2. Η δημοσιογραφία της διαφήμισης, χάρη στην οποία υπάρχει ο αντεστραμμένος κόσμος, πλασάρει αυτόν τον καιρό μέσα από μια μεγάλη καμπάνια το νέο της προϊόν. Το προϊόν Τσίπρας δε γεμίζει μόνο τα ράφια του πολιτικού σούπερ μάρκετ, αλλά το συναντάς παντού, κυρίως στην περιφέρεια της γενικής και αόριστης Αριστεράς που παίζει πάντα στο κέντρο των πραγμάτων.

3. Οσες φορές οι διαφημιστές - δημοσιογράφοι, που στην πλειοψηφία τους είναι πρώην μαοϊκοί και κατ' επίφαση αντιεξουσιαστές, επιδόθηκαν με ζήλο στο να επιβάλουν ένα όνομα στο χώρο της Αριστεράς τα κατάφεραν πολύ καλά. Ετσι και τώρα, διάλεξαν να προβάλουν κάποιον που άφησε γρήγορα τα λιγοστά του πρώιμα βιώματα από το πεζοδρόμιο, παρασύροντας το φιλοθεάμον κοινό τους στη φωτογένεια του υποψήφιου ηγετίσκου, τονίζοντας πως αυτός όχι μόνο είναι αλλά θα παραμείνει για πάντα νέος. Τον διάλεξαν για να συνεχίσει την παράδοση που εγκαινίασε στη μεταπολίτευση ο Λεωνίδας Κύρκος: να είσαι αρεστός κυρίως στους ταξικούς σου αντιπάλους.

4. Το προϊόν Τσίπρας καλύπτει πολλούς, εκτός Συνασπισμού, που θα ήθελαν μιαν απευθείας αντιπαράθεση με το ΚΚΕ και δεν τολμούν. Πρόκειται για πρώην Αριστερούς και νυν απ' όλα, ενοχικούς συνήθως μετά το τρίτο ουίσκι, που βρήκαν επιτέλους στο πρόσωπο του Τσίπρα το παιχνίδι τους. Θα το κουρντίζουν και θα γίνει το μέσον να θαυμάζουμε τα απωθημένα τους.

5. Το προϊόν Τσίπρα θυμίζει το κουτί με τα σοκολατάκια που στόλιζε στο σαλόνι το έρημο πιάνο. Καμιά φορά όμως τα σοκολατάκια έφευγαν από το παράθυρο και από το πιάνο ακουγόταν το άγριο τραγούδι της ζωής.

6. Οποιος προσπαθεί να κατευθύνει την κατάσταση της νεότητας σ' ένα μοντέλο τύπου Τσίπρα είναι βαθιά νυχτωμένος. Παιδί της υπνοβασίας, ο δημοσιογράφος - διαφημιστής νομίζει πως, επειδή ο ίδιος περιφέρεται έχοντας μειωμένη αντίληψη του κόσμου, μαζί του τραβιόμαστε κι εμείς. Δεν πρόκειται για λάθος εκτίμηση, αλλά για μια μακαριότητα που εκπορεύεται από τη βλακεία.

7. Πού ανήκει η νεότητα;

Στους αθάνατους, όπως μίλησε γι' αυτούς ο σκοτεινός Ηράκλειτος: «Οι αθάνατοι είναι θνητοί, οι θνητοί αθάνατοι που ζουν το θάνατο εκείνων και πεθαίνουν τη ζωή τους» (μετ. Δ. Κούρτοβικ), στις «Ωδές» του Ανδρέα Κάλβου, στη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, στους Λαμπράκηδες που δεν πουλήθηκαν και τιμούν τα στερνά τους, στον Αρθούρο Ρεμπώ, σε όσους καταστρέφουν την ιδέα περί πολιτισμένης Δύσης όπου τη βρουν (τι σημασία έχει που δε θα συναντηθούμε ποτέ; Αδέλφια είμαστε και προσκυνούμε ταυτόχρονα την κρίση μιας αγίας και καθολικής Οκτωβριανής Επανάστασης), στον ψίθυρο που άφησαν πίσω τους ο Μίλτος Σαχτούρης, ο Μιχάλης Κατσαρός και ο Νίκος Καρούζος, στη φράση «ελευθερία ή θάνατος».