Σάββατο 21 Νοέμβρη 2009
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
«Εξορθολογισμός» και μεγάλα κέρδη

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης και εξορθολογισμός» είναι οι στόχοι των μέτρων που ανακοίνωσαν προχτές οι τρεις υπουργοί Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας παρουσιάζοντας την πολιτική του ΠΑΣΟΚ για το φάρμακο. Για «εξορθολογισμό» μιλούσε και η κυβέρνηση της ΝΔ όταν ανακοίνωνε τα δικά της μέτρα για την τιμολόγηση του φαρμάκου. Κάθε φορά που επικαλούνται το υπαρκτό πρόβλημα του μεγάλου ύψους της φαρμακευτικής δαπάνης το αποδίδουν στην απουσία... ορθολογισμού στη διαχείριση του συστήματος και στην τιμολόγηση που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση. Και κάθε φορά, βέβαια, αποσιωπούν ότι η ουσία του προβλήματος, η αιτία της εκτίναξης των τιμών των φαρμάκων και της φαρμακευτικής δαπάνης, βρίσκεται στην ίδια την πολιτική που με παραλλαγές υπηρετούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Στην πολιτική που θέλει το φάρμακο εμπόρευμα στα χέρια μιας χούφτας πολυεθνικών και μεγαλοεισαγωγέων (μόνο το 2007 τα κέρδη 94 πολυεθνικών που ελέγχουν το 95% του κλάδου αυξήθηκαν κατά 22,4%), και το λαό έρμαια στις εκβιαστικές πρακτικές τους κάθε φορά που πιέζουν για νέες αυξήσεις τιμών, για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Είναι συνειδητή επιλογή αυτή του ΠΑΣΟΚ όπως ήταν και της ΝΔ. Δεν είναι θέμα «εξορθολογισμού» της πολιτικής είναι θέμα άλλης πολιτικής που θα εξυπηρετεί το λαό και τις ανάγκες του και όχι τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές. Ο λαός να διεκδικήσει δωρεάν φάρμακα.

Επιχείρηση εξωραϊσμού της αντιλαϊκής πολιτικής

«Πάγος στην κυβέρνηση», κραυγάζει το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» χτες, το οποίο βεβαίως αναπαρήγαγαν στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε δημόσιες εμφανίσεις τους, ανάμεσά τους και ο επικεφαλής του σχήματος Αλ. Τσίπρας. Και στον υπότιτλο σημειώνει: «Οι κοινωνικές αντιδράσεις, που διαπέρασαν ακόμη και το ΠΑΣΟΚ, ανάγκασαν τον Πρωθυπουργό να "μαζέψει" την αιφνίδια κυβερνητική απόφαση για πάγωμα μισθών και συντάξεων στο Δημόσιο».

Σε ποιον, άραγε, χρησιμεύει αυτό το πρωτοσέλιδο της «Αυγής»; Σίγουρα όχι σε όλους εκείνους τους εργαζόμενους και συνταξιούχους, που, αν δεν το έχουν ήδη αντιληφθεί, θα το αντιληφθούν, αργά ή γρήγορα, ότι οι μισθοί και οι συντάξεις τους είναι αυτά που μπαίνουν στον «πάγο» της πιο «βαθιάς κατάψυξης». Καθώς ακόμα και οι όποιες αυξήσεις αφορούν πενταροδεκάρες, την ώρα που η ακρίβεια καλπάζει και εξανεμίζει το πενιχρό εισόδημα της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Οι χρήσιμες για την κυβέρνηση λαθροχειρίες της «Αυγής» έχουν και συνέχεια. Στη σελίδα 9 παρουσιάζει τις κυβερνητικές εξαγγελίες για το φάρμακο με τον τίτλο «Πρόχειρες εξαγγελίες για τη ..."μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης"!». Σαν «προχειρότητα» χαρακτηρίζει η «Αυγή» μια στοχοπροσηλωμένη στην ενίσχυση της κερδοφορίας των πολυεθνικών πολιτική, που συγχρόνως οδηγεί σε αύξηση της συμμετοχής των εργαζομένων στην αγορά φαρμάκων, σε νέες περικοπές των ασφαλιστικών ταμείων.

