Το θέμα της ταινίας είναι η μαζική μετακίνηση 60.000 και πλέον παιδιών μακριά από τις εστίες τους, στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Τριάντα χιλιάδες περίπου μεταφέρθηκαν από τον Δημοκρατικό Στρατό σε ιδρύματα πολιτικών προσφύγων στις σοσιαλιστικές χώρες και άλλα τόσα μεταφέρθηκαν από τον Κυβερνητικό Στρατό κι εγκαταστάθηκαν στις «παιδουπόλεις» που ίδρυσε η Φρειδερίκη.

«Η ταινία παρακολουθεί το οδοιπορικό τεσσάρων παιδιών. Οδοιπορικά τραγικά, που δεν τελείωσαν με το τέλος του Εμφυλίου, αλλά συνεχίστηκαν εκτός κι εντός της Ελλάδας με εξορίες, απαγορεύσεις επανόδου στις εστίες τους, διακρίσεις κ.λπ. Οδοιπορικά που συνεχίζονται και στις μέρες μας με τις ψυχολογικές επιπτώσεις που κουβαλούν αυτά τα "πρώην παιδιά" για μια "παιδική ηλικία" που δεν έζησαν τότε και η μνήμη τους δεν μπορεί σήμερα να αναπληρώσει: Ποιος μας δίνει τα παιδικά μας χρόνια; Κανείς! Μόνο η Ιστορία...».

Μέσα από το σασπένς της έρευνας και το θρίλερ της απόκτησης κρυμμένων στοιχείων, φωτίζεται το οδοιπορικό των παιδιών στη γενικότητά του, αλλά και ατομικά για το καθένα. Σαν ένα road movie με στοιχεία σύγχρονης τραγωδίας για την απώλεια της παιδικής ζωής, τον πόλεμο των γονιών και τα ψυχολογικά τραύματα που τους έχουν σημαδέψει ως παιδιά και που τα κουβαλούν ως ενήλικες σήμερα, ζώντας ανάμεσά μας, την οικονομική και κοινωνική κρίση που τους στερεί και την «τρίτη ηλικία».

Πενήντα και πλέον χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή του, ο Θανάσης Παπαγεωργίου καταπιάνεται εκ νέου με το κλασικό αυτό έργο, αποτίοντας φόρο τιμής στον κορυφαίο Ελληνα συνθέτη. Για τη νέα, μεγάλη παραγωγή του Θεάτρου «Badminton», ο Μίκης Θεοδωράκης δημιούργησε μια εντελώς καινούρια εκδοχή, επιχειρώντας μια συνομιλία με το παρόν και προσθέτοντας μια ολόκληρη πράξη. Η πρώτη πράξη ασχολείται με τη σκοτεινή περίοδο, πριν και μετά τον Δεκέμβρη και ο συνθέτης ενσωματώνει τα πρώτα τραγούδια από τα «Λυρικά» σε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη.

Η πρώτη παρουσίαση του «Τραγουδιού» έγινε το 1962 από τον θίασο του Μάνου Κατράκη, με βασικό ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση στην κορυφαία ίσως στιγμή του. Εκτοτε ακολούθησαν κι άλλες παραστάσεις, ανάμεσα στις οποίες ξεχωριστή θέση κατέχουν εκείνες του Θανάση Παπαγεωργίου του Θεάτρου Στοά (1999).

Σκηνικό: Γιώργος Πάτσας. Κοστούμια: Λέα Κούση. Χορογραφίες: Αποστολία Παπαδαμάκη. Μουσική Διδασκαλία Χορωδίας: Νένη Ζάππα. Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιάννης Αναστασάκης. Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Κώστας Αρζόγλου, Νίκος Αρβανίτης, Χρήστος Πλαΐνης, Σπύρος Περδίου, Χρήστος Κάλοου, Νίκη Χαντζίδου , Ευδοκία Σουβατζή, Ηλίας Κατέβας, Εύα Καμινάρη, Στέλλα Γκίκα, Κώστας Βελέντζας, Μαριαλένα Ροζάκη, κ.ά. Χορευτές: Ειρήνη Κυρμιζάκη, Θανάσης Ζερβόπουλος, Αχιλλέας Χαρίσκος.

Τα Λυρικά ερμηνεύουν ο Κώστας Θωμαΐδης, η Καλιόπη Βέττα και η Μπέτυ Χαρλαύτη, συνοδευόμενοι από μία κιθάρα και ένα ακορντεόν σε μία κατανυκτική νέα ενορχήστρωση του Γιάννη Μπελώνη σύμφωνα με την επιθυμία και έμπνευση του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη. Στον εξέχοντα ρόλο του Λαϊκού Τραγουδιστή ο Κώστας Μακεδόνας αποδίδει τα αθάνατα τραγούδια του έργου. Μαζί τους η «Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης».

«- Παραδώσου! - Ποιοί είστε; - Είμαστε η κυβέρνηση, η αστυνομία, οι ένοπλες δυνάμεις, οι δάσκαλοί σου, οι γονείς σου, είμαστε η παγκόσμια τάξη πραγμάτων και ξέρουμε τα πάντα για σένα! - Δεν παραδίνομαι σε κανέναν!»

Βία, χιούμορ και μουσική από τα '80s σε μια παράσταση για τη συνθηκολόγηση, για τους αντίπαλους κοινωνικούς ρόλους και την παντοδυναμία ενός συστήματος που γνωρίζει τα πάντα για τον καθένα, ενός συστήματος που δεν μπορεί πλέον κάποιος να αντιληφθεί τα όριά του. Στη «Λάσσυ» οι πρωταγωνιστές είναι δύο. Ο ένας ζητά από τον άλλον να παραδοθεί λέγοντας κι ένα τραγούδι... ο άλλος αρνείται, αντιστέκεται. Εκφοβισμός, απειλές, χιούμορ και κινήσεις στρατηγικής σε ένα συνεχές και μάταιο παιχνίδι εξουσίας με πολλές εναλλαγές και λεπτές ισορροπίες μεταξύ του γελοίου και του τραγικού.