Με την εκλογολογία συνεχίζει να «παίζει» η κυβέρνηση, ενώ την ίδια στιγμή προχωρεί στην υλοποίηση του «σχεδίου εξόδου» από την κρίση, φορτώνοντας τα βάρη στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα.

Ο Κ. Καραμανλής επανέλαβε τη δήλωση - «χρησμό» για την εκλογολογία αποφεύγοντας βέβαια να δεσμευτεί σαφώς ότι δε θα γίνουν πρόωρες εκλογές, τη στιγμή που η κυβέρνηση προετοιμάζει το έδαφος για νέα αντιλαϊκά μέτρα και καλλιεργεί κλίμα συναίνεσης στο «μονόδρομο» της κυρίαρχης πολιτικής. Το ενδεχόμενο της λήψης νέων, φορολογικών, μέτρων άφησε ανοιχτό ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Παπαθανασίου, σε συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα, ενώ το μήνυμα της «αυτοσυγκράτησης» των συνδικάτων μετέφερε ο πρωθυπουργός στη χτεσινή συνάντηση που είχε με την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ στο Μέγαρο Μαξίμου.

Προκειμένου να διευκολύνει τον εγκλωβισμό των εργαζομένων επιμένει να παρουσιάζει την αντιμετώπιση της κρίσης ως «εθνική υπόθεση», στην οποία όλοι μαζί πρέπει να σηκώσουν τα βάρη. Επίσης, συνεχίζει το επικοινωνιακό παραμύθι ότι πρόκειται για μια υπόθεση που αφορά κυρίως στην περιστολή της κρατικής σπατάλης και στη λιτότητα στους δημόσιους υπαλλήλους, εφαρμόζοντας στην πράξη το δοκιμασμένο δόγμα του «διαίρει και βασίλευε».

«Η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς θύελλας είναι εθνική υπόθεση», επανέλαβε ο Κ. Καραμανλής μιλώντας την Κυριακή στην ΚΕ της ΟΝΝΕΔ, αναδεικνύοντας σε «κρίσιμο στοιχείο» για την ασφαλέστερη διέξοδο από την κρίση «την αυτοσυγκράτηση όλων». Από τη σκοπιά αυτή επέκρινε πολιτικές δυνάμεις, που δεν κατονόμασε, για «τη στάση που επέδειξαν στο πρόσφατο κλείσιμο των δρόμων», αλλά και όσους «υποκινούν μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις» ή «διαγκωνίζονται σε ανέξοδη παροχολογία».

Παράλληλα, ξεκαθάρισε ότι η κυβέρνηση θα επιμείνει στο «σχέδιο εξόδου» από την κρίση και ανέφερε τους τρεις άξονες («ανάπτυξη», «δημοσιονομική εξυγίανση» και «στήριξη στους οικονομικά ασθενέστερους»), από την απαρίθμηση των οποίων και μόνο γίνεται ολοφάνερο ότι ως πρώτη προτεραιότητα έχει να στηρίξει την κερδοφορία των επιχειρήσεων και να φορτώσει τα βάρη στον εργαζόμενο λαό.

Το βασικό μήνυμα όμως που θέλησε να περάσει ήταν ότι θέλει να μπει τέλος στην εκλογολογία, αποφεύγοντας όμως να αναλάβει ξεκάθαρη δέσμευση ότι δε θα γίνουν πρόωρες εκλογές. «Εχω ξεκαθαρίσει ότι το θέμα αυτό δε μας αφορά. Δε μας απασχολεί. Δε σκέφτομαι εκλογές. Τέρμα η συζήτηση αυτή. Το τονίζω, το υπογραμμίζω, άλλη μια φορά. Το θέμα αυτό δεν αφορά τις κυβερνητικές προτεραιότητες. Δεν αφορά το σχεδιασμό μας», είπε χαρακτηριστικά αναφερόμενος στην εκλογολογία. Προκειμένου να πείσει για την ειλικρίνεια των προθέσεών του επικαλέστηκε ότι «εκείνο που μας απασχολεί είναι η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς κρίσης στη χώρα μας».

Ερμηνεύοντας την παραπάνω πρωθυπουργική τοποθέτηση ο γραμματέας της ΚΕ της ΝΔ, Λ. Ζαγορίτης, είπε (στον «Αθήνα 9,84»): «Με όποιο τρόπο και να το δει κανείς, το διά ταύτα είναι ότι δε σκοπεύουμε να οδηγήσουμε τη χώρα σε εκλογές. Τουλάχιστον όσο περνάει από το χέρι μας»...

