Το ΑΑΔΜ πάλης έχει απαλειφθεί από τις θέσεις χωρίς να υπάρχει μια τεκμηριωμένη και σαφής αιτιολόγηση, εδρασμένη στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας στην παρούσα φάση, εφόσον δεν έχει καταστεί σαφές εάν έχει αλλάξει δραματικά η κοινωνικοταξική διάρθρωση της Ελλάδας και η θέση της μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Οσον αφορά το πρώτο, στη θέση 74 υποστηρίζεται ότι σήμερα η μισθωτή εργασία έχει αυξηθεί σημαντικά ενώ παραμένει σταθερός ο αριθμός των αυτοαπασχολούμενων, μολονότι ούτε τα δεδομένα που αποδεικνύουν αυτή τη θέση είναι επαρκή, ούτε αιτιολογείται η αναίρεση των αντιιμπεριαλιστικών και αντιμονοπωλιακών αιτημάτων συσπείρωσης από την αύξηση του ποσοστού της εργατικής τάξης επί του συνόλου του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Επιπλέον, είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενα τα αριθμητικά δεδομένα που παραθέτει η ΚΕ στη θέση 13 και 14, καθώς το συνολικό άθροισμα των μισθωτών κατά κλάδο δείχνει ότι δεν υπάρχει κάποια σοβαρή αύξησή τους σε σχέση με τους αυτοαπασχολούμενους. Αλλωστε, στο Σχέδιο Προγράμματος επισημαίνεται ότι η πρόσφατη οικονομική κρίση έχει επιδεινώσει τη θέση του ελληνικού καπιταλισμού στο πλαίσιο της ΕΕ και της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, καθώς συρρικνώθηκε η κατά τη δεκαετία του 1990 διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου στις βαλκανικές χώρες, και ότι «ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ».

Πρόκειται για σωστή εκτίμηση παρά το γεγονός ότι μερίδα στελεχών του Κόμματος προσπαθούσαν να μας πείσουν πως δεν υφίσταται εξάρτηση του ελληνικού καπιταλισμού ή πως αυτή αποτελεί ένα ακόμη οπορτουνιστικό ιδεολόγημα, ερχόμενα σε διάσταση με τις ισχύουσες προγραμματικές θέσεις του 15ου Συνεδρίου, αλλά πάλι απουσιάζει η αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης, γιατί ο αντιιμπεριαλισμός φαντάζει μη αρκούντως επαναστατικός για την ΚΕ σε σχέση με τον «αντικαπιταλισμό» που διατυμπανίζεται σε διάφορα σημεία και επειδή ταυτίζονται τα λαϊκά αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα με τα «ρεφορμιστικά ενδιάμεσα στάδια», ταύτιση που συνιστά από μέρους της ΚΕ οπορτουνισμό και αναθεωρητισμό, γι' αυτό άλλωστε και εξαλείφεται το ΑΑΔΜ.

Η βασική θέση του ισχύοντος Προγράμματος για τη σύμπηξη μετώπου από όλες τις δυνάμεις που συμφωνούν στην αποδέσμευση από την ΕΕ εδώ και τώρα, ανεξαρτήτως της συμφωνίας τους για το σοσιαλισμό κρίνεται στις θέσεις ως στόχος ενσωματώσιμος από την αστική τάξη, δηλαδή η ΚΕ θεωρεί την άμεση αποδέσμευση από την ΕΕ σαν μια ρεφορμιστική διαχείριση του συστήματος παρά το ότι αποτελούσε για πολλά χρόνια άμεση πάγια προγραμματική διεκδίκηση μας.

Αναφορικά με το εύρος της Λαϊκής Συμμαχίας αδυνατεί κάποιος να αντιληφθεί αν πρόκειται μόνο για μέτωπο της εργατικής τάξης, για μέτωπο εργατών και μικροϊδιοκτητών της πόλης και της υπαίθρου, για συσπείρωση των κομματικών δυνάμεων στους διάφορους κοινωνικούς και εργασιακούς χώρους ή αν θα πάρει και πολιτικό χαρακτήρα. Πάντως, ξεκάθαρα τονίζεται ότι η Λαϊκή Συμμαχία ήδη υπάρχει και ότι είναι η κοινή δράση των κομματικών δυνάμεων και των στενών οπαδών μέσα από τις διάφορες κομματικές - συνδικαλιστικές συσπειρώσεις, γεγονός που ισοδυναμεί με πλήρη άρνηση οποιουδήποτε πραγματικού μετώπου, όπως τουλάχιστον έμπαινε ως κεντρικό καθήκον από το ισχύον Πρόγραμμα.

