ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΣΙΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΥΣ

Τα εργατικά συμφέροντα να καθορίσουν τον αγώνα

Ταξικά σωματεία και φορείς τους Θριασίου εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στους μεταλλεργάτες

Από την πορεία χτες στους δρόμους της Ελευσίνας

Με βάση τα δικά τους συμφέροντα και όχι της εργοδοσίας, οι μεταλλεργάτες πρέπει να δώσουν τη μάχη για να μην περάσουν οι 200 διαθεσιμότητες στη «Χαλυβουργική» και οι ομαδικές απολύσεις στη «Χαλυβουργία Ελλάδας». Αυτό το μήνυμα στάλθηκε χτες από τη συγκέντρωση στην Ελευσίνα, που οργάνωσαν τα ταξικά σωματεία και φορείς του Θριασίου.

Μιλώντας στη συγκέντρωση, εκ μέρους του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας, ο Παντελής Παπαβασιλείου σημείωσε μεταξύ άλλων: «Οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες του κλάδου καλλιεργούν, μαζί με την εργοδοσία, κλίμα ταξικής συνεργασίας. Οι χαλυβουργοί εργάτες πρέπει να πάρουν στα δικά τους χέρια την οργάνωση του αγώνα. Να πορευτούν με τα δικά τους ταξικά αιτήματα, ενάντια στους καπιταλιστές του κλάδου και στην κυβέρνηση που τους στηρίζει. Να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στη δουλειά, την προστασία των ανέργων και των απολυμένων του κλάδου».

«Είχαμε προειδοποιήσει πως, αν περάσουν τα μέτρα του Μάνεση, αυτά θα εξαπλωθούν σε όλους τους εργασιακούς χώρους, σε όλους τους κλάδους», θύμισε στην ομιλία του, ο Γ. Σιφωνιός, μέλος του σωματείου της «Χαλυβουργίας Ελλάδας» και συνέχισε: «Τότε κάποιοι μας λοιδορούσαν. Σήμερα, στη Χαλυβουργική, στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Ελευσίνας, στην ΕΑΣ, στην ΕΛΒΟ, στην ΠΥΡΚΑΛ, παντού οι μεταλλεργάτες τσακίζονται. Γι' αυτό για εμάς ισχύει αυτό που λέγαμε και κατά τη διάρκεια του αγώνα μας: Πάντα στο δρόμο. Μόνο στο δρόμο, με τον αγώνα μας μπορούμε να τους σταματήσουμε».

Ιδιαίτερη στιγμή ήταν η παρέμβαση του πρώην προέδρου των χαλυβουργών Θριασίου και νυν προέδρου των συνταξιούχων του ΙΚΑ της περιοχής, Νίκου Αγγελόπουλου. Μετά τη συγκέντρωση, ακολούθησε πορεία με συνθήματα στους δρόμους της Ελευσίνας.

Ανακοινώθηκαν απολύσεις στη «Χαλυβουργία Ελλάδας»

Eurokinissi

Από τη χτεσινή κινητοποίηση έξω από τη «Χαλυβουργική»

Την κατάθεση αιτήματος στο υπουργείο Εργασίας για 90 ομαδικές απολύσεις στο εργοστάσιο του Ασπρόπυργου ανακοίνωσε χτες στο σωματείο η εργοδοσία της «Χαλυβουργίας Ελλάδας» του Μάνεση. Η επιχείρηση είχε προαναγγείλει τις προθέσεις της την περασμένη βδομάδα, απειλώντας ότι θα προχωρήσει στις απολύσεις, αν η κυβέρνηση δεν παρέμβει για να εξασφαλίσουν οι βιομηχανίες του κλάδου φτηνότερη Ενέργεια. Στο εργοστάσιο του Ασπρόπυργου έχουν μείνει να εργάζονται σήμερα 107 εργαζόμενοι. Η ΔΑΣ ζήτησε να γίνει γενική συνέλευση των εργαζομένων, αλλά η πλειοψηφία στο σωματείο αρνήθηκε, παραπέμποντας στις ανακοινώσεις της κυβέρνησης την άλλη βδομάδα για το κόστος Ενέργειας. Στη «Χαλυβουργική», οι εργαζόμενοι έκαναν χτες νέα στάση εργασίας. Απέκλεισαν συμβολικά την Εθνική Οδό Αθηνών - Κορίνθου και μοίρασαν υλικό στους διερχόμενους οδηγούς. Υπενθυμίζεται ότι 200 από τους 263 εργαζόμενους είναι από τη Δευτέρα σε καθεστώς διαθεσιμότητας για έξι βδομάδες (αμείβονται με το 50% του μισθού και με ένα επίδομα του ΟΑΕΔ). Ανάλογες κινητοποιήσεις προγραμματίζουν και τις επόμενες μέρες, με το σωματείο να υιοθετεί πλήρως το αίτημα της εργοδοσίας για φτηνότερο ρεύμα.

