Εκδήλωση μνήμης για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης διοργάνωσαν την περασμένη Δευτέρα οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη Νέα Ιωνία, τιμώντας τρεις συντρόφους που «έφυγαν» από τη ζωή τον τελευταίο χρόνο: Την Δέσποινα Βενετσανοπούλου, τον Γιώργο Παπαθανασίου και τον Κώστα Σπυρόπουλο.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο κατάμεστο ΚΕΠ Ν. Ιωνίας και περιλάμβανε βίντεο αρχειακού υλικού για την Ιστορία του εργατικού κινήματος στην περιοχή, ενώ σε κλίμα συγκίνησης παρουσιάστηκαν τα βιογραφικά των τριών συντρόφων, δόθηκαν τιμητικές πλακέτες στους συγγενείς τους και προσφωνήθηκαν και τα ονόματα κομματικών μελών και άλλων αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ από την περιοχή.

Στην ομιλία του ο Π. Παπαγεωργόπουλος, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής, τόνισε μεταξύ άλλων:

«...Τιμούμε την συντρόφισσα Δέσποινα Βενετσανοπούλου, τον σύντροφο Γιώργο Παπαθανασίου και τον σύντροφο Κώστα Σπυρόπουλο και μαζί τους τους εκατοντάδες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές αντιστασιακούς της περιοχής, που έμειναν έως το τέλος πιστοί στη μεγάλη υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης για την οποία παλεύει το ΚΚΕ. Εζησαν μια ζωή, σχεδόν έναν αιώνα ο καθένας τους, συνυφασμένη με την ηρωική πορεία του εργατικού, του επαναστατικού κινήματος στη χώρα. Ταυτισμένη με την υπερ-ενενηντάχρονη ιστορική πορεία και δράση του ΚΚΕ (...) Μαζί με άλλους αγωνιστές πέρασαν από την πρώτη γραμμή της πάλης. Πολλοί έδωσαν τη ζωή τους με το ντουφέκι του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, άλλοι θυσιάστηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στα μπλόκα των Γερμανών, στα στρατοδικεία του εμφυλίου, στις βουνοκορφές ή στις πόλεις και τα χωριά. Με το θάνατό τους φώτισαν το δρόμο όσων έμειναν ζωντανοί (...) να συνεχίσουν ανυποχώρητοι την πάλη τους για το δίκιο της εργατικής τάξης και του λαού. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται η σ. Βενετσανοπούλου, ο σ. Παπαθανασίου, ο σ. Σπυρόπουλος.

Αν αναρωτηθούμε τι οδήγησε τρεις απλούς ανθρώπους του λαού από φτωχές οικογένειες χωρικών και προσφύγων να ακολουθήσουν αυτή τη λαμπρή πορεία, που αποτελεί παράδειγμα για τις νεότερες γενιές, δεν πρέπει να σταθούμε στα ατομικά γνωρίσματα του καθενός. Με βάση την υλιστική μας κοσμοθεωρία γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος είναι δημιούργημα των συνθηκών στις οποίες ζει. Η κινητήρια δύναμη της ανθρώπινης ιστορίας, η ταξική πάλη, είναι αυτή που σφυρηλατεί στη φωτιά της τέτοιες προσωπικότητες, που αξίζει να τιμάμε και να διδασκόμαστε από τη δράση τους.

(...) Οι σύντροφοί μας εντάχθηκαν από νωρίς στο στρατόπεδο του προλεταριάτου όταν μέσα στις συνθήκες της Κατοχής πήραν την απόφαση να οργανωθούν στο ΕΑΜ και στη συνέχεια στο ΚΚΕ (...) Η ένταξη στο ΕΑΜικό κίνημα δεν ήταν μια φυσική επιλογή. Δεν στρατεύτηκαν όλοι με το ΕΑΜ ενάντια στην τριπλή φασιστική κατοχή Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων. Και στην περίοδο της Κατοχής υπήρχαν 2 μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα. Από τη μια μεριά η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, οι βιοπαλαιστές της πόλης και της υπαίθρου, ορισμένοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι συσπειρωμένοι στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Είναι οι δυνάμεις που πάλεψαν και μάτωσαν ενάντια στους φασίστες. Πρωταγωνιστής, οδηγητής και αιμοδότης αυτού του αγώνα ήταν το ΚΚΕ (...).

Από την άλλη πλευρά ήταν (...) οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλέμποροι, το Παλάτι, οι τσιφλικάδες, το πολιτικό, στρατιωτικό και δικαστικό τους προσωπικό, καθώς και όλη η προπολεμική πνευματική και κοσμική ελίτ της χώρας, που είχε δηλώσει πίστη στο φασίστα Μεταξά. Ενα μέρος από αυτούς διέφυγαν μαζί με το χρυσάφι της χώρας στο εξωτερικό, στο Κάιρο. Ενα άλλο μέρος (...) επέλεξε να συνεργαστεί με τους κατακτητές (...).