Και εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με «ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή», εν προκειμένω της «Αυγής», αλλά με συνειδητή προσπάθεια εξωραϊσμού της κυβέρνησης και της βαθιά αντεργατικής - αντιλαϊκής της πολιτικής.

Κραυγαλέος οπορτουνισμός

Με αφορμή την ανάδειξη νέου προέδρου του Συμβουλίου της ΕΕ και ύπατης εκπροσώπου για την εξωτερική πολιτική, απολαύσαμε μια εξαιρετική επίδειξη οπορτουνιστικού σαλτιμπαγκισμού. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντής δήλωσε ότι η ανάδειξη αυτή αποτελεί «κραυγαλέο συμβιβασμό μεταξύ ευρωδεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας και παραδοχή του μοιραίου. Είναι, δηλαδή, μια μοιραία κατάληξη της πορείας της θεσμικής αναθεώρησης της ΕΕ, οι ηγέτες της οποίας έχουν κάνει δόγμα την κυριαρχία των αγορών, την κοινωνική αναλγησία, την αδιαφάνεια, την εμμονή στο Σύμφωνο Σταθερότητας, την υποταγή στα συμφέροντα των ΗΠΑ».

Την ίδια στιγμή που αυτός δήλωνε αυτά ο Μ. Σαμπατακάκης, μέλος της ΠΓ και υπεύθυνος ευρωπαϊκής πολιτικής του ΣΥΝ, δήλωνε: «Η αδιαφανής επιλογή του προέδρου γίνεται με βάση μια Συνταγματική Συνθήκη, που δεν είναι αυτή που θα θέλαμε (...). Παρ' όλα αυτά, όμως, ο θεσμός του προέδρου της ΕΕ είναι σημαντικός στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και στο ρόλο της Ευρώπης. Θα παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον και από κοντά τον τρόπο που θα διαχειριστεί τα ζητήματα, με κριτήριό μας μια ενωμένη, δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική Ευρώπη».

Οπως λέμε, δύο σε ένα... Κι έτσι και αλλιώς και αλλιώτικα αν χρειαστεί να εμπαίζεται ο λαός.

Κατώτερος μισθός 1.400 ευρώ!

Οι εποχές που οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι περίμεναν πώς και πώς τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης για την εισοδηματική πολιτική, έχουν παρέλθει προ πολλού. Οχι πως και τότε λύνονταν τα βασικά προβλήματα των λαϊκών νοικοκυριών, αλλά όπως και να το κάνουμε, οι αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις ανακούφιζαν την οικογένεια, έστω για λίγο. Εδιναν μια ανάσα, να κλείσει, πρόσκαιρα κάποια τρύπα και μετά, βεβαίως, ξανά μανά στα ίδια και χειρότερα. Σήμερα το πράγμα δεν είναι καν έτσι. Τα «χειρότερα» τρέχουν πολύ πιο γρήγορα από τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, ενώ οι αυξήσεις της εισοδηματικής πολιτικής δεν αντιστοιχούν καν σε μια φρατζόλα ψωμί τη μέρα.

Στις τωρινές συνθήκες εξέλιξης του συστήματος και κάτω από την πίεση που ασκούν οι σύγχρονες αξιώσεις - ανάγκες του κεφαλαίου, η τάση είναι να παγιωθεί εισοδηματική πολιτική των λίγων λεπτών τη μέρα για να εξασφαλιστούν καλύτεροι όροι αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Μόνο μέσα από τη συνεχή μείωση του μεροκάματου και του μισθού, μπορεί να θωρακιστεί ακόμα περισσότερο η εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας. Ασε, που και πέρσι και φέτος ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων και συνταξιούχων τιμωρούνται με «πάγωμα» των αποδοχών τους, κάτω από το αντιδραστικό επιχείρημα ότι απολαβές που ξεπερνούν τα όρια της ένδειας και της οικονομικής περιθωριοποίησης, δε χρειάζεται να αυξηθούν. Ετσι, την ώρα που ακόμα και σε περίοδο οικονομικής κρίσης οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι εξακολουθούν να εμφανίζουν υψηλή κερδοφορία δισεκατομμυρίων, εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά καταδικάζονται σε παραπέρα υποβάθμιση των συνθηκών ζωής τους.