Ο «αριστερός» σεχταρισμός συνυπάρχει με την αντίθετη παρέκκλιση. Γράφεται ότι η Λαϊκή Συμμαχία θα αποτελέσει το πρόπλασμα του επαναστατικού μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία, ωστόσο η σωρεία «επαναστατικών βερμπαλισμών» σκεπάζει μια δεξιά οπορτουνιστική αντίληψη, καθώς υποστηρίζεται ότι το μέτωπο «μπορεί να γίνει το κέντρο της λαϊκής εξέγερσης ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία, υπερισχύοντας σε βασικές περιοχές ιδιαίτερα στα βιομηχανικά, εμπορικά, συγκοινωνιακά κέντρα, στα κέντρα επικοινωνιών - ενέργειας ώστε να επιτευχθεί η πλήρης αδρανοποίηση των μηχανισμών της αστικής εξουσίας και η εξουδετέρωσή τους», και πως «το εργατικό λαϊκό μέτωπο αποκτά την ικανότητα και τα μέσα για να περιφρουρεί την επανάσταση, να επιβάλλει τον εργατικό λαϊκό έλεγχο στα εργοστάσια, στις τράπεζες, στην αγροτική παραγωγή... αποκτά την ικανότητα να αντιτάσσει τη δική του βία απέναντι στη βία του κεφαλαίου, την ικανότητα να δρα παραλυτικά στα επιτελεία του ταξικού αντιπάλου, να αδρανοποιεί τα αντεπαναστατικά του σχέδια, να τα αποκόβει από την ενεργό στήριξη του ανθρώπινου δυναμικού, εκείνου που έχει λαϊκή - εργατική καταγωγή».

Τι προκύπτει από αυτά; Πρώτον, ότι η επανάσταση ταυτίζεται με τη γενική απεργία που θα αγκαλιάσει ορισμένους στρατηγικούς κλάδους (εργατισμός), δεύτερον πως εάν το κίνημα καταλάβει τα εργοστάσια και τα άλλα στρατηγικά παραγωγικά μέσα αυτόματα θα ανατραπεί και η καπιταλιστική εξουσία, εφόσον βάση της πολιτικής είναι η οικονομία («οικονομισμός»), άρα θα αδρανοποιηθούν και θα ηττηθούν οι κρατικοί καπιταλιστικοί μηχανισμοί που εδράζονται στις καπιταλιστικές οικονομικές σχέσεις επειδή εμείς καταλάβαμε τα οικονομικά κέντρα και τους χώρους δουλειάς, άποψη που αποτελεί μια κλασική «ευρωκομμουνιστική» και δεξιά οπορτουνιστική στρατηγική.

Η ΚΕ φαντασιώνεται ότι το κίνημα θα θέσει υπό τον έλεγχο του ανενόχλητο από την αστυνομία και το στρατό της αστικής τάξης τα μέσα παραγωγής, παραβλέποντας ότι για να τεθεί πραγματικά η παραγωγή υπό εργατικό έλεγχο πρέπει να προηγηθεί η συντριβή του αστικού κράτους, κάτι που συνεπάγεται πρωταρχικά το κίνημα να διαθέτει τις δικές του ένοπλες δυνάμεις.

Αοριστολογίες παρουσιάζονται και στο κομμάτι που πραγματεύεται τη στάση του Κόμματος σε συνθήκες πολέμου, όπου γράφεται ότι «σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ψηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές ώστε αυτή να συνδεθεί με τον αγώνα για την ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα και με την κατάχτηση της εξουσίας».

