Κάνε τη σύγκριση: Από τη μια οι μεταφυσικές εξηγήσεις για τα νέα μέτρα: κάποιοι κακοί. Από την άλλη, μια ανάλυση που δείχνει ποιος και με τι κέρδος.

Από τη μια οι θύτες ανακαλύπτουν μια κροκοδείλια «αλληλεγγύη».

Κι από την άλλη το εργατικό κίνημα, που έχει βάλει πλώρη να ξεμπερδεύει με τον αντίπαλο.

Δεν είναι δύο σχολές δημοσιογραφίας. Είναι δυο τάξεις σε πόλεμο.

Από τη μια ο αστικός Τύπος σ' όλες τις παραλλαγές του (καθαρόαιμες στο πλευρό των μονοπωλίων και με φερετζέ πάλι στο πλευρό των μονοπωλίων, αλλά έτσι που να λειτουργούν σαν πέμπτη φάλαγγα στα μετόπισθεν του εργατικού κινήματος).

Από την άλλη ο «Ριζοσπάστης», όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, στην πρώτη γραμμή για την οργάνωση της εργατικής τάξης, για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας που θα αντιμετωπίσει την εξουσία των μονοπωλίων.

Δυο κόσμοι σε σύγκρουση. Η δημοσιογραφική πένα παίρνει θέση: Με τα μονοπώλια ενάντια στην εργατική τάξη, ή, με την εργατική τάξη ενάντια στα μονοπώλια.

Τον αστικό Τύπο δεν τον πιάνεις πουθενά. Κανείς τους δεν ξέρει τίποτα για το φόνο. Από τον ουρανό έπεσαν οι πολιτικές που εφαρμόζονται.

Εκεί που αποκαλύπτεται η απάτη του «δεν έχω σχέση με το φόνο» είναι όταν μιλάνε για τη λύση: Η «Καθημερινή» ανακάλυψε την αλληλεγγύη, για να συμπληρωθεί από την «Ελευθεροτυπία» που καταγγέλλει τους κομμουνιστές ότι δεν κατέχουν από αλληλεγγύη. Παράξενες ταυτίσεις; ή, μήπως ενιαίο το μίσος τους για την εργατική τάξη;

Την ίδια ώρα έξω στο δρόμο η ταξική αλληλεγγύη μετρά ιστορικών διαστάσεων πράξεις. 48 μέρες, 400 απεργοί της «Χαλυβουργίας» έχουν αγκαλιαστεί από την εργατική τάξη και άλλα λαϊκά στρώματα, έχουν σηκώσει τόσο ψηλά το κεφάλι που δεν μπορούν πια να χαμηλώσουν. Αυτή η αλληλεγγύη ενοχλεί την ιδιοκτησία του «Σκάι» και της «Καθημερινής». Ενοχλεί και την ιδιοκτησία της «Ελευθεροτυπίας», που επιμένει πως κίνημα είναι ό,τι προβοκάρει τους εργατικούς αγώνες κι αφού δεν τους βγαίνει η αξίωση, το ρίχνουν στις φιλολογίες.

Αλλοι δρόμοι. Αλλος ο δικός μας, των εργατών, περπατιέται σήμερα στο κέντρο της Αθήνας, άλλος των αστών που κάνουν θεά όποια κυρία της αστικής τάξης μοιράζει γεύματα σε παιδάκια θύματα της τάξης της.

Σήμερα, στην Αθήνα, μέσ' το κέντρο! Διαδηλώνουμε μαζί με τους χαλυβουργούς. Διδασκόμαστε από τη μαχόμενη εργατική τάξη που έχει κάνει δική της υπόθεση αυτήν την απεργία. Μετράμε και μας μετράνε. Δείχνουμε ότι κάθε εργασιακός χώρος αξίζει να γίνει «Χαλυβουργία». Είμαστε εκεί, οι δημοσιογράφοι του «Ριζοσπάστη» που δεν ψάχνουν να βρουν τι είναι η αλληλεγγύη, παίρνουμε μέρος σαν συστατικό στοιχείο του εργατικού κινήματος, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που έχουν λόγο ύπαρξης την πάλη για την ταξική απελευθέρωση και τον δικαιώνουν ακριβώς όταν και τότε που αναγνωρίζονται από την εργατική τάξη ως μαχητές πρώτης γραμμής. Αφήνοντας για την «Ελευθεροτυπία», τους καθηγητές της και τους ομοτράπεζους μαθητές τους, την αγωνία για το πώς θα βάλουν τρικλοποδιά στο ΚΚΕ, πώς θα εμποδίσουν την εργατική τάξη να γίνει τάξη για τον εαυτό της...

Τέρμα οι αναλύσεις: 500.000 άνεργοι χωρίς καν επίδομα ανεργίας. Ολοι οι συνταξιούχοι πήραν χτες συντάξεις μειωμένες (και αυτοί που παίρνουν την κατώτατη!). Πού πάνε τα λεφτά που τους άρπαξαν; Στο χρέος απαντά η κυβέρνηση. Μέγα ψέμα! Πάνε στο μεγάλο κεφάλαιο και ειδικά στις τράπεζες. Το χρήμα που μαζεύει η κυβέρνηση, και μαζεύει πολύ, μα πάρα πολύ χρήμα, κι ας κλαίγεται, πάει στο μεγάλο κεφάλαιο. Καμιά αυταπάτη ότι τα λεφτά πάνε για να πιάσουν τόπο οι θυσίες. Τώρα πια μετράμε και αποδείξεις. Τώρα πια ξέρουμε. Τώρα πια η ίδια η Λαγκάρντ του ΔΝΤ μιλάει για κρίση ανάλογη του 1930. Αλλοι μιλάνε για το κατώφλι της ύφεσης, δηλαδή ό,τι ζήσαμε ως τώρα ήταν προεόρτια της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης, κι ας ισχυρίζονται ακόμα στο ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ. ότι μπροστά υπάρχει ανάκαμψη.

