Οι εποχές που οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι περίμεναν πώς και πώς τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης για την εισοδηματική πολιτική, έχουν παρέλθει προ πολλού. Οχι πως και τότε λύνονταν τα βασικά προβλήματα των λαϊκών νοικοκυριών, αλλά όπως και να το κάνουμε, οι αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις ανακούφιζαν την οικογένεια, έστω για λίγο. Εδιναν μια ανάσα, να κλείσει, πρόσκαιρα κάποια τρύπα και μετά, βεβαίως, ξανά μανά στα ίδια και χειρότερα. Σήμερα το πράγμα δεν είναι καν έτσι. Τα «χειρότερα» τρέχουν πολύ πιο γρήγορα από τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, ενώ οι αυξήσεις της εισοδηματικής πολιτικής δεν αντιστοιχούν καν σε μια φρατζόλα ψωμί τη μέρα.

Στις τωρινές συνθήκες εξέλιξης του συστήματος και κάτω από την πίεση που ασκούν οι σύγχρονες αξιώσεις - ανάγκες του κεφαλαίου, η τάση είναι να παγιωθεί εισοδηματική πολιτική των λίγων λεπτών τη μέρα για να εξασφαλιστούν καλύτεροι όροι αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Μόνο μέσα από τη συνεχή μείωση του μεροκάματου και του μισθού, μπορεί να θωρακιστεί ακόμα περισσότερο η εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας. Ασε, που και πέρσι και φέτος ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων και συνταξιούχων τιμωρούνται με «πάγωμα» των αποδοχών τους, κάτω από το αντιδραστικό επιχείρημα ότι απολαβές που ξεπερνούν τα όρια της ένδειας και της οικονομικής περιθωριοποίησης, δε χρειάζεται να αυξηθούν. Ετσι, την ώρα που ακόμα και σε περίοδο οικονομικής κρίσης οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι εξακολουθούν να εμφανίζουν υψηλή κερδοφορία δισεκατομμυρίων, εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά καταδικάζονται σε παραπέρα υποβάθμιση των συνθηκών ζωής τους.

Η εισοδηματική πολιτική λιτότητας, αποτελεί μόνο ένα από τα μέτωπα που διατηρεί η άρχουσα τάξη ενάντια στους εργαζόμενους. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και η αφρόκρεμα της ντόπιας ολιγαρχίας, σε απόλυτο συγχρονισμό με την ΕΕ και το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο, εντείνουν την επιθετικότητά τους σε όλα τα μέτωπα. Εχοντας σαν εργαλείο τους τις εναλλασσόμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και αξιοποιώντας κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και τη στάση των ελεγχόμενων συνδικαλιστικών πλειοψηφιών στα τριτοβάθμια όργανα, κλιμακώνουν τις αντιλαϊκές τους μεθοδεύσεις σε όλα τα μέτωπα.

Οι «αυξήσεις» των λίγων λεπτών τη μέρα για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα καλούνται να αποτελέσουν τον μπούσουλα για την υπογραφή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης στον ιδιωτικό τομέα. Καθόλου τυχαία και θέλοντας να εκμεταλλευτούν την καταστροφολογία των ημερών, ο ΣΕΒ και οι άλλες εργοδοτικές οργανώσεις, όλοι αυτοί, δηλαδή, που θησαυρίζουν ενθυλακώνοντας το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, σπεύδουν και ζητούν να αρχίσουν οι επαφές για τη νέα Σύμβαση. Μια Σύμβαση που, όπως ξεδιάντροπα λένε, πρέπει να κινείται στο... ύψος των περιστάσεων. Δηλαδή; Δηλαδή, πρέπει να υπογραφούν Συμβάσεις που να εξυπηρετούν τις επιχειρήσεις τους και την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της κερδοφορίας τους.

Η πολύχρονη πολιτική λιτότητας και τα συσσωρευμένα, τουλάχιστον εδώ και δυο δεκαετίες, αδιέξοδα που έχει προκαλέσει στους εργαζόμενους η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, δεν αφήνουν περιθώρια, ούτε για ψευδαισθήσεις, ούτε για ψευτοδιαπραγματεύσεις. Η μόνη διέξοδος για την ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών, είναι ο αγώνας και η λαϊκή συμμαχία, με πλαίσιο τις αγωνιστικές διεκδικήσεις του ταξικού κινήματος και του ΠΑΜΕ. Με αυτή την έννοια στόχος πρώτος είναι η εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής εργασίας, με κατώτατο μισθό τα 1.400 ευρώ και κατώτερη σύνταξη τα 1.120 ευρώ.