Η σκυτάλη σήμερα είναι στα δικά μας χέρια.

Η ελπίδα είναι εδώ.

Στο λαό που δε φοβάται.

Στο λαό που σπάει τις αυταπάτες.

Στο λαό που δε σκύβει το κεφάλι.

Στο λαό που οργανώνεται και παλεύει.

Στο λαό που δυναμώνει το Κόμμα μας, το ΚΚΕ».

* * *

Μία μοναδική εκδήλωση που απέπνεε επαναστατική αισιοδοξία και περηφάνια. Ενα συγκλονιστικό θέαμα, με περιεχόμενο αντλημένο από τον πλούτο της δημιουργίας που εμπνεύστηκε και ενέπνευσε τους αγώνες, από την ένδοξη ιστορία του Κόμματός μας και του κομμουνιστικού κινήματος, παρουσιάστηκε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ), την περασμένη Κυριακή.

Πάνω από 200 συντελεστές δούλεψαν κι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για την εκδήλωση, που σχεδιάστηκε ειδικά για τα 96 χρόνια του ΚΚΕ.

Μέσα από την κίνηση, τους σχηματισμούς που δημιούργησε ο πολυπληθής χορός, τα τραγούδια σε μουσική των Χανς Αϊσλερ, Κουρτ Βάιλ, Μίκη Θεοδωράκη, Χρήστου Λεοντή, Μάνου Λοΐζου, Θάνου Μικρούτσικου και Μιχάλη Τερζή, μέσα από τα κείμενα των Λένιν, Μαγιακόφσκι, Μπρεχτ και Ρίτσου, που απέδωσαν έξοχα οι ηθοποιοί, οι χιλιάδες που παρακολούθησαν την εκδήλωση έφυγαν με ακλόνητη την πεποίθηση ότι το μέλλον και η ελπίδα βρίσκονται εδώ!

Το ΚΚΕ, 96 χρόνια τώρα, εκπληρώνει τον επαναστατικό καθοδηγητικό του ρόλο. Επεξεργάζεται και διαμορφώνει τη στρατηγική του, ώστε να δίνει αποτελεσματικές απαντήσεις στις νέες απαιτήσεις. Ποτέ δεν αποκήρυξε την πίστη του για το πέρασμα σε μια νέα, ανώτερη κοινωνία, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική.

Κι όπως ακούστηκε κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης: «Με επανάσταση θα ξεσηκώσουμε της γης τους εργάτες. Δεν είμαστε πια πιο ήσυχοι κι απ' τα νερά, πιο χαμηλοί κι απ' τα βρύα».

Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, αναδείχθηκε η ανάγκη ύπαρξης του Κομμουνιστικού Κόμματος, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, της τάξης που δεν έχει τίποτα στα χέρια της, αλλά έρχεται να πάρει τον κόσμο. «Αν όμως στο Κόμμα ενωθούν οι μικροί, ασκέρι, παραδώσου εχθρέ, κρύψου βαθιά! Κόμμα - μυριοδάχτυλο χέρι, σφιγμένο σε μια καταλύτρα γροθιά».

Λίγα λεπτά μετά την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, τα φώτα στο στάδιο σβήνουν.

Ακούγεται ένα απόσπασμα από τις «Γειτονιές του Κόσμου».

«Ολόκληρη η ζωή... είναι ένας κύκλος... όχι ένας κύκλος, θα μπορούσα να πω μια σπείρα...».

Στην αρένα του ΣΕΦ, σαν από το μέλλον, μικρά παιδιά, χαμογελαστά, πιασμένα χέρι - χέρι σε κύκλο, περπατάνε...

Ακούγεται από το ποίημα «Λένιν» του Μαγιακόφσκι: «Στου σοσιαλισμού τις μέρες θα ρωτάνε τα εγγόνια - Τι πράγμα είναι καπιταλιστής; Οπως ρωτάνε σήμερα τα παιδιά μας... Τι είναι ψωμί;».

