Το γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ, μιλώντας κάθε λίγο και λιγάκι για το «σχέδιο» που έχει για να βγάλει τη χώρα από την κρίση, απευθύνεται άμεσα, για να περάσει τις εξετάσεις, στο κεφάλαιο, για μας είναι καθαρό. Είναι όμως πολύ διαφορετικό όταν το παραδέχονται και οι ίδιοι. Προχτές η Β. Παπανδρέου, μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό «ΝΕΤ», αφού για άλλη μια φορά επανέλαβε πως «το θέμα είναι να μπει σχέδιο», στη συνέχεια άρχισε να γίνεται πιο συγκεκριμένη και είπε ...«να ενισχύσουμε πραγματικά τις επιχειρήσεις και όχι το τραπεζικό σύστημα ...τα χρήματα να τα δώσουμε σε επιχειρήσεις να πληρώνουν τα δάνειά τους για να έχουν και οι τράπεζες ρευστότητα που είναι απαραίτητο, αλλά και οι επιχειρήσεις να μην κλείνουν...». Ετσι μάθαμε μία πλευρά του σχεδίου: Να είναι όλες οι πλευρές του κεφαλαίου χωρίς παράπονο έτσι που να διασώζεται το σύστημα. Αλλη πλευρά του σχεδίου, που επίσης αποκάλυψε το μεγάλο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ: ...«να γίνει ένας περιορισμός της σπατάλης». Δηλαδή σε πιο απλά ελληνικά να περιοριστούν ακόμα περισσότερο οι όποιες κοινωνικές δαπάνες έχουν απομείνει. Και εφόσον ικανοποίησε την πλευρά του κεφαλαίου με τις κατευθύνσεις του «σχεδίου», τι επιφύλαξε για τους εργαζόμενους; Εδώ είναι που δε μάσησε καθόλου τα λόγια της: «Εγώ δεν θα ήμουν αντίθετη σε αντιλαϊκά μέτρα, εάν αυτά τα μέτρα είχαν μια λογική και είχαν και κάποιο αποτέλεσμα... Μια κυβέρνηση όταν χρειαστεί πρέπει να πάρει και αντιλαϊκά λεγόμενα μέτρα. Θα πρέπει όμως να έχει σχέδιο». Τι παραπάνω να πουν οι άνθρωποι για να τους εγκρίνει το κεφάλαιο; Ολόκληρο το σχέδιό τους στη διάθεσή του.

Περίσσεψαν οι διαπιστώσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου που έδωσε η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ. Ομως, για τις αιτίες και τις πολιτικές που γεννούν αυτά τα προβλήματα ούτε κουβέντα. Στην ίδια κατεύθυνση και οι προτάσεις που δε στοχεύουν στην επίλυση των προβλημάτων αλλά στη διαχείρισή τους. Και ως τέτοιες δεν έρχονται ούτε στιγμή σε ρήξη με τις αντεργατικές πολιτικές αλλά είναι ενσωματωμένες σε αυτές. Δηλαδή, σε βάρος τους. Οπως η πρότασή της για ενιαίο μισθολόγιο δημοσίων υπαλλήλων που, εδώ και χρόνια, δίνει τη δυνατότητα στις εκάστοτε κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να κερδίζουν χρόνο, ενώ την ίδια στιγμή εφαρμόζουν όλο και πιο σκληρές πολιτικές εισοδηματικής λιτότητας. Με πιο χαρακτηριστική τη φετινή εισοδηματική πολιτική που πάγωσε τους μισθούς και τις συντάξεις. Οπως, ακόμα, η πρότασή της για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο Δημόσιο για την κάλυψη των «πάγιων αναγκών». Των αναγκών, δηλαδή, που καθορίζει το αστικό κράτος, προκειμένου να εξυπηρετήσει πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ στέκεται ενάντια στην ανάγκη για άμεση αποτελεσματική οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων. Επιλέγει μόνο να εξαγγέλλει «εθιμοτυπικές» και τις κινητοποιήσεις που της είναι «αναγκαίες» στην προσπάθειά της να χτίζει ένα «φιλεργατικό προσωπείο», να εκτονώνει τις όποιες αντιδράσεις και, ταυτόχρονα, να σπέρνει τη μοιρολατρία που γεννά η αναποτελεσματικότητα τέτοιου είδους αποσπασματικών και συγκυριακών κινητοποιήσεων.