία φορά» και δεν είναι ποτέ η τελευταία. Γιατί πώς να πει κανείς ότι θα είναι η τελευταία, όταν βλέπει να προοδεύει η νεολαία, να δίνει δείγματα πάντα προς το καλύτερο και να δίνει το έναυσμα και προς τους άλλους γύρω να πράττουν τα ίδια. Γιατί εδώ υπάρχει αισθητική, υπάρχει ηθική, υπάρχει ιδεολογία τέτοια που τον άνθρωπο τον ανεβάζει. Και δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί, όσο κι αν μεγαλώνει, όμως είναι ένας «πειρασμός» το Φεστιβάλ... και το βλέπουμε κάθε χρόνο να είναι και πιο πλούσιο σε κόσμο, σε έκφραση, σε εκδηλώσεις κι αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό.

Πέννυ Μπαλτατζή: Ακολουθώ το Φεστιβάλ από τότε που ήμουν πολύ - πολύ μικρή, με τις πορείες και με όλα αυτά τα ωραία πράγματα (...) Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έρθει η στιγμή που θα είμαι μέρος αυτού. Θαύμαζα πάντα όλους τους καλλιτέχνες - μου φαινόταν πάντα ο τρόπος πολύ όμορφος μέσα από ένα πολιτικό κίνημα να επικοινωνήσεις τον πολιτισμό και τη μουσική και πραγματικά είμαι πάρα πολύ χαρούμενη.

Φοίβος Δεληβοριάς: Το καλοκαίρι του 1990, σε εκδήλωση του Φεστιβάλ στην Γκράβα, «άνοιξα» τους αδελφούς Κατσιμίχα. Εχω παίξει στο ενδιάμεσο φυσικά, έχω ξαναεμφανιστεί, αλλά τώρα επειδή κλείνουμε 30 χρόνια από εκείνη την πρώτη εμφάνιση στον Περισσό, έχω έρθει με μια συγκίνηση. Θέλω μέσα στο μυαλό μου να κάνω συγκρίσεις του κόσμου τότε με τον κόσμο τώρα και όλα αυτά που ζήσαμε.

«Kollektiva»: Οπως πολλά χρόνια τώρα, για άλλη μια φορά εδώ στο 45ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», μαζί με τη νεολαία που αγωνίζεται, δίπλα στην εργατική τάξη, να φέρουμε ένα βήμα πιο κοντά τον κόσμο που θέλουμε και τον κόσμο που ονειρευόμαστε.

«Sober on tuxedos»: Χαιρόμαστε πάρα πολύ που είμαστε εδώ, χαιρετίζουμε τους αγώνες του ΚΚΕ και βρισκόμαστε πάντα δίπλα στην ΚΝΕ όποτε αυτή μας καλέσει και όποτε μας χρειαστεί.

Ο Frank, ο Retro από τους «Rebellion Connexion» και ο Ζωγράφος, γνωστοί στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, ήταν εκεί. Μαζί τους ο αγαπημένος από τα παλιά, μέλος των θρυλικών «Ημισκούμπριων», Μιθριδάτης, που απέσπασε το θερμό χειροκρότημα όλων όσοι βρίσκονταν εκεί!

Στο πάνελ συμμετείχε και ο Ιάσονας Φανός, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, ο οποίος και άνοιξε την εκδήλωση λέγοντας: «Επιλέξαμε το σημερινό θέμα με τη μορφή αυτού του πάνελ ομιλητών - τους οποίους και ευχαριστούμε προκαταβολικά για τη συμμετοχή τους στη σημερινή εκδήλωση - όχι αβίαστα και όχι τυχαία.

Διαχρονικά ως Νεολαία του ΚΚΕ είχαμε και έχουμε ξεχωριστή συμβολή στα ζητήματα της Τέχνης και του Πολιτισμού, αυτό το αναγνωρίζουν και οι αντίπαλοί μας.

(...) Μας ενδιαφέρει αυτή η μουσική (σ.σ. το hip hop), δίνουμε βάση στους στίχους και τα κείμενα που δημοσιεύονται, θέλουμε να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά στην εξέλιξή της, στο πάντρεμά της με πιο παραδοσιακούς, αλλά και με νεότερους ήχους». Στη συνέχεια αναφέρθηκε εν συντομία στις ιστορικές καταβολές του hip hop, τονίζοντας ότι το εν λόγω μουσικό είδος «είναι καθρέφτης της κοινωνίας που το γεννά και βεβαίως έχει και τις δικές του νόρμες, ιδιαιτερότητες, τη δική του - θα λέγαμε - καταγωγή και παράδοση».

Απολαυστικές οι ιστορίες του Μιθριδάτη από τα πρώτα βήματα του συγκροτήματος «Ημισκούμπρια», που έφερε τον ήχο του hip hop στη χώρα μας. Σημαντικό και το μήνυμά του στους νέους ανθρώπους να ακολουθούν την ειλικρίνεια του καλλιτέχνη, να ακούν μουσική και να δρουν όχι σαν όχλος που παρασύρεται, αλλά με τη σκέψη ότι κάτι μπορούν να αλλάξουν σε αυτόν τον κόσμο.

Κλείνοντας την πραγματικά ενδιαφέρουσα συζήτηση, ο Ι. Φανός υποσχέθηκε ότι η ΚΝΕ θα συνεχίσει να ασχολείται με το θέμα, διοργανώνοντας εκ νέου συναυλίες αλλά και θεματικές συζητήσεις σαν αυτήν, που παρακολούθησε πλήθος κόσμου στο Μαθητικό Στέκι του Φεστιβάλ.

Τέλος, οι καλλιτέχνες του πάνελ παρέλαβαν το Λεύκωμα για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ ως ευχαριστήριο δώρο για τη συμμετοχή τους στην εκδήλωση.