Αγαπητοί Σύντροφοι,

όχι μόνο συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο, αλλά αισθάνομαι την προσωπική ευθύνη και την υποχρέωση να τις υπερασπιστώ δημόσια, από κάθε λογής εχθρούς και «φίλους», γράφοντας τη γνώμη μου και συμμετέχοντας στον προσυνεδριακό διάλογο.

Στην 20ετία που μεσολάβησε, από την κορύφωση της αντεπαναστατικής διαδικασίας στην ΕΣΣΔ, το ΚΚΕ ερεύνησε και μελέτησε την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στον 20ό αιώνα και γενικότερα την πείρα της ταξικής πάλης. Σταδιακά υπέβαλε, σε συλλογικές εσωκομματικές συζητήσεις και σε δημόσιο διάλογο, τα συμπεράσματά του.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία διαμορφώθηκαν οι απόψεις του ΚΚΕ, τόσο για ζητήματα της σοσιαλιστικής οικονομίας, όσο και για ζητήματα της σοσιαλιστικής εξουσίας, το χαρακτήρα της, ως επαναστατικής εξουσίας της εργατικής τάξης, τη σχέση αυτής της εξουσίας με την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και τον κεντρικό σχεδιασμό. Πρόκειται δηλαδή για ανάπτυξη των προγραμματικών θέσεων του ΚΚΕ.

Η ανάγκη για αλλαγές στο πρόγραμμα του Κόμματος ωρίμασε μέσα από τις κοινωνικές πολιτικές εξελίξεις, που μεσολάβησαν μετά το 15οΣυνέδριο του ΚΚΕ το 1996, αλλά και από τη συνεχή ιδεολογική - πολιτική ωρίμανση του Κόμματος, όπως αποτυπώθηκε στα επόμενα συνέδριά του (16ο και 17ο) τη μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος (με την πανελλαδική Συνδιάσκεψή του το 2011) και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης της ΕΣΣΔ (Απόφαση του 18ουΣυνεδρίου για το Σοσιαλισμό).

Στο σχέδιο προγράμματος διατηρούνται βασικά και θεμελιακά στοιχεία του προγράμματος που είχε διαμορφωθεί στο 15ο Συνέδριο:

Ο χαρακτήρας της εποχής, ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, ανεξάρτητα από τον αρνητικό συσχετισμό και τη νίκη της αντεπανάστασης.

Ο προσδιορισμός της επανάστασης στην Ελλάδα ως σοσιαλιστικής.

Ο απεγκλωβισμός από οποιαδήποτε μορφή ενσωμάτωσης σε αστική διακυβέρνηση.

Η συνειδητή απόρριψη οποιουδήποτε σκαλοπατιού «ενδιάμεσης» εξουσίας ανάμεσα στην αστική και την εργατική.

Αναπτύσσεται καλύτερα η στρατηγική αντίληψη του Κόμματος, ιδιαίτερα στον ακριβέστερο προσδιορισμό των σύμμαχων προς την εργατική τάξη κοινωνικών δυνάμεων, στο χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας, στη σχέση του Κόμματος με τις μορφές οργάνωσης της Λαϊκής Συμμαχίας.

Στο σχέδιο προγράμματος κωδικοποιούνται καλύτερα τα καθήκοντα του ΚΚΕ για τη σοσιαλιστική επανάσταση, προσδιορίζεται με πιο ακριβή επιστημονικό τρόπο, το ζήτημα της ωριμότητας των αντικειμενικών προϋποθέσεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση (επαναστατική κατάσταση). Αναλύεται ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα για τη νικηφόρα εκδήλωση της επανάστασης.

Ταυτόχρονα, δίνεται πιο ολοκληρωμένα η προγραμματική αντίληψη του Κόμματος για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Οι Θέσεις της ΚΕ επισημαίνουν τις καθυστερήσεις του Κόμματος στο ζήτημα της αναδιάταξης των κομματικών δυνάμεων για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την οικοδόμηση του Κόμματος. Επικεντρώνονται στις προϋποθέσεις ώστε το ΚΚΕ να αναπτύξει την οργανωτική του ικανότητα με βασικό στοιχείο το ανέβασμα της στάθμης όλων των κομματικών και κνίτικων δυνάμεων, της βελτίωσης της εργατικής σύνθεσης του κόμματος και την κομματική οικοδόμηση σε μεγάλους εργασιακούς χώρους.

