Ξεκίνησαν στη Νέα Σκηνή του «Απλού Θεάτρου» οι παραστάσεις της αριστουργηματικής ιλαροτραγωδίας του Χάρολντ Πίντερ «Ο Επιστάτης», με τον Δημήτρη Καταλειφό στον ομώνυμο ρόλο. Εργο - πρόκληση για πνευματική εγρήγορση - έχει ένα αναγνωρίσιμο σε πρώτη προσέγγιση απλό πυρήνα, αλλά όπως όλα τα έργα του Πίντερ κρύβει και άλλα επίπεδα. Ενας γερο-αλήτης βρίσκει καταφύγιο σε ένα ακατάστατο δωμάτιο ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού. Πρόκειται για την εισβολή ενός παρείσακτου σε ένα χώρο που δύο αδέλφια τον διεκδικούν, μολονότι νιώθουν μετέωροι και οι ίδιοι. Ο ένας, ο Αστον, ο καλός Σαμαρείτης, ζει σε μια συναισθηματική απομόνωση, μαστορεύοντας τις διάφορες μηχανές του και κάνοντας όνειρα ότι θα φτιάξει στην αυλή ένα υπόστεγο. Ο άλλος, ο Μικ, με ανησυχίες επιχειρηματικές, μοιάζει πολυάσχολος, αλλά κατά βάση ζει σε έναν κόσμο ονειρικό - εφιαλτικό. Ο εισβολέας δέχεται τη δουλειά του Επιστάτη που του προσφέρουν τα δύο αδέλφια, χωριστά ο καθένας, αλλά δεν εμπιστεύεται κανέναν, μισεί τους ξένους, φοβάται και κρατάει σε απόσταση τα δύο αδέλφια και νιώθει να απειλείται ακόμη και μέσα από την προσφορά, υπονομεύοντας τη σχέση και των δύο αδελφών προς ίδιον όφελος. Στην πραγματικότητα οι σχέσεις των τριών ανθρώπων καθορίζονται από το αιώνιο παιχνίδι εξουσίας, κατοχής και επιβολής. Με τον «Επιστάτη» ο Πίντερ αφηγείται την ιστορία της κοινωνικής ζωής, τις ανθρώπινες απόπειρες συμβίωσης και συνύπαρξης, αναλύοντας τα τεχνάσματα, τις παγίδες, τις μεταμορφώσεις, χρησιμοποιώντας όλο το οπλοστάσιο της λεκτικής και σωματικής βίας μέσα σε αυτό τον ατελείωτο πόλεμο για επιβίωση και επιβολή.

«Ο Eπιστάτης» ανεβαίνει σε μετάφραση Κώστα Σταματίου, σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, σκηνικά - κοστούμια Μαγιούς Τρικεριώτη, μουσική Ελένης Καραΐνδρου και φωτισμούς Ανδρέα Σινάνου. Παίζουν επίσης: Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Χάρης Φραγκούλης.

Σε μια εποχή που οι ψίθυροι έγιναν κραυγές, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αφήνει την έντονα ηλεκτρική διάθεση και «στήνει» μιαν αλλιώτικη εκρηκτική και αφυπνιστική παράσταση, με τίτλο «Κραυγές και Ψίθυροι», στη μουσική σκηνή «Πορτοκάλι» (Ιερά Οδός 22, Γκάζι, 210 3463308). Κάθε Παρασκευή και Σάββατο (11 μ.μ.), συνοδευόμενος από την Τάνια Κικίδη, παρουσιάζει ένα πρόγραμμα, ξεχωριστό και απρόβλεπτο, με τραγούδια που αγάπησε ο ίδιος και αγαπήσαμε όλοι εμείς, τραγούδια που σώπασαν μα που δεν έχουν χαθεί στο χρόνο, παρέα με το δυναμισμό του τραγουδιστή. Ο ίδιος επιλέγει να εκφράσει με το δικό του μοναδικό τρόπο την εποχή, «περπατώντας» με τη φωνή του σε γνώριμα μονοπάτια που έχουν ανοίξει μεγάλοι Ελληνες ποιητές και σπουδαίοι Ελληνες συνθέτες. Με πιάνο, σαξόφωνο, κιθάρες, βιολί και κρουστά, ο Β. Παπακωνσταντίνου χρωματίζει με ακουστικό τρόπο τα τραγούδια, προσκαλώντας σ' ένα μουσικό ταξίδι πέρα από τα συνηθισμένα.

Στο Υπόγειο του «Θεάτρου Τέχνης», παρουσιάζεται (Δευτέρα - Τρίτη) η παράσταση «Ανώνυμη αγία». Πρόκειται για θεατροποίηση ενός κειμένου του Γιάννη Ρίτσου, με τίτλο «Μια κοινότατη ιστορία» από το πεζογραφικό έργο του «Εικονοστάσι ανωνύμων αγίων», σε διασκευή - σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, σκηνικά - κοστούμια Κωνσταντίνου Ζαμάνη, μουσική επιμέλεια Νέστορα Κοψιδά, φωτισμούς Λευτέρη Παυλόπουλου. Παίζουν: Βίκυ Βολιώτη, Σοφία Σεϊρλή, Κρις Ραντάνωφ, Θάλεια Γρίβα.

Το κείμενο του Γιάννη Ρίτσου, με γλώσσα ποιητική αλλά και τολμηρή, χειρίζεται το ζήτημα του σαρκικού πάθους μεταξύ ταξικά αντίθετων ανθρώπων. Η μεγαλοαστή Ευδοκία μισεί ταξικά τον Μανωλιό, αλλά μην μπορώντας να αντισταθεί στην ομορφιά και δύναμή του, υπομένει τα πάντα για να μην τον χάσει. Εκείνος, μεθυσμένος από την «εξουσία» που ασκεί πάνω της, αλλά και σπρωγμένος από ταξικό μίσος, θέλει να την υποτάξει ολοκληρωτικά. Ετσι ξεκινά το μαρτύριο της Ευδοκίας, που θα βρει τη δύναμη να αντιδράσει στην καταστροφική μανία του Μανωλιού, όταν θα είναι πλέον πολύ αργά.