ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Απανθρωπιά και ευθύνες

Γρηγοριάδης Κώστας

Με το αντιδραστικό και απάνθρωπο «επιχείρημα» ότι «ήταν χαζά και έψηναν και έπιναν μέσα στο σπίτι», ο εκπρόσωπος της παράταξης ΔΑΠ - ΝΔΦΚ, (πρόσκειται στη ΝΔ) στο σπουδαστικό σύλλογο του ΤΕΙ Τρικάλων, αρνήθηκε να ψηφίσει ψήφισμα καταδίκης της πολιτικής που εφαρμόζεται και ευθύνεται για την τραγωδία με τους πέντε σπουδαστές του ΤΕΙ Λάρισας, το οποίο έθεσε στο ΔΣ του Συλλόγου το ΜΑΣ! Με αντίστοιχα χυδαίο τρόπο αντιμετώπισε την υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο και ένα στέλεχος της ΠΑΣΠ στο ΤΕΙ Χαλκίδας, λέγοντας για τους συμφοιτητές του στη Λάρισα: «Να δεις που θα 'ταν μαστουρωμένα»...

Η εξαχρείωση στην οποία έχουν φτάσει τα στελέχη των κυβερνητικών παρατάξεων δεν έχει προηγούμενο! Ηταν άραγε ατομική ευθύνη των σπουδαστών της Λάρισας το ότι δεν υπήρχε γι' αυτούς όπως και για πολλούς άλλους συμφοιτητές τους, ένα δωμάτιο σε φοιτητική Εστία; Ηταν ατομική ευθύνη των 22χρονων σπουδαστών ότι δεν έφταναν στις οικογένειές τους τα λεφτά για να βάλουν πετρέλαιο; Γιατί, είτε αν έμεναν σε εστία είτε αν θερμαίνονταν το σπίτι τους κανονικά η τραγωδία δε θα είχε συμβεί. Ασε που ούτε καν το θέμα της άγνοιας για τους κινδύνους από το αυτοσχέδιο μαγκάλι δεν είναι ατομική τους ευθύνη...

Κι ας πάμε τώρα και στα στελέχη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ: Η ευθύνη για την απανθρωπιά στην οποία γαλουχούνται είναι εξολοκλήρου των κομμάτων τους και της απάνθρωπης πολιτικής που υπηρετούν.

... και επικίνδυνοι για τους εργάτες

Ολα τα παραπάνω τα σημειώνουμε γιατί έχουν τη σημασία τους. Επιβεβαιώνουν περίτρανα την εκφυλιστική τακτική που ακολουθούν αυτές οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της συναίνεσης στο συνδικαλιστικό κίνημα. «Αυτόνομη Παρέμβαση» - ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ δε θέλουν να γίνεται ουσιαστική συζήτηση μεταξύ των εργαζομένων. Υπονομεύουν με κάθε τρόπο τις συλλογικές διαδικασίες, είτε πρόκειται για συνέδριο, είτε πρόκειται για γενική συνέλευση, για σύσκεψη, για συνεδρίαση του ΔΣ ενός συνδικάτου. Συχνά, απορρίπτοντας ως θέματα συζήτησης κρίσιμα ζητήματα, άλλες φορές επιβάλλοντας συνοπτικές διαδικασίες. Φοβούνται την ουσιαστική αντιπαράθεση, μη τυχόν και ακουστούν οι «πομπές» τους, μήπως καταγγελθεί η τακτική και η δράση τους, τακτική χειραγώγησης των εργαζομένων, προσαρμογής των δικαιωμάτων τους στην υπηρεσία της «ανταγωνιστικότητας» της εργοδοσίας.

Φοβούνται την ώρα που οι εργαζόμενοι θα αντιληφθούν ότι τα δικά τους συμφέροντα είναι αντίθετα από τα συμφέροντα της εργοδοσίας, τα οποία με συνέπεια υπηρετούν αυτές οι δυνάμεις. Δε θέλουν να γίνει συζήτηση και να καλλιεργηθεί προβληματισμός που θα αποκαλύψει πως το κύριο σήμερα είναι ο αγώνας της εργατικής τάξης να στοχεύει στη ρήξη με τα μονοπώλια και όχι στην «αναζήτηση» καλύτερων διαχειριστών της εκμετάλλευσής τους.

