ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Καμιά διαχείριση!

Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο «παραπέντε» της οριστικοποίησης των αντιλαϊκών πακέτων που υιοθετούν τρόικα και κυβερνώντες, πληθαίνουν οι ...ενστάσεις για το περιεχόμενο και την αποτελεσματικότητα τόσο των άμεσα οικονομικών μέτρων όσο και των διαρθρωτικών αλλαγών που περιέχονται στο πακέτο. Μια συζήτηση που σχεδόν πάντα αφορά αναλογίες, ποσοστώσεις, ή ρυθμούς με βάση τους οποίους θα έπρεπε να κινηθούν, τα διάφορα, ας πούμε, μεγέθη, ξεκινώντας από τους μισθούς και φτάνοντας στις ιδιωτικοποιήσεις. Μιλάμε για μια συζήτηση που για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, είναι σκέτη συμπαιγνία και πάντα αποσκοπεί στον αποπροσανατολισμό από το κύριο. Και για τα θύματα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, το κύριο είναι ότι οποιαδήποτε εκδοχή διαχείρισης της κρίσης με γνώμονα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, αποτελεί επιλογή που στο «δια ταύτα» της έρχεται σε αντίθεση με τα στοιχειώδη λαϊκά συμφέροντα.

Κλασικοί πρωταγωνιστές της συμπαιγνίας που θέλει να παρουσιάσει την ύπαρξη αντιθέσεων - εννοούμε ουσιαστικών αντιθέσεων - ανάμεσα σε εκείνους που υποστηρίζουν τη λεγόμενη αυστηρή διαχείριση των δημοσιονομικών και συγκράτηση των ελλειμμάτων και στους άλλους που λένε ότι τάσσονται υπέρ της επεκτατικής πολιτικής, ήταν μέχρι πρόσφατα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, σε εναλλασσόμενους ρόλους, ανάλογα με το ποιο κόμμα ήταν κυβέρνηση και ποιο αντιπολίτευση. Τώρα που και τα δύο στηρίζουν με τη ΔΗΜΑΡ την κυβέρνηση Σαμαρά, το ρόλο του οπαδού της ...επεκτατικής πολιτικής, των διαφορετικών, δηλαδή, αναλογιών διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου, τον έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπως υποστηρίζουν στελέχη του, η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική στερεί από τους επιχειρηματίες τη δυνατότητα δανεισμού και ως εκ τούτου η περιορισμένη ρευστότητα δεν αφήνει τις επιχειρήσεις να ξεπεράσουν την κρίση. Προτείνουν, λοιπόν, να παρθούν μέτρα που θα διευκολύνουν τη χρηματοδότησή τους, για να αυξήσουν τάχα την παραγωγή κ.ο.κ.

Η ψευτοαντιπαράθεση ανάμεσα στους οπαδούς της λεγόμενης περιοριστικής και της λεγόμενης επεκτατικής πολιτικής, που σε μεγάλο βαθμό αποτελεί αντικατοπτρισμό της αντίστοιχης κόντρας ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ, μπορεί να προβλέπει διαφορετικές αναλογίες και ρυθμούς στην υιοθέτηση των μέτρων στήριξης του κεφαλαίου για την αντιμετώπισητης κρίσης, ωστόσο και οι μεν και οι δε, από κοινού επιδιώκουν κοινούς στόχους. Για παράδειγμα, ανεξάρτητα από το πώς θα ονομαστεί η σχολή διαχείρισης της κάθε πλευράς, και η μία και η άλλη επιδιώκει την εξασφάλιση φτηνού εργατικού δυναμικού για τους κεφαλαιοκράτες, προτείνει μέτρα χρηματοδότησης του κεφαλαίου, προωθεί ρυθμίσεις για αντιλαϊκές, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Η διαφορά τους είναι ότι οι πρώτοι τάσσονται με τις πολιτικές και τα μέτρα του άμεσου σοκ, οι άλλοι με μέτρα ...σταδιακής κατεδάφισης της θέσης των εργαζομένων στην κοινωνία.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να σπαζοκεφαλιάζουν για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει η μία ή η άλλη μορφή διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου. Οι ήδη γνωστές και άλλες τόσες αν ανακαλύψουν οι καπιταλιστές, θα αποτελούν παραλλαγές μιας πολιτικής που θα εξακολουθεί να είναι αντιδραστική και σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αλλού πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Στην ολοκληρωτική απόρριψη, στην ανατροπή κάθε πολιτικής που παραδίνει τον κοινωνικό πλούτο στους κεφαλαιοκράτες και θυματοποιεί το λαό, στην προοπτική της διεξόδου από την κρίση υπέρ του λαού, έξω από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους και λαϊκή οικονομία.