Μπαίνει ο πολυπληθής χορός, σχηματίζοντας σπείρα, η οποία όλο και ξετυλίγεται, σαν την κίνηση της ιστορίας. Ακούγονται τα λόγια του Λένιν και ο χορός διαμορφώνει μια συμπαγή ομάδα, έναν κύκλο σφιχτό. «Βαδίζουμε σαν συμπαγής ομάδα από έναν απόκρημνο και δύσκολο δρόμο, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι. Είμαστε απ' όλες τις μεριές κυκλωμένοι από εχθρούς και είμαστε σχεδόν πάντα αναγκασμένοι να βαδίσουμε κάτω από τα πυρά τους. Ενωθήκαμε ύστερα από ελεύθερα παρμένη απόφαση, για να πολεμήσουμε τους εχθρούς κι όχι για να πέσουμε στο γειτονικό βάλτο, που οι κάτοικοί του από την αρχή μας κατέκριναν γιατί ξεχωρίσαμε σε ιδιαίτερη ομάδα και διαλέξαμε το δρόμο του αγώνα αντί το δρόμο της συμφιλίωσης».

Και σε αυτούς που κηρύσσουν το συμβιβασμό και την ταξική συμφιλίωση, έρχεται η απάντηση με το απόσπασμα από τη «Μάνα» του Μπρεχτ: «Δε θέλουμε μόνο το μπάλωμα, θέλουμε ολόκληρο το ρούχο. Δε θέλουμε μόνο την μπουκιά, θέλουμε όλο το καρβέλι. Δε θέλουμε μόνο τη δουλειά, θέλουμε όλο το εργοστάσιο. Το κάρβουνο. Το σίδερο. Την εξουσία. Αυτά είναι που θέλουμε. Αλλά εσείς τι μας δίνετε;».

Οι λυρικοί καλλιτέχνες τραγουδούν τη «Διεθνή» στα αγγλικά, στα γερμανικά, στα γαλλικά, στα ρώσικα, στα ελληνικά. Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε! Οι γροθιές υψώνονται. Το στάδιο όρθιο. Μια υψωμένη γροθιά...

«Εμάς δε μας χρειάζεται η αργόσχολη φλυαρία, για κάποια λευτεριά πως όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί κι αδερφοί. Εμείς είμαστε οπλισμένοι με του Μαρξ τη θεωρία. Είμαστε το Κομμουνιστικό Κόμμα, ένα στη γη».

Ο χορός πιάνεται σε κυκλικές αλυσίδες και αρχίζουν να κινούνται, επιταχύνοντας, χτυπώντας τα πόδια τους ρυθμικά. «Ο τροχονόμος λαός σαλεύει τα μυριάδες χέρια του, τα τρισμεγάλα χέρια της δουλειάς πάνω απ' τους δρόμους. Τι σήματα δίνει; Στην μπάντα, στην μπάντα, περνάει ο λαός. Περνάνε οι γειτονιές της Αθήνας. Περνάνε οι γειτονιές του κόσμου. ΚΚΕ, ΚΚΕ. Ισα τραβάει ετούτο το καράβι για τη λευτεριά, ίσα τραβάει ο κόσμος για την ευτυχία. Εμπρός της γης οι κολασμένοι. Ισα. Ισα. ΚΚΚ, ΚΚΚ. Περνάει το Κομμουνιστικό Κόμμα του Κόσμου».

Με την κίνηση και τα σώματά τους, ο πολυπληθής χορός σχηματίζει το σφυροδρέπανο. Το στάδιο ξεσπά σε χειροκροτήματα.

«Τρία κόκκινα γράμματα. Από κανέναν δεν το δανειστήκαμε το κόκκινο. Δικό μας αίμα». Ο σχηματισμός του χορού αλλάζει. Διακρίνονται τώρα τα τρία γράμματα κόκκινα: Κ - Κ - Ε, καθώς όλο το στάδιο σιγοτραγουδά «Οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε...».

