«Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα στην απεργία, τη συλλογική πάλη και δράση, την οργάνωση των εργαζομένων». Τον τόνο της αποφασιστικής υπεράσπισης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, ιδιαίτερα του δικαιώματος στην απεργία έδωσε η εκδήλωση - συζήτηση, που οργάνωσε χτες το απόγευμα το ΠΑΜΕ στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.

Τόσο μέσα από την εισήγηση που έκανε ο Αλέκος Περράκης, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, όσο και μέσα από τις ομιλίες συνδικαλιστών που ακολούθησαν, φωτίστηκε η επίμονη προσπάθεια των ταξικών δυνάμεων να ανέβει ο βαθμός οργάνωσης των εργαζομένων, να ενισχυθεί η λειτουργία και η δράση των συνδικάτων. Αποτυπώθηκαν τα εμπόδια και οι περιορισμοί που θέτουν οι αντεργατικοί νόμοι, το σύνολο των παρεμβάσεων του κεφαλαίου και των επιτελείων του, για να μπαίνει «στον γύψο» το εργατικό κίνημα.

Στη συζήτηση συνέβαλαν επίσης με τις παρεμβάσεις τους νομικοί, αναδεικνύοντας πλευρές του ρόλου της αστικής Δικαιοσύνης και τη σταδιακή επιδείνωση του νομοθετικού πλαισίου σε βάρος των εργαζομένων.

Το λόγο στην εκδήλωση πήραν οι Γιώργος Μελισάρης, δικηγόρος - εργατολόγος, Σόνια Μελανεφίδου, μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, Γιάννης Τζαβάρας, πρόεδρος Συνδικάτου Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Εύβοιας - Βοιωτίας, Νίκος Νατζμέ, πρόεδρος Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Θεσσαλονίκης, Θοδωρής Βαριδάκης, πρόεδρος Συλλόγου Σπουδαστών Δημοσίων ΙΕΚ Θεσσαλονίκης, Γιάννης Φραγγίδης, πρόεδρος ΠΟΕΕΠ και Νίκος Παπαγεωργίου, μέλος της Διοίκησης της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Επισιτισμού - Τουρισμού (ΠΟΕΕΥΤΕ).

Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα από την εισηγητική ομιλία του Αλ. Περράκη στην εκδήλωση. Σε επόμενα φύλλα θα δημοσιευτεί αναλυτικότερο ρεπορτάζ από τις πολλές και ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις.

Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι αντιλαϊκά μέτρα και καταστολή πάνε χέρι - χέρι. Στους χώρους δουλειάς εφαρμόζονται με μεγαλύτερη ένταση όλα τα μέτρα των δύο προηγούμενων μνημονίων, ενώ η σημερινή συγκυβέρνηση ήρθε να προσθέσει τα μέτρα του τρίτου μνημονίου.

Μία, όμως, από τις σημαντικότερες εργολαβίες που έχει αναλάβει για λογαριασμό του κεφαλαίου, που είναι και χρόνια επιδίωξη, είναι η προσπάθεια να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου μέσα στους χώρους δουλειάς. Να χτυπήσει το δικαίωμα στη απεργία, την οργανωτική δομή του κινήματος, τον τρόπο με τον οποίο θα οργανώνονται οι εργάτες, δηλαδή ό,τι με μακρόχρονους αγώνες έχει κατακτήσει η εργατική τάξη, υποχρεώνοντας το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους να νομοθετήσουν, τα προηγούμενα χρόνια.

Η διαρκώς αυξανόμενη ένταση με την οποία προσπαθούν να χτυπήσουν την οργάνωση των εργαζομένων και τη συνδικαλιστική δράση μέσα στο χώρο δουλειάς οι κεφαλαιοκράτες δείχνει ότι τα συμφέροντά τους είναι τελείως διαφορετικά με αυτά των εργαζομένων. Τα παραμύθια περί «δίκαιης ανάπτυξης» πάνε περίπατο εκεί που το κεφάλαιο αισθάνεται απειλή για την κερδοφορία του και η τρομοκρατία τσακίζει κόκαλα. Εκατοντάδες είναι οι απολύσεις πρωτοπόρων συναδέλφων που μετράμε καθημερινά στους χώρους δουλειάς, εργαζόμενων ακόμα και εκλεγμένων μελών Διοικητικών Συμβουλίων, που υποτίθεται ότι «προστατεύονται» από τη σημερινή νομοθεσία.

