ΓΕΝ

«Αποφασιστική δράση» και «στοχευμένες στρατιωτικές παρεμβάσεις», με αυξημένη ελληνική συμμετοχή είναι το «σήμα» που πρέπει να δώσουν ΝΑΤΟ - ΕΕ στους ανταγωνιστές τους, σύμφωνα με τον υπουργό Αμυνας...

Είπε, χαρακτηριστικά: «Είναι καιρός να δούμε μια καινούργια θέση και ρόλο της Ελλάδας σε εθνικό επίπεδο, που σχετίζεται με την ασφάλεια και τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή. Ενας ρόλος, μια θέση που σταθεροποιεί τη θέση της Ελλάδας ως πόλο σταθερότητας για την ευρύτερη Ευρώπη». Πρόσθεσε ότι «οι πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική και στη Μαύρη Θάλασσα δηλώνουν ότι ο κόσμος αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις ασφάλειας και αρχίζουμε πλέον να μιλάμε για συλλογική ασφάλεια (βλ. συντονισμένη δράση μέσα από το ΝΑΤΟ και τις στρατιωτικές δομές της ΕΕ)».

Αποτυπώνοντας - με την αστική ορολογία - την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην ευρύτερη περιοχή, πρόσθεσε: «Είναι τώρα, μετά από 25 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ένας νέος ψυχρός πόλεμος που μπορεί να δημιουργείται. Υπάρχουν επαναστατικές δυνάμεις και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ασφάλεια και συρράξεις ξεκινούν από το Βόρεια Αφρική και καταλήγουν στη Μαύρη Θάλασσα». Υπογράμμισε: «Η περιοχή αυτή βρίσκεται στην καρδιά της σύγχρονης γεωπολιτικής και είναι μια περιοχή που ορίζει τα σύνορα της ΕΕ, όπου ενεργειακοί διάδρομοι περνούν, όπου χτίζεται η σχέση του δυτικού κόσμου με τη Ρωσία και το Ισλάμ. Είναι μια περιοχή η οποία θα ορίσει την παγκόσμια σταθερότητα για τα χρόνια που έρχονται».

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τις αντιθέσεις με τη Ρωσία υποστήριξε ότι «η Δύση, η ατλαντική συμμαχία και η Ευρώπη πρέπει με μια φωνή να τραβήξουν τη γραμμή, που σημαίνει σεβασμός της διεθνούς νομιμότητας, της κυριαρχίας των κρατών που κράτησαν την ανεξαρτησία τους μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου». Πρόσθεσε δε ότι «πρέπει να υπάρχει αμοιβαία κατανόηση (σ.σ. από πλευράς Ρωσίας), εδραίωσης μιας ενεργειακά αυτόνομης Ευρώπης».

Κι επειδή ένας βασικός παράγοντας της «αμοιβαίας κατανόησης» μεταξύ ιμπεριαλιστών είναι η στρατιωτική ισχύς, ο Δ. Αβραμόπουλος πρόσθεσε: «Κεντρική σε αυτή την αμοιβαία κατανόηση είναι η σταθεροποίηση του NATO (βλ. μόνιμη παρουσία και επιχειρησιακή ετοιμότητα) στην ευρύτερη περιοχή, στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική».

Σε ό,τι αφορά την κατάσταση στον αραβικό κόσμο επεσήμανε: «Δυστυχώς χώρες που είναι φίλες του δυτικού κόσμου χορηγούν και συνεχίζουν να χορηγούν την τρομοκρατία σήμερα. Οταν πρόκειται για την άμυνα της συλλογικής μας ασφάλειας έναντι του αραβικού κόσμου το χειρότερο πρέπει να επιλεχθεί (βλ. νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις)».