Θεωρώ, ότι με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο ισχυροποιείται παραπέρα ο επαναστατικός χαρακτήρας του Κόμματος, που είναι προϋπόθεση για να φέρει σε πέρας την ιστορική αποστολή του, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Υπάρχει μία πίεση - επίθεση από διάφορους εχθρούς και «φίλους» επικαλούμενοι μάλιστα το πρόγραμμα του Κόμματος, ότι έχουμε καταργήσει την τακτική και την έχουμε αντικαταστήσει με τον στρατηγικό μας στόχο την Λαϊκή Εξουσία - Σοσιαλισμό με αποτέλεσμα, κατ' αυτούς, να μην συγκεντρώνουμε δυνάμεις, να μην συνεργαζόμαστε με άλλες πολιτικές δυνάμεις μέσα στο κίνημα, να μην ενδιαφερόμαστε για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων, να μεταφέρουμε τη λύση τους στο σοσιαλισμό και με το προτεινόμενο σχέδιο προγράμματος να ρέπουμε προς το σεχταρισμό με καταστροφικά αποτελέσματα για το Κόμμα.

Εδώ σύντροφοι πιστεύω πως πρέπει να αναφερθούμε πιο αναλυτικά στο χρονικό διάστημα από το 18ο Συνέδριο και μετά και να αξιολογήσουμε τη δράση και την προσφορά του Κόμματος στο κίνημα. Εν μέσω μάλιστα και της πιο βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, που γνωρίσαμε από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.

Το Κόμμα μας:

• Προσδιόρισε την κρίση σαν καπιταλιστική, δηλαδή κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και εμπορευμάτων, που εδράζεται στο DNA του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ότι είναι βαθιά και η όποια ανάκαμψη θα είναι αναιμική, όταν όλα τα υπόλοιπα κόμματα του λεγόμενο Ευρωμονόδρομου μίλαγαν για καζινοκαπιταλισμό, για κρίση χρέους και πολλά άλλα.
• Προειδοποίησε ότι σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης συνυπάρχουν και οι δύο εκδοχές μέσα στο εργατικό κίνημα, η μία της ριζοσπαστικοποίησης των δυνάμεων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και η άλλη της οπισθοχώρησης και της αναδίπλωσης.
• Κάλεσε την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να κατανοήσουν το χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης, να μην εγκλωβιστούν στις μνημονιακές και αντιμνημονιακές επιλογές και να αποφύγουν τα διαφορετικά μείγματα πολιτικής που δεν τους βγάζουν έξω από το έδαφος του συστήματος.
• Μπόλιασε μεγάλο αριθμό εργαζομένων με τα συνθήματα της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ και της ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ απέναντι στη λαίλαπα της αντιλαϊκής πολιτικής της εκάστοτε κυβέρνησης.
• Εβαλε για ζύμωση μέσα στο εργατικό κίνημα τον άλλο δρόμο ανάπτυξης με την έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ, την μονομερή διαγραφή του χρέους με Λαϊκή Εξουσία - Οικονομία και κεντρικό σχεδιασμό.
• Πρωτοστάτησε μαζί με το ΠΑΜΕ σε πρωτοφανέρωτους αγώνες για την εποχή μας, περισσότερους από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, που δεν έχουν «σεχταριστικά» κομμουνιστικά κόμματα!! Αλήθεια αγώνες όπως της ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ, των Ναυτεργατών, των αγροτών, το σύρσιμο της ΓΣΕΕ από το ΠΑΜΕ σε απεργίες έγιναν με πλαίσιο πάλης το Σοσιαλισμό;;!!

Οσον αφορά τη μη συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να προκύψουν στο επίπεδο συγκέντρωσης δυνάμεων, δηλαδή στη Λαϊκή Συμμαχία, οι θέσεις αναφέρουν ότι το ΚΚΕ διατηρώντας την αυτοτέλειά του θα επιδιώξει την κοινή δράση με αυτές τις δυνάμεις, στη στήριξη της Λαϊκής Συμμαχίας και όχι η συνεργασία να διαμορφώνεται σε ενιαίο όργανο Συμμαχίας με κόμματα συστατικά μέλη. Εν ολίγοις όχι άλλη ΕΔΑ και όχι άλλο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

To Ταξικό Εργατικό Κίνημα και η Λαϊκή Συμμαχία πρέπει να έχει σαφή αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό.

Σήμερα, σε συνθήκες συντονισμένης καπιταλιστικής κρίσης, το Ταξικό Εργατικό Κίνημα βρίσκεται αντιμέτωπο με την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Καλείται να δώσει απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα που καθημερινά βιώνει ο εργάτης, η εργατική τάξη, τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Ο προσανατολισμός του Ταξικού Εργατικού Κινήματος πρέπει να είναι τέτοιος ώστε η δράση του να είναι ολόπλευρη εναντίον όλων εκείνων των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που προσδιορίζουν τον όρο ιμπεριαλισμός.

