Πρόωρες βουλευτικές εκλογές πραγματοποιούνται την Κυριακή 28/4 στην Ισπανία, με τα δύο βασικά αστικά κόμματα, τους Σοσιαλιστές και το Λαϊκό Κόμμα, να διεκδικούν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην επόμενη διακυβέρνηση.

Ο λαός της Ισπανίας καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε δύο πόλους, κεντροαριστερό και κεντροδεξιό, που βεβαίως ταυτίζονται σε βασικά στρατηγικά ζητήματα, στην αντιλαϊκή πολιτική και στη συμμετοχή σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Στα λεγόμενα ζητήματα της αυτονομίας των περιφερειών, όπως αυτό της Καταλονίας (όπου αυτό το διάστημα διεξάγεται η δίκη των αυτονομιστών), εκφράζονται διαφορετικές τακτικές. Σε αυτά τα «θολά νερά», και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης διεκδικούν θέση στην αυριανή κυβερνητική σύνθεση.

Στις κάλπες καλούνται 36.893.976 ψηφοφόροι σε όλη την Ισπανία και το εξωτερικό για να εκλέξουν τους 350 βουλευτές και 208 από τους 266 γερουσιαστές. Η συμμετοχή στην τελευταία αναμέτρηση, το 2016, έφτασε το 66,5%.

Στην απερχόμενη Βουλή, μετά την αποπομπή του πρώην πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι του Λαϊκού Κόμματος τον Ιούνη του 2018 για σκάνδαλα, ο συσχετισμός είναι ως εξής: 85 έδρες για τους Σοσιαλιστές, που μαζί με τις 71 έδρες της νέας σοσιαλδημοκρατίας των Ουνίδος Ποδέμος (των Ποδέμος του Πάμπλο Ιγκλέσιας, της Ενωμένης Αριστεράς όπου συμμετέχει το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας), με την επίσης σοσιαλδημοκρατική Ρεπουμπλικανική Αριστερά Καταλονίας με 9 έδρες και άλλα μικρότερα περιφερειακά κόμματα, δίνουν σχετική πλειοψηφία στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και τον πρωθυπουργό Πέδρο Σάντσεθ.

Ο Σάντσεθ οδηγήθηκε σε πρόωρες εκλογές γιατί δεν μπόρεσε να περάσει τον κρατικό προϋπολογισμό. Το Λαϊκό Κόμμα έχει στην απερχόμενη Βουλή 137 έδρες, με νέο ηγέτη τον Πάμπλο Κασάδο, και οι Πολίτες του Αλμπερτ Ριβέρα 32. Στη Γερουσία αντίστοιχα οι Σοσιαλιστές έχουν 60 γερουσιαστές, οι Ουνίδος Ποδέμος με συνεργαζόμενους 20, η Ρεπουμπλικανική Αριστερά Καταλονίας 12, οι Βάσκοι 6 και το Λαϊκό Κόμμα 147, άλλοι εθνικιστές 6 και μια μεικτή ομάδα 15.

Με βάση τον μέσο όρο των δημοσκοπήσεων που εμφανίζουν 30% αναποφάσιστων, έως τώρα οι Σοσιαλιστές συγκεντρώνουν 29,3%, το Λαϊκό Κόμμα 19,9%, οι Πολίτες 15,5%, οι Ουνίδας Ποδέμος (όπως είναι το νέο, θηλυκού γένους - ...λόγω φεμινισμού - όνομα των Ουνίδος Ποδέμος) 13,6% και το Vox 10,7%, που με αφετηρία την Ανδαλουσία - όπου στις εκλογές του τοπικού Κοινοβουλίου εκτόπισε τους Σοσιαλιστές με παράδοση δεκαετιών - έχει μπει δυναμικά στο αστικό πολιτικό «παιχνίδι» και στηρίζεται από μερίδα της αστικής τάξης με αναφορές στο παρελθόν της δικτατορίας του Φράνκο.

Ο ηγέτης του Vox, Σαντιάγκο Αμπασκάλ, με αντικομμουνιστική ρητορική, προβάλλει αντιμεταναστευτική πολιτική, δηλώνει ότι θα χτίσει κατά τα πρότυπα του Τραμπ τείχος στους θύλακες Θέουτα και Μεχίγια και εμφανίζεται ως ο υπερασπιστής της πατρίδας, της ασφάλειας, της θρησκείας και της παράδοσης.

Και στις δύο τηλεμαχίες που πραγματοποιήθηκαν με τους τέσσερις βασικούς πολιτικούς, Σάντσεθ, Κασάδο, Ριβέρα, Ιγκλέσιας, επιβεβαιώθηκε ότι παρά την οξυμένη αντιπαράθεση, στα βασικά ζητήματα (συμμετοχή σε ΕΕ - ΝΑΤΟ, καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης) υπάρχει ταύτιση.

