ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αδιάλλακτα, επίμονα στη μάχη

Το «χριστιανικό» είναι να μην κλέβεις το παγκάρι. Οταν, όμως, διαβάζεις τη δήλωση του προέδρου του ΣΥΝ, ε, δε χρειάζεται να κλέψεις κανένα παγκάρι. Το έχει αδειάσει στο δρόμο μόνος του. Σ' άλλη στιγμή ίσως να ήτανε για καλαμπούρι η ιστορία, αλλά σήμερα; Η ώρα που ο ανταγωνισμός των καπιταλιστών μέσα κι έξω από την ΕΕ φτάνει σε τέτοια ύψη που από την αγριότητα της διαπάλης τους γονατίζει κόσμος και κοσμάκης, δεν είναι για αστεία. Καταγράφεις αυτούσια τη δήλωση ενός κόμματος που συκοφαντεί και την πλέον χαλαρή εκδοχή του όρου «αριστερά» για να μην ξεχάσεις ποτέ πως ακριβώς στα δύσκολα του συστήματος σπεύδει πάντα να κάνει καθαρό με ποια τάξη είναι. Το έκαναν το 1992 υπερψηφίζοντας το Μάαστριχτ, υπεράσπισαν την ΕΕ, προκαλούν σήμερα, ακριβώς την ώρα που η καπιταλιστική ΕΕ στα μάτια, τη συνείδηση των εργατών καταγράφεται ως ένας αντίπαλος που απειλεί την ίδια την ύπαρξή τους. Να θυμάσαι, λοιπόν, πως την ώρα της μάχης πρέπει πάντα να καθαρίζεις την αυλή σου, για να μην πας από πισώπλατη.

Ο καθημερινός άνθρωπος, αυτός που τρέχει και δεν προλαβαίνει να τα βγάλει πέρα, αντικειμενικά δεν παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις. Δεν έχει το προνόμιο να διαβάζει αναλυτικά, να διαβάζει πολλά και τελικά να διαμορφώνει μετά γνώσεως μια όσο πιο ολοκληρωμένη άποψη - θέση που να του επιτρέπει και να παρέμβει έγκαιρα για να αποτρέψει μια αρνητική γι' αυτόν εξέλιξη. Να, ένα ακόμα πεδίο για τον εργατικό Τύπο. Να ξεδιαλέγει, να προβάλει αυτό που είναι κύριο, να λειτουργεί ο ίδιος σαν βάση της ταξικής συσπείρωσης, να βοηθά στο ξάνοιγμα του νου.

Παράδειγμα: Κλάμα στα δελτία χτες για τους ανέργους με αφορμή τα στοιχεία των επιθεωρητών Εργασίας. Ακίνδυνη καταγραφή. Στο πριν και το επόμενο ρεπορτάζ τα ίδια δελτία αξιώνουν από τους εργάτες να σκύψουν κι άλλο για την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Να σκύψουν μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο: Να αποδεχτούν - ανεχτούν τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα μιας απειλής που δεν αφορά τους εργάτες, αλλά την αλληλοσφαγή των καπιταλιστών. Απέναντι σ' αυτήν την τρομοκρατία μόνο ο «Ριζοσπάστης» βγήκε με τίτλο «Ούτε υποταγή, ούτε ανοχή». Για τον «Ριζοσπάστη» είναι ένας αυτονόητος τίτλος. Το πρόβλημα βρίσκεται στον εργάτη που ανέχεται να τον λοβοτομεί καθημερινά ο αστικός Τύπος. Δικό του το πρόβλημα, δική μας η χρέωση να μη χαρίσουμε κανέναν στον αντίπαλο.

Η εμπειρία των εργατών πια για το τι σημαίνει στην πλάτη τους ο ανταγωνισμός των καπιταλιστών είναι συσσωρευμένη. Το ειδικό στοιχείο που διαφοροποιεί τις αντιστάσεις είναι το ταξικό κίνημα, όταν υπάρχει ή δεν υπάρχει. Παράδειγμα: Ενας από τους δείκτες της ανταγωνιστικότητας είναι και η αύξηση της ευέλικτης εργασίας. Ε, τώρα που μετριέται το αποτέλεσμα, τώρα που ξέρουν περισσότεροι στο πετσί τους τι σημαίνει «part time», είναι στο χέρι του ταξικού κινήματος να μην αφήσει την εμπειρία να γίνει κλάμα, να προβάλει και αιτήματα - άμεσους στόχους πάλης, αλλά και πολιτικό πλαίσιο που να οδηγεί την πάλη πέρα από τα σημεία εκτόνωσης που το ίδιο το σύστημα περιέχει, και αυτό κάνει.