Ας δούμε, σε συνοπτικές και αδρές γραμμές, με βάση την κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού τι σημαίνει ιμπεριαλισμός.

Ο Λένιν, στο έργο του «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», δίνει ολόπλευρο χαρακτηρισμό των βασικών οικονομικών γνωρισμάτων του ιμπεριαλισμού που είναι α) η παραγωγή και το κεφάλαιο συγκεντρώνονται σε βαθμό που να εμφανιστούν τα μονοπώλια, β) το τραπεζικό κεφάλαιο συγχωνεύεται με το βιομηχανικό, και σ' αυτή τη βάση δημιουργείται το χρηματιστικό κεφάλαιο και η χρηματιστική ολιγαρχία, γ) η εξαγωγή κεφαλαίου σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων, αποχτά ιδιαίτερα σπουδαία σημασία, δ) σχηματίζονται οι διεθνείς ενώσεις των κεφαλαιοκρατών που μοιράζονται τον κόσμο, ε) τελειώνει το εδαφικό μοίρασμα του κόσμου μεταξύ των μεγαλύτερων κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων.

Επίσης, στο ίδιο έργο ο Λένιν από ιστορική πλευρά ορίζει τον ιμπεριαλισμό ως ιδιαίτερο ιστορικό στάδιο του καπιταλισμού που είναι 1) μονοπωλιακός καπιταλισμός, 2) παρασιτικός καπιταλισμός ή καπιταλισμός που σαπίζει και 3) καπιταλισμός που αργοπεθαίνει.

Και στο ίδιο έργο ο Λένιν δείχνει ότι οι αλλαγές στην οικονομική βάση του καπιταλισμού γεννούν και τις αντίστοιχες αντιδραστικές αλλαγές στο εποικοδόμημα, δηλαδή ότι ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός που σαπίζει. Η αύξηση του μιλιταρισμού, του σοβινισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού, του φασισμού και η εμφάνιση κάθε είδους αντιδραστικών οικονομικών, πολιτικών, φιλοσοφικών και κοινωνιολογικών θεωριών που υπερασπίζονται και εξωραΐζουν τον ιμπεριαλισμό, είναι τα βασικά γνωρίσματα μιας τέτοιας σήψης.

Με βάση τα παραπάνω κριτήρια δεν χαρακτηρίζουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση ως ιμπεριαλιστική;

Αυτή η ολοκληρωμένη θεωρία δεν είναι η βάση πάνω στην οποία στηριζόμαστε και σήμερα για να απαντήσουμε στις αντιδραστικές θεωρίες και αντιλήψεις περί καζινοκαπιταλισμού, περί golden boys, περί κρίσης χρέους, περί αειφόρου και πράσινης ανάπτυξης κ.λπ. που πλασάρουν αστοί και ρεφορμιστές για να συγκαλύψουν τις αιτίες της κρίσης, αλλά και ως προοπτική για διέξοδο από αυτή, αποπροσανατολίζοντας το λαό και εγκλωβίζοντάς τον σε αντιλήψεις που οδηγούν σε επιλογή ιμπεριαλιστή συμμάχου, ανάλογα με το ποια συμφέροντα εξυπηρετούν αυτοί που τις προβάλλουν; Η ίδια θεωρία δεν αποτελεί εργαλείο για να αναδείξουμε τις αιτίες που στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης οδηγούν στην αναζωπύρωση του φασισμού και του ρατσισμού και όλων εκείνων των αντιδραστικών μορφωμάτων που στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης που βιώνουμε, εμφανίζονται στο επίπεδο του εποικοδομήματος; Ο όρος «αντιιμπεριαλιστικό» στον προσανατολισμό της δράσης του Ταξικού Εργατικού Κινήματος δεν σημαίνει αγώνα ενάντια σε όλα όσα χαρακτηρίζουν τον ιμπεριαλισμό σαν ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού; Δεν είναι ταυτόχρονα αντιμονοπωλιακός και αντικαπιταλιστικός;

Η ταύτιση του όλου, δηλαδή της αντιιμπεριαλιστικής δράσης, που αφορά τη δράση του κινήματος για την ανατροπή του συστήματος με το μέρος, δηλαδή της φιλειρηνικής αντιιμπεριαλιστικής δράσης που αφορά τη δράση του κινήματος κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, μπορεί να οδηγήσει σε λαθεμένες εκτιμήσεις και συμπεράσματα καθώς και σε λαθεμένες επιλογές στη δράση του κινήματος.

