Παρασκευή 11 Ιούλη 2014
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Από πού θα έρθει η σωτηρία;

Οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Ελευσίνας παραμένουν απλήρωτοι εδώ και τέσσερις μήνες. Γι' αυτή την κατάσταση, η πλειοψηφία στο σωματείο κατηγορεί το κράτος για «ανύπαρκτη κλαδική πολιτική», για «γραφειοκρατικές αγκυλώσεις» και «παραλυτική συναρμοδιότητα μεταξύ των εμπλεκόμενων υπουργείων». Αποτέλεσμα όλων αυτών, σύμφωνα με το σωματείο, είναι «η ναυπηγική βιομηχανία να οδηγείται σε απαξίωση και αφανισμό και εμείς να μένουμε απλήρωτοι». Τον Απρίλη και τον Ιούνη του 2013, ψηφίστηκαν στη Βουλή δύο τροπολογίες, με τις οποίες το κράτος διευκόλυνε ταμειακά τον ιδιοκτήτη των Ναυπηγείων, στο όνομα του να πληρωθούν οι εργαζόμενοι. Το ΚΚΕ ψήφισε «παρών» στις δύο τροπολογίες και ενημέρωσε τους εργαζόμενους ότι ο μόνος λόγος που το κάνει είναι για να μην μπλοκαριστεί το όποιο ενδεχόμενο να πληρωθούν μέρος από τα δεδουλευμένα τους. Τους καλούσε επίσης να βρίσκονται σε επιφυλακή. Το σωματείο τότε πανηγύριζε ότι «η τροπολογία μάς έδωσε δουλειά», έπλεκε το εγκώμιο της κυβέρνησης και παραμύθιαζε τους εργαζόμενους ότι δόθηκε λύση στο πρόβλημά τους. Για κινητοποιήσεις και για οργάνωση του αγώνα ούτε κουβέντα! Η απληρωσιά, βέβαια, ποτέ δεν έπαψε στα Ναυπηγεία.

Η ανακοίνωση του σωματείου συνεχίζει: «Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, παρ' όλα τα προβλήματα και τις τραγικές συνέπειες που έχουν δημιουργήσει όλα τα παραπάνω σε εμάς και τις οικογένειές μας, οι εργαζόμενοι συνεχίζουμε να κρατάμε το Ναυπηγείο μας ανοικτό και λειτουργικό, έχοντας ως στόχο την επίλυση όλων των προβλημάτων, διεκδικώντας το δικαίωμα στην εργασία και το δικαίωμα στη ζωή (...) Περιμένουμε με ανυπομονησία να αποτυπωθεί και στην πράξη η δήλωση του πρωθυπουργού της χώρας κ. Αντώνη Σαμαρά από τις 18/2/2011 ότι "ανάπτυξη δεν νοείται χωρίς τα Ναυπηγεία Ελευσίνας"». Το σωματείο βλέπει λύση στα προβλήματα των εργαζομένων σε συνεργασία και όχι σε σύγκρουση με την εργοδοσία, την κυβέρνηση και το κράτος, που ευθύνονται για τη σημερινή διάλυση της ναυπηγικής βιομηχανίας. Κρύβει ότι η κατάσταση αυτή είναι συνέπεια του παγκόσμιου ανταγωνισμού στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Σ' αυτόν τον ανταγωνισμό βγαίνουν κερδισμένα τα ναυπηγεία της Κίνας, της Νότιας Κορέας και ορισμένα άλλα σε χώρες της ΕΕ, όπως η Γερμανία. Εκεί πάνω πατάει και η ευρωπαϊκή νομοθεσία, που προβλέπει τη διάλυση επί της ουσίας των ναυπηγείων στην Ελλάδα.

Εκτός από τον ιδιοκτήτη του ναυπηγείου και την κυβέρνηση, η συνδικαλιστική πλειοψηφία συστήνει τους εργαζόμενους να περιμένουν τη σωτηρία τους και από τους εφοπλιστές! Γράφει σχετικά η ανακοίνωση: «Οι δεκάδες των Ελλήνων και ξένων εφοπλιστών, που ακόμα και στις δύσκολες αυτές στιγμές μάς εμπιστεύονται, διαπιστώνουν την αγάπη και το μεράκι μας για δουλειά, παραλαμβάνοντας τα πλοία τους με την ολοκλήρωση των εργασιών - επισκευών στο χρονοδιάγραμμα που έχει συμφωνηθεί (...)». Κουβέντα δεν λέει το σωματείο για το γεγονός ότι το 2013 οι Ελληνες εφοπλιστές προχώρησαν στην παραγγελία 141 πλοίων από κινεζικά ναυπηγεία και ότι, με την αρωγή της σημερινής κυβέρνησης, ελληνόκτητες ναυτιλιακές εταιρείες υπέγραψαν πρόσφατα με κινέζικες τράπεζες επτά στρατηγικής σημασίας συμφωνίες, ύψους 3 δισ. δολαρίων, με αντικείμενο τη χρηματοδότηση για τη ναυπήγηση νέων πλοίων. Αυτή την πραγματικότητα είναι υποχρέωση ενός σωματείου να την αποκαλύπτει στους εργαζόμενους για να οξύνει το ταξικό τους κριτήριο και να κατευθύνει την πάλη τους στον πραγματικό αντίπαλο. Αλλιώς, το μόνο που κάνει είναι να προσφέρει υπηρεσίες ενάντια στο πραγματικό συμφέρον των εργαζομένων...


Π.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