Αν και δηλώνεται ότι κανείς δεν θέλει να συνεργαστεί με το Vox και οι Ποδέμος «γκρινιάζουν» στον Σάντσεθ ότι δεν ξεκαθαρίζει ποιους θα επιλέξει ως κυβερνητικούς εταίρους, αυτούς τους «αριστερούς» ή τους νεοφιλελεύθερους Πολίτες, είναι φανερό ότι το παζάρι είναι όλων με όλους.

Τα βασικά ζητήματα με τα οποία επιχειρείται να εγκλωβιστεί η ψήφος των λαϊκών στρωμάτων είναι αυτά περί «δίκαιης αναδιανομής του πλούτου» που προβάλλουν Σοσιαλιστές και Ποδέμος, κάτι σαν την «δίκαιη ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ», που δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου και κάποια ψίχουλα στους εργαζόμενους. Την ίδια ώρα, η ανεργία στην Ισπανία είναι στο 14,5% και η χώρα πρωτοπορεί στην προσωρινή και μερική απασχόληση με 27%, με το 60% των συμβάσεων αυτών να είναι από μέρες μέχρι το πολύ 6 μήνες, το μεγαλύτερο στην ΕΕ.

Επίσης, τα ζητήματα της αυτονομίας προβάλλονται ιδιαίτερα από το Λαϊκό και άλλα αστικά κόμματα. Η διαφοροποίηση που υπάρχει σε αυτό το ζήτημα που κυριαρχεί στην Ισπανία, είναι ότι οι Σοσιαλιστές υπόσχονται να ενισχύσουν τις αρμοδιότητες των αυτόνομων επαρχιών στο πλαίσιο του Συντάγματος, αλλά δεν θα ανεχτούν η αυτονομία - ανεξαρτησία της Καταλονίας να θέσει σε κίνδυνο την εδαφική ενότητα της χώρας. Οι Ποδέμος προβάλλουν τη δυνατότητα ενός συμφωνημένου δημοψηφίσματος για την αυτονομία, ενώ Λαϊκό Κόμμα, Πολίτες και Vox θέλουν να περιοριστεί το καθεστώς αυτονομίας.

Ο αποπεμφθείς πρόεδρος της Καταλονίας, Κάρλες Πουιτζντεμόντ, βάζει ζήτημα ότι ο μόνος όρος για να διαπραγματευτεί με το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι να μην του αρνηθεί την επιλογή να κάνει δημοψήφισμα. Η Ρεπουμπλικανική Αριστερά Καταλονίας δηλώνει ότι θα στηρίξει τον Σάντσεθ, με κάποια ηγετικά στελέχη της, όπως ο Γκαμπριέλ Ρουφιάν, να θέτουν ως προϋπόθεση να δεχτεί το δημοψήφισμα, ενώ παράλληλα ζητούν την απελευθέρωση όσων αυτονομιστών είναι ακόμα υπό κράτηση.

Σε ό,τι αφορά το ακροδεξιό Vox, «απογειώνει» τις αντιδραστικές προτάσεις υπέρ του κεφαλαίου, προτείνοντας διάλυση του δημόσιου συστήματος συντάξεων και αντικατάσταση με ένα μεικτό, όπου οι μισές εισφορές θα πηγαίνουν σε ιδιωτικά ταμεία με δυνατότητα αύξησης των εισφορών για μια καλύτερη τάχα σύνταξη, ενώ το κράτος αναλαμβάνει τη σύνταξη σε όσους δεν έχουν τα βασικά.

Προτείνει ακόμη μείωση της φορολογίας στα μεγάλα εισοδήματα, «σχολική επιταγή», δηλαδή ποσό που ισοδυναμεί με το κόστος μιας θέσης στο δημόσιο σχολείο, το οποίο οι γονείς θα δίνουν σε ιδιωτικά σχολεία. Στην Υγεία θέλουν την εξασφάλιση μιας ελάχιστης καθολικής κάλυψης και την εξαίρεση από αυτήν όσων υπηρεσιών θεωρούνται μη αναγκαίες. Προχωράει ακόμα σε προτάσεις για τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία, τον περιορισμό των συλλογικών συμβάσεων και της αποζημίωσης για απόλυση σε 20 μέρες ανά έτος εργασίας και μέχρι 1 χρόνο (από 33 ανά έτος εργασίας για μέγιστο διάστημα 24 μηνών).

Δεδομένο, πάντως, είναι ότι το κεφάλαιο και οι ενώσεις του στην Ισπανία θέλουν να υπάρξει κυβερνητική σταθερότητα την επόμενη μέρα των εκλογών και απαιτούν, από τις πολιτικές δυνάμεις που θα συμπράξουν, νέες αναδιαρθρώσεις, «ευελιξία» της εργασίας και των απολύσεων, προσαρμογή της παραγωγής στις νέες τεχνολογίες ώστε να αντεπεξέλθουν οι ισπανικές επιχειρήσεις στον διεθνή ανταγωνισμό.