Η απεργία, που είναι μια από τις σημαντικότερες μορφές διεκδίκησης της εργατικής τάξης, πρώτα διαμορφώθηκε σαν μια πραγματικότητα της ταξικής πάλης, χωρίς να γνωρίζει καμία νομιμοποίηση. Από την άποψη αυτή, αντιμετωπίστηκε εξαρχής από τους κεφαλαιοκράτες, το κράτος τους και το αστικό Δίκαιο σαν παράνομη πράξη, που αντιμετωπίζεται με βίαιο και πολλές φορές δολοφονικό τρόπο από τις δυνάμεις καταστολής του αστικού κράτους και τους ιδιωτικούς στρατούς της εργοδοσίας. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα από την Ιστορία του εργατικού κινήματος, π.χ. στις ΗΠΑ, στην τσαρική Ρωσία, στην Αγγλία, αλλά και στην Ελλάδα που κατοχυρώθηκε συνταγματικά μόλις το 1975.

Μετρώντας, από τη μεταπολίτευση και μετά, που υποτίθεται ότι νομιμοποιήθηκε, πάνω από το 90% των δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, τις κηρύσσουν παράνομες ή/και καταχρηστικές και μάλιστα με τέτοιον τρόπο που να απαγορεύεται να πραγματοποιηθούν ξανά με τα ίδια αιτήματα. Η επιχειρηματολογία που σταθερά πλέον επαναλαμβάνεται στις αποφάσεις αυτές είναι ότι η απεργία προξενεί «υπέρμετρη βλάβη στον εργοδότη» ή «θίγει το κοινωνικό σύνολο». Η ταξική Δικαιοσύνη, αξιοποιώντας τα εμπόδια και τους περιορισμούς που βάζει η υπάρχουσα νομοθεσία, έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο σε αυτήν την κατεύθυνση.

Στην πρόσφατη Ιστορία της χώρας μας, σταθμό και παρακαταθήκη αποτελεί και η 9μηνη ηρωική απεργία των Χαλυβουργών, που όλοι θυμόμαστε πως χτύπησαν με λύσσα. Το κεφάλαιο χρησιμοποίησε κάθε τρόπο. Μια κυβέρνηση με «αριστερή» νομιμοποίηση (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ), τον κατασταλτικό μηχανισμό των ΜΑΤ, τις ποινικές διώξεις και τη δικαστική καταδίκη των απεργών Χαλυβουργών.

Την ίδια στιγμή, έχει στηθεί ολόκληρη βιομηχανία από μηνύσεις και διώξεις ενάντια στους εκπροσώπους του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και οι αποφάσεις κρίνουν ένοχους τους εργαζόμενους που μπαίνουν μπροστά, για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα των εργατών. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα: Της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, που το κεφάλαιο με την συνδρομή της Δικαιοσύνης και των μαντρόσκυλων της Χρυσής Αυγής προσπάθησαν να ξηλώσουν το Συνδικάτο Μετάλλου. Οι δεκάδες μηνύσεις που έχουν γίνει από τους ξενοδόχους στον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Ζακύνθου, γιατί το ΕΚΖ τούς χαλάει τη μόστρα του τουρισμού που κάθε χρόνο σπάει τα ρεκόρ αφίξεων, κερδών και ταυτόχρονα της απληρωσιάς, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της δουλειάς χωρίς δικαιώματα. Ακόμα και η πρόσφατη καταδίκη του πρώην προέδρου του Συλλόγου Εργαζομένων του δήμου Θεσσαλονίκης, ύστερα από μήνυση του δημάρχου Μπουτάρη.

