Με ένα μπαράζ αναλύσεων και παρεμβάσεων, διάφορα αστικά επιτελεία κάνουν λόγο για «απανωτά καμπανάκια» στην πορεία της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας. «Ο υπαρκτός κίνδυνος είναι η χώρα να διολισθήσει σε βαθύτερη ύφεση ή και σε μια μακροχρόνια στασιμότητα», επισημαίνεται στο πιο χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα, στην Τριμηνιαία Εκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, που δημοσιεύθηκε προχτές.

«Ομως, ο κίνδυνος αυτός μπορεί, υπό όρους, να αποτραπεί», αναφέρεται στην ίδια έκθεση, για να παρουσιαστεί ως «σπουδαιότερος όρος» που διασφαλίζει τάχα «ταχύτερη ανάκαμψη» και «σε διατηρήσιμη βάση», η «εξάλειψη της αβεβαιότητας τόσο ως προς τη γενική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής, όσο και ως προς τη διαχείριση θεμάτων (όπως μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις κ.τ.λ.)». Σε αυτήν ακριβώς τη βάση, σύσσωμα τα εγχώρια αστικά επιτελεία καλούν τη συγκυβέρνηση να επιταχύνει την υλοποίηση του νέου μνημονίου, του «εφαλτηρίου» στην πορεία «προς την κανονικότητα της ανταγωνιστικής ανάπτυξης», όπως το χαρακτηρίζει ο ΣΕΒ.

Σαν έτοιμα από καιρό, τα κυβερνητικά στελέχη «υιοθετούν» πρόθυμα τις παραπάνω αναλύσεις και υποδείξεις, αναπαράγουν ότι «για να βγούμε από την κρίση χρειάζεται να αντιμετωπιστούν οι χρόνιες παθογένειες» και «διαφημίζουν» ότι έχουν ήδη υλοποιήσει πάνω από το 90% των αντιλαϊκών «προαπαιτούμενων» που προβλέπονταν μέχρι σήμερα...

Με μια συντονισμένη προσπάθεια απ' όλες τις μπάντες του συστήματος, με τις προβλέψεις για το ενδεχόμενο νέα βαθιάς ύφεσης, με το προβαλλόμενο δήθεν «φάρμακο» των «μεταρρυθμίσεων», με το κλασικό «να μην πάνε στράφι οι θυσίες», προσπαθούν να αποσπάσουν τη συναίνεση του λαού στα νέα βάρβαρα μέτρα που έρχονται να προστεθούν στις πλάτες του για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Ωστόσο, αυτό που επιβεβαίωσε, για ακόμα μια φορά και με ακόμα πιο εμφατικό τρόπο, η συγχρονισμένη οικονομική κρίση που ξέσπασε τα τελευταία χρόνια στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες, είναι ότι η εξέλιξη του καπιταλιστικού οικονομικού κύκλου δεν εξαρτάται από το βαθμό υλοποίησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κρίση «χτύπησε» πρώτα σε ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, που είχαν προωθήσει στο εσωτερικό τους πολλά χρόνια πριν πάρα πολλές από τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται σήμερα στην Ελλάδα.

Οι οικονομικές κρίσεις βρίσκονται στο ίδιο το «DNA» του καπιταλιστικού συστήματος και ακριβώς γι' αυτό το κεφάλαιο επιχειρεί με την προώθηση των αναδιαρθρώσεων να αποκτήσει εργαλεία όχι για την αποτροπή τους - που είναι αδύνατη - αλλά για τη διαχείρισή τους με τους μικρότερους δυνατούς κραδασμούς για το ίδιο, καθώς και για τη βελτίωση της θέσης του στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, για τον επιμερισμό χασούρας και κερδών στη φάση της κρίσης αλλά και στη φάση της ανάπτυξης.

Τέτοια εργαλεία του κεφαλαίου είναι και οι αναδιαρθρώσεις που περιλαμβάνονται στο νέο μνημόνιο, οι αναδιαρθρώσεις που έχει υπογράψει και καλείται να «τρέξει» η συγκυβέρνηση.

Για το λαό, η επιτάχυνση της εφαρμογής τους δεν πρόκειται βέβαια να σημάνει καμία «εξάλειψη της αβεβαιότητας», καμία «επιστροφή στην κανονικότητα». Θα σημάνει αντίθετα το παραπέρα βάθεμα της χρεοκοπίας του, με νέα μέτρα που θα φορτωθούν μόνιμα στις πλάτες του, καθώς αυτό επιβάλλει η «ανταγωνιστική ανάκαμψη» του κεφαλαίου.

Με όχημα τις «αβεβαιότητες» της καπιταλιστικής οικονομίας, τα επιτελεία του συστήματος καλούν το λαό να σκύψει το κεφάλι στην αντιλαϊκή επίθεση... Ας τους απαντήσουμε, δίνοντας στο εγχώριο κεφάλαιο, στην κυβέρνησή του και τους διεθνείς «εταίρους» τους έναν πραγματικό λόγο να αισθάνονται «αβεβαιότητα»: Αβεβαιότητα για τη δυνατότητά τους να υλοποιούν τη βάρβαρη πολιτική τους με «κοινωνική συναίνεση» και επικλήσεις στην «ανοχή του λαού»!