Μια συντονισμένη επιχείρηση δημαγωγίας και τρομοκράτησης του λαού έχουν εξαπολύσει τον τελευταίο καιρό η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με στόχο την εξαπάτηση των εργαζομένων και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, ώστε να αποδεχτούν να κάνουν νέες θυσίες στο βωμό της πλουτοκρατίας, με αφορμή και με πρόσχημα την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Σε απόλυτο συντονισμό ο πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, μέσα από συνεντεύξεις και δηλώσεις τους προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι είναι μονόδρομος η συναίνεση στην αντιλαϊκή πολιτική και, ταυτόχρονα, εκφοβίζουν και εκβιάζουν ότι αν τολμήσουν να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι, τότε τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα για τη ζωή τους.

Και οι δύο εταίροι του δικομματισμού παίζουν ταυτόχρονα σε διπλό ταμπλό. Αφ' ενός ο καθένας για λογαριασμό του επιδιώκει να εμφανιστεί μπροστά στο μεγάλο κεφάλαιο ως ο πιο αποτελεσματικός και συνεπής διαχειριστής υπέρ των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και αφ' ετέρου προσπαθούν να υποβάλουν το λαό, να τον χειραγωγήσουν και να τον κάνουν να πιστέψει ότι «υπεύθυνη στάση» εκ μέρους του είναι να αποδεχτεί να πληρώσει τα σπασμένα, και μάλιστα αδιαμαρτύρητα. Στο πλαίσιο αυτής της τακτικής, οι επιμέρους προστριβές μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οι δημαγωγικές κορόνες και οι λεονταρισμοί των ηγετών τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέρος του όλου σκηνικού εξαπάτησης και αποπροσανατολισμού των εργαζομένων.

Το πραγματικό άγχος που διακατέχει τα κέντρα αποφάσεων της άρχουσας τάξης και το πολιτικό προσωπικό που την υπηρετεί, είναι μη τυχόν μέσα από την κρίση ανοίξουν πόρτες που οδηγούν στη μαζική διεκδικητική δράση και στη συνειδητοποίηση των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και τελικά στην ενεργοποίησή τους ενάντια στις κυρίαρχες επιλογές της άρχουσας τάξης. Στους σχεδιασμούς τους για το ξεπέρασμα της κρίσης επιδιώκουν να βάλουν το λαϊκό παράγοντα στο περιθώριο, ωστόσο γνωρίζουν πολύ καλά ότι μπορεί να αλλάξουν τα δεδομένα και να υπάρξουν ανατροπές. Γι' αυτό σπεύδουν εκ των προτέρων να απονευρώσουν, να υποβαθμίσουν και να καταστείλουν τις λαϊκές αντιδράσεις αλλά και να ενσωματώσουν στη στρατηγική τους, μέσω της εξαπάτησης και της τρομοκρατίας, τις προσδοκίες των εργαζομένων.

Η απάντηση των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων μπορεί και πρέπει να είναι η άρνηση συμμετοχής τους στη νομιμοποίηση του νέου εγκλήματος που ετοιμάζεται σε βάρος τους. Δεν πρέπει να γίνει καμία θυσία για την πλουτοκρατία. Ταυτόχρονα, απαιτείται ένταση των αγώνων για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής οικογένειας στην εργασία, στο εισόδημα, στη ζωή. Πραγματικά υπεύθυνη στάση για το λαό είναι να απορρίψει την πολιτική του «ευρωμονόδρομου» και να την κάνει μπούμερανγκ για τους εμπνευστές της.