Ναι, είναι αλήθεια ότι με το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις η κυβέρνηση έρχεται «να βάλει τάξη», όπως σε όλους τους τόνους διακηρύττει εδώ και μήνες. Να βάλει την τάξη που επιβάλλει η ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Να ξεκαθαρίσει στην πλουτοκρατία ότι είναι άξιος και πιστός στρατιώτης στην υπόθεση της οριστικής κατάργησης της σταθερής εργασίας. Να εξαφανίσει και την τελευταία αμφιβολία που μπορεί να υπάρχει σε έναν εργαζόμενο ότι «ε, όχι, δεν είναι φυσιολογικό και μοιραίο να δουλεύω όπως, όποτε, όταν και αν συμφέρει τη μεγαλοεργοδοσία».

Καμιά έκπληξη δεν προκαλούν αλλαγές στο ν/σ, όπως η αύξηση από τρεις σε έξι μήνες του διαστήματος που μπορεί κάποιος να απασχολεί έναν εργαζόμενο με μπλοκάκι. Δεν είναι όμως και το κύριο σημείο που επιβεβαιώνει το βαθιά αντεργατικό και ταξικό χαρακτήρα της νέας ρύθμισης. Ο ίδιος ο εγκλωβισμός των εργαζομένων σε μια συζήτηση για το πόσοι και ποιοι περιορισμοί μπορούν ή πρέπει να μπουν στην ελαστική απασχόληση είναι καταστροφικός. Ανούσιος. Αδιέξοδος.

Ερχεται σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη όλων των δυνάμεων του «ευρωμονόδρομου» που με τον έναν ή άλλον τρόπο υπερασπίζονται την «ανταγωνιστικότητα» και συγκεντρώνει σε ένα νομοσχέδιο όλα τα νομοθετήματα που κατοχυρώνουν το δικαίωμα του εργοδότη να απασχολεί τους εργαζόμενους με τους όρους και τις συνθήκες που απαιτεί το συμφέρον του. Και το κάνει σε μια περίοδο που, στο όνομα της κρίσης, κόμματα του κεφαλαίου - αστικά ΜΜΕ - εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός κάνουν στους εργάτες πλύση εγκεφάλου με κάθε τρόπο για να πειστούν, όχι μόνο ότι είναι ανάγκη να θυσιάσουν τα δικαιώματά τους αλλά και ότι αυτός είναι ο τρόπος που θα ξεπεραστούν τα προβλήματά τους. Ακριβώς επειδή αυτή η «τακτοποίηση» των εργασιακών σχέσεων είναι αυτή που έχει καθυστερήσει στην Ελλάδα, αυτή που απαιτεί εδώ και χρόνια η ΕΕ επισημαίνοντας με κάθε ευκαιρία ότι η μερική απασχόληση στη χώρα μας παραμένει πίσω.

Μόνο ενταγμένο στο συνολικό πλαίσιο των πολιτικών εξελίξεων, των στοχεύσεων και της τακτικής με την οποία η πλουτοκρατία προστατεύει τα συμφέροντά της μπορεί να εκτιμηθεί σωστά το νομοσχέδιο. Και σωστά για τον εργάτη σημαίνει ταξικά. Σημαίνει με αφετηρία την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, αλλά και την αξιοποίηση του πλούτου που υπάρχει σήμερα ο οποίος όμως καταλήγει στις τσέπες μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών. Σημαίνει καμία οπισθοχώρηση από τη σταθερή, ανυποχώρητη, ολόπλευρη υπεράσπιση του δικαιώματος όλων σε σταθερή και με πλήρη δικαιώματα εργασία. Γιατί μόνο η σταθερή εργασία, μόνο ο μισθός που αντιστοιχεί στις σύγχρονες ανάγκες, μόνο η υποχρεωτική και αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, μόνο το 7ωρο-5ήμερο-35ωρο, μόνο οι εργασιακές συνθήκες και τα δικαιώματα που διαμορφώνονται με βάση την ανάγκη κάθε ανθρώπου να έχει ελεύθερο χρόνο, επαρκή ξεκούραση, αξιοπρεπή ζωή σημαίνει προστασία του εργαζομένου.

Κάθε παζάρι, κάθε φτιασίδωμα, κάθε «βελτίωση» για τη μερική ή την εκ περιτροπής απασχόληση, τη διευθέτηση, τη δουλειά με μπλοκάκι, τις εργολαβίες (στην οποία πρώτη και καλύτερη έτρεξε να πάρει μέρος η ΓΣΕΕ) κτλ., εξυπηρετεί μόνο την υπονόμευση των εργατικών συμφερόντων. Καθαρά πράγματα.