Στη συντονισμένη κραυγή των καπιταλιστών «βοηθάτε εργάτες μη χαθούμε», μια μόνο απάντηση: «Χαθείτε! Η δική μας ζωή μπορεί να γίνει καλύτερη μόνο όταν φύγετε απ' τη μέση». Και θα «σας βγάλουμε από τη μέση».

Αυτή η απάντηση πρέπει να οργανωθεί, αυτή η απάντηση για να γίνει υλική δύναμη, χρειάζεται ακόμα πιο ενισχυμένο το ιδεολογικό μέτωπο. Εδώ είμαστε.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΟΥΤΕ ΥΠΟΤΑΓΗ ΟΥΤΕ ΑΝΟΧΗ στα άγρια αντιλαϊκά μέτρα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Επικίνδυνες αναταράξεις

ΤΑ ΝΕΑ: Πάρτι κερδοσκόπων στη σκιά του ΔΝΤ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΤΡΙΠΛΗ ΓΚΑΦΑ βουλιάζει τη χώρα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Αγριος τζόγος με όπλο το ΔΝΤ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Μαύρη φημολογία τρέλανε τα spreads

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Εφιάλτης στο δρόμο με τις «φήμες»

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Εφυγαν σε δύο μήνες 8 δισ. ευρώ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΜΑΣ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ

Η ΑΥΓΗ: Στρώνουν χαλί σε ΔΝΤ και νέα μέτρα

Ο ΛΟΓΟΣ: ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ πήρε το spread

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΨΑΧΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΝ ΡΟΥΦΙΑΝΟ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ

ΕΘΝΟΣ: ΜΑΡΤΥΡΙΟ χωρίς τέλος με τα spreads

ΑΡΩΜΑ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ: «Κατηγορηματικός ως προς την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας αλλά και τη συμμετοχή της στη ζώνη του ευρώ εμφανίστηκε ο Αλέξης Τσίπρας (...) λέγοντας ότι το κόστος εξόδου από την ΕΕ θα ήταν για την Ελλάδα ανυπολόγιστο» (το θέμα στην ΑΥΓΗ).

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ: «Ο εργασιακός γολγοθάς για τον κόσμο της απασχόλησης στην Ελλάδα είναι ακόμη στην αρχή μιας πορείας (...) μέσα σε μόλις ένα έτος χάθηκαν 222.655 θέσεις εργασίας (...) το μάρμαρο πλήρωσαν κυρίως οι "part time" και οι "ευέλικτα" απασχολούμενοι εκ των οποίων 91.225 άτομα βρέθηκαν στο δρόμο χωρίς δουλειά χωρίς δικαίωμα αποζημίωσης ή ακόμη και χωρίς τη δυνατότητα να λάβουν το επίδομα ανεργίας του ΟΑΕΔ» (το θέμα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΜΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΡΟΤΥΠΟ: «Τα μέτρα λιτότητας μείωσαν το έλλειμμα οδήγησαν όμως και στην έκρηξη του αριθμού των αυτοκτονιών (...) η Λιθουανία περιέκοψε τις δημόσιες δαπάνες κατά 30%, μείωσε τους μισθούς στον δημόσιο τομέα 20-30% και τις συντάξεις έως 11% (...) αύξησε τους φόρους σε όλα τα είδη (...) όμως τα μέτρα είχαν το δικό τους κόστος (...) οι συνταξιούχοι στράφηκαν στα συσσίτια (...) η ανεργία έφτασε από μονοψήφιο ποσοστό στο 14% και η οικονομία συρρικνώθηκε πέρσι κατά 15% (...) το αξιοσημείωτο είναι ότι τα μέτρα επιβλήθηκαν με την υποστήριξη των συνδικάτων (...) και ακόμα δεν έχουν προκαλέσει καμία αντίδραση ή τις διαδηλώσεις που έχουμε δει στην Ελλάδα, την Ισπανία ή ακόμα και στην Βρετανία» (το θέμα στα ΝΕΑ).

