Τα παραπάνω ανέφερε σε χτεσινή τηλεοπτική εκπομπή ο υπεύθυνος του τμήματος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Μηλιός, πριν συμπληρώσει τα εξής... ριζοσπαστικά και ρηξικέλευθα σχετικά με την πρόταση του κόμματός του:

«Εμείς έχουμε καταθέσει πρόταση για δίκαιο φορολογικό σύστημα, σταθερό και διαφανές. Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα πολιτών, επιχειρήσεων κ.τ.λ. που παρανομούν και φοροδιαφεύγουν. Υπάρχει λαθρεμπορία τσιγάρων, πετρελαιοειδών κ.τ.λ. (...) Υπάρχει φοροαποφυγή μέσα από μεθόδους και τεχνικές όπως είναι οι ενδοομιλικές συναλλαγές. Βλέπουμε σε όλες τις άλλες χώρες να υπάρχουν υπηρεσίες που τα ελέγχουν αυτά. Υπάρχουν τεράστιες σπατάλες με τις απευθείας αναθέσεις...».

Το θέμα, βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό, αλλά το ότι η τοποθέτηση του Γ. Μηλιού, μέσα σε δυο μόλις παραγράφους, «ξεπλένει» με ένα σωρό τρόπους το καπιταλιστικό σύστημα. Για την κρίση, λέει, και για τα μέτρα που πάρθηκαν με τη μορφή του μνημονίου φταίνε η φοροδιαφυγή και τα χαμηλά έσοδα του κράτους. Αν ήταν αυξημένα θα το «γλιτώναμε» το πρώτο μνημόνιο. Τι κι αν το κρατικό χρέος δημιουργήθηκε ακριβώς λόγω της πολύμορφης «νόμιμης» χρηματοδότησης και στήριξης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων από το κράτος, με κονδύλια, φοροαπαλλαγές και κάθε είδους ενισχύσεις... Τι κι αν ένα προς ένα τα μέτρα του μνημονίου περιλαμβάνονται στη γενική στρατηγική της ΕΕ υπέρ των μονοπωλίων, η οποία έχει καθοριστεί πολύ πριν από την κρίση, τι κι αν εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, με ή χωρίς μνημόνια, με μεγαλύτερα ή με μικρότερα δημόσια έσοδα, ακριβώς γιατί αυτό επιτάσσουν οι ανάγκες του κεφαλαίου...

Οσο για το «δίκαιο» φορολογικό σύστημα που έχει καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, φρόντισε να το κάνει πιο «λιανό» πριν από λίγες μέρες ο Γ. Σταθάκης, αναφέροντας πως «η Ελλάδα έχει μια μόνιμη τρύπα στη φορολόγηση των φυσικών προσώπων και των επιχειρήσεων, θα τολμούσα να πω πιο πολύ των φυσικών προσώπων παρά των επιχειρήσεων»...

«Βιομηχανικός αφανισμός» είναι ο τίτλος που δίνει η «Αυγή» στο χτεσινό πρώτο θέμα της, που όπως και το κύριο άρθρο της, «Πιο κάτω από τον πάτο», πραγματεύονται, με αφορμή τις απολύσεις και τις απειλές κλεισίματος μεγάλων χαλυβουργιών («Χαλυβουργική» και «Χαλυβουργία Ελλάδας») το ζήτημα των «λουκέτων» εργοστασίων. Το μοτίβο της «Αυγής» και του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι για τα «λουκέτα» φταίει «η ύφεση και το υψηλό ενεργειακό κόστος για τις επιχειρήσεις ως αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης». Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα αστικής διαχείρισης, προβάλλει «διέξοδο» που «πάει γάντι» με τις αξιώσεις σημαντικής μερίδας του κεφαλαίου, χρησιμοποιώντας την ίδια «επιχειρηματολογία». Οτι πρέπει, π.χ., να πέσει το ενεργειακό κόστος ...ώστε, λέει, «να μείνουν ανοιχτά τα εργοστάσια και να έχουν δουλειά οι εργάτες». Και παραπέρα καλλιεργεί φρούδες ελπίδες στο λαό ότι η «κυβέρνηση της αριστεράς» θα αλλάξει την κατάσταση.

Λέει το κύριο άρθρο της «Αυγής» σε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Η χώρα πεθαίνει... Το μνημονιακό κατεστημένο κοροϊδεύει πως περιμένει τις επενδύσεις που θα 'ρθουν. Οι μόνοι "επενδυτές" είναι όσοι θέλουν να αρπάξουν επικερδή κομμάτια της δημόσιας περιουσίας. Η χώρα πεθαίνει... Οι βιομηχανικές υποδομές διαλύονται, τα νέα παιδιά μεταναστεύουν, οι συνταξιούχοι πένονται, η δημόσια περιουσία λεηλατείται, η δημόσια υγεία αποδιοργανώνεται. Είναι όρος εθνικής και κοινωνικής επιβίωσης να φύγει αυτή η κυβέρνηση ώστε, με προοδευτικούς συσχετισμούς και κυβέρνηση της Αριστεράς, να επιχειρηθεί μια γερή τιμονιά, μια στροφή στην πορεία της χώρας».