Σε σύσκεψη καλεί το ΚΚΕ

Συζήτηση για την κατάσταση που διαμορφώνεται στον κλάδο της Χαλυβουργίας διοργανώνει τη Δευτέρα 24/2 η ΚΟ Χαλυβουργιών της ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, στις 6.30 μ.μ., στο Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας.

Η καπιταλιστική κρίση και ο κλάδος της Χαλυβουργίας

Οι βιομήχανοι στον κλάδο της Χαλυβουργίας αξιοποιούν τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες για να περιορίσουν τις συνέπειες της κρίσης στις επιχειρήσεις τους, αλλά και για να πιέσουν την κυβέρνηση να νομοθετήσει νέα μέτρα προς όφελός τους, όπως το φτήνεμα της Ενέργειας που χρησιμοποιούν. Τα ίδια επιχειρήματα αναμασούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των επιχειρησιακών σωματείων σε «Χαλυβουργική» και «Χαλυβουργία Ελλάδας», η ΠΟΕΜ, αλλά και πολιτικές δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που στηρίζει το αίτημα των βιομηχάνων για φτηνότερη Ενέργεια.

Μπορεί το φάσμα της ανεργίας να αναγκάζει τους εργαζόμενους «να πιαστούν από τα μαλλιά τους», πρέπει όμως να έχουν καθαρό πως δεν πρόκειται να σώσουν τη δουλειά τους επειδή υιοθετούν τους ίδιους στόχους με την εργοδοσία, επειδή ανέχονται να σηκώνουν σημαίες ξένες προς τα συμφέροντά τους, όπως τους καλεί να κάνουν η συνδικαλιστική πλειοψηφία. Ορισμένα στοιχεία που δημοσίευσε ήδη ο «Ριζοσπάστης» (15/2/2014) μπορούν να βοηθήσουν στο να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα, τόσο για τα αίτια της σημερινής κατάστασης, όσο και για τη διέξοδο που συμφέρει τους εργαζόμενους.

1. Οι απολύσεις, οι διαθεσιμότητες και άλλες αντεργατικές ανατροπές στον κλάδο είναι συνέπεια της καπιταλιστικής κρίσης και γίνονται στο πλαίσιο της προσπάθειας της εργοδοσίας να τη διαχειριστεί προς όφελός της και σε βάρος των εργαζομένων. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν μπορεί να εγγυηθεί τις θέσεις εργασίας, ούτε σε ανάπτυξη, ούτε, πολύ περισσότερο, σε κρίση, ανεξάρτητα από το πόσες θυσίες θα δεχτούν να κάνουν οι εργαζόμενοι.

2. Ο κλάδος της Χαλυβουργίας επηρεάστηκε εν πολλοίς από την κρίση στον κλάδο των Κατασκευών. Κι αυτό καθώς το περιεχόμενο της παραγωγής της ελληνικής χαλυβουργίας είναι κυρίως χάλυβας για οπλισμό κατασκευών. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τη «Χαλυβουργική», «η ζήτηση προϊόντων χάλυβα στην Ελλάδα έχει μειωθεί από 2.500.000 τόνους ετησίως προ κρίσης, στο επίπεδο των 300.000 τόνων, ήτοι οκτώ φορές λιγότερο».