Κατά πρώτον, η στάση των κομμουνιστών σε έναν πόλεμο δεν εξαρτάται από το αν η χώρα τους είναι αμυνόμενη ή επιτιθέμενη -αυτό αποτελεί αστική άποψη- αλλά από το αν διεξάγει δίκαιο ή άδικο πόλεμο, σύμφωνα με τα λενινιστικά κριτήρια. Κατά δεύτερο, σε συνθήκες ιμπεριαλισμού όλοι οι πόλεμοι είναι άδικοι, με εξαίρεση εκείνους που διεξάγει το επαναστατικό εργατικό κίνημα, το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα χωρών που υφίστανται ιμπεριαλιστική κατοχή και τον αμυντικό πόλεμο που πιθανόν να διεξάγει μια χώρα, που βρίσκεται σε εξαρτημένη και υποδεέστερη θέση μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όποτε απειληθεί η κυριαρχία και ακεραιότητά της από τις επιβουλές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι θέσεις σε καμία περίπτωση δεν προβλέπουν σε τι είδους πόλεμο μπορεί να εμπλακεί η Ελλάδα βάσει της θέσης της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και δε διευκρινίζουν ποια θα είναι ακριβώς τα καθήκοντα των κομμουνιστών.

Σαν γενική παρατήρηση και γνώμη θεωρώ αυτές τις Θέσεις ως τις πλέον τολμηρές απ' όσες μέχρι σήμερα έχω διαβάσει. Παράλληλα, εκτιμώ πως πείθουν το μελετητή τους, πως είναι εργαλείο αναγκαίο, χρήσιμο, κατανοητό για τα μέλη του ΚΚΕ αλλά και τους οπαδούς, φίλους ακόμα και για τους αντιπάλους του.

Θα το θεωρούσα τιμή μου να εκφράσω γνώμη και για το καταστατικό. Εκτός από την εμφανή διαπίστωση πως αφορά ένα Κόμμα με πειθαρχία, σαφείς διαδικασίες που υπηρετούν το πρόγραμμά του, προβλέψεις και όρους που βοηθούν στην καθαρή κομματική ζωή με στόχους και μεθόδους πάνω στην κυρίαρχη μαρξιστική, λενινιστική ιδεολογία για την επίτευξη των στόχων του και τελικά το πέρασμα στον Κομμουνισμό. Δεν είμαι σε θέση να το κάνω, εφόσον μόνον ως παρατηρητής και όχι μέλος του που συμμετέχει στην καθημερινότητα και τους αγώνες του, δεν έχω τις ανάλογες εμπειρίες. Δεν διστάζω όμως να αναφερθώ στη σαφέστατη σχέση των Θέσεων που συζητούνται αλλά και του Προγράμματος που προτείνεται με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας και όχι μόνον. Πάνω σ' αυτές δεν αποφεύγω το συσχετισμό με τις απάνθρωπες εξελίξεις στην κοινωνία μας και ευρύτερα στο καταραμένο καπιταλιστικό σύστημα που μας έχουν επιβάλει.

Αναρωτιέμαι τι απομένει ακόμα από την καταστροφή να συμβεί στον τόπο και το λαό μας - αλλά και γενικότερα στις χώρες που μαστίζονται από την κρίση και τους πολέμους - ώστε να αποδεσμευτεί ο κόσμος από εκείνους εκ των πολιτικών και Κομμάτων που ξεκάθαρα είναι συνυπαίτιοι αυτής της κατάντιας. Και πιο πέρα να αποδεσμευτεί από τους φορείς ιδεολογιών και πρακτικών που θεωρούν ότι οι συμμαχίες της χώρας μας και ο εγκλωβισμός της σε οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση θα μας οδηγήσει στην ευτυχία και την πρόοδο. Για το ΝΑΤΟ, βέβαια, τον εγκληματικό αυτόν οργανισμό, δε χρειάζεται να αναφερθώ ιδιαίτερα.

Ποτέ στην ιστορία της η Ελλάδα δεν είχε δεσμευτεί σε τέτοια έκταση και βάθος όπως τώρα και μάλιστα με εγκρίσεις από την πλειοψηφία της Βουλής συμφωνιών και ατέλειωτων «Μνημονίων Κατανοήσεως» όπως αποκαλούνται (Memorandum of Understanding - MOA). Ποτέ πλην των χρόνων της κατοχής, δεν είχε παραχωρηθεί ο τόπος ως ξέφραγο αμπέλι σε «Συμμάχους» και δεν είχε ξεπουληθεί επί της ουσίας (και ακόμα έχουμε πολύ δρόμο) ο πλούτος της γης, της θάλασσας, ο υποθαλάσσιος σε λίγο, ο αέρας, ο ήλιος.... ο ιδρώτας των εργαζομένων, το μέλλον των παιδιών μας. Ποτέ οι ελπίδες του κόσμου δεν είχαν τρωθεί τόσο πολύ και η κοινωνία δεν είχε πληγεί σε τόση έκταση όπως τα τελευταία χρόνια. Και δυστυχώς ποτέ η κοινωνία και ο λαός μας δεν ήταν τόσο «μουδιασμένος». Μένουν απέξω απ' αυτές τις συνέπειες βέβαια όσοι ωφελούνται απ' αυτήν την κατάντια.

