Τι ώρα ακριβώς έγινε η πρόσκρουση του «Εξπρές Σαμίνα», πάνω στις βραχονησίδες Πόρτες; Οσες μαρτυρίες έχουν δει το φως της δημοσιότητας προσδιορίζουν την ώρα αυτή, στις 10.07 το βράδυ, της περασμένης Τρίτης.

Τι ώρα ειδοποιήθηκε το συντονιστικό όργανο του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας; Γύρω στις 10.23 με 10.25, όπως είπαν, την άλλη μέρα, οι αρμόδιοι. Και σημειώνουμε αυτό «την άλλη μέρα», γιατί, στην πορεία, ειπώθηκαν και διαφορετικές ώρες, με γρηγορότερη την 10.20.

Ετσι κι αλλιώς, πάντως, υπάρχει μια καθυστέρηση, που κυμαίνεται από 13 έως 18 λεπτά. Χρόνος κρίσιμος, για τη διάσωση των ναυαγών, αφού σε άλλα 17 έως 20 λεπτά, το πλοίο βούλιαξε εντελώς, στα αφρισμένα κύματα του Αιγαίου. Αλλωστε, όπως έχουν πει αρκετοί διασωθέντες ναυαγοί, το πρώτο χρονικό διάστημα, μετά την πρόσκρουση, το πλήρωμα προσπαθούσε να τους καθησυχάσει και δεν ήταν προσανατολισμένο στην άμεση και γρήγορη εφαρμογή των μέτρων διάσωσης.

Γιατί υπήρξε αυτή η κρίσιμη και σημαντική καθυστέρηση; Οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον πλοίαρχο του «Σαμίνα» ή ο τελευταίος εκτελούσε εντολές της πλοιοκτήτριας εταιρίας;

Τα ερωτήματα αυτά ζητούν απάντηση και το γεγονός πως οι αρμόδιοι δεν έχουν δώσει μέχρι σήμερα σαφείς απαντήσεις, μόνο τις μεγάλες κουβέντες, περί «απόλυτης διαφάνειας» και «το μαχαίρι στο κόκαλο», δε δικαιολογούν.

Αμέτρητα είναι τα «ναυάγια» που προκαλεί η φιλομονοπωλιακή πολιτική της κυβέρνησης. Το δείχνει καθημερινά σε όλα τα μέτωπα. Εχει, όμως, μια ιδιαίτερη αξία να επισημανθεί όταν πρόκειται για μια περιοχή, «πιλότο» των αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής, όπως είναι η Βορειοκεντρική Εύβοια.

Κυβερνητική επιλογή ήταν να παραδοθεί το συγκρότημα «πρώην Σκαλιστήρη» στο Κ. Βαρβούτη. Τον εμφάνισαν στην περιοχή σαν «σωτήρα». Του παραχώρησαν αφειδώς - και ανεπιστρεπτί - δισεκατομμύρια δραχμές και άλλα κίνητρα - μέχρι και φωτογραφικές διατάξεις ψήφισαν - για να καταπολεμήσουν, δήθεν, την ανεργία και την υπανάπτυξη. Πάντα, βέβαια, με το αντίτιμο της πολιτικής ομηρίας των εργαζομένων και των κατοίκων. Ο Κ. Βαρβούτης, στα 3 χρόνια επαναλειτουργίας της επιχείρησης «δεν έβαλε το χέρι στην τσέπη». Και κάποια «ωραία πρωία» δήλωσε «δυστυχώς επτωχεύσαμε», αφήνοντας «φέσι» 13 δισ. στην εταιρία, 1 δισ. δρχ. στους εργαζόμενους, άλλα στη ΔΕΗ (έχει κόψει την παροχή ρεύματος), στο ΙΚΑ, σε μαγαζάτορες του Μαντουδιού, ενώ στους πρώην εργαζόμενους οφείλει περί τα 600 εκατ. δρχ., δεδουλευμένα και αποζημιώσεις.

Παράλληλα, όταν ανέλαβε το συγκρότημα, νοίκιασε τις δεξαμενές καυσίμων στο λιμάνι Κυμασίου, στον εφοπλιστή Καρρά που θέλει να δημιουργήσει κέντρο διανομής στο Αιγαίο, παρά την αρνητική γνωμάτευση της υπηρεσίας περιβάλλοντος της Νομαρχίας Εύβοιας, παίρνοντας όμως το «οκέι» από το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ.

Ολα αυτά, για την «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση, είναι σαν να μη συνέβησαν και σήμερα προωθεί τη διάλυση του συγκροτήματος «πρώην Σκαλιστήρη» μέσα απ' την πτωχευτική διαδικασία η οποία αρχίζει στις 15 Οκτώβρη με την εκποίηση μέρους ή του όλου των περιουσιακών στοιχείων της εταιρίας. Από κει, διαμηνύει στους εργαζόμενους ότι θα πάρουν και τα λεφτά τους (αν περισσέψουν από το φαγοπότι...).

Πρόσφατα έγιναν δύο συγκεντρώσεις των πρώην εργαζομένων στο Μαντούδι, με στόχο την επαναλειτουργία της επιχείρησης (όπως είχε υποσχεθεί και ο Κ. Σημίτης στην προεκλογική του ομιλία στη Χαλκίδα στις 29 Μάρτη 2000) και την καταβολή των οφειλομένων. Παράλληλα, όμως, δραστηριοποιήθηκαν και τα «παπαγαλάκια - τσιράκια» της κυβέρνησης, οι άνθρωποί της στην ΤΑ και σε άλλους χώρους, βάζοντας μπροστά την προσφιλή τους τακτική του «διαίρει και βασίλευε».

Η απομόνωση των τελευταίων, η αποφασιστική καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής και η ενίσχυση της αγωνιστικής ενότητας των εργαζομένων, των ανέργων και όλων των κατοίκων της περιοχής, αποτελούν σήμερα τις πρώτιστες προϋποθέσεις αντίστασης και της αποτροπής των χειρότερων ημερών.