Οπως τόνισε η πρόεδρος της ΟΓΕ, Καλλιόπη Μπουντούρογλου, στην εισηγητική της ομιλία, η κυβέρνηση σπρώχνει τη λαϊκή οικογένεια ακόμα πιο βαθιά στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Με τα νομοσχέδια για τις εργασιακές σχέσεις και την κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας ενισχύουν το οπλοστάσιο του κεφαλαίου και της εργοδοσίας ενάντια στους εργαζόμενους. Με τη μετατροπή της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, αλλά και των αστικών συγκοινωνιών σε ακριβοπληρωμένα εμπορεύματα, με τις αυξήσεις στο ΦΠΑ, στα καύσιμα, στο ηλεκτρικό ρεύμα «ροκανίζουν» το εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων και επιδεινώνουν το βιοτικό τους επίπεδο. Με τις απολύσεις στους δήμους, στο Δημόσιο και τις πρώην ΔΕΚΟ στέλνουν μαζικά εργαζόμενους στην ανεργία, ανάμεσά τους και εκατοντάδες γυναίκες.

Τη θερμή ανταπόκριση των γυναικών συνάντησε η πρόταση του ΠΑΜΕ για απεργία στις 10 Φλεβάρη. Στις τοποθετήσεις τους αρκετοί σύλλογοι και ομάδες μετέφεραν τη θετική πείρα από την απεργία στις 15 Δεκέμβρη και έθεσαν στόχο περισσότερες γυναίκες αυτή τη φορά να κάνουν το βήμα και να απεργήσουν. Πολλές γυναίκες στάθηκαν στο ζήτημα των απολύσεων των συμβασιούχων που σε ορισμένους δήμους έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Δήμος Αμαρουσίου που έχει προχωρήσει σε 280 απολύσεις μέχρι στιγμής, ενώ ο τελικός τους αριθμός θα φτάσει τις 550! Οι σύλλογοι υπογράμμισαν την ανάγκη για κοινό βηματισμό με τις υπόλοιπες δυνάμεις της κοινωνικής συμμαχίας, το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, αλλά και με τις δυνάμεις της «Λαϊκής Συσπείρωσης» μέσα στα Δημοτικά Συμβούλια. Ιεράρχησαν την παρέμβαση για τα σχολεία, τους παιδικούς σταθμούς και τα υποκαταστήματα του ΙΚΑ που οδηγούνται από τον «Καλλικράτη» άλλα σε συγχώνευση και άλλα σε κλείσιμο. Εδωσαν τέλος ραντεβού στη σημερινή κινητοποίηση, που διοργανώνει από κοινού η συμμαχία, στα διόδια ολόκληρης της χώρας.

Η δράση και η παρέμβαση της ΟΓΕ δεν ξεδιπλώνεται χωρίς δυσκολίες. Σε κάθε της βήμα συναντά και φόβο και μοιρολατρία από γυναίκες που δε συμμετέχουν στους αγώνες, που έρχονται αντιμέτωπες με το βάρος των προβλημάτων το οποίο τις καθηλώνει. Αυτές οι δυσκολίες υπογραμμίζουν ακόμα πιο καθαρά την ευθύνη της ΟΓΕ να εντείνει την παρέμβασή της για να μετατρέπεται κάθε οξυμένο πρόβλημα των γυναικών και των οικογενειών τους σε αφετηρία αγώνα, σε πηγή μαχητικότητας και όχι ηττοπάθειας.