Δεν θα αρκούσε η περιοδική καπιταλιστική κρίση από μόνη της να μας οδηγήσει στην πρωτοπορία της κατάντιας διεθνώς. Χρειάστηκε το εγκληματικό σπρώξιμο των κυβερνώντων και εκείνων για τους οποίους εργάζονταν και εξακολουθούν να κάνουν το ίδιο. Η άρχουσα τάξη, ντόπια και ξένη, βρήκε καλοθελητές για να δουλέψουν με το αζημίωτο αυξάνοντας κάθετα τους κινδύνους από την κρίση και φέρνοντας μπροστά τη χώρα μας στη διαφθορά και στις επιπτώσεις από το χαμό.

Οι Θέσεις του ΚΚΕ που κυκλοφόρησαν εν όψει του Συνεδρίου πιστεύω πως είναι από τα πληρέστερα κείμενα που έχω διαβάσει για το τι συμβαίνει και τι πρέπει να γίνει για τα παραπάνω αλλά και γενικότερα.

Σε προσωπικό επίπεδο απαντήθηκαν απορίες μου και με ικανοποιεί η ανάλυση και η κριτική του τι έπραξε από το προηγούμενο Συνέδριο μέχρι τώρα το ΚΚΕ και τι προτείνει ως στόχους του. Δε θα σταθώ σε λάθη, παραλείψεις και σε εξειδικευμένη κριτική για την οποία δεν αισθάνομαι και ικανός για να προσφέρω με κάποια άποψη σώνει και καλά.

Θα σταθώ όμως ιδιαίτερα, λόγω του επαγγέλματός μου ως στρατιωτικού επί σειρά ετών, στη θέση πως «το ΚΚΕ αντιπαλεύει κάθε εκδήλωση φασισμού, εθνικισμού, σοβινισμού, ρατσισμού, ταυτίζει τον πατριωτισμό με τον ταξικό αγώνα». Για μένα αυτό σημαίνει πρόσθετα πως ο πατριωτισμός πρέπει να συνυπάρχει και να εκδηλώνεται προς το συμφέρον του λαού. Και αναφέρομαι στις Ενοπλες Δυνάμεις κυρίως διότι εκεί ο πατριωτισμός σε συνάρτηση με το υψηλό ηθικό, την εκπαίδευση και τη στήριξη του λαού, είναι κινητήρια δύναμη, είναι προϋπόθεση, είναι ο ισχυρότερος οπλισμός του οπλίτη, του υπαξιωματικού και του αξιωματικού που καλείται να επιτελέσει το καθήκον του. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για οποιονδήποτε. Ομολογώ πως δεν έχω συναντήσει ούτε σκεφτεί καλύτερη ερμηνεία απ' αυτήν. Μακάρι η θέση αυτή να γινόταν γνωστή και αποδεκτή από το σύνολο των Ενόπλων Δυνάμεων.

Εύχομαι στην προσυνεδριακή περίοδο ο προβληματισμός και η συζήτηση των μελών του ΚΚΕ και των φίλων και οπαδών του να βοηθήσει στην κατανόηση των Θέσεων, να βοηθήσει στο πλησίασμα περισσότερων στο ΚΚΕ, να επαναφέρει στις καθαρές του προτάσεις και στους αγώνες του όσους απομακρύνθηκαν απ' αυτό. Αν υπάρχει περιθώριο οπότε οι πιο γνώστες και έμπειροι στους αγώνες και την πανίσχυρη ιδεολογία του ΚΚΕ, και οι συντελεστές του Συνεδρίου βελτιώσουν τις θέσεις, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του ακόμα καλύτερα.

Πιστεύω και εύχομαι στο 19ο Συνέδριο να υπάρξει γόνιμος διάλογος, επιτυχημένα αποτελέσματα και να βγει το ΚΚΕ απ' αυτό πιο δυναμωμένο για το καλό του τόπου και του λαού μας.