Η εισοδηματική πολιτική λιτότητας, αποτελεί μόνο ένα από τα μέτωπα που διατηρεί η άρχουσα τάξη ενάντια στους εργαζόμενους. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και η αφρόκρεμα της ντόπιας ολιγαρχίας, σε απόλυτο συγχρονισμό με την ΕΕ και το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο, εντείνουν την επιθετικότητά τους σε όλα τα μέτωπα. Εχοντας σαν εργαλείο τους τις εναλλασσόμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και αξιοποιώντας κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και τη στάση των ελεγχόμενων συνδικαλιστικών πλειοψηφιών στα τριτοβάθμια όργανα, κλιμακώνουν τις αντιλαϊκές τους μεθοδεύσεις σε όλα τα μέτωπα.

Οι «αυξήσεις» των λίγων λεπτών τη μέρα για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα καλούνται να αποτελέσουν τον μπούσουλα για την υπογραφή της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης στον ιδιωτικό τομέα. Καθόλου τυχαία και θέλοντας να εκμεταλλευτούν την καταστροφολογία των ημερών, ο ΣΕΒ και οι άλλες εργοδοτικές οργανώσεις, όλοι αυτοί, δηλαδή, που θησαυρίζουν ενθυλακώνοντας το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, σπεύδουν και ζητούν να αρχίσουν οι επαφές για τη νέα Σύμβαση. Μια Σύμβαση που, όπως ξεδιάντροπα λένε, πρέπει να κινείται στο... ύψος των περιστάσεων. Δηλαδή; Δηλαδή, πρέπει να υπογραφούν Συμβάσεις που να εξυπηρετούν τις επιχειρήσεις τους και την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της κερδοφορίας τους.

Η πολύχρονη πολιτική λιτότητας και τα συσσωρευμένα, τουλάχιστον εδώ και δυο δεκαετίες, αδιέξοδα που έχει προκαλέσει στους εργαζόμενους η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, δεν αφήνουν περιθώρια, ούτε για ψευδαισθήσεις, ούτε για ψευτοδιαπραγματεύσεις. Η μόνη διέξοδος για την ανακούφιση των λαϊκών νοικοκυριών, είναι ο αγώνας και η λαϊκή συμμαχία, με πλαίσιο τις αγωνιστικές διεκδικήσεις του ταξικού κινήματος και του ΠΑΜΕ. Με αυτή την έννοια στόχος πρώτος είναι η εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής εργασίας, με κατώτατο μισθό τα 1.400 ευρώ και κατώτερη σύνταξη τα 1.120 ευρώ.


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Φοβούνται το λαϊκό κίνημα...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΕΛΙΚΑ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ...ΓΙΑΤΡΟΣ! Για τον πρωθυπουργό μιλάμε, που δήλωσε πως η χώρα πρέπει να «βγει από την Εντατική» (και γι' αυτό, φυσικά, οφείλουν να πληρώσουν οι εργαζόμενοι)...

Μόνο που ήταν ...ατυχής ή έμπνευση και η παρομοίωση. Ιδίως όταν δυο μέρες νωρίτερα η ίδια η υπουργός Υγείας παραδέχθηκε ότι λείπουν 400 κλίνες (πραγματικών) εντατικών μονάδων σε όλη τη χώρα.

Καλό είναι να τα αποφεύγει αυτά ο επικεφαλής μιας κυβέρνησης, που με τον προϋπολογισμό που φέρνει στέλνει στα ...Τάρταρα, την Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Ασφάλιση και, φυσικά, τους μισθούς και τις συντάξεις.

