Τα παραπάνω εισηγήθηκαν μέλη της Επιτροπής που έχουν οριστεί εκ μέρους του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και ως εκ τούτου οι ισχυρισμοί του υπουργού Εργασίας Α. Λοβέρδου ότι δεσμεύεται μόνο από τις δικές του εισηγήσεις, είναι άλλος ένας ελιγμός. Πολύ περισσότερο, που όλες αυτές οι προτάσεις, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία «επιστημονική ανάπτυξη» των βασικών θέσεων του υπουργείου που παρουσιάστηκαν στις προηγούμενες συνεδριάσεις της Επιτροπής.

Σύμφωνα με την εισήγηση που παρουσίασε η καθηγήτρια Π. Παπαρρηγοπούλου - η οποία έχει οριστεί μέλος της Επιτροπής εκ μέρους της πολιτείας -, για τη χρηματοδότηση του συστήματος, προτείνεται:

• Η εισαγωγή παραφορολογικής επιβάρυνσης υπέρ της Κοινωνικής Ασφάλισης είτε στην κατανάλωση (π.χ. στο ΦΠΑ, στη βενζίνη, στο αλκοόλ, στα τσιγάρα ή σε άλλα προϊόντα) είτε στο εισόδημα. Μέρος της παραπάνω επιβάρυνσης να αποδίδεται στο κεφάλαιο αλληλεγγύης γενεών (ΑΚΑΓΕ). Για άλλη μια φορά οι εργαζόμενοι είτε μέσω της φορολογίας είτε της κατανάλωσης θα κληθούν να πληρώσουν και πάλι για την κοινωνική ασφάλιση, πέρα από τις εισφορές που ήδη δίνουν στα ταμεία τους. Και αυτό τη στιγμή που η κυβέρνηση περιορίζει την χρηματοδότηση του κράτους, μόνο στις παροχές προνοιακού χαρακτήρα.
• «Ενοποίηση των συνταξιοδοτικών καθεστώτων, μεταξύ των νέων και των παλαιών ασφαλισμένων...». Η «ενοποίηση» αυτή, όπως έγινε και με το νόμο Ρέππα για το δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, θα οδηγήσει σε αφαίρεση δικαιωμάτων για τους ασφαλισμένους πριν τις 31/12/1993 και την εξίσωσή τους προς τα κάτω με τους «νέους» ασφαλισμένους (μετά την 1/1/1993).
• «...καθώς και σταδιακή ενοποίηση των περισσότερων καθεστώτων που ισχύουν σε καθέναν από τους ασφαλιστικούς οργανισμούς». Γενική εξίσωση προς τα κάτω σε όλα τα ταμεία, που θα οδηγήσει και στη συγκρότηση ενός ταμείου μισθωτών, όπως άλλωστε είναι και ο προγραμματικός στόχος του ΠΑΣΟΚ.
• «Εισαγωγή κεφαλαιοποιητικού συστήματος, π.χ. σε τμήμα της κύριας ασφάλισης κατά το σουηδικό πρότυπο ή στην επικουρική ασφάλιση συνολικά ή σε τμήμα της». Επί της ουσίας προτείνεται ένα άλλο σύστημα με το οποίο δε θα εξασφαλίζεται συγκεκριμένο ύψος σύνταξης, αλλά αυτή θα εξαρτάται από την απόδοση που θα έχουν οι εισφορές των εργαζομένων.
• «Κίνητρα για την επαγγελματική ασφάλιση». Αφού θα μειωθεί η δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, οι ασφαλισμένοι «σπρώχνονται» ήδη στην πρόσθετη Ασφάλιση με τα λεγόμενα επαγγελματικά ταμεία, που προβλέπει ο νόμος Ρέππα, τα οποία ετσι και αλλιώς θα λειτουργούν εξ ολοκλήρου κεφαλαιοποιητικά και δεν εγγυώνται συγκεκριμένη σύνταξη.
• «...μετά την πάροδο ενός εύλογου χρόνου και εφόσον ο εργαζόμενος δεν έχει καταγγείλει την τυχόν παράλειψη της ασφάλισής του ή την πλημμελή ασφάλιση να μην αναγνωρίζονται ασφαλιστικά οι ημέρες εργασίας». Η πρόταση αυτή ξεπερνά τα εσκαμμένα. Το θύμα, ο εργαζόμενος τον οποίο ο εργοδότης δεν ασφαλίζει, γίνεται και υπεύθυνος για την πράξη του εργοδότη και θα τιμωρείται από το κράτος, γιατί αυτό δεν έχει αναπτύξει τους κατάλληλους ελεγκτικούς μηχανισμούς και δεν έχει την πολιτική βούληση να πιάσει τους εργοδότες που εισφοροδιαφεύγουν.
• «Μείωση των εργοδοτικών εισφορών υπό προϋποθέσεις, π.χ. στις περιπτώσεις απασχόλησης μακροχρόνια ανέργων...». Μετά τη χρηματοδότηση των εισφορών των νέων προτείνεται η μείωση στις εργοδοτικές εισφορές και για τους μακροχρόνια ανέργους. Οι άνεργοι, στους οποίους δε δίνεται ούτε το επίδομα ανεργίας, γίνονται το πρόσχημα για να σταματήσουν οι εργοδότες να πληρώνουν εισφορές.

Ολα τα παραπάνω στοιχειοθετούν για άλλη μια φορά ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει συνολικές και δομικές ανατροπές στη δημόσια κοινωνική ασφάλιση. Η «επιστράτευση» των «ειδικών» δεν μπορεί να κρύψει ότι ο εμπνευστής και οργανωτής του στρατηγικού αυτού σχεδίου είναι η ίδια η κυβέρνηση. Ο «διάλογος» στήθηκε μόνο για το θεαθήναι. Οι παρεμβάσεις έχουν προαποφασιστεί. Το ίδιο δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τους εκπροσώπους της η ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία μπροστά σε αυτό τον ορυμαγδό στο ασφαλιστικό «ποιεί την νήσσα». Οι προτάσεις που παρουσίασε χτες για τη χρηματοδότηση, δεν έχουν καμία αξία, πολύ περισσότερο, που ακόμα και η πρόταση της κυβέρνησης για την επιβολή νέου φόρου, δεν απορρίπτεται, αλλά η ΓΣΕΕ θεωρεί ότι «θα μπορούσε να συζητηθεί η επιβολή ενός παρόμοιου φόρου εισοδήματος μετά την παρέλευση της σημερινής υφεσιακής περιόδου...»!

Την οργή των εργαζομένων προκαλεί και η προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανιστεί ως δήθεν υπέρμαχος της περιουσίας των Ταμείων, την ώρα που διαλύει τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση.

Χτες ο υπουργός Εργασίας εμφανίστηκε να διεκδικεί για λογαριασμό του ΙΚΑ 100 εκατομμύρια ευρώ από τον ΟΤΕ, τα οποία ισχυρίζεται ότι προκύπτουν από παλιότερα πρόγραμμα «εθελούσιας εξόδου». Κρύβει όμως ότι το ΠΑΣΟΚ στηρίζει αντίστοιχα προγράμματα ως κυβέρνηση και συνεχίζει και σήμερα να ασκεί την ίδια πολιτική, που αφενός επεκτείνει τις ελαστικές μορφές εργασίας και αφετέρου επιβαρύνει παραπέρα τα Ταμεία.