Στον αντίποδα όλων αυτών των προτάσεων διαιώνισης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και τον ορυμαγδό της κυρίαρχης προπαγάνδας, το ΚΚ Εργαζομένων της Ισπανίας, με τις μικρές δυνάμεις του που συνεχώς ριζώνουν σε χώρους δουλειάς και λαϊκές γειτονιές, δίνει τη δική του μάχη για να προβάλει την πρότασή του, με κεντρικό σύνθημα «Μια χώρα για την εργατική τάξη».

Προβάλλει την ανάγκη οι εργαζόμενοι να ξανασυναντηθούν με το Κομμουνιστικό Κόμμα, την πραγματική επαναστατική στρατηγική, μετά από δεκαετίες υπό την επίδραση του συμβιβασμού, του ρεφορμισμού και του ευρωκομμουνισμού.

Στη διακήρυξή τους οι κομμουνιστές σημειώνουν: «Διεκδικούμε να αποκαταστήσουμε τη βιομηχανική παραγωγή, τις δημόσιες υπηρεσίες και να έχουμε ένα πραγματικά κυρίαρχο κράτος. Αυτά τα απαραίτητα ζητήματα πρέπει αναγκαία να συνδυαστούν με την ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής εξουσίας. Γιατί εμείς δεν σκοπεύουμε να παραδώσουμε τη χώρα σε άλλους καπιταλιστές, να αναπτύξουμε άλλο καπιταλισμό, αλλά αντίθετα θέλουμε να τελειώνουμε με τον καπιταλισμό. Θέλουμε να οικοδομήσουμε μια σοσιαλιστική χώρα, που είναι και η μόνη που μπορεί να είναι για την εργατική τάξη».

Και συνεχίζουν: «Σήμερα προτείνουμε μια σειρά από αιτήματα και μέτρα που μπορούν να συσπειρώσουν στην πάλη εργατικά - λαϊκά στρώματα με ξεκάθαρο προσανατολισμό την ανατροπή του καπιταλισμού.

Ξέρουμε ότι αυτά δεν πρόκειται να τα εγκρίνει το καπιταλιστικό Κοινοβούλιο, αλλά εμείς θα τα υπερασπιστούμε σθεναρά τόσο στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς όσο και στους θεσμούς.

Είναι ο οδηγός δράσης μας, η δική μας άμεση πρόταση στην εργατική τάξη και το λαό μας.

1. Θέλουμε σταθερή δουλειά με δικαιώματα σε όλους τους κλάδους της οικονομίας.

2. Θέλουμε παραγωγή που εξασφαλίζει τη βιομηχανική και ενεργειακή κυριαρχία της χώρας.

3. Θέλουμε Υγεία και Παιδεία για όλους αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν.

4. Θέλουμε ένα δίκτυο από κοινωνικές υπηρεσίες που θα καλύπτει όλες τις βασικές μας ανάγκες και θα βάζει τις βάσεις για την πλήρη χειραφέτηση των γυναικών.

5. Θέλουμε όλος ο κόσμος να έχει μια αξιοπρεπή στέγη.

6. Θέλουμε ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ, το ευρώ, το ΝΑΤΟ.

7. Θέλουμε σχέσεις φιλίας και συνεργασίας με όλους τους λαούς του κόσμου.

Ετσι ορίζεται μια χώρα για την εργατική τάξη».

Ταυτόχρονα, για το ζήτημα των περιφερειών και του εθνικισμού τονίζουν: «Για την ενότητα της εργατικής τάξης ανοίγουμε μετωπική σύγκρουση με κάθε έκφραση εθνικισμού και σωβινισμού. Τους καπιταλιστές τους ενδιαφέρει να προωθούν και να διαδίδουν τη διάσπαση στους κόλπους της εργαζόμενης πλειοψηφίας, αξιοποιώντας το γεγονός ότι η Ισπανία έχει μια πληθώρα από γλώσσες, πολιτιστικές παραδόσεις και εθνοτικές καταγωγές. Το ΚΚ των Εργαζομένων της Ισπανίας θεωρεί ότι αν κυριαρχήσει η διάσπαση ανάμεσα στους εργαζόμενους, οι εκμεταλλευτές μας, όπου και να βρίσκονται, μπορούν να πετύχουν πιο εύκολα ως τάξη τους στόχους τους.

Η επαναστατική πρόταση του ΚΚ Εργαζομένων της Ισπανίας ξεκινάει από την ενότητα της εργατικής τάξης των διαφόρων εθνοτήτων της Ισπανίας, ανεξάρτητα από τα αισθήματα ένταξης σε κάποια από αυτές. Η δική μας πρόταση βασίζεται στη συνειδητοποίηση ότι η εργατική τάξη των λαών της Ισπανίας είναι ενωμένη λόγω των ταξικών της συμφερόντων απέναντι στην αστική τάξη, το κράτος της οποίας πρέπει να ανατραπεί, μια επαναστατική διαδικασία που θα οδηγεί στην εργατική εξουσία, στη σοσιαλιστική Ισπανία...». Και καταλήγουν: «Η πάλη ενάντια στον εθνικισμό είναι ιδεολογικοπολιτική πάλη, που καταδεικνύει επίσης ότι δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αυτοδιάθεση στο πλαίσιο του καπιταλισμού».