Τις μέρες που απομένουν μέχρι τις 12 Νοέμβρη, δίνουμε αποφασιστικά τη μάχη της απεργίας. Παλεύουμε να πείσουμε ακόμα περισσότερους εργαζόμενους και εργαζόμενες να μην πιάσουν εκείνη τη μέρα δουλειά, να συμμετέχουν στην περιφρούρηση της απεργίας και στα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα.

Η δουλειά που έχει προηγηθεί από τα ταξικά σωματεία και τους άλλους φορείς του κινήματος, σε συνδυασμό με το ξεδίπλωμα της κυβερνητικής πολιτικής σε καθοριστικής σημασίας ζητήματα, όπως το Ασφαλιστικό, βοηθάνε στη δημιουργία απεργιακού κλίματος. Δημιουργούν καλύτερες προϋποθέσεις να πετύχει η απεργία.

Δεν παραγνωρίζουμε ωστόσο τις δυσκολίες, την παρέμβαση της εργοδοσίας, της κυβέρνησης και του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που μεγαλώνει όσο στους τόπους δουλειάς αναπτύσσονται αγωνιστικές διαθέσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις οργανώνονται κινητοποιήσεις.

Μ' αυτά έχουμε να αναμετρηθούμε τις επόμενες μέρες. Οχι μόνο για να έχει επιτυχία η απεργία, να νεκρώσουν περισσότεροι τόποι δουλειάς και να είναι πραγματικά μαζικά τα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ, αλλά και για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις κλιμάκωσης στη συνέχεια.

Πολλοί εργαζόμενοι αναρωτιούνται αν έχει νόημα να απεργήσουν, αν μπορεί μια απεργία να εμποδίσει τα μέτρα που έρχονται. Η απάντηση είναι ότι χρειάζονται πολλά περισσότερα από έναν απεργιακό αγώνα για να υποστεί ρωγμές η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Η ανάγκη για ένα συνολικότερο αγώνα, όμως, δεν έρχεται σε αντίθεση με τη σημασία της απεργιακής πάλης. Αλλωστε, η απεργία αυτή μπορεί να αποτελέσει σταθμό σε μια συνολικότερη πορεία, στο βαθμό που βεβαίως θα έχει επιτυχία.

Η συνειδητοποίηση της ανάγκης για το «κάτι παραπάνω που πρέπει να γίνει», να αποτελέσει ένα επιπλέον κίνητρο για να συμμετέχει κανείς και όχι άλλοθι για ν' απέχει από την απεργία. Πολύ περισσότερο που η κυβέρνηση προπαγανδίζει σε όλους τους τόνους ότι απολαμβάνει την κατανόηση, αν όχι τη στήριξη πλατιών λαϊκών στρωμάτων, στα μέτρα που νομοθετεί και σχεδιάζει.

Ποιόν άλλο τρόπο, πέρα από τη συμμετοχή στην απεργία, έχει μια γυναίκα εργαζόμενη που υπολόγιζε να βγει στη σύνταξη τα αμέσως επόμενα χρόνια και πλέον βλέπει ότι θα χρειαστεί να παραμείνει στη δουλειά ακόμα και 17 επιπλέον χρόνια, για να πάρει τελικά μια σύνταξη της πεντάρας; Τι άλλα περιθώρια αντίδρασης έχει ένας ναυτεργάτης, που αύριο θα χάσει τη δουλειά του, αν εφαρμοστούν οι μειωμένες οργανικές συνθέσεις που σχεδιάζουν κυβέρνηση και εφοπλιστές;

Με ποιο άλλο μέσο μπορεί ένας νέος εργαζόμενος να φωνάξει «φτάνει, ως εδώ!», καθώς βλέπει ότι με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης δεν μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια, ακόμα και να φύγει από το σπίτι των γονιών του. Και βέβαια, με τα νέα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ούτε λόγος για σύνταξη!

Ολοι αυτοί και εκατομμύρια ακόμα εργαζόμενοι που θίγονται από τα μέτρα αυτής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, δεν πρέπει να δώσουν το παραμικρό δικαίωμα στη σημερινή συγκυβέρνηση να τους αθροίζει στους υποστηριχτές της πολιτικής της, ακόμα κι αν την ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές. Η συμμετοχή στην απεργία είναι το καλύτερο «σινιάλο» σε κυβέρνηση και εργοδοσία πως δεν είμαστε διατεθειμένοι να μας πάνε σαν πρόβατα σε σφαγή.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι στους χώρους δουλειάς ο φόβος συνυπάρχει με την απογοήτευση, η αναμονή με την ηττοπάθεια. Αυτό το κλίμα πρέπει να σπάσει και ο ρόλος της απεργίας είναι καθοριστικός. Οσο περισσότεροι μπουν στον αγώνα, τόσο καλύτερες θα είναι οι προϋποθέσεις για τη συνέχεια.

Οι εργοδότες θα μετρήσουν τη μέρα της απεργίας διαθέσεις και αντιστάσεις. Αν δουν ότι κυριαρχεί η απογοήτευση και η παραίτηση, θα τρίβουν τα χέρια τους. Αυτοί είναι που ζητάνε να προχωρήσουν οι αντιασφαλιστικές και αντεργατικές ανατροπές, να διευρυνθούν με νέες. Για λογαριασμό τους γράφονται και σβήνονται νομοσχέδια.