Θα διαψευστούν για άλλη μια φορά

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» δημοσίευσε άρθρο του Γ. Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, το οποίο - όπως σημειωνόταν άλλωστε στην εφημερίδα - βασίστηκε σε αποσπάσματα άρθρου που γράφτηκε στο θεωρητικό περιοδικό Marxistische Blαtter του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Στο άρθρο γινόταν μια ανασκόπηση της στρατηγικής του ΚΚΕ, υπό το φως της πείρας από τις διεθνείς σχέσεις του Κόμματος και τη διαπάλη που αναπτύσσεται στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, σε συνθήκες όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης. Αυτός είναι, άλλωστε, και ο λόγος που η αρχική δημοσίευση του άρθρου έγινε στο περιοδικό του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτήν την αυταπόδεικτη πραγματικότητα, το (ηλεκτρονικό) «Βήμα» της αστικής προπαγάνδας, την παρουσίασε σε δημοσίευμά του τη Δευτέρα με τον πηχυαίο τίτλο «Το νέο ιδεολογικό μανιφέστο του ΚΚΕ» (!), πασπαλισμένο με σενάρια για αλλαγή ηγεσίας στο ΚΚΕ. Υπονοώντας ότι η στρατηγική του ΚΚΕ αλλάζει, υπό το βάρος της εκλογικής συρρίκνωσης του Κόμματος, το «Βήμα» γράφει ότι «το κείμενο αυτό είναι ένα νέο ιδεολογικό μανιφέστο (...) καθώς το κόμμα βρίσκεται στα χαμηλότερα ποσοστά του μετά τη μεταπολίτευση, έχουν αρχίσει οι προσπάθειες ενοποίησης του χώρου γύρω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ανεβάζει τα ποσοστά του». Η προσπάθεια του «Βήματος» να παρουσιάσει την επιθυμία του (άρα την επιθυμία της αστικής τάξης) για πραγματικότητα, βγάζει μάτι. Θα ήθελαν το ΚΚΕ να εγκαταλείψει την επαναστατική του στρατηγική, να γίνει ένα κόμμα της διαχείρισης, να πάψει να αποτελεί σημείο αναφοράς στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα για τις επιστημονικές του επεξεργασίες, τη δράση του στο εργατικό λαϊκό κίνημα, τη συμβολή του σε κάθε μικρή και μεγάλη κατάκτηση του λαού. Θα ήθελαν ένα ΚΚΕ της αστικής διαχείρισης, όπως τόσα άλλα «αριστερά» και «κομμουνιστικά» κόμματα για να κάνουν ευκολότερα τη δουλειά τους. Ολοι αυτοί θα μείνουν με την όρεξη. Με οδηγό στη δράση του τις συλλογικά διαμορφωμένες επεξεργασίες και αποφάσεις, το ΚΚΕ θα συνεχίσει με ακόμα μεγαλύτερο φανατισμό να δουλεύει για να ανατρέψει ο λαός την εξουσία των μονοπωλίων. Οσοι προσπαθούν με επιθέσεις, προπαγάνδα και κατασκευασμένα δημοσιεύματα να το ξεστρατίσουν, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να φάνε (ξανά) τα μούτρα τους.

Ούτε στη «δευτέρα παρουσία»...

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το λαό να σηκώσει τις σημαίες των επιχειρηματικών ομίλων και να διεκδικήσει την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών απευθείας από τους μηχανισμούς της ΕΕ, προκειμένου τα συγκεκριμένα δάνεια, για τα οποία εγγυάται το αστικό κράτος, να μην επιβαρύνουν λογιστικά το χρέος. Εκτός του ότι παρουσιάζει το χρέος σαν αιτία της κρίσης και των μέτρων, κοροϊδεύει ότι αν οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιηθούν απευθείας από τους μηχανισμούς της ΕΕ, ο λαός θα ζήσει καλύτερα, θα σταματήσουν τα αντιλαϊκά μέτρα.

Πουθενά δεν έγινε αυτό, ούτε πρόκειται να γίνει. Η Ισπανία που πέτυχε μια τέτοια ρύθμιση για τις τράπεζές της, φέρνει το ένα πακέτο μέτρων μετά το άλλο, ενώ ετοιμάζεται να μπει σε μνημόνιο για δάνεια που αφορούν συνολικά την εξυπηρέτηση του χρέους της και όχι μόνο τις τράπεζες. Για να προσπεράσει τον σκόπελο που βάζει η ίδια η πείρα του ελληνικού και των άλλων λαών από την αστική διαχείριση της κρίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι οι ίδιες αποφάσεις σε μια «άλλη» ΕΕ θα μπορούσαν να είναι υπέρ του λαού, πράγμα που δε συμβαίνει τώρα, επειδή η συνταγή είναι προσαρμοσμένη στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Καλεί, μάλιστα, το λαό να κυνηγάει χίμαιρες και να παλέψει για αλλαγή των συσχετισμών στην ΕΕ, σε βάρος των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού.

Η επιδίωξή τους να υποτάσσουν το λαό στο σύστημα, βγάζει μάτι. Πρώτον: Επειδή στις «αντινεοφιλελεύθερες» δυνάμεις, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκαταλέγει κόμματα και πολιτικούς όπως ο Ολάντ, τον οποίο εκθείαζε προεκλογικά και τώρα τσακίζει με λιτότητα και μέτρα ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα δικαιώματα των Γάλλων εργαζομένων. Δεύτερον: Επειδή, ανεξάρτητα, από το μοντέλο διαχείρισης, αυτό που καθορίζει τη στρατηγική της ΕΕ είναι τα συμφέροντα των μονοπωλίων σε κάθε κράτος - μέλος και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί - συμβιβασμοί - συσχετισμοί. Το να λες ότι η ΕΕ θα γίνει φιλολαϊκή με τα μονοπώλια σε κάθε χώρα ακλόνητα στην εξουσία και την οικονομία, ισοδυναμεί κυριολεκτικά με παραπομπή στη «δευτέρα παρουσία» κάθε ελπίδας να ευημερήσει ο λαός.