ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Σκάνδαλο η πολιτική τους

Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα τα δημοσιεύματα για έλεγχους στα «πόθεν έσχες» πρώην υπουργών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, σχετικά με ατασθαλίες που θα τους οδηγήσουν στη Δικαιοσύνη και ενδεχόμενα στη φυλακή. Η όλη επιχείρηση «καθαρά χέρια», όπως την έχει βαφτίσει ο φιλοκυβερνητικός κυρίως Τύπος, παρουσιάζεται να διευθύνεται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, με την πλήρη σύμπνοια του προέδρου της ΝΔ. Φημολογείται μάλιστα ότι πρόθεση των δύο κομμάτων είναι να καταλήξουν σε κοινό πόρισμα για το σκάνδαλο με τη «Ζήμενς» και να παραπέμψουν πρώην στελέχη τους, που είτε χρηματίστηκαν από την πολυεθνική, είτε έπαιξαν ρόλο ενδιάμεσου στη μεταφορά μεγάλων ποσών από τα ταμεία της «Ζήμενς» στα κόμματά τους.

Πού αποσκοπεί η όλη συζήτηση; Πρώτα και κύρια αποτελεί μέρος της συνολικότερης προσπάθειας των αστικών κομμάτων να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι το σάπιο σύστημα που υπηρετούν μπορεί να κάνει την αυτοκάθαρσή του. Να πείσουν, δηλαδή, ότι η διαφθορά και η διαπλοκή του κεφαλαίου με τα κόμματά του δεν είναι σύμφυτες με τον καπιταλισμό, αλλά μια παθογένεια του συστήματος, η οποία, με την απαραίτητη πολιτική βούληση, μπορεί δήθεν να εξαλειφθεί. Πρόκειται για ωμή κοροϊδία του λαού. Το παράδειγμα της «Ζήμενς» είναι αποκαλυπτικό. Η πολυεθνική έκανε μπίζνες με το δημόσιο μοιράζοντας μίζες στα δύο κόμματα που άσκησαν κυβερνητική εξουσία και σε στελέχη του κρατικού μηχανισμού. Τώρα, επιδιώκεται η αυτονόητη τιμωρία των άμεσα εμπλεκομένων, για να βγει λάδι συνολικά το σύστημα και η δεδομένη διαπλοκή των επιχειρήσεων με τα αστικά κόμματα, η οποία σε άλλες καπιταλιστικές χώρες είναι κατοχυρωμένη ακόμα και νομικά!

Το δεύτερο που επιδιώκουν, κύρια το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, είναι να κατευνάσουν τη δεδομένη λαϊκή αγανάκτηση για την πολιτική τους. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο που αναπαράγουν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις είναι η κλοπή του πλούτου που παράγει ο λαός και η ιδιοποίησή του από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες. Μέσα σ' αυτό το θερμοκήπιο της εκμετάλλευσης φύονται η διαπλοκή, η ρεμούλα, οι μίζες, σαν φαινόμενα που συνυπάρχουν στη σχέση του κεφαλαίου με τα κόμματά του. Τώρα, οι ίδιοι που ευθύνονται για τη φτώχεια του λαού, για τα ελλείμματα και τα κρατικά χρέη, εμφανίζονται πρόθυμοι να θυσιάσουν ορισμένα από τα στελέχη τους στο όνομα του να διασκεδάσουν τη λαϊκή αγανάκτηση για τη διαχρονική αντιλαϊκή στρατηγική τους, που φουντώνει σε συνθήκες κρίσης.

Οι ίδιοι που θρηνούν για την απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος και εκφράζουν την ανησυχία τους για συνθήματα όπως «έξω οι κλέφτες», είναι οι πρώτοι που τα αναπαράγουν, επειδή τους είναι βολικά, δείχνουν το σύμπτωμα και κρύβουν την αιτία. Ο λαός δεν πρέπει να παγιδευτεί. Με την πάλη του πρέπει να ασκεί πίεση για την αυτονόητη καταδίκη όσων εμπλέκονται σε σκάνδαλα και, ταυτόχρονα, να δυναμώνει το λαϊκό εκείνο ρεύμα που παλεύει για να μεγαλώσουν τα ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που είναι και η γενεσιουργός αιτία των σκανδάλων.

«Συνολική λύση» υπέρ των ευρωμονοπωλίων

Γρηγοριάδης Κώστας

Με αισθήματα ανακούφισης και ικανοποίησης υποδέχθηκαν τα αστικά ΜΜΕ και τα κυβερνητικά παπαγαλάκια τη «συνολική λύση» για την αντιμετώπιση της κρίσης του ευρώ, στην οποία αναφέρθηκε χτες ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Από την πλευρά της πλουτοκρατίας, τα συμφέροντα της οποίας εκφράζουν, είναι απόλυτα δικαιολογημένη αυτή η υποδοχή. Ομως για το λαό η αποκαλούμενη «συνολική λύση» - τον ίδιο όρο χρησιμοποιεί εδώ και βδομάδες ο πρωθυπουργός - είναι το άλλο όνομα του πολέμου που διεξάγουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ για λογαριασμό της κερδοφορίας των ευρωμονοπωλίων. Η «συνολική λύση» δεν αφορά μόνο τα μέτρα για την αντιμετώπιση της λεγόμενης κρίσης χρέους των κρατών - μελών της ΕΕ, όπως επιπλέον ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, επιμήκυνση αποπληρωμής, ευρωομόλογο, που σημαίνουν ελεγχόμενη χρεοκοπία, δηλαδή καταστροφή μέρους του κεφαλαίου και μεταφορά των συνεπειών στις πλάτες των λαών που επίσης σημαίνει νέα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά περιλαμβάνει το σύνολο των μέτρων που είναι ενταγμένα στη στρατηγική της ΕΕ για να κάνει πιο ανταγωνιστικά τα ευρωμονοπώλια και να διασφαλίσει την κερδοφορία τους. Στην αιχμή του δόρατος αυτών των μέτρων βρίσκονται τα μέτρα που παρουσίασε προχτές η Κομισιόν, υλοποιώντας ακριβώς τη στρατηγική «Ευρώπη 2020». Η ευελιξία στην αγορά εργασίας, δηλαδή η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η γενίκευση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, η κατεδάφιση των συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, οι δραστικές μειώσεις των μισθών, η απελευθέρωση των υπηρεσιών, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις βρίσκονται στην καρδιά της συνολικής λύσης, που δικαιολογημένα αποκαλείται και μόνιμο «ευρω-μνημόνιο». Η σύγκρουση και η ρήξη με τη στρατηγική της ΕΕ είναι μονόδρομος για το λαό.