Γιατί από πού να το πιάσεις; Από την εισοδηματική πολιτική του παγώματος μισθών στο Δημόσιο; `Η από τη σπουδή του ΣΕΒ να υπογράψει με τους «εταίρους» του (ξέρετε για ποιους μιλάμε) μιαν ακόμη συλλογική σύμβαση πείνας;

Οσο για τους «κοινωνικούς διαλόγους» που μας σερβίρουν από εδώ και από εκεί, ας καταλάβουν ότι ο Ελληνας μισθωτός δεν έχει καμία διάθεση να συζητήσει το ...πόσο φτωχός θα είναι.

Γιατί βλέπει τα κέρδη των τραπεζών, των πολυεθνικών και όσων θα έπρεπε να πληρώσουν τη λεγόμενη κρίση να πολλαπλασιάζονται με τους (συνήθεις) ταχύτατους ρυθμούς.

Βλέπει, επίσης, τους γνωστούς μεγαλοσχήμονες επιχειρηματίες να τρώγονται μεταξύ τους και με την κυβέρνηση, για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, δηλαδή πάλι τα ...δικά μας λεφτά.

Για να μιλήσουμε κι εμείς, πάντως, με ιατρικούς όρους, αυτό που επιθυμεί η κυβέρνηση δεν είναι να ...μας βγάλει από την Εντατική. Να περάσει την αντιλαϊκή πολιτική της με το εργατικό κίνημα σε ...μόνιμη καταστολή επιθυμεί.

Και γι' αυτό θα επιστρατεύσει τους πάντες και τα πάντα. Βλέπετε, το μόνο πράγμα που φοβούνται είναι οι δικοί μας αγώνες.


Γρηγοριάδης Κώστας

Αποκρουστικό παραμένει το πρόσωπο της ΕΕ

Γρηγοριάδης Κώστας

Το «πρόσωπο» της ΕΕ παραμένει αποκρουστικό και βαθιά αντιλαϊκό και πριν και μετά την ανάδειξη της «νέας ηγεσίας». Η συμφωνία στην οποία κατέληξαν οι 27 ηγέτες της ΕΕ για τα δύο κορυφαία πόστα που προβλέπει η συνθήκη της Λισαβόνας (του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του ύπατου εκπροσώπου της εξωτερικής πολιτικής), είναι συμφωνία που στόχο έχει να κάνει «πιο αποτελεσματική» την παρέμβαση της ΕΕ ανά τον κόσμο, ισχυροποιώντας τη θέση των ευρωμονοπωλίων στον άγριο διαγκωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για το ξαναμοίρασμα των αγορών, των πρώτων υλών κ.ο.κ. Καμία σημασία δεν έχει από την άποψη αυτή αν τα δύο πρόσωπα που διορίστηκαν στις δύο σημαντικές θέσεις του ευρωοικοδομήματος είναι γνωστά και «δημοφιλή» ή αν έχουν αριστοκρατική ή λαϊκή καταγωγή. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν, μαζί φυσικά με την υποστήριξη των 27 κυβερνήσεων, να δώσουν νέα ώθηση στην υλοποίηση της αντιδραστικής συνθήκης της Λισαβόνας, με την οποία προωθείται η παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, θεσμοθετείται ο «ελεύθερος ανταγωνισμός» και θωρακίζεται η ελευθερία των μονοπωλίων στην άγρια εκμετάλλευση των λαών, εντός και εκτός της ΕΕ. Οποιον, λοιπόν, και να τοποθετήσουν επικεφαλής της ΕΕ, η καπιταλιστική βαρβαρότητα θα είναι το πραγματικό πρόσωπο της ΕΕ. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι σε κάθε χώρα η λαϊκή δυσαρέσκεια να εκφραστεί με την πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας και ο συντονισμός των λαϊκών κινημάτων με όρους σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό...