Αντιιμπεριαλιστική πάλη σημαίνει πάλη ενάντια στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και στις επιλογές τους, πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Διαχωρίζοντας την αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική δράση από την αντιιμπεριαλιστική (η αντιιμπεριαλιστική δράση εμπεριέχει την αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική δράση), αντί να βοηθήσουμε αυτούς που δεν κατανοούν τον όρο αντιιμπεριαλιστική δράση και την ταυτίζουν με τη δράση κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να τον κατανοήσουν, διατρέχουμε τον κίνδυνο να συμβάλουμε, χωρίς να το θέλουμε, να δημιουργηθούν ακόμα περισσότερες συγχύσεις, να ταυτίσουν την αντιιμπεριαλιστική δράση με την αντιπολεμική και, το κυριότερο, να κυριαρχήσουν αστικές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις που θεωρούν ότι ο ιμπεριαλισμός κινείται στη σφαίρα της πολιτικής, αποκόβοντάς τον από την οικονομική του βάση.

Αφού λοιπόν ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός, όπως αναφέρεται στη θέση 62, είναι ιμπεριαλισμός και ως εκ τούτου ο προσανατολισμός της Λαϊκής Συμμαχίας δεν αρκεί να είναι «αντιμονοπωλιακός αντικαπιταλιστικός», αλλά πρέπει να είναι αντιιμπεριαλιστικός για να μπορέσει να δώσει πλήρη και ολοκληρωμένη απάντηση στα ζητήματα που καλείται να λύσει. Με βάση τα όσα προανέφερα, θεωρώ ότι η θέση 62 πρέπει να διατυπωθεί: «...Η Λαϊκή Συμμαχία έχει σαφή αντιιμπεριαλιστικό (αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό) προσανατολισμό - αφού ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι μονοπωλιακός - προωθεί τη ρήξη με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, αντιστρατεύεται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη συμμετοχή σ' αυτόν» (σελ. 47).

Στο τέλος της θέσης 64 να προστεθεί ο όρος «αντιιμπεριαλιστικό» και να διατυπωθεί: «Με αντίστοιχα κριτήρια επιδιώκεται ο συντονισμός δράσης της Λαϊκής Συμμαχίας σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, δηλαδή με εργατικές και άλλες οργανώσεις με αντιμονοπωλιακό - αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό» (σελ. 48).

Παρά τον πλεονασμό, αφού ο όρος αντιιμπεριαλιστικό εμπεριέχει τον όρο αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό, συμβάλλουμε στην κατανόηση του όρου αυτού και δίνουμε πλήρες και ολοκληρωμένο περιεχόμενο στον προσανατολισμό της Λαϊκής Συμμαχίας. Γιατί, ως κομμουνιστές, ως πρωτοπορία δηλαδή της εργατικής τάξης και ως καθοδηγητές της, έχουμε υποχρέωση να μην κάνουμε εκπτώσεις σε καίρια ζητήματα της κοσμοθεωρίας μας, απαλείφοντας όρους από τις θέσεις του Κόμματος γιατί εκτιμούμε ότι δεν γίνονται κατανοητές από τις ευρύτερες μάζες ή και μέρος των κομματικών δυνάμεων. Το αντίθετο, έχουμε υποχρέωση αν τον όρο «αντιιμπεριαλιστικός,-ή,-ό» εκτιμούμε ότι δεν τον κατανοούν οι ευρύτερες λαϊκές μάζες ή και μέρος των κομματικών δυνάμεων, αφού πρώτα εμείς κατανοήσουμε το περιεχόμενό του, να το αναλύσουμε, να το εκλαϊκεύσουμε και να βοηθήσουμε πρώτα και κύρια τις κομματικές δυνάμεις που δεν κατανοούν τον όρο, και κατ' επέκταση στις ευρύτερες λαϊκές μάζες να κατανοήσουν πρώτα και κύρια τι σημαίνει και τι είναι ο ιμπεριαλισμός, και τότε δε θα έχουν κανένα πρόβλημα να κατανοήσουν γιατί η δράση της Λαϊκής Συμμαχίας, η ταξική δράση για την επίλυση των καθημερινών λαϊκών προβλημάτων, που στοχεύει στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, πρέπει να έχει σαφή αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό και περιεχόμενο.