«Κυβερνητικές πηγές εκτιμούν ότι από την οπτική της Γαλλίας η επίσκεψη Ολάντ ήταν ιδιαίτερης βαρύτητας, κάτι που "ήταν άλλωστε προφανές, τόσο από την αναβαθμισμένη σύνθεση της γαλλικής αντιπροσωπείας, όσο και από το πρόγραμμα της επίσκεψης", ότι ο Γάλλος Πρόεδρος επενδύει πολιτικά στην αναβάθμιση των σχέσεών του με την Ελλάδα. "Η Ελλάδα είναι ούτως ή άλλως σε φάση συγκρότησης συμμαχιών ενόψει και της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς και η Γαλλία έχει αποδείξει από την πρόσφατη περίοδο ότι αντιμετωπίζει ευνοϊκά τις ελληνικές θέσεις". Ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στις προσπάθειες κάποιων ευρωπαϊκών κέντρων να κρατήσουν ανοιχτό το ζήτημα του grexit, υπονομεύοντας τη διαπραγμάτευση, λένε οι ίδιες πηγές (...) μίλησε για "παρεμβάσεις ή απαιτήσεις παράλογες, ακραίας νεοφιλελεύθερης κοπής, που υπερβαίνουν και τα συμφωνηθέντα του Ιούλη"». Αυτά έγραψε, μεταξύ άλλων, η «Αυγή» (25/10/2015).

Τόσο η Ελλάδα όσο και η Γαλλία ενδιαφέρονται για συμμαχίες εντός Ευρωζώνης και ΕΕ, με δεδομένες τις οξύτατες αντιθέσεις λόγω δυσκολιών διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, στο έδαφος μιας νομισματικής ένωσης ανάμεσα σε ανισότιμες οικονομίες που ο κύκλος της κρίσης δε βρίσκεται στην ίδια φάση, που άλλες είναι υπερχρεωμένες άλλες με πλεονάσματα. Επομένως, απαιτούνται διαφορετικές προτεραιότητες και μίγματα αστικής διαχείρισης, προκειμένου να επιτευχθεί η ανάκαμψη.

Η προσπάθεια της πιο στενής σχέσης Γαλλίας - Ελλάδας εκδηλώθηκε στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης του Ιούλη, όταν αντιπαρατέθηκε η Γαλλία στη γραμμή Γερμανίας για grexit. Τότε είπαν ότι η Γαλλία αντιστάθηκε, απέτρεψε το grexit, με το επιχείρημα ότι σημαίνει αρχή διάλυσης της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Τότε αποφασίστηκε η παραμονή της Ελλάδας, με «συμφωνία» για το τρίτο, όπως έγινε, μνημόνιο. Ετσι, λένε, άρχισε το ειδύλλιο Γαλλίας - Ελλάδας. Επειδή, όμως, τα ειδύλλια είναι για τους ρομαντικούς και ο ρομαντισμός στον καπιταλισμό έχει αντικατασταθεί από το ψυχρό συμφέρον, κάπου αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την έλξη και το φλερτ.

Είναι πάνω από χρόνος τώρα που οι καπιταλιστικές οικονομίες της Γαλλίας και της Ιταλίας (δεύτερη και τρίτη οικονομίες της Ευρωζώνης και της ΕΕ μετά τη Γερμανία) αντιμετωπίζουν οξύ πρόβλημα. Βρίσκονται σε στασιμότητα στην ανάπτυξη ή καταγράφουν μια ισχνή ανάπτυξη του 0,6% έως 0,7% του ΑΕΠ, με αβέβαιη προοπτική. Η μεγαλύτερη δυσκολία τους στην προσπάθεια ανάκαμψης είναι η αδυναμία κρατικής χρηματοδότησης - στήριξης επενδύσεων, είτε δημοσίων είτε ιδιωτικών, επειδή έχουν μεγάλα κρατικά χρέη πάνω από 2,3 τρισ. ευρώ, ενώ το έλλειμμά τους είναι πάνω από 4%. Μάλιστα, αποφάσισαν να μη συμμορφωθούν με τους δείκτες του Συμφώνου Σταθερότητας ως προς το έλλειμμα, κόντρα στη Γερμανία, αναβάλλοντας τη μείωση του δείκτη στο 3% για το 2017. Ουσιαστικά, αποφάσισαν μονομερώς χαλάρωση του Συμφώνου της ΟΝΕ.

Και η Ισπανία, επίσης, βρίσκεται στην ίδια κατάσταση. Η Κομισιόν της ζήτησε αναθεώρηση του προϋπολογισμού για το 2016 και λήψη νέων μέτρων λιτότητας. Εκτιμά ότι η Ισπανία δε θα πιάσει τους στόχους για το δημοσιονομικό έλλειμμα το 2015 και το 2016. Φέτος, το έλλειμμα αναμένεται στο 4,5% του ΑΕΠ, αντί για 4,2% που είχε συμφωνηθεί στο Eurogroup, ενώ το 2016 αναμένεται στο 3,5% του ΑΕΠ, αντί για 3% του ΑΕΠ που προβλέπεται από το Σύμφωνο και το στόχο 2,8% που είχε συμφωνηθεί.

