Στην «ανάγκη συνέχισης και εμβάθυνσης των εξαιρετικών σχέσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και τις Ηνωμένες Πολιτείες», δηλαδή στην εμβάθυνση της ελληνικής εμπλοκής στον επικίνδυνο για το λαό αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, συμφώνησαν Κυρ. Μητσοτάκης και Ντ. Τραμπ, σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαν χτες βράδυ.

Κατά τ' άλλα, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του πρωθυπουργικού γραφείου, «ο κ. Μητσοτάκης ανέφερε στον κ. Τραμπ ότι η προτεραιότητα της νέας ελληνικής κυβέρνησης είναι η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και η τόνωση των επενδύσεων. Ο Αμερικανός Πρόεδρος απάντησε στον Ελληνα Πρωθυπουργό ότι αυτοί ήταν και οι δικοί του στόχοι όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του».

Νωρίτερα, ο πρωθυπουργός συνομίλησε τηλεφωνικά και με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Μ. Πενς. Αρμόδιες κυβερνητικές πηγές ενημέρωναν ότι Μητσοτάκης και Πενς συνομίλησαν πάνω από 20 λεπτά πάνω σε «ουσιαστικά ζητήματα», με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη συνέχιση της εμπλοκής της χώρας στα επικίνδυνα σχέδια του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού σε Ανατ. Μεσόγειο και Βαλκανική, όπου εντείνονται οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί για τις πηγές και τους διαύλους της Ενέργειας.

Αλλωστε, στον απόηχο των εκλογών της 7ης Ιούλη, ο αμερικανικός παράγοντας εντείνει τις παρεμβάσεις του σχετικά με τις εξελίξεις στην Ελλάδα, πάνω στο στρωμένο από τον ΣΥΡΙΖΑ δρόμο και με βάση τις προσδοκίες που τους καλλιεργούνται για τις αντίστοιχες επιδόσεις της ΝΔ.

Χαρακτηριστικά, ο Νίκολας Μπερνς, πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα την εποχή των ευρωΝΑΤΟικών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, ανάρτησε σε προσωπικό του ιστολόγιο σχόλιο που έσπευσε να αναδημοσιεύσει και ο νυν πρέσβης Τζ. Πάιατ, υιοθετώντας το: «Μια νέα μέρα στην Ελλάδα. Οι λαϊκιστές πετάχτηκαν έξω. Η δημοκρατία επικρατούσα. Ο αντιαμερικανισμός στο παρελθόν. Η Ελλάδα επέζησε της καταστροφικής δεκαετίας. Ως πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω αυτόν τον πολύ ευπρόσδεκτο μετασχηματισμό».

Ταυτόχρονα, χτες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλος παρασημοφόρησε τον Ντ. Χάρις, εκτελεστικό διευθυντή της πανίσχυρης οργάνωσης «American Jewish Committee», με την οποία είχε καλλιεργήσει άριστες σχέσεις η προηγούμενη κυβέρνηση και διαδοχικά οι υπουργοί της των Εξωτερικών.

Σε αυτή τη βάση, ο Πρόεδρος Παυλόπουλος δεν παρέλειψε να αναγνωρίσει την «καθοριστική συμβολή» του Χάρις «ως προς τη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και ΗΠΑ. Οι σχέσεις αυτές βρίσκονται στο καλύτερο δυνατό επίπεδο και θα εργαστούμε - και υπολογίζουμε πολύ και στη δική σας συμβολή - να γίνουν ακόμη καλύτερες, ακόμη πιο αποτελεσματικές», τόνισε.

Ο δε Χάρις είπε ότι «προσπαθούσε» «για σαράντα χρόνια να έρθουν κοντά οι τρεις αυτές δημοκρατίες της Ανατολικής Μεσογείου, η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ. Επί σαράντα χρόνια, κατά τρόπο αφύσικο, ήταν μακριά η μία από την άλλη. Τα τελευταία χρόνια, με πιο φυσικό τρόπο, έχουν έρθει πιο κοντά. Και αυτό, όπως είναι φυσικό, με τις ΗΠΑ ως βάση»...

Σημειωτέον, ο Χάρις μαζί με τον Ε. Ζεμενίδη, εκτελεστικό διευθυντή του «Hellenic American Leadership Council» («Ελληνοαμερικανικό Συμβούλιο Ηγεσίας»), συναντήθηκαν με τον Πάιατ και «αντάλλαξαν απόψεις» για το πώς να δουλέψουν με τον νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας και τη νέα ηγεσία του ΥΠΕΞ, για παραπέρα προώθηση της πολυμερούς συνεργασίας, όπως διαμορφώνεται πάνω στο σχήμα «3+1», όπως το ονομάζουν, δηλαδή της τριμερούς Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ συν ΗΠΑ.

