Βγήκαν πάλι στη «γύρα» οι ντελάληδες του δικομματισμού («μύρισαν» εκλογές γαρ) και κλείνουν πονηρά το μάτι στους εργαζόμενους, ιδιαίτερα αυτούς που θεωρούν αριστερούς. «Αντιδεξιό» μέτωπο υπόσχεται ο ένας, «αντικυβερνητικό» ή «αντιΠΑΣΟΚ» ο άλλος (και από κοινού οι δύο τους να «βασιλεύουν»). Τα δόκανα και οι ξόβεργες στήνονται έγκαιρα, άλλη μια φορά, αλλά τα αποτελέσματα βάσιμα προοιωνίζονται πενιχρά, καθώς τα υποψήφια θύματα επιμένουν να μην «τσιμπάνε». Τα «δολώματά» τους, άλλωστε, βρωμάνε από μακριά από την πολλή χρήση, ενώ είναι εξόφθαλμα ορατοί και οι κυνηγοί και οι «πονηροί» στόχοι τους.

Οι αριστεροί, γενικότερα όσοι επιμένουν να ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια στη βαρβαρότητα της «νέας τάξης», έχουν πάψει προ πολλού να αντιμετωπίζουν το δίλημμα... «Δεξιά» ή «νεο-Δεξιά». Γνωρίζουν πολύ καλά, όχι μόνον αυτοί βέβαια, ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν προκαθορισμένους ρόλους στην αντιλαϊκή επίθεση, ενώ «ομονοούν» και στηρίζουν τις πλέον σκληρές νεοφιλελεύθερες επιλογές. Οι στημένοι καυγάδες μεταξύ τους γίνονται αποκλειστικά και μόνο για να ξεγελάνε το κοινό ότι τάχα είναι «αντίπαλοι» και να εκτονώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια με την εναλλαγή ρόλων κατά την άσκηση και διαχείριση της εξουσίας. Τα πράγματα έχουν γίνει περισσότερο καθαρά τα τελευταία χρόνια, καθώς γίνεται ολοφάνερο ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ταυτίζονται πλήρως στην ακολουθητέα και εφαρμοζόμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική, ακόμα και στις διαχειριστικές της λεπτομέρειες. Από την άλλη, η απόλυτη στοίχιση πίσω από τη «νέα τάξη πραγμάτων» και η άνευ όρων υποστήριξη κάθε μέσου, ακόμα και του πολέμου(!), για τη διατήρηση της κυριαρχίας της, κάνουν αγεφύρωτο το χάσμα ανάμεσα στην υποτέλεια των ηγεσιών των δύο μεγάλων κομμάτων και στις φιλειρηνικές, αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις του ελληνικού λαού.

Εκλείπουν, με άλλα λόγια, τα προσχήματα που θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν ορισμένες αυταπάτες, όπως, δηλαδή, ότι μπορεί να έρθουν «καλύτερες μέρες» μέσω της ψήφισης του ενός ή του άλλου μονομάχου. Απέναντί τους υπάρχει ένα ενιαίο και συμπαγές αντιλαϊκό μέτωπο και δεν μπορεί κανείς να γοητεύεται ή να υποκύπτει στο «μικρότερο κακό». Επιπλέον, έχει αποδειχθεί ότι δεν απαλλάσσεται ο λαός και ο τόπος από τη δυναστεία τους, αν ψηφίζει κανείς με κριτήριο είτε την «απαλλαγή» είτε την «τιμωρία» και «εκδίκηση». Αντίθετα, «νομιμοποιεί» την αντιλαϊκή επέλασή τους. Δεν είναι περιττό να επισημανθεί ότι με διαφορετικούς όρους θα «μίλαγαν» σήμερα οι εργαζόμενοι, αν είχαν προκύψει διαφορετικοί συσχετισμοί στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.

Συμπερασματικά, στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις υπάρχουν οι καλύτερες προϋποθέσεις οι αριστεροί - και όχι μόνο βέβαια - να χειραφετηθούν μπροστά στην κάλπη και να ξεφύγουν από την κηδεμονία του δικομματισμού. Η λύση υπάρχει: Ούτε αντιδεξιό ούτε αντικυβερνητικό μέτωπο - Λαϊκό Μέτωπο-Ισχυρό ΚΚΕ.