Μέσα σε φέρετρα επέστρεψαν εκατοντάδες από τους Ελληνες στρατιώτες που στάλθηκαν στην Κορέα

Θα έλεγε ωστόσο κανείς ότι μέσα σ' όλα αυτά τα εξήντα χρόνια και παρά τις συγκλονιστικές γεωπολιτικές αλλαγές που έχουν συμβεί σε διεθνές επίπεδο, ένα πράγμα παραμένει «σταθερό» στην περιοχή: Η ένταση και η κατά καιρούς αναμόχλευση μίας κρίσηςπου ρίχνει νερό στο μύλο των Αμερικανών ιμπεριαλιστών με προφανή στόχο την παράταση της ισχυρής στρατιωτικής παρουσίας τους και σε αυτή τη στρατηγική περιοχή της ΝΑ Ασίας...

Επιπλέον, ένα ακόμη πράγμα, που παραμένει «σταθερό» όλα αυτά τα χρόνια, είναι η προσπάθεια των ιμπεριαλιστικών κέντρων σε Ουάσιγκτον και Σεούλ να πείσουν τους λαούς της υφηλίου πως ο ανηλεής πόλεμος(1950-1953), που προκάλεσαν αμερικανικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επί προεδρίας Τρούμαν και η νοτιοκορεατική αντιδραστική κυβέρνηση-μαριονέτα του Σίγκμαν Ρι (δοσίλογος την περίοδο της ιαπωνικής κατοχής), ξεκίνησε με υπαιτιότητα των δυνάμεων της ΛΔ Κορέας και της τότε ΕΣΣΔ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές της περασμένης βδομάδας δημοσιεύτηκε σε ελληνική εφημερίδα «επετειακό» άρθρο του νυν προέδρου της Ν. Κορέας Λι Μιουνγκ Μπακ. Διόλου τυχαία, ο αντιδραστικός πρόεδρος Λι ξεκινούσε το άρθρο του ως εξής: «Εξήντα χρόνια πριν, τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Ιουνίου 1950, η κομμουνιστική Βόρεια Κορέα εισέβαλε στη Δημοκρατία της Κορέας, προκαλώντας τον κορεατικό πόλεμο. Η ελευθερία της Δημοκρατίας της Κορέας και ολόκληρου του κόσμου τέθηκε σε μια ιστορική δοκιμασία... Τα Ηνωμένα Εθνη αποκρίθηκαν με την αποστολή στρατιωτικών μονάδων, οι οποίες αποτελούνταν από στρατεύματα δεκαέξι χωρών - μελών του οργανισμού και από ομάδες ιατρικής υποστήριξης πέντε χωρών. Τα στρατεύματα αυτά πάλεψαν παράλληλα με τους στρατιώτες της Νότιας Κορέας για να υπερασπίσουν την ελευθερία "μιας χώρας που δεν γνώριζαν και κάποιων ανθρώπων που δεν συνάντησαν ποτέ"».

Ψέμα πρώτο:Δεν ήταν «η κομμουνιστική Βόρεια Κορέα» που εισέβαλε στο νότο προκαλώντας τον κορεατικό πόλεμο αλλά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στις ΗΠΑ και η ντόπια φιλοϊμπεριαλιστική άρχουσα τάξη που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν μία Κορέα ενωμένη, με το λαό να χτίζει τις δική του εξουσία απαλλαγμένος από τους εκμεταλλευτές.

Γι' αυτό και το πρωί της 26ης του Ιούνη του 1950, ο Πρόεδρος της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας, Κιμ Ιλ Σουνγκ, απηύθυνε ραδιοφωνικά δραματική έκκληση προς τον κορεατικό λαό, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Στις 25 του Ιούνη ο στρατός της κυβέρνησης-ανδρεικέλου του προδότη Σίγκμαν Ρι εξαπόλυσε επίθεση ενάντια στο έδαφος προς βορρά του 38ου παράλληλου. Τα τμήματα της φρουράς, που πολέμησαν με θάρρος και αντέκρουσαν το χτύπημα, σταμάτησαν ύστερα από πεισματώδεις μάχες την επίθεση των στρατευμάτων του στρατού-ανδρεικέλου του Σίγκμαν Ρι. Αφού εξέτασε την κατάσταση που δημιουργήθηκε, η κυβέρνηση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας έδωσε διαταγή στο λαϊκό μας στρατό να περάσει σε αποφασιστική αντεπίθεση και να συντρίψει τις ένοπλες δυνάμεις του εχθρού...».