Αν δε νιώσουν στο σβέρκο τους την ανάσα των εργαζομένων, θα θεωρήσουν πως έχουν τα χέρια λυμένα να πάνε την επίθεση ένα βήμα πιο πέρα. Να σαρώσουν στον επόμενο γύρο ό,τι στέκεται ακόμα όρθιο από τους προηγούμενους. Γι' αυτό πρέπει να είναι μαζική η συμμετοχή στην απεργία. Να μη δουλέψει μηχανή, να μη σηκώσουν ρολά καταστήματα και γραφεία.

Κυβέρνηση και εργοδοσία, μέσω και των εκπροσώπων τους στα συνδικάτα, σπέρνουν επιχειρήματα διαλυτικά για το κίνημα. Προσπαθούν να διαιρέσουν, να διασπάσουν τους εργαζόμενους. Αλλού παρουσιάζουν τους δημόσιους υπάλληλους σαν την πηγή της κακοδαιμονίας όλων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

Αλλού παρουσιάζουν τους συνταξιούχους σαν την αιτία που δε θα πάρουν ποτέ σύνταξη οι σημερινοί εργαζόμενοι. Περιγράφουν τους αγρότες σαν αργόσχολους, που σπαταλάνε τις κοινοτικές επιδοτήσεις και λένε πως «τάξη» μπορεί να μπει μόνο αν φύγουν από τη μέση οι μικροί και μεσαίοι καλλιεργητές και κτηνοτρόφοι.

Ενα πράγμα φοβούνται: Να εκφραστεί ενιαία η απάντηση εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, μικρών και μεσαίων αγροτών, στην πολιτική που τους εξοντώνει. Τέτοιες προϋποθέσεις προσπαθεί να διαμορφώσει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα μπροστά στην απεργία.

Την ίδια ώρα, οι δυνάμεις της ΠΑΣΥ και της ΠΑΣΕΒΕ ξεδιπλώνουν ένα παράλληλο πρόγραμμα δράσης, ενάντια στα μέτρα που χτυπάνε τους μικρομεσαίους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, υπακούοντας στα συμφέροντα των αγροτοκαπιταλιστών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων στο Εμπόριο και τις Υπηρεσίες.

Σταθμός σ' αυτές τις κινητοποιήσεις είναι η συμμετοχή τους στα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ, στις 12 Νοέμβρη. Αμέσως μετά, η αγροτιά κλιμακώνει με πανελλαδική, συντονισμένη κινητοποίηση στα τέλη Νοέμβρη - αρχές Δεκέμβρη.

Με ευθύνη των ίδιων των συνδικάτων, στο επίκεντρο της συζήτησης χρειάζεται από τώρα να βρεθούν τα καθήκοντα της επόμενης μέρας. Τα μέτρα που προωθούνται με βάση το τρίτο μνημόνιο είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο και ενσωματώνουν ό,τι έμεινε ανεκτέλεστο από τα προηγούμενα δύο. Κυβέρνηση, κεφάλαιο και ΕΕ θα επιμείνουν να ολοκληρώσουν τις ανατροπές, γιατί αυτό επιτάσσει η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Επομένως, το κίνημα πρέπει να ετοιμάζεται για σκληρές και μακρόχρονες ταξικές αναμετρήσεις. Στην οργάνωση αυτού του απαιτητικού αγώνα μπαίνουν μπροστά οι κομμουνιστές και οι άλλοι αγωνιστές που δρουν μαζί τους στα συνδικάτα και παλεύουν για την ανασύνταξη, την αναζωογόνηση του κινήματος, την απαλλαγή του από τη σαπίλα και τη διαβρωτική επιρροή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Για να ενισχυθούν τα αντιμονοπωλιακά - αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά της πάλης, να στεριώσει και να δυναμώσει η Λαϊκή Συμμαχία.

Σήμερα χρειάζεται κίνημα με συνέπεια και αντοχή απέναντι σε όλα τα μέσα και τους ελιγμούς που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση. Που δεν τα «διπλώνει», δε φοβάται τη σύγκρουση. Που σε κάθε βήμα του θα εμπνέει, θα κινητοποιεί και θα συσπειρώνει νέες δυνάμεις. Με συνδικάτα πρωταγωνιστές στους κλάδους τους, οργανωτές των αγώνων, με πρωτόβουλη συμμετοχή των εργαζομένων.

Τις μέρες που απομένουν, υπάρχουν ακόμα πολλά περιθώρια περισσότεροι να μπουν στη μάχη της απεργίας, να αναλάβουν και οι ίδιοι μερίδιο στην οργάνωσή της, να δημιουργηθούν καλύτερες προϋποθέσεις για κλιμάκωση. Να μην αφήσουμε λεπτό να πάει χαμένο. Με συσκέψεις, περιοδείες, συγκεντρώσεις στους χώρους δουλειάς, να χτίσουμε παντού την επιτυχία της απεργίας, των απεργιακών συγκεντρώσεων του ΠΑΜΕ.