Στο μεταξύ οι «Washington Times» επέλεξαν να φιλοξενήσουν άρθρο του υπουργού Αμυνας επί συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, Π. Καμμένου, ο οποίος τονίζει:

«Ναι, σε ολόκληρη τη Μεσόγειο είναι η Ελλάδα που διατηρεί την ισχυρότερη εταιρική σχέση με τις ΗΠΑ, ενισχυμένη υπό τη διοίκηση Tραμπ (...) Σήμερα, αυτή είναι η χώρα με την οποία πρέπει να έχουμε πολιτικά τα περισσότερα κοινά», και μάλιστα όχι μόνο σε ό,τι αφορά τα «κοινά συμφέροντα περιφερειακής ασφάλειας».

Ενδεικτικά, ο Π. Καμμένος υιοθετεί πλήρως τις αμερικανικές «παραινέσεις» για ενεργειακή απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο, φορολογικές ελαφρύνσεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους, μείωση των δημοσίων δαπανών, εξάλειψη «γραφειοκρατικών εμποδίων».

Προσθέτει βέβαια ότι «όπως και οι ΗΠΑ, πρέπει και εμείς να δώσουμε προτεραιότητα στην ενίσχυση της εδαφικής μας ακεραιότητας και στην ενίσχυση των συμφερόντων ασφαλείας μας. Ο εθνικός μας εναέριος χώρος, τα θαλάσσια σύνορα, η Ανατολική Μεσόγειος και το ίδιο το Αιγαίο αντιμετωπίζουν συνεχώς προκλήσεις (συμπεριλαμβανομένης της παράνομης δραστηριότητας της Τουρκίας στην Οικονομική Ζώνη της Κύπρου, με προκλητικές επιχειρήσεις εξόρυξης πόρων, προκλήσεις καθοδηγούμενες ίσως από το Ιράν)».

Τον σ. Κώστα Κολυβά (Μπερδεμπέ), που «έφυγε» σε ηλικία 99 ετών, αποχαιρετά η ΚΟ Λευκάδας του ΚΚΕ. Η πολιτική του κηδεία θα γίνει αύριο, Πέμπτη 11 Ιούλη, στα Νικιανά Λευκάδας, στο νεκροταφείο του χωριού, στις 7 μ.μ.

Ο μπάρμπα Κώστας γεννήθηκε το 1920 στον οικισμό Κολυβάτα Αλεξάνδρου. Ηταν το πρώτο από τα τρία παιδιά μιας φτωχής αγροτοκτηνοτροφικής οικογένειας. Ηρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το κίνημα το 1942 και χρονικά κάπου εκεί οργανώθηκε και στο ΚΚΕ. Στη μάχη στο Λαϊνάκι τον Ιούνη του 1944 τραυματίστηκε σοβαρά στο χέρι.

Με τη διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων ο μπάρμπα Κώστας περνάει στην ΕΔΑ και συμμετέχει σε όλες τις εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις και πορείες Ειρήνης της εποχής εκείνης.

Στη δικτατορία συνελήφθη στους Σκάρους, στις 29 Απρίλη του '67. Φορτώθηκε μαζί με δεκάδες άλλους Λευκαδίτες αγωνιστές σε ένα οχηματαγωγό, για να μεταφερθεί στα Γιούρα. Μετά από λίγο καιρό μεταφέρθηκε στο Λακί Λέρου, μένοντας συνολικά στα ξερονήσια κοντά τρία χρόνια. Απολύθηκε με τους τελευταίους στις 24 Ιούνη του '70.

Στο Λακί Λέρου τον βρήκε η διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, οπότε και ο σ. Κώστας παίρνει καθαρά θέση υπέρ της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, διαχωρίζοντας τη στάση του, μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία των άλλων εξόριστων, από την αναθεωρητική ομάδα.

Εκεί ήταν που μπήκαν και οι βάσεις για το στήσιμο της πρώτης μετά το 1958 παράνομης Κομματικής Οργάνωσης στη Λευκάδα. Το στήσιμο της παράνομης Οργάνωσης έγινε το 1971 και συμμετείχαν όσοι εξόριστοι υπεράσπισαν το Κόμμα μετά τη διάσπαση.

Με την πτώση της χούντας, ο σ. Κώστας μαζί με παλιούς και νέους συντρόφους δίνει τη μάχη για το στήσιμο της ΚΟ Λευκάδας.

Μέχρι την τελευταία του πνοή ήταν πρωτοπόρος στη διακίνηση του «Ριζοσπάστη», στην οικονομική ενίσχυση του ΚΚΕ, δίνοντας κάθε μήνα αυξημένη συνδρομή και αυξημένη προσωπική εισφορά στις οικονομικές εξορμήσεις. Συμμετείχε, πολλές φορές με αυτοθυσία, σε όλες τις κινητοποιήσεις του ΚΚΕ και του κινήματος.