Επιπλέον, ο Αμερικανός ιστορικός και συγγραφέας Ντέιβιντ Χόροβιτς στο βιβλίο του «Από τη Γιάλτα στο Βιετνάμ» εξηγούσε τα εξής: «Ο Σίγκμαν Ρι είχε πολλά να κερδίσει από μια αμερικανική στρατιωτική επέμβαση υπέρ του νοτιοκορεατικού καθεστώτος. Στις 30 του Μάη, μόλις τέσσερις βδομάδες προτού αρχίσουν οι εχθροπραξίες, είχε υποστεί αποφασιστική ήττα στις εκλογές. Το καθεστώς κλυδωνιζόταν από έλλειψη εμπιστοσύνης, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Αντιμέτωποι μιας κατάστασης, που χειροτέρευε γι' αυτούς σταθερά, ο Σίγκμαν Ρι και ο υπουργός του απειλούσαν από πολλούς μήνες να εισβάλουν στη Βόρεια Κορέα, διακηρύσσοντας ότι ήταν έτοιμοι να καταλάβουν την Πιονγιάνγκ μέσα σε λίγες μέρες. Πράγματι, στο αρχηγείο του Αμερικανού στρατηγού Ντάγκλας Μακάρθουρ (διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στον Ειρηνικό) τη μέρα που ξέσπασε ο πόλεμος ένα από τα σημαίνοντα μέλη των δυνάμεων κατοχής κλήθηκε ξαφνικά στο τηλέφωνο. Οταν γύρισε ψιθύρισε: "Μόλις τώρα έγινε γνωστή μια μεγάλη είδηση. Οι Νοτιοκορεάτες εισέβαλαν στη Βόρεια Κορέα". Σύμφωνα με το δεξιό σχολιαστή Ολμς Αλεξάντερ, ο υπουργός Εξωτερικών Ατσεσον "ποτέ δεν ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ο Σίγκμαν Ρι δεν ήταν εκείνος που προκάλεσε την επίθεση των ερυθρών το 1950"».

Ετσι, οι Αμερικανοί προκειμένου να μονιμοποιήσουν τη δική τους στρατιωτική ιμπεριαλιστική παρουσία στην περιοχή, μεθόδευσαν την επίθεση του καθεστώτος της Νότιας Κορέας, για να έχουν το πρόσχημα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης.

Για τον πόλεμο στην Κορέα, τους υπεύθυνους για την έναρξή του και τους σκοπούς που ξεκίνησε, ο Ι. Β. Στάλιν το 1951 είχε μιλήσει σχετικά με συνέντευξή του στην εφημερίδα «Πράβντα». Ερωτηθείς για την επίθεση στην Κορέα και την έκβαση του πολέμου ο Στάλιν είχε απαντήσει πως εάν η Αγγλία και οι ΗΠΑ απέρριπταν τις ειρηνικές προτάσεις της λαϊκής κυβέρνησης της Κίνας, τότε ο πόλεμος στην Κορέα μπορούσε να λήξει μόνο με την ήττα των εισβολέων. Είχε εξηγήσει πως αυτό θα συνέβαινε όχι γιατί οι Αμερικανοί και Αγγλοι στρατηγοί ήταν χειρότεροι από τους Κινέζους και τους Κορεάτες, αλλά διότι οι στρατιώτες ΗΠΑ και Αγγλίας θεωρούσαν άδικο τον πόλεμο ενάντια στην Κορέα και την Κίνα, ενώ αντίθετα θεωρούσαν απολύτως δίκαιο τον πόλεμο ενάντια στη χιτλερική Γερμανία και τη μιλιταριστική Ιαπωνία. Μιλώντας στο συντάκτη της «Πράβντα» ο Στάλιν είχε μάλιστα συμπληρώσει με νόημα: «Πράγματι, είναι δύσκολο να πειστούν οι στρατιώτες ότι η Κίνα, που δεν απειλεί ούτε την Αγγλία, ούτε την Αμερική και από την οποία οι Αμερικανοί άρπαξαν το νησί Ταϊβάν, είναι ο εισβολέας, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που άρπαξαν το νησί Ταϊβάν και οδήγησαν τα στρατεύματά τους άμεσα στα σύνορα της Κίνας, είναι η αμυντική πλευρά. Είναι δύσκολο να πειστούν οι στρατιώτες ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται την ασφάλειά τους μέσα στο έδαφος της Κορέας και στα σύνορα της Κίνας, ενώ η Κίνα και η Κορέα δεν έχουν το δικαίωμα να υπερασπίζονται την ασφάλειά τους μέσα στο έδαφός τους ή στα σύνορα του κράτους τους».