Ο σκοταδισμός της συντήρησης

Τις προηγούμενες μέρες συζητήθηκε και ψηφίστηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης «περί ναρκωτικών». Το νομοσχέδιο, με «Δούρειο Ιππο» άρθρα για την επιεική μεταχείριση εξαρτημένων ατόμων που διέπραξαν αδικήματα, στόχο έχει τη γενίκευση της υποκατάστασης και την προώθηση της ιδιωτικοποίησης των δομών πρόληψης, θεραπείας και κοινωνικής επανένταξης. Με πρόσχημα, δηλαδή, κάποιες θετικές διατάξεις, η κυβέρνηση έφερε άλλον ένα νόμο που κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που θα έπρεπε να έχει αν ο πραγματικός στόχος ήταν η προσπάθεια καταπολέμησης των ναρκωτικών. Και κάτω από αυτό το πνεύμα του νόμου, οι όποιες θετικές του διατάξεις για τους χρήστες... απλά θα μένουν «κενό γράμμα».

Η ενίσχυση και γενίκευση της υποκατάστασης σημαίνει συντήρηση του ίδιου του προβλήματος των ναρκωτικών. Μάλιστα, και ίδια η κυβέρνηση στο νομοσχέδιο φτάνει στο σημείο να κατοχυρώνει τον όρο συντήρηση! Τι σημαίνει όμως συντήρηση; Είναι μια άκρως αντιδραστική λογική που λέει ότι ο χρήστης δεν έχει ελπίδα θεραπείας, δεν έχει δυνατότητα απεξάρτησης, θα βρίσκεται μονίμως μέχρι να πεθάνει θαμμένος στις ουσίες, άρα το μόνο που μπορεί να κάνει το κράτος γι' αυτόν είναι να του παρέχει το ίδιο τις δόσεις του (ή, ακόμα χειρότερα, να εποπτεύει ιδιώτες γιατρούς και φαρμακεία που θα συνταγογραφούν δόσεις υποκατάστατων, δηλαδή ναρκωτικών). Με αυτό τον ακραίο και σκοταδιστικό τρόπο έχει καταλήξει να λειτουργεί η υποκατάσταση στη χώρα μας και το νέο νομοσχέδιο κινείται ακριβώς σε αυτή τη λογική.

Ομως, η πραγματικότητα δείχνει ότι ο χρήστης μπορεί πραγματικά να κερδίσει πίσω τη ζωή του, μπορεί να απεξαρτηθεί και τα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα παραδίδουν κάθε χρόνο στην κοινωνία εκατοντάδες ανθρώπους καθαρούς, που είναι ζωντανά παραδείγματα γι' αυτή τη δυνατότητα απεξάρτησης. Αντί, λοιπόν, η κυβέρνηση να ενισχύσει αυτά τα προγράμματα που ανοίγουν πόρτες στη ζωή, τα αφήνει να μαραζώνουν και τα στραγγαλίζει οικονομικά. Επιπλέον, στραγγαλίζει και αφήνει στον αέρα τα Κέντρα που έχουν ως αποστολή την πρόληψη. Αντ' αυτού, ανοίγει την πόρτα σε ιδιώτες να μπουν στον ευαίσθητο χώρο της πρόληψης και απεξάρτησης. Μα ο ιδιώτης που θα μπει στην απεξάρτηση θα έχει συμφέρον να υπάρχουν όσο το δυνατόν περισσότεροι εξαρτημένοι εν δυνάμει πελάτες του!

Να, λοιπόν, γιατί ακυρώνονται στην πράξη οι όποιες ευνοϊκές διατάξεις του νομοσχεδίου για την ποινική αντιμετώπιση των χρηστών: Γιατί επιείκεια στο χρήστη είναι να τον βοηθήσεις να απεξαρτηθεί και να κερδίσει τη ζωή του και η κυβέρνηση περιορίζει δραματικά αυτή τη δυνατότητα μέσα από τη φιλοσοφία του νομοσχεδίου και τη γενικότερη πολιτική της πάνω στο θέμα των ναρκωτικών. Κι αυτή η πολιτική αντικειμενικά οδηγεί σε αδιέξοδα. Διευρύνει την εξάρτηση, διογκώνει τις πιάτσες κι έρχεται μετά η κυβέρνηση να αξιοποιήσει και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς απέναντι στους χρήστες, όπως έγινε με την προχτεσινή επιχείρηση - «σκούπα» της Αστυνομίας στις πιάτσες του κέντρου της Αθήνας. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση είναι μονόδρομος για το λαό η ένταση της πάλης για πρόληψη - απεξάρτηση - κοινωνική επανένταξη με πλήρως δημόσιες και δωρεάν αναβαθμισμένες υπηρεσίες.