Ο Γ. Μανιάτης είναι υφυπουργός Περιβάλλοντος, αρμόδιος για θέματα Ενέργειας. Είναι αυτός που ανέλαβε για λογαριασμό της κυβέρνησης να πείσει ότι η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να εκμεταλλευτεί τους υδρογονάνθρακες που έχει στις υποθαλάσσιες περιοχές της και γι' αυτό άλλωστε συστήνει και τον ανάλογο φορέα, ο οποίος θα αναθέτει τα δικαιώματα έρευνας και εκμετάλλευσης στους ιδιώτες. Οπως ήταν αναμενόμενο, σε κάθε του συνέντευξη ερωτάται για το ποιες περιοχές της Ελλάδας είναι στα σχέδια της κυβέρνησης να ερευνηθούν. Σε όλες τις τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές του εμφανίσεις, ο αρμόδιος υφυπουργός κάνει λόγο για το Ιόνιο και το Λιβυκό πέλαγος, όπως και για κάποιες περιοχές στο Βόρειο Αιγαίο, όπου ήδη υπάρχει το κοίτασμα του Πρίνου. Για το Νότιο Αιγαίο, όπου συγκεντρώνονται και οι περισσότερες πιθανότητες να υπάρχουν υδρογονάνθρακες, δε λέει κουβέντα. Γιατί; Επειδή, για να δώσει δικαιώματα έρευνας η κυβέρνηση σε εκείνο το σημείο, πέριξ δηλαδή της ευρύτερης περιοχής του Καστελόριζου, πρέπει πρώτα να οριστεί Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο, τα οποία βρίσκονται εδώ και χρόνια στο ράφι, οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια στη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, χωρίς βέβαια να έχει οριστεί υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Ο Γ. Μανιάτης λέει ότι το Αιγαίο εξαιρείται προς το παρόν από τις έρευνες γιατί η κυβέρνηση θέλει να πάει στα «σίγουρα» (!), εκεί δηλαδή όπου - σύμφωνα με τον ίδιο - υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για την ύπαρξη υδρογονανθράκων. Το αυτονόητο ερώτημα είναι: Γιατί τόσα χρόνια δεν έχει γίνει καμιά έρευνα από ελληνικής πλευράς στα αντίστοιχα τμήματα του Αιγαίου; Η απάντηση είναι ίδια με την προηγούμενη. Γιατί δεν έχει οριστεί ΑΟΖ. Και αυτό που δε λέει είναι ότι το Αιγαίο αποτελεί πεδίο ελληνοτουρκικών διαφορών και λόγω υδρογονανθράκων αλλά και ΝΑΤΟική θάλασσα με τη σύμφωνη γνώμη των ελληνικών κυβερνήσεων. Αρα, φανερώνει εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και ας προσπαθεί η κυβέρνηση να πείσει ότι τα διασφαλίζει παραδίδοντας στους ιδιώτες τα πιθανά κοιτάσματα στο Ιόνιο και στο Λιβυκό. Αλλού βρίσκεται η ταμπακιέρα και το ξέρουν καλύτερα αυτοί που πίσω από κλειστές πόρτες διαβουλεύονται για το πώς οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια θα ορμήξουν στο Αιγαίο, με το μανδύα της συνεκμετάλλευσης.

Δε συζητάμε συνεκμετάλλευση, αλλά «ό,τι μπορεί να αξιοποιηθεί, θα αξιοποιηθεί». Αυτά έλεγε τις προάλλες σε ραδιοφωνική του συνέντευξη ο υπουργός Εξωτερικών, Δ. Δρούτσας, για να σηκώσει κουρνιαχτό απέναντι στην πολιτική κριτική που ασκεί στην κυβέρνηση το ΚΚΕ για το Αιγαίο και τις δρομολογημένες αρνητικές για το λαό εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά. Ο Δ. Δρούτσας και η κυβέρνηση έχουν ήδη πει ότι πρέπει να αλλάξει η «ορολογία» με την οποία οι δύο χώρες αναφέρονται στις μεταξύ τους σχέσεις και να ξεπεραστούν οι «παλιές έννοιες». Το είπε ο Γ. Παπανδρέου στο Ερζερούμ, το επανέλαβε ο Τούρκος ομόλογός του και φρόντισε να το εμπεδώσει στο λαό ο Δ. Δρούτσας. Γι' αυτό στα κανάλια βαφτίζουν «αξιοποίηση» τη συνδιαχείριση και τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου. Για να κρύψουν ότι η όποια «αξιοποίηση» προϋποθέτει είτε την άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, είτε τη συμφωνία ανάμεσα στις δύο κυβερνήσεις να «αξιοποιήσουν» από κοινού ό,τι μπορεί να αξιοποιηθεί, δηλαδή να συνεκμεταλλευτούν το Αιγαίο. Η στρατηγική της κυβέρνησης ολοένα και απομακρύνει το ενδεχόμενο να οριστεί άμεσα ΑΟΖ και να λυθεί το θέμα της υφαλοκρηπίδας στη βάση του διεθνούς δικαίου. Αρα, η όποια «αξιοποίηση» παραπέμπει στη συνεκμετάλλευση, η οποία, όπως όλα δείχνουν, είναι στρατηγική επιλογή της ντόπιας και της τουρκικής αστικής τάξης. Είναι η νέα «εταιρική σχέση», για την οποία μίλησε τις προάλλες ο Τ. Ερντογάν, και την οποία οι δύο κυβερνήσεις βιάζονται να εμπεδώσουν στη συνείδηση του λαού, για να ορμήσουν ανενόχλητες οι πολυεθνικές στον πλούτο του Αιγαίου.