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο επετειακό άρθρο του Νοτιοκορεάτη προέδρου για τα 60 χρόνια από την έναρξη του πολέμου στην Κορέα. Ο πρόεδρος Λι δεν παρέλειψε να κάνει ιδιαίτερη μνεία στην αποστολή στρατού και ιατρο-νοσηλευτικών σωμάτων που έστειλαν περίπου 20 χώρες σύμμαχοι ή δορυφόροι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, μεταξύ των οποίων βεβαίως ήταν -όπως ανέφερε- 4.992 Ελληνες και Ελληνίδες. «Το λίκνο του πολιτισμού και της δημοκρατίας, η Ελλάδα, απέστειλε 4.992 από τους γιους και τις θυγατέρες της, εκ των οποίων οι 840 άνδρες ανήκαν στο Βασιλικό Ελληνικό Τάγμα Πεζικού, να πολεμήσουν στον Κορεατικό Πόλεμο. Τον Ιανουάριο του 1951, ενδεικτικά, οι Ελληνες στρατιώτες νίκησαν τον εχθρό στη - στρατηγικά σημαντική - μάχη του Λόφου 381, χωρίς πολλές απώλειες. Αυτός ο αξιοσημείωτος άθλος έδειξε πόσο γενναίοι ήταν οι Ελληνες πολεμιστές και πόσο αποφασισμένοι ήταν να υπερασπίσουν την ελευθερία. Κατά τη διάρκεια του κορεατικού πολέμου, η Ελλάδα υπέστη 738 απώλειες. Χωρίς τις ευγενείς θυσίες τους, η Κορέα δεν θα είχε γίνει αυτό που είναι σήμερα...»..

Ψέμα δεύτερο: Οι Ελληνες στρατιώτες δεν στάλθηκαν στην Κορέα για να υπερασπιστούν τάχα «τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας». Στάλθηκαν για να προσφέρουν το δικό τους φόρο αίματος σε μία ιμπεριαλιστική επέμβαση, με σκοπιμότητες και απώτερους στόχους που ελάχιστα διαφέρουν από τη σημερινή στρατιωτική συνδρομή της Ελλάδας στο Αφγανιστάν.

Η χώρα μας δεμένη στο άρμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ καλείται εδώ και δεκαετίες να πληρώνει - και με το αίμα της - και να συμμετάσχει σε πολεμικές περιπέτειες προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων ντόπιων και ξένων καπιταλιστικών δυνάμεων. Οπως και σήμερα, έτσι και τότε, εκατοντάδες Ελληνες στρατιώτες στάλθηκαν σε ξένα χώματα όχι για να πολεμήσουν στο πλευρό αγωνιστών για ελευθερία και λαϊκή εξουσία, αλλά για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών...

Ως εκ τούτου, κάθε άλλο παρά «συμπτωματική» είναι η σημασία που δίνουν, σήμερα, εξήντα χρόνια μετά, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε ΗΠΑ και Ν. Κορέα. Προσπαθούν λυσσαλέα να διαστρεβλώσουν ως σήμερα την Ιστορία και να παρουσιάσουν τα γεγονότα κατά το δοκούν και κατά τα συμφέροντά τους. Πόσες φορές δεν έχουμε δει να παρουσιάζονται οι επεμβατικές δυνάμεις σαν «απελευθερωτικές» (βλέπε Ιράκ, Αφγανιστάν, Κοσσυφοπέδιο, Βοσνία...) και να ορίζουν ξένες χώρες με την τακτική του «διαίρει και βασίλευε»;

Ολα αυτά, οι λαοί οφείλουν να τα αντιπαλέψουν με γνώση, συνείδηση, ώστε να μη γίνονται αναλώσιμα στις πολεμικές μηχανές ντόπιων και ξένων «αφεντικών»...