Το ζήτημα της εξουσίας...

Πολλά γράφονται και λέγονται αυτές τις μέρες για τα πετρέλαια και την ανάγκη η Ελλάδα να αξιοποιήσει τους υδρογονάνθρακές της. Στην αντίπερα όχθη εκείνων που προωθούν τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, επιδιώκοντας τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου χωρίς την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, βρίσκονται αυτοί που θέλουν την εδώ και τώρα εκμετάλλευση του πετρελαίου και του φυσικού αερίου κατ' αποκλειστικότητα από την Ελλάδα, με το επιχείρημα μάλιστα ότι μια τέτοια εξέλιξη θα έσωζε τη χώρα από την οικονομική καταστροφή. Η άποψή τους είναι εξίσου επικίνδυνη και ασύμφορη για το λαό, όπως και η πολιτική της κυβέρνησης. Προσπαθούν από άλλη μεριά να ταυτίσουν το συμφέρον της ντόπιας αστικής τάξης με αυτό των εργαζομένων και του λαού, λέγοντας ότι η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων από μονοπώλια που θα έχουν ισχυρή ελληνική παρουσία, θα αποφέρει περισσότερα κέρδη στο κράτος απ' ό,τι η συνεκμετάλλευση με την Τουρκία. Η αλήθεια είναι ότι όσο ο κοσμοπολιτισμός του κεφαλαίου εναλλάσσεται με τον εθνικισμό και όσο στην όλη συζήτηση δεν μπαίνει η προοπτική της λαϊκής εξουσίας και της κοινωνικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής και τον φυσικό πλούτο της χώρας, ο λαός θα βρίσκεται πάντα χαμένος και τα μονοπώλια, ανεξάρτητα από πατρίδα, θα είναι σταθερά κερδισμένα. Για όσους μάλιστα εκφράζουν τα συμφέροντα μιας μερίδας της ντόπιας αστικής τάξης που διεκδικεί για τον εαυτό της τους υδρογονάνθρακες, το παράδειγμα του κοιτάσματος του Πρίνου, ανοιχτά της Θάσου, είναι αποκαλυπτικό για το ποιος κερδίζει στον καπιταλισμό.

... και το παράδειγμα του Πρίνου

Στα 25 χρόνια λειτουργίας του, ο Πρίνος έβγαλε 20 εκατ. βαρέλια, ύστερα από έρευνες κόστους 200 εκατ. δολαρίων και επενδύσεις 1 δισ. δολαρίων, κύρια από το κράτος. Οι δαπάνες παραγωγής έφτασαν τα 1,5 δισ. δολάρια. Τα έσοδα - σύμφωνα με την κυβέρνηση - είναι 7,5 δισ. και τα προ φόρου κέρδη των εταιρειών 1,5-2 δισ. δολάρια. Για το κράτος, μένουν 3 δισ. δολάρια σε βάθος 25ετίας. Πού πήγαν τα κέρδη από τη μονοπωλιακή εκμετάλλευση του κοιτάσματος; Στις εταιρείες που το εκμεταλλεύονται και ένα μέρος στο κράτος. Και τι έγιναν αυτά τα 3 δισ. που αποκόμισε το κράτος από τον Πρίνο; Μήπως έγιναν αυξήσεις στις συντάξεις και στους μισθούς, νοσοκομεία και σχολεία για το λαό, παιδικοί σταθμοί και άλλες υπηρεσίες δωρεάν για τους εργαζόμενους; Οχι. Εγιναν επιδοτήσεις και νέα προνόμια για το κεφάλαιο. Το ίδιο θα συμβεί και με τα πετρέλαια του Αιγαίου, όποιος κι αν αναλάβει την εκμετάλλευσή τους, αν ο λαός δε λύσει το ζήτημα της εξουσίας και της ιδιοκτησίας προς όφελός του. Αυτό, βέβαια, σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι στις σημερινές συνθήκες πρέπει να αποδεχτεί την απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων, η οποία συνδέεται άμεσα με τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου. Το αντίθετο ισχύει. Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι συστατικό στοιχείο της λαϊκής πάλης στο σήμερα, άμεσα συνδεδεμένο με το δικαίωμα της χώρας στην άμυνα, αλλά και το δικαίωμα του λαού αύριο, στο πλαίσιο μιας άλλης, λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, να είναι αυτός ο κάτοχος του πλούτου που αποδεδειγμένα κρύβει στο υπέδαφος η Ελλάδα.