«Η δική μου εντύπωση από συζητήσεις με Γερμανούς επιχειρηματίες είναι πως θεωρούν ότι μπορούν να βγάλουν χρήματα στην Ελλάδα». Κάθε άλλο παρά στον αέρα βρίσκεται η παραπάνω «εντύπωση» του Γερμανού πρέσβη στην Ελλάδα Βόλφγκρανγκ Ντόλντ, ο οποίος στη συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Καθημερινή», επισημαίνει ακόμα ότι «στην πλειοψηφία τους οι γερμανικές επιχειρήσεις έμειναν εδώ, ενώ για νέες επενδύσεις θα πρέπει να περιμένουμε να γίνουν τα απαραίτητα βήματα στην κατεύθυνση της δημοσιονομικής πειθαρχίας». Πράγματι, οι γερμανικές επιχειρήσεις πατάνε σε «στέρεο και κυρίως γόνιμο έδαφος», ακριβώς επειδή έχουν διασφαλιστεί οι προϋποθέσεις για μια απρόσκοπτη και εγγυημένη κερδοφορία. Τέτοιες προϋποθέσεις είναι η φτηνή εργατική δύναμη, η σχεδόν τζάμπα εκμετάλλευση (διάβαζε λεηλασία) των πλουτοπαραγωγικών πηγών, η φορολογική ασυλία, κ.ο.κ. Επιπλέον, αισθάνονται και ασφαλείς γιατί όπως λέει σε άλλο σημείο της συνέντευξης ο Γερμανός πρέσβης «έχουμε πλέον ένα εταίρο πρόθυμο για μεταρρυθμίσεις», «επίτευγμα» που αποδίδει προσωπικά στον πρωθυπουργό. Αυτό που περιμένουν τώρα δεν είναι μόνο να γίνουν «τα απαραίτητα βήματα στην κατεύθυνση της δημοσιονομικής πειθαρχίας», ώστε να διασφαλιστεί ότι ολοένα και περισσότερα κεφάλαια θα κατευθυνθούν στις επιχειρήσεις αντί να πηγαίνουν σε συντάξεις, επιδόματα, παιδεία, υγεία, αλλά και τις αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές που συμπιέζουν την τιμή της εργατικής δύναμης σε ακόμα πιο χαμηλά -ανταγωνιστικά για τα μονοπώλια- επίπεδα. Μόλις πριν μερικές βδομάδες άλλωστε ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων ζήτησε κυνικά να μετατραπεί ολόκληρη η χώρα σε μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ), δηλαδή σε ένα επίγειο παράδεισο για τα γερμανικά αλλά και εγχώρια μονοπώλια και άρα σε ζωντανή κόλαση για τους εργαζόμενους και το λαό. Από αυτή την κόλαση, ας μην υπάρχουν αυταπάτες, δε θα βγει, όσο το πάνω χέρι, δηλαδή την οικονομική και πολιτική εξουσία, την έχουν τα μονοπώλια.

Λίγες μέρες πριν την πρόσφατη Σύνοδο της ΕΕ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζ. Μ. Μπαρόζο δήλωσε πως «χρειάζεται να εξισορροπήσουμε τις σημαντικές προσπάθειες για την αποκατάσταση υγιών δημοσιονομικών με τα σωστά μέτρα ώστε να έχουμε πολιτικές αύξησης της ανάπτυξης». Επανέλαβε δηλαδή αυτό που πολλές φορές έχει ειπωθεί από αξιωματούχους της ΕΕ και του ΔΝΤ, ότι τα μέτρα λιτότητας για τους λαούς πάνε πακέτο με μέτρα για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Σχεδόν ταυτόχρονα, η Α. Μέρκελ πρότεινε τη σύσταση ενός νέου ευρωπαϊκού ταμείου «για τη χρηματοδότηση επενδυτικών προγραμμάτων στις χώρες που δυσκολεύονται να συνδυάσουν τη δημοσιονομική προσαρμογή με την υλοποίηση επενδυτικών προγραμμάτων (...) για να δώσουμε σε όλες τις χώρες - μέλη την ευκαιρία να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους και να είναι πραγματικά σε θέση να εφαρμόσουν τις δεσμεύσεις». Μάλιστα δήλωσε ότι το ταμείο αυτό μπορεί να χρηματοδοτηθεί απ' το φόρο στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές (αυτό έρχεται από παλιά ως «φόρος Τόμπιν»). Πρόκειται για κοροϊδία στο τετράγωνο, αφού όποιος υποτυπώδης φόρος κι αν μπει στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές θα μετακυληθεί από τις τράπεζες στους εργαζόμενους, ενώ τα λεφτά που θα σωρευτούν, θα επιστρέψουν στα μονοπώλια με τη μορφή των άμεσων ή έμμεσων επιδοτήσεων.

Προτάσεις όπως αυτές, όμως, δεν βρίσκουν ένθερμους υποστηριχτές μόνο μεταξύ των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών και «νεοφιλελεύθερων», αλλά τις στηρίζει και το ΚΕΑ, στο οποίο συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τον περασμένο χρόνο, με διακήρυξή του το ΚΕΑ ζητούσε «να ιδρυθεί ένα ευρωπαϊκό δημόσιο ταμείο ή τράπεζα με σκοπό την κοινωνική, οικολογική και αλληλέγγυα ανάπτυξη», ενώ παραμένει θιασώτης του φόρου Τόμπιν. Μπορεί να μιλάνε για άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, αλλά στην πραγματικότητα θέλουν να οδηγήσουν το λαό στον ίδιο καταστροφικό για τα συμφέροντά του δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Εκεί πάνω συναντιούνται οι κάθε είδους διαχειριστές της αστικής εξουσίας και με αυτό το κριτήριο πρέπει να τους βλέπει ο λαός.