«οι προγραμματισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις είναι τόσες πολλές που οι Συντηρητικοί παραλληλίζουν την παρούσα κατάσταση με την βιομηχανική αναταραχή του '70. Η σύγκριση είναι ατυχής (...) το 1979 υπήρχαν περισσότεροι από 13 εκατομμύρια συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι, ενώ τώρα είναι λιγότεροι από 8 εκατομμύρια (...) δεν υπάρχει τρόπος να συρρικνωθούν οι δαπάνες χωρίς να περικοπούν οι μισθοί και να μειωθεί ο αριθμός των εργαζομένων. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη (...) αλλά πρέπει να προσέξουν» (το άρθρο σε Financial Times / ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Αφαιρώντας τα στοιχεία που δείχνουν ποια είναι η χώρα, το άρθρο είναι σα να γράφτηκε για την Ελλάδα. Οχι γιατί η κατάσταση είναι ίδια (οι «Εργατικοί» παραμένουν πρωτοπόροι στο τσάκισμα των εργατών) αλλά γιατί είναι καρμπόν η πολιτική που εφαρμόζεται δεκαετίες τώρα κι εδώ και στην Αγγλία και παντού στον καπιταλισμό. Καρμπόν και οι ιδέες που προβάλλονται και οι εκβιασμοί. Οσο πιο πολύ οξύνεται το αδιέξοδο του ίδιου του συστήματος να γιατρέψει τη βασική αρρώστεια του, το πώς θα αυξάνονται διαρκώς τα καπιταλιστικά κέρδη, τόσο θα οξύνεται και η επιθετικότητά του, με εργαλείο ένα και μόνο, αυτό που ομολογείται: τη μείωση της τιμής που πουλιέται η εργατική δύναμη. Κι εδώ κι εκεί και παντού όλο και πιο έντονα προβάλλει η ανάγκη οι ίδιοι οι εργάτες να προσανατολίζονται όλο και περισσότερο στο μόνο δρόμο που είναι δικός τους: ταξική συσπείρωση για την ανατροπή, προβολή πολιτικής πρότασης που να αφορά στην ίδια την εξουσία. Για να μπορεί να σταθεί στα πόδια του το όραμα μιας οικονομίας όπου το καπιταλιστικό κέρδος δεν θα έχει θέση. Αυτό προϋποθέτει όλο και πιο ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα.

«Η Τουρκία έχει κάνει πολλά βήματα και αυτό είναι πλέον πρόδηλο διά γυμνού οφθαλμού (...) τα πράγματα έχουν προχωρήσει πολύ (...) Στην παιδεία οι Τούρκοι έχουν καταφέρει να προσελκύσουν ιδιωτικά κεφάλαια και να πετύχουν μια σοβαρή συνεργασία κράτους και ιδιωτών που έχει λαμπρά αποτελέσματα. Οι εγκαταστάσεις ορισμένων τουρκικών πανεπιστημίων, αλλά και το περιεχόμενο των σπουδών τους, αφήνουν πίσω τα ελληνικά ΑΕΙ που βουλιάζουν στη μιζέρια και τις μικροδιαπλοκές της μετριότητος και του συνδικαλισμού» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Αυτό θα πει στοχοπροσήλωση. Είτε το θέμα αφορά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, είτε σε μια πασχαλιάτικη εκδρομή στη διπλανή χώρα, ο αρθρογράφος να μην ξεχνά να αντλήσει τα παραδείγματα που προβάλλει το πρότυπο: μια κοινωνία που όσο βυθίζεται στην ταξική ανισότητα τόσο καλύτερα πάει ο καπιταλισμός της. Να γιατί δεν αρκεί να έχεις μέτωπο στον καπιταλιστή, αλλά πρέπει διαρκώς να αντιμετωπίζεις και αυτούς που σου ροκανίζουν το μυαλό για λογαριασμό του καπιταλιστή.