Αυτή η εξέλιξη βολεύει και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που αναζητά αποκούμπι (συμμαχία στήριξης) στην επιδίωξη χαλάρωσης των μέτρων της συμφωνίας με τους δανειστές, προκειμένου να εξοικονομήσει κρατικό χρήμα για επενδύσεις. Σ' αυτό στοχεύει και με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και με την αναδιάρθρωση του χρέους, ώστε να μειωθούν οι δόσεις.

Την ίδια αυτή περίοδο, όμως, οξύνθηκαν και οι ανταγωνισμοί στην Ευρωζώνη ανάμεσα σε Γαλλία - Γερμανία, για την οικονομική διακυβέρνηση, το περιεχόμενό της, την παραπέρα προώθηση μέτρων πολιτικής ενοποίησης κ.λπ. Για το περιεχόμενο αυτού του ζητήματος έχουμε γράψει πολλές φορές στο «Ριζοσπάστη» (βλέπε τελευταία, στο φύλλο 17/10/2015). Ετσι, η Γαλλία αναζητά στην ουσία στρατηγικές συμμαχίες εντός Ευρωζώνης κόντρα στη Γερμανία (αυτό συνδέεται και με την κόντρα ΗΠΑ - Γερμανίας και τις διεθνείς συμμαχίες της Γαλλίας που φαίνεται να συγκλίνουν τώρα με τις ΗΠΑ), εξελίξεις που ωθούν στο φλερτ Γαλλίας - Ελλάδας. Και γεωστρατηγικά, τα συμφέροντα της Γαλλίας στην Ανατολική Μεσόγειο (πόλεμος στη Συρία κ.λπ.) φαίνεται να «περπατάνε» μέσω της σύσφιξης δεσμών με την Ελλάδα, όπως επίσης και με τις ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Διακήρυξη που υπέγραψαν, αναφέρεται ότι «επιβεβαίωσαν με ικανοποίηση το εξαιρετικό επίπεδο της διμερούς σχέσης (...) και τους κοινούς στόχους στο ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο. Για τους λόγους αυτούς, αποφάσισαν να αναβαθμίσουν τη σχέση αυτή στο επίπεδο της Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης».

Επίσης, στη Διακήρυξη αναφέρεται: «Στο πλαίσιο των αποκρατικοποιήσεων της επόμενης περιόδου, οι δύο πλευρές προσβλέπουν σε γαλλικές επενδυτικές προτάσεις (...) η χρηματοδότηση κοινών επενδυτικών σχεδίων ελληνικών και γαλλικών επιχειρήσεων είναι κεφαλαιώδους σημασίας (...) χαιρετίζουν τη δημιουργία του Προγράμματος Γιούνκερ (για την Ελλάδα 35 δισ. ευρώ) και δρομολογούν μια κοινή πρωτοβουλία (σ.σ. για την εφαρμογή του) (...) αναγνωρίζουν τις προοπτικές που ανοίγονται στο διεθνές εμπόριο εντός και εκτός της ΕΕ (...) τη στρατηγική θέση της Ελλάδας για την πρόσβαση σε πολλές ανερχόμενες αγορές και συμφωνούν να προωθηθεί περαιτέρω η συνεργασία ελληνικών και γαλλικών επιχειρήσεων, με στόχο την αμοιβαία ενίσχυση της παρουσίας τους στις αγορές των δύο χωρών και σε τρίτες χώρες». Βεβαίως, αυτά συνδέονται και με τις επιθυμίες γαλλικών μονοπωλίων για επενδύσεις σε ηλεκτρική ενέργεια, μεταφορές (τρένα), νερό (ΕΥΑΘ - ΕΥΔΑΠ), που συνδέονται επίσης με αντιπαραθέσεις με τη Γερμανία, σε σχέση με την πολιτική της στο ενεργειακό, το ρόλο των γερμανικών μονοπωλίων στον έλεγχο υποδομών και δικτύων στο πλαίσιο της ΕΕ. Γι' αυτό ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για «παρεμβάσεις ακραίας νεοφιλελεύθερης κοπής που υπερβαίνουν και τα συμφωνηθέντα του Ιούλη», εννοώντας τη Γερμανία.

Το κεφάλαιο στην Ελλάδα ωφελείται από αυτή την εξέλιξη, άλλωστε ο ΣΕΒ πήγε στη Γαλλία για συμφωνίες και συμπράξεις με γαλλικά κεφάλαια. Ο λαός μας, όμως, απ' αυτούς τους ανταγωνισμούς δεν έχει τίποτα να κερδίσει. Αντίθετα, θα πληρώσει ακριβά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αν δε σηκώσει τις δικές του σημαίες, δεν παλέψει ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων και τους επικίνδυνους σχεδιασμούς τους.