Πρώτα τα συμφέροντα των αφεντικών

Η άγρια διαμάχη για την εξουσία στη ΝΔ καθόλου δεν «αποπροσανατολίζει» τους υποψήφιους αρχηγούς από το βασικό καθήκον τους, τη στήριξη της κυρίαρχης πολιτικής και της νέας αντιλαϊκής επίθεσης που προωθείται με «μπροστάρη» αυτή τη φορά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η Ντ. Μπακογιάννη, για παράδειγμα, στηλιτεύοντας χτες τις «παλινωδίες» της κυβέρνησης, εξέφρασε με σαφήνεια τη βούληση της ίδιας, αλλά και συνολικά της ΝΔ όπως είπε, να βάλει πλάτη στη δρομολογημένη αντιλαϊκή επίθεση, δηλώνοντας ότι «η ΝΔ θα σταθεί δίπλα σε κάθε σοβαρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια». Μάλιστα, ζήτησε από την κυβέρνηση να απαλλαγεί από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της, γιατί όπως είπε «θα βρεθούμε σκληρά απέναντι σε λογικές λαϊκισμού, σε λογικές προεκλογικών υποχρεώσεων». Καθόλου δεν υστέρησε ο Α. Σαμαράς, ο οποίος κατήγγειλε την κυβέρνηση επειδή αναίρεσε τάχα το πάγωμα των μισθών και «εκτίθεται και στις Βρυξέλλες», ενώ καλεί την κυβέρνηση «να επιστρέψει στο πρόγραμμα Καραμανλή που κατήγγειλε και να το εφαρμόσει στο ακέραιο»... Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι όποιος και αν εκλεγεί στην ηγεσία, η «αντιπολίτευση» που θα ασκεί η ΝΔ θα είναι υπέρ της επιτάχυνσης των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», της διάλυσης δηλαδή των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, της Υγείας κ.ο.κ. Θα αντιπολιτεύεται, με λίγα λόγια, τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, κάνοντας σταθερά επίδειξη στοχοπροσήλωσης στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και της αστικής τάξης.

Το ... «συνεδριακό προϊόν»

To ποσό των 969.850 ευρώ θα δαπανήσει ο Δήμος Αθηναίων προκειμένου να προβάλει το συνεδριακό προϊόν της πόλης, όταν οι ανάγκες για αναβαθμισμένες υπηρεσίες με μόνιμο προσωπικό συνεχώς αυξάνονται. Φαίνεται, όμως, ότι για τη διοίκηση του δήμου έχει μεγαλύτερη σημασία η «στήριξη της επιχειρηματικότητας και η ενίσχυση των επιχειρήσεων του συνεδριακού τομέα της Αθήνας», στο πλαίσιο του οράματός του να γίνει η πόλη μητρόπολη συνεδριακού τουρισμού. Στόχος της διοίκησης του δήμου είναι η προσέλκυση μεγάλων διεθνών συνεδρίων και γεγονότων, κάτι που θεωρείται ότι θα συμβάλει στην αντιμετώπιση της ανεργίας. Αν κόπτεται τόσο για τους ανέργους ο δήμος, ας «κοιτάξει» πρώτα να δώσει μόνιμη σταθερή δουλειά με πλήρη εργασιακά δικαιώματα στους εργαζόμενους με σύμβαση έργου που απασχολεί. Και όχι να ανακοινώνει την πρόσληψη άλλων 960 εργαζομένων με σύμβαση έργου.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Η δουλειά είναι δικαίωμα

Η Πρόταση Νόμου που κατέθεσε την Πέμπτη το ΚΚΕ για την κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα και την εξασφάλιση της σταθερής εργασίας με πλήρη δικαιώματα για όλους, αποτελεί παρέμβαση του Κόμματος με ξεχωριστή σημασία για το εργατικό λαϊκό κίνημα. Οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από σχέση εργασίας και κλάδο, ανεξάρτητα από τον τομέα στον οποίο δουλεύουν, έχουν αντικειμενικό συμφέρον να υιοθετήσουν στους αγώνες τους τις προτάσεις και τα αιτήματα που καταθέτει το ΚΚΕ. Να οργανώσουν με επιθετικούς στόχους πάλης το αντιπάλεμα της νέας επίθεσης που σχεδιάζει σε βάρος τους η κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τα κόμματά του.