Σε μια αναφορά άκρως χαρακτηριστική (και χωρίς πολλά - πολλά «στρογγυλέματα», προφανώς λόγω και του ακροατηρίου) για την ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και τη βούληση της ελληνικής αστικής τάξης να εμπλέξει τη χώρα ακόμα περισσότερο στους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΝΑΤΟ - ΕΕ, ο Δ. Αβραμόπουλος υπογράμμισε ότι «η παγκόσμια σταθερότητα χρειάζεται τη δυτική παρουσία. Το πιο επικίνδυνο σήμα που μπορούμε να δώσουμε στον κόσμο είναι ότι οι ΗΠΑ και η Ευρώπη δεν είναι αποφασισμένες να δράσουν για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους στην περιοχή όσον αφορά την ασφάλεια. Η Ευρώπη πρέπει ν' αναλάβει τις ευθύνες της (...) να συμβάλλει στην αποστολή της Ατλαντικής Συμμαχίας και στις στρατιωτικές στοχευμένες επεμβάσεις. Ταυτόχρονα, η Ευρώπη πρέπει ν' ακολουθήσει το παράδειγμα των ΗΠΑ στην επένδυση και στη διασφάλιση της ενεργειακής της ασφάλειας. Μια σίγουρη ενεργειακή πολιτική είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής γεωπολιτικής άποψης και μιας Κοινής Πολιτικής Αμυνας και Ασφάλειας».

Αναπαράγοντας, τέλος, τις φιλοδοξίες της ελληνικής αστικής τάξης, σημείωσε: «Η Ελλάδα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο (...) ιδιαίτερα εξαιτίας της στρατηγικής της θέσης ως το νοτιοανατολικό σκέλος της Ευρώπης (...) Εχουμε παίξει σημαντικό ρόλο στον τομέα της ενεργειακής ασφάλειας. Είμαστε μέρος του ΤΑΡ για τη μεταφορά ενέργειας στη Δύση και εν δυνάμει μια χώρα παραγωγής Ενέργειας. Για το στρατηγικό ρόλο της Ελλάδος, σημαντικό ρόλο παίζουν τα μεγάλα λιμάνια ως πύλες εισόδου για την Ευρώπη και την Αφρική (...) Στο σύγχρονο περιβάλλον, η θέση της Ελλάδος είναι σημαντική, όχι μόνο γι' αυτήν αλλά και ολόκληρο τον κόσμο»...

Τα προτάγματα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων για προάσπιση των συμφερόντων τους με στρατιωτική παρουσία και δράση σε όλες τις θαλάσσιες ζώνες του πλανήτη, αναδείχτηκαν σε Συνέδριο για τη «Θαλάσσια Ασφάλεια» που οργάνωσε στη Ρώμη η Ιταλική Προεδρία στο Συμβούλιο της ΕΕ και το υπουργείο Αμυνας της Ιταλίας.

Χαρακτηριστικά όσα είπε στην ομιλία της η Ελληνίδα αναπληρωτής υπουργός Αμυνας Φώφη Γεννηματά, η οποία τόνισε ότι στο προηγούμενο εξάμηνο, αυτό της Ελληνικής Προεδρίας, «η Κοινή Πολιτική Αμυνας και Ασφάλειας (σ.σ: ο στρατιωτικός - επιχειρησιακός βραχίονας της ΕΕ) πιστεύουμε πως έκανε σημαντικά βήματα προόδου».

Παρέθεσε ως θέματα που απασχόλησαν το υπουργείο Αμυνας στη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας τα εξής: Θαλάσσια Ασφάλεια, Κυβερνο-ασφάλεια, Βιωσιμότητα στην Αμυνα, Ανάπτυξη Δυνατοτήτων, Ευρωπαϊκή Αμυντική Τεχνολογική και Βιομηχανική Βάση.

Πρόσθεσε ότι «το πιο χαρακτηριστικό και ολοκληρωμένο βήμα στην κατεύθυνση που μας έθεσε το Συμβούλιο του Δεκεμβρίου 2013 (...) είναι η ολοκλήρωση και η υιοθέτηση της Θαλάσσιας Στρατηγικής Ασφαλείας της ΕΕ» και συμπλήρωσε για την Ελληνική Προεδρία: «Επιδίωξή μας ήταν να αναδείξουμε τις θαλάσσιες πολιτικές ως τομέα κοινού ενδιαφέροντος για τα κράτη - μέλη και να αναζητήσουμε τρόπους και μέσα για την προάσπιση της ασφάλειας των πολιτών μας, με παράλληλη μέριμνα για προώθηση των στρατηγικών συμφερόντων στη θάλασσα για την οικονομία της ΕΕ, των κρατών - μελών».