Οι εργοδότες κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να υποτάξουν το εργατικό κίνημα. Εχουν τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο, δυνάμεις που έχουν σημαντικότατη ευθύνη για τα εκφυλιστικά φαινόμενα που παρουσιάζονται σήμερα στο κίνημα και πάνω στα οποία πατάει και θα πατήσει η προπαγάνδα της κυβέρνησης, όπως και των μονοπωλίων, για τις αντιδραστικές αλλαγές που έχει υπογράψει στο τρίτο μνημόνιο και ετοιμάζεται να φέρει. Μαζί δουλεύουν το ιδεολόγημα της «αναποτελεσματικότητας» του αγώνα, συμβάλλουν και θα συμβάλουν στην προσπάθεια της αλλαγής της οργανωτικής δομής του κινήματος στα πρότυπα αντίστοιχων δομών σε κράτη της Κεντρικής Ευρώπης - με πολλές κεντρικές κλαδικές συνομοσπονδίες πανεθνικού επιπέδου, οι οποίες θα έχουν επιμέρους συνδικαλιστικά τμήματα (εργασιακά συμβούλια) στους εργασιακούς χώρους. Αυτό σημαίνει χτύπημα των πρωτοβάθμιων σωματείων - κλαδικών και επιχειρησιακών - στους χώρους δουλειάς. Πρόκειται για κατεύθυνση που απομακρύνει και τυπικά τους εργαζόμενους από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, δημιουργώντας δομές «από τα πάνω» που θα παίρνουν αποφάσεις πέρα και μακριά από τους εργαζόμενους.

Οταν, βέβαια, ο συσχετισμός που υπάρχει δεν είναι ελεγχόμενος από την εργοδοσία και δεν μπορούν να βάλουν στο χέρι σωματεία επιχειρησιακά, κλαδικά, ομοσπονδίες γιατί αυτά συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και διεκδικούν με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων, προσπαθούν να απαγορεύσουν ακόμα και την ενημέρωση του σωματείου προς τους εργαζόμενους, την είσοδο, το μοίρασμα υλικού, τις συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς. Βάζουν και τώρα εμπόδια, παρόλο που νομικά είναι «κατοχυρωμένο». Λένε «στο διάλειμμα» και «όσοι μπορούν», «όχι στην παραγωγή», στο προαύλιο, με παρουσία των διευθυντών, ώστε να μη μιλάει κανένας. Εκατοντάδες είναι οι καταγγελίες στις Επιθεωρήσεις Εργασίας για αυτό το ζήτημα, οι οποίες ωστόσο κατ' εντολήν και των προηγούμενων υπουργών Εργασίας και της σημερινής υπουργού, αρνούνται να πάρουν θέση.

Φυσικά, τα ταξικά συνδικάτα, επιχειρησιακά και κλαδικά, δεν κάνουμε βήμα πίσω από το κεκτημένο δικαίωμα της εργατικής τάξης να συζητά μέσα στους χώρους δουλειάς, να οργανώνεται, να συμμετέχει στις διαδικασίες και στις αποφάσεις των σωματείων, στην καθημερινή διεκδίκηση για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων μας.

Οπως επίσης νομικά κατοχυρώθηκε η «προστασία», γιατί το κίνημα έχει επιβάλει και κερδίσει (κάτω από τα αιτήματά του), τα 21 πρώτα μέλη που θα υπογράψουν για την ίδρυση του Σωματείου να μην μπορούν να διωχθούν από την εργοδοσία. Σήμερα εφαρμόζεται; Ακόμα και όταν πληρούν τις απόλυτα τυπικές προϋποθέσεις που προβλέπει ο νόμος, δεν είναι λίγες οι φορές που οι εργοδότες ξήλωσαν ολόκληρα σωματεία σε μια νύχτα προκειμένου να μη σηκώσουν οι εργαζόμενοι κεφάλι.