Στη διατύπωση των προτάσεών του, το ΚΚΕ ξεκινάει από τη βασική αρχή ότι η δουλειά είναι δικαίωμα, πάγια και διαρκής ανάγκη. Αυτή είναι η στρατηγική διαφορά του σε σχέση με όλα τα άλλα κόμματα, που στον έναν ή στον άλλο βαθμό παρουσιάζουν την εργασία σαν «ευκαιρία». Μ' αυτόν τον τρόπο καταδικάζουν τον εργαζόμενο σε διαρκή περιπλάνηση και μαρασμό στην ανεργία. Ενοχοποιούν μάλιστα τον ίδιο, χρεώνοντάς του «ανικανότητα» να βρει δουλειά και αθωώνουν την πολιτική τους, η οποία, ακριβώς επειδή υπηρετεί το κεφάλαιο, παράγει την ανεργία, την ημιαπασχόληση, την υποαπασχόληση, τη μισή δουλεία και τη μισή ζωή, κύρια για τους νέους και τις γυναίκες.

Είναι κρίσιμο ζήτημα να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι ότι το σημερινό κυρίαρχο σύστημα τούς στερεί το δικαίωμα στη δουλειά και όχι την «ευκαιρία» να δουλέψουν. Από αυτή τη σκοπιά, είναι σημαντικό και αναγκαίο για τον εργαζόμενο των stage, που απολύεται σε λίγες μέρες, να συνειδητοποιήσει πως η μονιμοποίηση του ίδιου και η κατάργηση κάθε ελαστικής μορφής απασχόλησης για το διπλανό του είναι αίτημα ρεαλιστικό, δικαίωμα αναφαίρετο. Οτι μπορεί να μη γράφεται στην αστική νομοθεσία, που στόχο έχει να εξασφαλίζει ολοένα και φτηνότερη εργατική δύναμη στη μεγαλοεργοδοσία, αλλά αντανακλά το δίκιο της εργατικής τάξης και είναι απόλυτα εφικτό στο σημερινό υψηλότατο επίπεδο της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης.

Μόνο ξεκινώντας από μια τέτοια αφετηρία οι εργαζόμενοι μπορούν να θωρακίσουν την πάλη τους από τα ιδεολογήματα του «εφικτού», είτε αυτά εμφανίζονται με το μανδύα της κυβερνητικής θέσης που προκλητικά κάνει λόγο για αποκατάσταση της «αξιοκρατίας», είτε προσπαθούν να εμφιλοχωρήσουν στο κίνημα με προτάσεις όπως αυτή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για μοριοδότηση και όχι μονιμοποίηση όσων απολύονται. Οι στόχοι πάλης του ΚΚΕ και ο τρόπος με τον οποίο το κάθε κόμμα θα τοποθετηθεί στη Βουλή για την Πρόταση Νόμου που κατέθεσε, πρέπει να αποτελέσουν σοβαρό κριτήριο για τους εργαζόμενους. Να γίνουν μια ακόμη αφορμή για να διορθώσουν την ψήφο τους στις πρόσφατες εκλογές, απορρίπτοντας τους ελιγμούς, την κοροϊδία και την τρομοκρατία που προσπαθούν να ασκήσουν πάνω τους τα κόμματα του κεφαλαίου. Και να συνειδητοποιήσουν πως για την ουσιαστική επίλυση των προβλημάτων, που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις του συνόλου των εργαζομένων, μαζί με την οργανωμένη πάλη τους, απαιτείται αλλαγή των συσχετισμών σε συνδικαλιστικό, αλλά και γενικότερα σε πολιτικό επίπεδο, σε επίπεδο εξουσίας.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