9 μήνες απεργία, 9 μήνες καταγραφής. Νοέμβρης 2011, Εργοστάσιο Ελληνικής Χαλυβουργίας, ο ήχος των μηχανών μπλέκεται με τις έντονες συζητήσεις των εργατών. Απολύσεις. Οι μηχανές παγώνουν και οι χαλυβουργοί μαζεύονται για τη γενική τους συνέλευση. Δύο προτάσεις τίθενται. Απολύσεις ή πενθήμερο πεντάωρο με μείωση των αποδοχών. Επιλέγουν. Τίποτα από τα δύο και αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργία.

Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ συζήτησε με την σκηνοθέτρια του ντοκιμαντέρ, Θεοδοσία Γραμματικού, γι' αυτήν τη δουλειά που θα προβάλλεται από τις 8 Γενάρη στους κινηματογράφους ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema και ΣΤΟΥΝΤΙΟ new star art cinema.

-- Τι ήταν αυτό που σας κέρδισε στον αγώνα των χαλυβουργών και σας ενέπνευσε στο να δημιουργήσετε αυτό το ντοκιμαντέρ;

-- Η απεργία των χαλυβουργών μην ξεχνάμε ότι εκδηλώθηκε σε ένα κομβικό σημείο της οικονομικής κρίσης και ως συνέχεια των πολύμορφων αντιδράσεων που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία από το 2010. Και μπορεί να ξεκίνησε με αφορμή τις απολύσεις που έγιναν στο εργοστάσιο της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» και τα εκβιαστικά διλήμματα της εργοδοσίας, αλλά στην πορεία της απεργίας μπήκε ξεκάθαρα στο επίκεντρό της η γενικότερη πάλη του λαού, σε μια εποχή μάλιστα οξύτατης κρίσης και έντασης της ανεργίας και της εκμετάλλευσης.

Ενιωσα την ανάγκη ότι αυτή η ιστορία αυτού του αγώνα πρέπει να ειπωθεί και ο κόσμος να μάθει τι ουσιαστικά διαδραματίστηκε σ' αυτήν την απεργία. Και όταν λέω διαδραματίστηκε δεν εννοώ μόνο τη δράση αυτής της απεργίας, αλλά τα βαθύτερα ζητήματα που διακυβεύονταν μέσα από αυτή.

-- Ποιες είναι οι συνθήκες παραγωγής. Τι συναντήσατε, όσον αφορά τη χρηματοδότηση, τη διαδικασία των γυρισμάτων κ.λπ.

-- Οι παραγωγές της κολεκτίβας «Λοκομοτίβα» είναι ανεξάρτητες. Και όταν λέω ανεξάρτητες εννοώ ότι γίνονται πραγματικά από το υστέρημά μας και με τη βοήθεια συνοδοιπόρων και φίλων σ' αυτήν την προσπάθειά μας.

Η ταινία έγινε με πολύ κόπο και προσπάθεια και αυτός ήταν και ένας λόγος που άργησε να τελειώσει. Η όλη καταγραφή της απεργίας έγινε με αρκετό τρέξιμο και μεράκι, αφού παράλληλα έπρεπε να ψάχνω δουλειά.

Καταφύγαμε στο indiegogo, για να καλύψουμε κομμάτι εξόδων της παραγωγής και από εκεί βρέθηκαν λίγοι που μας βοήθησαν. Στην προσπάθειά μας αυτή βοήθησε και η ΜΚΟ «Αποστόλης Μπερδεμπές», η οποία έχει κάνει και την παραγωγή της ταινίας «Ταξισυνειδησία».

-- Πείτε μας κάποια πράγματα παραπάνω για την κολεκτίβα «Λοκομοτίβα».

-- Η κινηματογραφική κολεκτίβα «Λοκομοτίβα» δημιουργήθηκε το 2011, από μια παρέα κινηματογραφιστών, που αποτελείται από τους Σήφη Στάμου, Κώστα Σταματόπουλο, Θεοδοσία Γραμματικού και Χρήστο Γιάννου και στην πορεία συναντήθηκε και με άλλους δημιουργούς, οι οποίοι είχαν τις ίδιες αγωνίες και ήθελαν έναν κινηματογράφο που να απαντά στις αγωνίες τους, δηλαδή στο πώς θα χειραφετηθεί η τάξη μας από το φόβο και την καταπίεση, ειδικά σήμερα που ξεδιπλώνεται μία από τις μεγαλύτερες επιθέσεις του κεφαλαίου εναντίον της. Η πρώτη ταινία της κολεκτίβα είναι το «Μάθε εργάτη πώς» (2011) εμπνευσμένη από το έργο του Πολ Λαφάργκ «Η θρησκεία του κεφαλαίου». Ακολουθούν άλλες τρεις παραγωγές μαζί με το «Non omnis Moriar» και σε λίγο καιρό τελειώνει και η ταινία μικρού μήκους «Οι παλαιστές», με τη βοήθεια του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου, μια ταινία για δύο φίλους που εκτίουν τη θητεία τους στη Μακρόνησο.

-- Παίρνοντας και ως αφορμή τα όσα μας είπατε παραπάνω. Πού βρίσκεται η θέση του καλλιτέχνη; Με ποιους πρέπει να συστρατευθεί με το έργο του;

-- Ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε καλλιτέχνης αντιλαμβάνεται την αλήθεια ανάλογα με διάφορες κοινωνικοϊστορικές παραμέτρους. Ο καλλιτέχνης έχοντας τα εργαλεία να αποτυπώσει την αλήθεια και να τη μεταδώσει στην κοινωνία που ζει θα πρέπει να επιλέγει να την εκφράσει μέσα από το έργο του.

Ο καλλιτέχνης πρέπει να συστρατευθεί με την αλήθεια. Την ιστορικά χρήσιμη αλήθεια. Αυτήν που βοηθάει τα πλατιά τμήματα του λαού να καταλάβουν τη θέση τους και τους ανοίγει δρόμο να δράσουν για να εξανθρωπίσουν τη ζωή τους.