Μετά την απελευθέρωση της χώρας, κάτω από τα χτυπήματα του ΕΛΑΣ και την προέλαση του Κόκκινου Στρατού, οι δυνάμεις αυτές ήταν προετοιμασμένες και αποφασισμένες να επανέλθουν στην εξουσία (...) Με τη συμβολή των Αγγλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών κατόρθωσαν να τσακίσουν το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να επικρατήσουν στην πολεμική αναμέτρηση με τον ηρωικό ΔΣΕ, να αφοπλίσουν το λαό. Επιχείρησαν να τον καθυποτάξουν και να εξοστρακίσουν από τη σκέψη του κάθε ιδέα για κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση. Ετσι, την κατοχή ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος, η λυσσασμένη αντίδραση της κυρίαρχης τάξης απέναντι στην τάξη που αμφισβητεί την εξουσία της, την εργατική τάξη.

Ενα χρήσιμο, λοιπόν, δίδαγμα είναι ότι όπως και τότε δεν υπήρξε εθνική ομοψυχία, δεν υπήρξαν κοινοί εθνικοί στόχοι, έτσι και σήμερα (...) δεν μπορούν να υπάρξουν κοινοί στόχοι για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα με την αστική τάξη, τους καπιταλιστές. Δεν μπορεί να υπάρξει κοινή εθνική προσπάθεια, όπως θέλει να ονομάσει η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ τη διαπραγμάτευση που διεξάγεται στην ΕΕ για λογαριασμό του κεφαλαίου και των καπιταλιστών (...).

Ορισμένοι μιλούν για νέα κατοχή. Με επιμέλεια συγκαλύπτουν με αυτό τον τρόπο ποια είναι η πραγματική αιτία της καπιταλιστικής κρίσης, το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής που ακολουθείται (...).

Στο όνομα του λαού και της πατρίδας εκδηλώνεται ένας ιδιότυπος εθνικισμός, που περιλαμβάνει τα νταούλια και τα τσάμικα στο Σύνταγμα από την μπάντα του στρατού στην επέτειο της 25ηςΜαρτίου, μέχρι την προπαγάνδα από τα φιλικά στην κυβέρνηση ΜΜΕ για εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια από τη διαπραγμάτευση. Μια διαπραγμάτευση, όμως, που δεν γίνεται για να απαλλαγεί ο λαός από τα βάρη της κρίσης αλλά για λογαριασμό του ελληνικού κεφαλαίου. Αυτή η πολιτική με τις εθνικιστικές κορόνες, όπως εκδηλώνεται στις συγκεκριμένες συνθήκες, γίνεται προσπάθεια να ντυθεί με την αίγλη των λαϊκών αγώνων ενάντια στη ναζιστική κατοχή της περιόδου 1941 - 1945, με την αίγλη του ΕΑΜικού κινήματος, αποκόβοντάς τους από το πραγματικό ταξικό τους περιεχόμενο (...).

Ετσι, από τη συγκυβέρνηση, από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της αστικής τάξης, στο στόχαστρο επιχειρείται να μπουν αποκλειστικά η τρόικα, η Μέρκελ - η Γερμανία συνολικά - και η ηγετική της θέση στην ΕΕ, για να δικαιολογηθούν η δήθεν νέα κατοχή και το κάλεσμα για εθνική προσπάθεια. Κρύβουν ότι έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, ότι κάποιο κράτος έχει μεγαλύτερη δύναμη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική και με αυτή τη δύναμη συμμετέχει στα διεθνή παζάρια διεκδικώντας τη μερίδα του λέοντος, επιβάλλοντας τη θέλησή του στους λιγότερο ισχυρούς (...).

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Πολλές φορές πίσω από υπερπατριωτικές και εθνικιστικές κορόνες κρύβεται η επιδίωξη στήριξης σε άλλα κέντρα, η ενίσχυση μιας συμμαχίας εις βάρος μιας άλλης, η υποστήριξη μιας ισχυρής δύναμης, όπως η ΗΠΑ ή η Γαλλία, στη μάχη της με άλλες για την πρωτοκαθεδρία. Πίσω από τα "εθνικά σημαιάκια" που κουνιούνται με υπερηφάνεια, κρύβονται σημαίες άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά κανείς (...) Η Ιστορία λοιπόν διδάσκει (...) όσες φορές τα εργατικά - λαϊκά στρώματα παρασύρθηκαν και μπήκαν κάτω από την ξένη γι' αυτά σημαία του κεφαλαίου, στο όνομα του "κοινού εθνικού συμφέροντος", το πλήρωσαν ακριβά.

(...) Γι' αυτό ο λαός πρέπει να χαράξει το δρόμο της δικής του εξουσίας. Η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια για το λαό σημαίνει να μη χάσει άλλο χρόνο, να μη μείνει θεατής στα αντιλαϊκά παζάρια, αλλά να οργανώσει την πάλη του για όλα όσα έχασε, για όλα όσα δικαιούται..! Και η προοπτική αυτής της πάλης βρίσκεται στη ρήξη με την ΕΕ και την καπιταλιστική εξουσία. Η προοπτική και η διέξοδος βρίσκονται στη λαϊκή εξουσία.

Αυτή την υπόθεση υπηρέτησαν μέχρι το τέλος της ζωής τους η συντρόφισσα Δ. Βενετσανοπούλου, ο σύντροφος Κ. Σπυρόπουλος και ο σύντροφος Γ. Παπαθανασίου (...) Παρέμειναν πιστοί στην ιστορική αποστολή του ΚΚΕ, στην υπόθεση της κοινωνικής ανατροπής, της επαναστατικής ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, την εγκαθίδρυση της νέας κοινωνίας, της σοσιαλιστικής, όπου δεν υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».