Από την πλευρά του ο Γ. Σούρλας εκτίμησε ότι οι ευρωεκλογές «θα καθορίσουν εξελίξεις», καθώς, όπως είπε, «είναι σχεδόν εθνικές εκλογές οι ευρωεκλογές». Σε αυτές, συμπλήρωσε, θα φανεί «αν έχει την εμπιστοσύνη του λαού η κυβέρνηση φυσικά», για να αναρωτηθεί αμέσως μετά: «Αν όμως υπάρχουν διαφορές μεγάλες, εκεί η κυβέρνηση πώς θα μπορέσει να σταθεί και να παλέψει;»...

Σε κάθε περίπτωση όμως τα σχέδια της κυβέρνησης δοκιμάζονται σκληρά και αλλάζουν από το «αναπάντεχο γεγονός», της δεύτερης, δηλαδή μέσα σε δυόμισι χρόνια, απόδρασης των κακοποιών Β. Παλαιοκώστα και Α. Ριζάι από τις φυλακές του Κορυδαλλού. Το Μέγαρο Μαξίμου προσπάθησε να διασκεδάσει τις ευθύνες για το φιάσκο με τον αποκεφαλισμό δύο στελεχών του υπουργείου Δικαιοσύνης (του ειδικού γραμματέα και του γενικού επιθεωρητή του σωφρονιστικού συστήματος), ενώ παράλληλα διακινεί έντονα τη θεωρία του «διαβρωμένου συστήματος» στον Κορυδαλλό, όπως το χαρακτήρισε ο Ευ. Αντώναρος. Βέβαια, η κυβέρνηση δεν απαντά πώς ο κρατικός μηχανισμός είναι ανίκανος και «διαβρωμένος» απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα και την ίδια στιγμή είναι πανίσχυρος και θωρακισμένος απέναντι στους αγώνες της εργατικής τάξης, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας, κ.ο.κ.

Γύρω από τον άξονα του προπαγανδιστικού τεχνάσματος που λέγεται «συναίνεση» κινείται η πολιτική των δύο κομμάτων της δικομματικής εναλλαγής. Ζητούμενο γι' αυτούς είναι η λαϊκή συναίνεση στα αντιλαϊκά σχέδια που επεξεργάζονται τα επιτελεία τους, στο όνομα της αντιμετώπισης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ενώ ταυτόχρονα από τα κέντρα αποφάσεων της άρχουσας τάξης, όπως ο ΣΕΒ, προωθείται σε πολιτικό επίπεδο η συναίνεση ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί τα συμφέροντα και τα σχέδια της πλουτοκρατίας.

Η συναίνεση, στην παρούσα φάση, αποτελεί μέρος της στρατηγικής της άρχουσας τάξης. Για το λόγο αυτό σπεύδουν τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο Γ. Παπανδρέου να εκφράσουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη στήριξή τους στη συναίνεση, ακόμα και αν εμφανίζονται να βρίσκονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους λόγω του υπαρκτού ανταγωνισμού που υπάρχει για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στη νομή της εξουσίας.

Ο πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, βγήκε ανοιχτά να απευθύνει κάλεσμα για συναίνεση τόσο στο λαό όσο και στις πολιτικές δυνάμεις στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. «Εκείνο, είπε μιλώντας στην ΚΕ της ΟΝΝΕΔ, που μας απασχολεί - και πρέπει να κάνουμε όλοι το ίδιο - είναι η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς κρίσης στη χώρα μας». Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η κριτική που ασκεί ο πρωθυπουργός στο ΠΑΣΟΚ, αφού το κατηγορεί ότι παίζει «με κορυφαίους θεσμούς όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας» και για «χονδροειδείς ανευθυνότητες». Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, από την πλευρά του, ανέφερε, κάνοντας ένα είδος «διαλόγου» με τον πρωθυπουργό, ότι «η χώρα μπορεί να βγει πιο δυνατή από την κρίση αρκεί να έχει ξεκάθαρους στόχους πίσω από τους οποίους θα συνταχθούν όλοι». Δηλαδή, συναίνεση γύρω από στόχους, που βέβαια δεν είναι η στήριξη των λαϊκών εισοδημάτων, όπως δημαγωγικά είπε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά οι στόχοι της άρχουσας τάξης και οι κατευθύνσεις του «ευρωμονόδρομου» όπου δηλώνουν πίστη με κάθε ευκαιρία και οι δύο «μονομάχοι».