Το παραμύθιασμα, δηλαδή, σε όλο του το μεγαλείο και ταυτόχρονα μια πολύ σοβαρή προσπάθεια να φύγει η σκέψη των εργατών από τις πραγματικές αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης και βέβαια να «βγει λάδι» το κεφάλαιο και ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης. Γιατί με την ανάλυση που λέει ότι για τη σημερινή κατάσταση φταίει μια κυβέρνηση ή το μνημόνιο και αν έρθει μια άλλη μπορεί να αλλάξει τα πράγματα υπέρ του λαού, με δεδομένη την καπιταλιστική οικονομία, είναι σαν να ζητάς από τον εγκληματία να σκοτώνει τα θύματά του ...αλλά όχι και τόσο πολύ.

Και εξηγούμαστε: Τα εργοστάσια κλείνουν και οι εργάτες μένουν χωρίς δουλειά γιατί ορισμένες επιχειρήσεις δεν αντέχουν στον εσωτερικό ή διεθνή ανταγωνισμό, γιατί η κρίση μεταφέρεται από κλάδο σε κλάδο, γιατί οι ιδιοκτήτες τους δεν θεωρούν πια προσοδοφόρα τη λειτουργία τους και μετακινούνται σε άλλους κλάδους ή σε άλλα κράτη. Πολύ χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της «Αλουμίλ», που έκλεισε πέρσι το εργοστάσιό της στην Ξάνθη για «επιχειρησιακούς λόγους», όπως είπε η ίδια, την ώρα που κάνει χρυσές δουλειές στα Βαλκάνια και έχει δραστηριότητες και εξαγωγές σε 45 χώρες σε όλο τον κόσμο.

Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα βιομηχανιών που για να βγάλουν περισσότερα κέρδη τα αφεντικά τους φεύγουν από την Ελλάδα και πηγαίνουν σε άλλες χώρες, αλλάζουν κλάδο και πετάνε τους εργάτες στο δρόμο και μάλιστα ακόμα και όταν αυτοί με τις παραινέσεις συμβιβασμένων συνδικαλιστών έχουν δεχτεί υποχωρήσεις σε μισθούς και δικαιώματα. Ενδεικτικά αναφέρουμε την περίπτωση του Λαναρά («Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία») που κλάφτηκε για το ενεργειακό κόστος, οι εργάτες έκαναν υποχωρήσεις, διεκδίκησαν για λογαριασμό του εργοδότη τους για να μη χαθούν θέσεις εργασίας (σε αυτό πρωτοστάτησε ο ΣΥΝ, ο βασικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ) και τελικά έβαλε λουκέτο. Η ίδια επιχείρηση κάνει χρυσές δουλειές στα Βαλκάνια. Αλλο παράδειγμα η «SIEMENS HELLAS», που έβαλε «λουκέτο» (το 2008) γιατί οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να αποσυρθούν από το συγκεκριμένο κλάδο (παραγωγή τηλεπικοινωνιακού υλικού). Παλαιότερες περιπτώσεις, όπως η MISKO που έκλεισε (το 1999) στην Πάτρα, όταν εξαγοράστηκε από την ιταλική BARILLA και οι νέοι ιδιοκτήτες έκριναν πιο συμφέρον για την ανταγωνιστικότητά τους να μεταφέρουν την παραγωγική δραστηριότητα εκτός χώρας. Τα κλειστά εργοστάσια στη ρημαγμένη Εύβοια αυτό ακριβώς δείχνουν. Τα παραδείγματα δεν έχουν τέλος και όλα καταλήγουν στην ουσία της δράσης του κεφαλαίου: Πάει εκεί που θα βγάλει περισσότερο κέρδος.

Οσοι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, κρύβουν αυτή την ουσία και αποδίδουν το λουκέτο στα εργοστάσια στην «κακή πολιτική» ή τα «λαμόγια επιχειρηματίες» παίζουν το ρόλο του κεφαλαίου, ετοιμάζουν νέα επίθεση στο λαό με «προοδευτικό» μανδύα.

Αρα, το βασικό ζήτημα δεν είναι η αλλαγή κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού γιατί η παραγωγή θα συνεχίσει να γίνεται με σκοπό το κέρδος, ανεξαρτήτως των πολιτικών που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, των εργαλείων που χρησιμοποιούν (μνημόνια, διάφορα μείγματα διαχείρισης), η αναρχία θα κυριαρχεί. Και άρα τα μέσα παραγωγής, τα εργοστάσια δεν θα παράγουν για ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών αλλά καταπώς και όταν βολεύει τους καπιταλιστές. Επομένως, οι εργάτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι για να αναπτυχθούν προς όφελος του λαού οι σημαντικές παραγωγικές δυνατότητες που υπάρχουν στη χώρα μας, π.χ. ο ορυκτός πλούτος (ο εξαιρετικός βωξίτης, βάση για το αλουμίνιο και τον κατασκευαστικό κλάδο), η πλούσια αγροτική παραγωγή (που θα μπορούσε να λύσει το διατροφικό πρόβλημα του λαού), πρέπει ο λαός να αφαιρέσει την εξουσία από τα μονοπώλια, να οργανώσει τη δική του εργατική - λαϊκή εξουσία που θα βάλει σχεδιασμένα τις δικές της προτεραιότητες για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Ετσι και εργοστάσια θα υπάρχουν που θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και οι εργαζόμενοι θα έχουν δουλειά. Γι' αυτήν την προοπτική παλεύει το ΚΚΕ.