Μήτε κι ο χώρος του Σκοπευτηρίου στην Καισαριανή, χώρος ιερός και ματωμένος, μας χώρεσε... Παρότι βυθισμένοι στους ήχους της εξαίσιας μελωδίας, της εξαίσιας ποίησης, της εξαίσιας απόδοσης, νιώθαμε τους διπλανούς που λείπουν. Τους νιώθαμε όμως τόσο κοντά, σα να μας άγγιξαν σα να μας χαμογελούσαν, σα να μας έδιναν κουράγιο να συνεχίσουνε. Κι εμείς, ηλεκτρισμένοι, καθηλωμένοι, μαγεμένοι από τις μυρουδιές της Ανοιξης και με ανοιχτές παλάμες, τραγουδούσαμε τραγούδια για την Αντίσταση και τη Ρωμιοσύνη.

Στο βουνό, στη φυλακή, στην εξορία, στις φτωχογειτονιές, τις άγριες νύχτες του πολέμου και της κατοχής, της φτώχειας, της αντίστασης και της πείνας... άνθιζε και μοσχοβολούσε το Θέατρο, η Ποίηση, το τραγούδι, η λογοτεχνία, ο πολιτισμός, μαχητής και συνοδοιπόρος στους αγώνες του Λαού.

Σήμερα δε θέλω ν' αναφερθώ στους τότε, στους παλιούς. Θέλω ν' αναφερθώ στους σχετικά νεότερους, αυτούς που γνώρισα το 1991 όταν η ΚΟΒ Λογοτεχνών με τίμησε, κάνοντάς με μέλος της και που τώρα δεν υπάρχουν. Ντρεπόμουν να σηκώσω τα μάτια να τους δω. Μου φάνταζαν θεόρατοι. Λογοτέχνες και κομμουνιστές. Για μένα κάτι ασύλληπτο. Κάτι ονειρικό.

Αιώνια η μνήμη σας αγαπημένοι μας σύντροφοι. Δε θα σας ξεχάσουμε ποτέ!!!