3. Την προηγούμενη περίοδο, η μεγάλη κατασκευαστική δραστηριότητα (μεγάλα έργα, Ολυμπιακοί Αγώνες, κατασκευή σπιτιών) οδήγησε σε μεγάλη παραγωγή στον κλάδο. Στις νέες συνθήκες είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συνεχίσουν να λειτουργούν όλες οι μονάδες χαλυβουργίας. Η παραγωγή είναι πολύ μεγάλη για την εγχώρια ζήτηση, οι πιθανές εξαγωγές δεν μπορούν να απορροφήσουν όλη την παραγωγή, ενώ η παραγωγή θα αυξηθεί και στις άλλες χώρες που έχουν κατασκευαστικό «μπουμ». Κι αυτό επειδή είναι φθηνότερο για τον καπιταλιστή να παράγει απευθείας στην Αίγυπτο ή στη Λιβύη, παρά να μεταφέρει σ' αυτές τις χώρες έτοιμα σίδερα από την Ελλάδα. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, είναι αναπόφευκτο να προχωρήσουν εξαγορές, συγχωνεύσεις και μεταφορά παραγωγής στο εξωτερικό, που σημαίνει και απώλεια θέσεων εργασίας στην Ελλάδα, ακόμα κι αν οι βιομήχανοι εξασφαλίσουν τελικά μείωση στην τιμή της Ενέργειας που καταναλώνουν.

4. Οι χαλυβουργίες στην Ελλάδα δεν ανταγωνίζονται για εξαγωγές τις βιομηχανίες στη Γαλλία, στην Ιταλία και τη Γερμανία, όπως ισχυρίζονται οι βιομήχανοι. Αντίθετα, ανταγωνίζονται κυρίως την Τουρκία και την Ισπανία. Η Τουρκία, ωστόσο, διαθέτει επιπλέον ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, καθώς συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα διαλυτήρια πλοίων της Ευρώπης και πάμφθηνη εργατική δύναμη. Αρα, το scrap είναι φθηνότερο και έχει και μικρότερο μεταφορικό κόστος.

5. Οι υψηλές τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου δεν πέφτουν απ' τον ουρανό, δεν είναι αποτέλεσμα κακών οιωνών. Είναι προϊόν της πολιτικής ΕΕ - μονοπωλίων για την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας. Εχουν άμεση σχέση με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, τη λειτουργία και άλλων ιδιωτικών μονάδων παραγωγής Ενέργειας, με γνώμονα την κερδοφορία τους.

6. Τόσο ο ΣΕΒ, όσο και οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες συγκαλύπτουν ότι τυχόν διμερείς συμφωνίες για προνομιακές τιμές ρεύματος οδηγούν σε υψηλές τιμές για τους λαϊκούς καταναλωτές, αφού το φθηνό ρεύμα θα αξιοποιείται απ' τη βιομηχανία. Ενώ ταυτόχρονα οδηγούν στη συμπίεση των μισθών των εργαζομένων στην ηλεκτρική ενέργεια. Ολοι αυτοί καλούν τους χιλιάδες μεταλλεργάτες, που δεν έχουν φέτος να αγοράσουν πετρέλαιο θέρμανσης για να ζεστάνουν τα παιδιά τους ή ζουν με κομμένο ρεύμα, να παλέψουν για να έχουν οι βιομήχανοι φθηνότερο ρεύμα!

Οπως προκύπτει, το αίτημα των βιομηχάνων για φθηνότερη Ενέργεια εντάσσεται στο πλαίσιο των ενδοαστικών ανταγωνισμών, στην προκειμένη περίπτωση με τα μονοπώλια της Ενέργειας, με στόχο και των δύο να διασφαλίσουν την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά τους. Η διαμάχη αυτή δεν αφορά τα συμφέροντα των εργαζομένων και με βεβαιότητα θα καταλήξει σε βάρος τους. Συμφέρον των εργαζομένων είναι να αντιπαλέψουν τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις, με πλαίσιο που τους φέρνει αντικειμενικά σε ρήξη με την εργοδοσία και το κράτος της.

Οσο βαθύτερα συνειδητοποιείται ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και η αναρχία που τον χαρακτηρίζει είναι η πηγή των δεινών για τους εργαζόμενους, σε ανάπτυξη και κρίση, όσο καλύτερα αναδεικνύεται η ανάγκη του άλλου δρόμου ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο της λαϊκές ανάγκες, τόσο τα ιδεολογήματα εργοδοσίας - εργατοπατέρων θα ξεφτίζουν, τόσο θα ενισχύεται η άμυνα των εργαζομένων στην επίθεση που δέχονται.