Υποτίθεται ότι η εργοδοσία απαγορεύεται να παρεμβαίνει στις διαδικασίες των σωματείων, στο να υπαγορεύει, να αποτρέπει ή να προτρέπει τους εργαζόμενους σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με την οργάνωσή τους στα συνδικάτα. Μόλις σε προχτεσινό δημοσίευμα του Τύπου διαβάζουμε: «"Υπεύθυνες δηλώσεις" με τις οποίες δηλώνουν ότι δεν επιθυμούν να είναι μέλη του επιχειρησιακού σωματείου ζητά η εργοδοσία από τους εργαζόμενους στο ξενοδοχείο της Ρόδου "Mira Mare Wonderland". Προκειμένου να... πιστοποιηθεί το "γνήσιο της υπογραφής" μάλιστα, οι εργαζόμενοι κατευθύνονται από τα στελέχη της επιχείρησης στο ΚΕΠ αλλά και στο αστυνομικό τμήμα!». Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε καταγγείλει ότι με την πρόσληψή τους οι εργαζόμενοι υποχρεούνται να υπογράψουν ότι δεν είναι μέλη ή ότι δεν συμμετέχουν σε κανένα σωματείο.

Η ίδια η εργοδοσία, που χρησιμοποιεί σαν εργαλείο τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, δημιουργεί εκφυλιστικά φαινόμενα, ώστε να τα χρησιμοποιήσει μετά σαν προπαγάνδα, για να δικαιολογήσει τις απαιτήσεις για άρση της προστασίας, περικοπή των συνδικαλιστικών αδειών, περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης.

Γνήσιος συμπαραστάτης των συμφερόντων του κεφαλαίου, των μεγάλων μονοπωλίων είναι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που αυτήν την περίοδο έρχεται ουσιαστικά να υλοποιήσει αυτές τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια της εργατικής τάξης και του λαού συνολικά, μιλώντας για την επιστροφή στην «κανονικότητα» που θα περιλαμβάνει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν ψηφιστεί μέχρι σήμερα και επιπλέον τα νέα μέτρα που ετοιμάζει μπροστά στην τρίτη «αξιολόγηση». Ετοιμάζονται, λοιπόν, εντείνοντας την καταστολή, να βάλουν καινούρια εμπόδια στην απεργία, στη συνδικαλιστική δράση, στην οργάνωση των εργαζομένων, να επιβάλουν ακόμα μεγαλύτερη αναλυτική καταγραφή και παρακολούθηση των πρωτοπόρων εργαζομένων με ηλεκτρονικό μητρώο από το αστικό κράτος, οικονομικό στραγγαλισμό των σωματείων για να μην μπορούν να αναπτύξουν δράση.

Σε μια περίοδο που το κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην παρεμπόδιση της απεργίας. Ξέρουν ότι οι εργαζόμενοι θα αντιδράσουν, δεν θα είναι για πάντα στο φόβο. Οι καπιταλιστές εργοδότες βλέπουν μπροστά, θέλουν να έχουν πλήρως τα χέρια τους λυμένα στην εκμετάλλευση.

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ΠΑΜΕ δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι. Οτι είμαστε εδώ και θα συνεχίσουμε μέχρι να γίνει «Νόμος το δίκιο του εργάτη». Θα συνεχίσουμε με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα την προσπάθεια για την ανασύνταξη του κινήματος σε αυτήν την κατεύθυνση. Ενα κίνημα μαζικό και ατσαλωμένο από την καθημερινή πάλη μέσα στους χώρους δουλειάς, με σωματεία ζωντανά που θα συμμετέχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων, με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες μας που δεν χωρούν στην ανάπτυξή τους.

Καλούμε την εργατική τάξη να δώσει την πρώτη απάντηση με τη συμμετοχή στο αυριανό (σ.σ. σημερινό) συλλαλητήριο και από Δευτέρα μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς να προετοιμάσουμε τον αγώνα απέναντι στον νέο αντιλαϊκό γύρο επίθεσης που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Κάθε σωματείο επιχειρησιακό ή κλαδικό να πάρει απόφαση και να προετοιμάσει τους εργαζόμενους για Γενική Απεργία, όταν η κυβέρνηση φέρει τον νέο νόμο για τον περιορισμό των εργατικών συνδικαλιστικών ελευθεριών.