Η ορχήστρα παίζει το τραγούδι «ο Χρόνος», από την Καντάτα για τη Μακρόνησο. «Είναι σκληρός ο αγώνας μητέρα, μα είναι πολλά τα αδέρφιά μας. Είναι πολλά τα παιδιά σου μητέρα, μην πικραίνεσαι. Με τις μεγάλες πέτρες στον ώμο, μητέρα, ανηφορίζοντας το θάνατο. Μεγάλες πολιτείες θα χτίσουμε μητέρα, μην πικραίνεσαι». Εκείνη τη στιγμή, στην αρένα αναβιώνει μία από τις πιο βαθιά χαραγμένες στις καρδιές εικόνα. Τρεις μαυροντυμένες κοπέλες μπαίνουν στο στάδιο, κρατώντας το πανό του Δεκέμβρη του 1944. «ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΙΑΛΕΓΕΙ Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ Η ΤΑ ΟΠΛΑ», με την υπογραφή του ΕΑΜ.

Το πλήθος παραμερίζει για να περάσουν και γονατίζει γύρω από το πανό. Το ακολουθεί ένα μαύρο ύφασμα που κρατούν νέοι και νέες, τιμή στους νεκρούς μας, στις θυσίες που έχει δώσει το Κόμμα μας, 96 χρόνια τώρα.

Σιγά σιγά, από κάτω ξεπροβάλλει και παίρνει τη θέση του μαύρου ένα λευκό πανί κι εκεί με κόκκινα γράμματα η φράση του Χαρίλαου Φλωράκη. «Οι ζευγάδες φεύγουν η σπορά μένει». Παιδιά με κόκκινα μπαλόνια, συμβολίζοντας το μέλλον, την ελπίδα μέχρι την τελική νίκη, περπατάνε ανάμεσα στα γράμματα. Το στάδιο σείεται από τα χειροκροτήματα, τιμώντας και με αυτό τον τρόπο τη δρακογενιά της Αντίστασης, του ΔΣΕ.

Από ένα πέταλο του σταδίου ξεδιπλώνεται ένα γιγαντοπανό. Για να θυμίσει μία από τις σημαντικότερες στιγμές στη σύγχρονη ιστορία του Κόμματος. Μαζί με το γιγαντοπανό ξεδιπλώνεται το ιστορικό πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 28 Δεκέμβρη 1991, με τίτλο «Ελπίδα η πάλη των λαών» και με την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο ψηλά. Είναι η έκδοση δύο μέρες μετά την υποστολή της σημαίας από το Κρεμλίνο...

Οι ηθοποιοί απαγγέλλουν: «Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κατέβηκε απ' το Κρεμλίνο. Εμείς την κρατάμε ψηλά. Εκατομμύρια κομμουνιστές στον πλανήτη την κρατάνε ψηλά. Αύριο θα υψωθεί από ακόμα περισσότερους. Μπορεί να χάθηκε μία μεγάλη μάχη, αλλά θα κερδηθεί ο μεγάλος πόλεμος. Είναι σκληρή νομοτέλεια, αλλά η νίκη γεννιέται μέσα από αλλεπάλληλες ήττες. Κάθε ηττημένη επανάσταση γίνεται σχολείο για την επόμενη. Η μάζα που ηττήθηκε δεν ξεχνάει. Μελετάει και περιμένει. Η επανάσταση είναι η μεγαλύτερη μέθη της ανθρωπότητας. Αυτός που τη γεύτηκε μία φορά, δεν ξεχνάει ποτέ τη γεύση της».

Το στάδιο γεμίζει από τη φωνή του δικού μας ποιητή, του Γιάννη Ρίτσου. «Βήματα, βήματα, βήματα, σαν τις σάλπιγγες της δικαιοσύνης, βήματα σαν τα τύμπανα της ελπίδας, είμαστε πολλοί, είμαστε όλοι. Βήματα που βαδίζουν σίγουρα στο μέλλον. Η ευτυχία λοιπόν δεν είναι παραμύθι. Περπατάτε...».

Ο χορός αρχίζει και κατασκευάζει τη σπείρα. Οι ηθοποιοί με κόκκινες σημαίες ανεβαίνουν. Ολο το στάδιο τραγουδά «Οταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο». Πλέον φαίνεται κατασκευασμένη η σπείρα, η σπειροειδής εξέλιξη της ιστορίας, της κοινωνίας. Γιατί, «ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια ανελισσόμενη σπείρα... Ολο και πιο πάνω... Ωσπου δεν έχει τέλος».