«Ο Σαμαράς έχει και άλλοτε συναντήσει την Μέρκελ. Πάντοτε αποδέχεται το ρόλο του υπάκουου ή και του μεταμελημένου μαθητή. Σε προηγούμενη συνάντησή τους στο Βερολίνο, ο Σαμαράς είχε ζητήσει συγγνώμη για το "αντιμνημονιακό" παρελθόν του, με τη γνωστή φράση "ουδείς αναμάρτητος". Και σε κατοπινή συνάντηση είχε προστρέξει λαχανιασμένος στο νεύμα της καγκελαρίου». Αυτά γράφει η χτεσινή «Αυγή». Για να πει τι; Οτι ο Σαμαράς και η ΝΔ ήταν σαν τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν «αντιμνημονιακοί», δηλαδή τότε είχαν φιλολαϊκή πολιτική, που τώρα δεν μπορούν να έχουν επειδή είναι «μνημονιακοί»; Και είναι φιλολαϊκός ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ; Να γιατί λέμε ότι το δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» είναι κάλπικο. Και τότε και τώρα η ΝΔ ήταν και είναι κόμμα του κεφαλαίου. Το κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να κρύψει ότι και ο «αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ επίσης για τη σωτηρία του κεφαλαίου νοιάζεται. Ετσι αυτοαποκαλύπτεται ρίχνοντας τη μάσκα του φιλολαϊκού...

Στο πετσί τους βιώνουν τα λαϊκά στρώματα τις βαριές συνέπειες από την καπιταλιστική κρίση στην Ιταλία, πράγμα που επιβεβαιώνεται και από στοιχεία του Ινστιτούτου Στατιστικής της Ιταλίας σε ό,τι αφορά τα ποσοστά φτώχειας. Σύμφωνα με το Istat, από το 2007 μέχρι το 2012 ο αριθμός των Ιταλών που ζουν σε κατάσταση «απόλυτης ένδειας» διπλασιάστηκε από 2,4 εκατομμύρια στα 4,8 εκατομμύρια ανθρώπους. Σχεδόν το 50% των φτωχών ζει στην Κάτω Ιταλία, ενώ το 20% είναι παιδιά και έφηβοι. Επίσης, τα στοιχεία αναφέρουν πως το 65% των ιταλικών νοικοκυριών έχει περιορίσει τις αγορές του λόγω της οικονομικής κρίσης. Τα ίδια στοιχεία μιλάνε, σε ό,τι αφορά τη φετινή χρονιά, για συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 1,8%. Αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα της ΕΕ χωρίς μνημόνιο και τρόικα. Ομως, η αντιλαϊκή πολιτική προχωράει κανονικότατα ώστε το κεφάλαιο να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες από την κρίση ρίχνοντας τα βάρη στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αλλη μια απτή απόδειξη ότι δεν στέκει η αντιμνημονιακή ρητορεία που χρησιμοποιούν στη χώρα μας αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις για να «πλασάρουν» άλλο μείγμα διαχείρισης του ίδιου καπιταλιστικού συστήματος, που είναι η πραγματική μήτρα των προβλημάτων των εργαζομένων.