Η κρίση είναι παγκόσμια, είναι συγχρονισμένη, είναι καπιταλιστική, είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, τα κεφάλαια ψάχνουν τρόπο να συνεχίσουν να είναι κερδοφόρα, μόνος δρόμος τους είναι να υποτιμηθεί ένα μέρος τους (δηλαδή να καταστραφεί μέρος τους) και σίγουρος δρόμος τους είναι η καταστροφή εργατικής δύναμης. Η παράλληλη φιλολογία για νέες απειλές που απαιτούν στρατιωτική αντιμετώπιση κάνουν ορατό ένα ενδεχόμενο στόχο των αστών. Αλλωστε ο πόλεμος είναι στη φύση του καπιταλισμού. Και προσδιορίζουν τον αντίπαλο: το λαϊκό κίνημα που ακόμα κι εκεί που σήμερα δεν βάζει θέμα ανατροπής, αντιμετωπίζεται σαν εχθρός. Ηδη ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας καταγγέλλει τις κυβερνήσεις ότι είναι δέσμιες του πεζοδρομίου, δηλαδή των διαδηλώσεων...

Ας φροντίσουμε να γίνει ο εφιάλτης τους πραγματικότητα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Συλλαλητήριο των χαλυβουργών αύριο Σάββατο στην Αθήνα

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Στο προσκήνιο και σενάρια ανασχηματισμού της κυβέρνησης

ΝΕΑ: Η εφεδρεία απέτυχε, έρχονται απολύσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: 9 στους 10 Ελληνες στο χείλος της χρεοκοπίας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Εφεδρεία και για πενηντάρηδες

ΑΥΓΗ: Βόμβα ανεργίας

ΕΘΝΟΣ: Εφεδρικά μαχαιρώματα στο υπουργικό

ΑΥΡΙΑΝΗ: Το μνημόνιο απέτυχε και κατέστρεψε τη χώρα

ΒΡΑΔΥΝΗ: Πλασματικά για να αποφύγει την απόλυση

ΛΟΓΟΣ: Κυβέρνηση «κόντρας» με διαιτητή τον Παπαδήμο

ΝΙΚΗ: Οι καταθέσεις στο στόχαστρο

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ηλεκτροσόκ από τη ΔΕΗ

«Τα νέα αντεργατικά μέτρα, που δεν έχουν καμιά σχέση με τα ελλείμματα και το κρατικό χρέος, είναι έτοιμα (...) Μέτρα όπως η επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και του κατώτατου μισθού για να μειωθεί ακόμη πιο δραστικά, η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, της επικουρικής και της κύριας σύνταξης, αλλά και η δραστική μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, το τσεκούρωμα των βαρέων και ανθυγιεινών, όπως και των εργοδοτικών εισφορών σε Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας, Εργατική Εστία, ΟΑΕΔ... Αυτά περιλαμβάνονται στο λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος που θέλουν να μειώσουν.

(...) Κάνουν πιο φτηνούς τους εργάτες για το κεφάλαιο, ώστε να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση σε όφελός του, αφού είναι μέθοδος έντασης της εκμετάλλευσης που συμβάλλει στη μεγαλύτερη κερδοφορία. Είναι μέτρα (...) που ετοιμάζουν συνθήκες άκρατης κερδοφορίας όταν έλθει ανάκαμψη. Αυτά τα μέτρα είναι απαίτηση του κεφαλαίου (...) Είναι μέτρα της Στρατηγικής "ΕΕ - 2020" για την ανταγωνιστικότητα και του Συμφώνου για το Ευρώ. Το κεφάλαιο απαιτεί την κατάργηση κάθε εργασιακού και ασφαλιστικού δικαιώματος και κατάκτησης, μισθούς πείνας και ταυτόχρονα "εργασιακή ειρήνη", δηλαδή το σταμάτημα των απεργιών και των εργατικών αγώνων (...) Το κεφάλαιο "φούσκωσε" και έσκασε από την υπερσυσσώρευση κερδών, τα οποία δεν μπορεί να επενδύσει. Αυτή είναι η κρίση, αυτό τη δημιούργησε (...) Η υποταγή των εργαζομένων για να ανακάμψει η οικονομία, σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση, για διέξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου.

Οι ταξικοί πολιτικοί αγώνες της εργατικής τάξης πρέπει να ενταθούν, να πάρουν καθολικό χαρακτήρα διεκδίκησης των δικαιωμάτων της, καθολική εναντίωση στα μονοπώλια και την εξουσία τους, ως την ανατροπή τους. Το ΚΚΕ, από τα πρώτα ακόμη σημάδια της κρίσης, το 2008, τόνιζε ότι φιλολαϊκή διέξοδος απ' αυτήν στον καπιταλισμό δεν υπάρχει. "Το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών, της εργατικής τάξης και των λαϊκών τμημάτων μεσαίων στρωμάτων, βρίσκεται σε γραμμή ρήξης με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, σε γραμμή αλληλεγγύης με κάθε εργατική - λαϊκή συμμαχία ανατροπής της αστικής εξουσίας σε χώρα ισχυρότερης ή ασθενέστερης καπιταλιστικής οικονομίας, υψηλότερης ή χαμηλότερης θέσης καπιταλιστικού κράτους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Αυτή η γραμμή πάλης είναι αναγκαιότητα ακόμα και για την επιβίωση εκτεταμένων τμημάτων μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, συνταξιούχων και νέων προερχόμενων από λαϊκές οικογένειες" (από την ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, "Ριζοσπάστης" 15/12/2011)» (το άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).