Διευκρίνισε ότι «στη Στρατηγική αποτυπώνονται οι βασικοί τομείς ενδιαφέροντος, οι εν δυνάμει απειλές εις βάρος της θαλάσσιας ασφάλειας, αλλά και οι βασικές επιδιώξεις των κρατών - μελών», ανάμεσά τους θέματα που αφορούν «την αντιμετώπιση της πειρατείας, της τρομοκρατίας, του οργανωμένου εγκλήματος, των θαλάσσιων συνοριακών διαφορών, των οικονομικών απειλών, των περιορισμών στην ελεύθερη ναυσιπλοΐα και της έρευνας και εκμετάλλευσης του θαλάσσιου ορυκτού πλούτου. Εμφαση θα πρέπει να δοθεί επίσης στην ενίσχυση της έννοιας της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών - μελών», ζητούμενο της ελληνικής αστικής τάξης ώστε να μπορέσει να εκμεταλλευτεί πόρους σε περιοχές όπου τα συμφέροντά της συγκρούονται με αυτά άλλων χωρών (βλ. ΑΟΖ με Τουρκία, Αλβανία, άλλες χώρες).

Οπως άλλωστε πρόσθεσε η Φ. Γεννηματά, «αντιλαμβανόμεθα ότι η γεωγραφική διάσταση της Στρατηγικής είναι διευρυμένη και περικλείει βασικές ζώνες ειδικότερου ενδιαφέροντος. Παράλληλα, όμως, αναμένουμε να δοθεί έμφαση στο χώρο της Μεσογείου, η οποία άλλωστε αποτελεί ζωτική περιοχή όχι μόνο για τις μεσογειακές χώρες, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη και για το λόγο αυτό θα πρέπει να προστατευθεί απ' όλους μας».

Φυσικά, όλα αυτά, στη Μεσόγειο ή αλλού, απαιτούν στρατιωτική παρουσία: «Ειδικότερα σε ό,τι αφορά στην εξωτερική δράση της ΕΕ (πτυχή της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας), υποστηρίζουμε την ενίσχυση του ρόλου της Ενωσης, με τη χρήση όλων των διαθέσιμων μέσων (στρατιωτικών και μη) για την ενίσχυση της διεθνούς ασφάλειας και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των απειλών / κινδύνων / προκλήσεων στο θαλάσσιο χώρο».

Εδωσε και παραδείγματα τέτοιας στρατιωτικής παρουσίας και δράσης της ΕΕ σε ζώνες του πλανήτη όπου έχουν συμφέροντα τα ευρωενωσιακά μονοπώλια: «Τα θετικά αποτελέσματα των επιχειρήσεων ΚΠΑΑ, ιδίως στο Κέρας της Αφρικής (σ.σ: η ευρωενωσιακή ναυτική επιχείρηση "ΑTALANTA"), για την καταπολέμηση της πειρατείας και την εν γένει ενίσχυση των δομών θαλάσσιας ασφάλειας των κρατών της περιοχής (παροχή συμβουλών και υποστήριξης σε θέματα διαχείρισης συνόρων, προώθησης κράτους - δικαίου κ.ά.), θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν περαιτέρω. Στο ίδιο πλαίσιο υποστηρίζουμε τη συγκρότηση, την ενεργοποίηση και την επιχειρησιακή αξιοποίηση του Επιχειρησιακού Κέντρου της ΕΕ».

Για τις σχέσεις με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (π.χ. ΝΑΤΟ) σημείωσε ότι αποτελούν «ένα σημαντικό παράγοντα της εξωτερικής δράσης της ΕΕ. Θα πρέπει, ωστόσο, να τίθεται πάντοτε υπό το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο, με σεβασμό στην αυτονομία λήψης αποφάσεων».

Αναφορικά, τέλος, με τον «επιχειρησιακό χαρακτήρα» της Στρατηγικής, προδιέγραψε ότι αναμένονται επί Ιταλικής Προεδρίας συγκεκριμένες προτάσεις, προγράμματα, σχέδια δράσης («action plans»).