Η προχτεσινή δυναμική παρέμβαση με την οποία το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο «μπλόκαρε» την έναρξη ενός ακόμα «διαλόγου» για το Ασφαλιστικό ενόχλησε και ανησύχησε ακόμα περισσότερο το μεγάλο κεφάλαιο και μαζί όσους στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» βάζουν πλάτη στις αντεργατικές και αντιασφαλιστικές ανατροπές. Η μεγαλοεργοδοσία και οι υπηρέτες της, πολιτικοί και συνδικαλιστικοί, σχολίασαν ότι χάνεται χρόνος για τις αλλαγές που απαιτούνται. Κατέφυγαν ξανά στις γνωστές κατηγορίες περί αντιδημοκρατικών πρακτικών προβάλλοντας τις διαπραγματεύσεις των «κοινωνικών εταίρων» ως απόδειξη της σημερινής δημοκρατίας.

Ολοι αυτοί αναγνωρίζουν την ελευθερία της εργοδοσίας να φτηναίνει τον εργάτη μειώνοντας μεροκάματα και να προστατεύει την κερδοφορία της, «εξαφανίζοντας» μέτρα υγιεινής και ασφαλείας απ' τους τόπους δουλειάς, προεξοφλώντας έτσι το θάνατο και το σακάτεμα των εργαζομένων. Αναγνωρίζουν την ελευθερία των κυβερνήσεων να επιβάλλουν άγρια φορολογία στον εργαζόμενο λαό και φοροαπαλλαγές στις πολυεθνικές, ώστε να ρέουν άφθονες οι επιδοτήσεις για την ανάπτυξη, μια ανάπτυξη βέβαια που βολεύει μόνο τους λίγους. Αναγνωρίζουν την ελευθερία των επιχειρήσεων να πλουτίζουν από το εμπόριο της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, την ώρα που χιλιάδες παιδιά λαϊκών οικογενειών στερούνται το φάρμακο, το βιβλίο. Τώρα θέλει να καταργηθούν και οι εργοδοτικές εισφορές στην Ασφάλιση. Και η κυβέρνηση για να ανταποκριθεί θα μειώσει τις συντάξεις.

Η ελευθερία που όλοι αυτοί επικαλούνται και υπηρετούν φτάνει μέχρι εκεί που υπαγορεύει η αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Ούτε σπιθαμή πιο πέρα. Γι' αυτό και όταν ο εργάτης σηκώσει κεφάλι, συνειδητοποιήσει ότι η δική του ελευθερία είναι αντίθετη και συγκρούεται με την ελευθερία των εκμεταλλευτών του, τότε πέφτουν πάνω του «για να τον φάνε».

Το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του φοβούνται τον εργάτη που συνειδητοποιεί την ταξική του θέση. Φοβούνται τον εργάτη που δε σκύβει το κεφάλι και απαιτεί όχι τα ψίχουλα που του πετάνε για να εξαγοράσουν τη σιωπή του, αλλά να καρπωθεί αυτό που παράγει με το μόχθο του. Φοβούνται τον εργάτη που οργανώνεται ταξικά και με στόχο, όχι να αλλάξουν τα πρόσωπα, αλλά η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία.

Η προσπάθεια των επιτελείων της άρχουσας τάξης να κρατήσει τους εργάτες μακριά από το ταξικό κίνημα, η συκοφάντηση του ΠΑΜΕ και συνολικά των πρωτοπόρων εργατών, επιβεβαιώνουν την αγριότητα της επίθεσης που ήδη σχεδιάζεται. Επιβεβαιώνουν ότι για τους εργάτες όχι μόνο δεν έχει νόημα ο «διάλογος», αλλά πρέπει χωρίς καμιά αναμονή να οργανωθούν ενάντια στα σχέδια και τις μεθοδεύσεις με τις οποίες οι κοινωνικοί εταίροι θα επιδιώξουν να εξουδετερώσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων.

Οι εργάτες δεν έχουν κανέναν άλλο λόγο να κάνουν διάλογο, παρά μόνο για τη διεύρυνση των αναγκών τους, για την αξιοποίηση του πλούτου που παράγουν προς δικό τους όφελος. Μόνο που γι' αυτά δε «διαλέγονται» πλουτοκράτες και κυβερνήσεις. Και μόνος τρόπος για να μπει στο επίκεντρο της συζήτησης η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του εργαζόμενου λαού είναι η ταξική συσπείρωση, οργάνωση και πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.