Παρασκευή 16 Απρίλη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Καλούν ανοιχτά σε απεργοσπασία

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τη στιγμή που το ΔΣ του συλλόγου εργαζομένων του Δήμου Περάματος έχει αποφασίσει κατά πλειοψηφία τη συμμετοχή των εργαζομένων του δήμου στη 48ωρη απεργία στις 21-22 Απρίλη, η ΠΑΣΚΕ καλεί τους εργαζόμενους στο δήμο να συμμετάσχουν μόνο στην απεργία που έχει κηρύξει η ΑΔΕΔΥ. Η ενέργεια αυτή ρίχνει τις μάσκες και αποκαλύπτει και το ρόλο της κυβερνητικής παράταξης και των στελεχών της στην προώθηση της πολιτικής της κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι που ήδη βιώνουν τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής και ξέρουν πως τα χειρότερα έρχονται, ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους κι ας αποφασίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα απομονώσουν. Η απεργία που κάλεσε το ΠΑΜΕ είναι το πρώτο βήμα.

Αφοσιωμένοι στην καλλιέργεια αυταπατών...

Αποκαλυπτικός ως προς το πώς ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «βλέπει» το ΠΑΣΟΚ ήταν ο επικεφαλής του, Αλ. Τσίπρας, στην ομιλία του στη Βουλή για το φορολογικό νομοσχέδιο. Μεταξύ άλλων είπε: «Εμείς, πάντως να ξέρετε, δεν πρόκειται να σας κάνουμε τη χάρη να μην αντιδρούμε στις επιλογές σας και στις παρά φύση συμμαχίες σας (...) Κυβερνάτε με παλινωδίες, με γκάφες και με ιδεολογικές εκπτώσεις (...) Είχε δίκιο ο προεκλογικός κ. Παπανδρέου, όχι ο μετεκλογικός. Ο προεκλογικός και ας τον λοιδορείτε με τη στάση σας εσείς τώρα».

Γιατί όμως «παρά φύση» οι συμμαχίες του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η στήριξη που απολαμβάνει από ΛΑ.Ο.Σ. και ΝΔ; Την ίδια φύση έχουν ως κόμματα που πολιτικά εκπροσωπούν το μεγάλο κεφάλαιο. Κι αυτό δεν αλλάζει επειδή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το αποσιωπά, έχοντας σκοπό να εξωραΐζει την εικόνα και τη φύση του ΠΑΣΟΚ και να καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό, καλύπτοντας έτσι και τη δική του στάση απέναντι στο κυβερνών κόμμα. Η απροκάλυπτη σύμπλευση των άλλων κομμάτων στη φιλομονοπωλιακή στρατηγική ξεσκεπάζει και το δικό του ρόλο, γι' αυτό και «παραπονιέται» για δήθεν «παρά φύση» συμμαχίες. Γι' αυτό και αντί να τα βάλει με τη συνειδητά ταξική πολιτική της κυβέρνησης τα «βάζει» με τις «παλινωδίες», τις «γκάφες» και ανακαλύπτει «ιδεολογικές εκπτώσεις»... Θέλοντας να υποδηλώσει ότι άλλη είναι η ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ αλλά προσώρας κάνει «εκπτώσεις» απ' αυτήν. Και γι' αυτό χειροκροτεί τον προεκλογικό Παπανδρέου κι ας είναι αυτός ίδιος κι απαράλλαχτος με τον μετεκλογικό. «Σωσίβια» ψάχνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, να κρατήσει στον «αφρό» μια εικόνα για το ΠΑΣΟΚ που δεν ανταποκρίνεται σε καμία πραγματικότητα, αλλά και για να διασωθεί ο ίδιος, αφού γνωρίζει ότι όταν τα «πυρά» της λαϊκής οργής στραφούν στο ΠΑΣΟΚ θα «αγγίξουν» και τις όμορες με αυτό δυνάμεις.

... και στην αναξιοπιστία

Να δικαιολογήσουν τ' αδικαιολόγητα προσπαθούν τα στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ο γραμματέας της ΚΠΕ του ΣΥΝ Δ. Βίτσας, μιλώντας χτες στο «Κανάλι 1», δήλωσε: «Ολα δείχνουν ότι η κυβέρνηση έχει επιλέξει αυτό το δρόμο. Εχει επιλεγεί ένα μείγμα πολιτικής που εμείς προδιαγράφαμε ότι είναι μέσα στα πιθανά μοντέλα που θα ακολουθούσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ ήδη από το καλοκαίρι του 2009. Είναι περίπου το ίδιο (...) που έγινε πράξη στην Ουγγαρία και τη Λετονία τα προηγούμενα χρόνια και οδήγησαν σε καταστροφικά αποτελέσματα».

Το προδιέγραφε ο ΣΥΝ λέει απ' το καλοκαίρι του 2009. Τότε όμως γιατί ο επικεφαλής του Α. Τσίπρας ωρυόταν προχτές στη Βουλή ότι η κυβέρνηση άλλα έλεγε και άλλα κάνει, ότι ο προεκλογικός Παπανδρέου είχε δίκιο και όχι ο μετεκλογικός; Γιατί στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλουν ότι το ΠΑΣΟΚ έσπασε το «συμβόλαιο» με το λαό που σύναψε προεκλογικά; Γιατί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά έκανε λόγο για «θετικές δεσμεύσεις»; Πότε ακριβώς κορόιδευε το λαό; Εμείς λέμε και τότε και τώρα, παίζοντας καλά το ρόλο του να σκορπά αυταπάτες και σύγχυση στις λαϊκές συνειδήσεις. Και κάτι ακόμα. Οσο κι αν προσπαθούν να βρουν άλλοθι για τη συμπόρευσή τους με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν τα καταφέρνουν. Οταν ο Δ. Βίτσας, αναφερόμενος στο ΠΑΜΕ και τη ΓΣΕΕ, χρεώνει με «μεγάλη ευθύνη» τις «αντιθετικές δράσεις εντός του συνδικαλιστικού κινήματος», προσπαθεί απλώς να αποποιηθεί τις ευθύνες που αναλογούν στο κόμμα του για τη στοίχισή του με τις δυνάμεις που όχι μόνο δεν αναπτύσσουν καμία απολύτως δράση στην κατεύθυνση υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά βάζουν πλάτη για να ισχυροποιείται το κεφάλαιο κόντρα στην ταξική πάλη.

Προστασία είναι μόνο η σταθερή εργασία

Ναι, είναι αλήθεια ότι με το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις η κυβέρνηση έρχεται «να βάλει τάξη», όπως σε όλους τους τόνους διακηρύττει εδώ και μήνες. Να βάλει την τάξη που επιβάλλει η ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Να ξεκαθαρίσει στην πλουτοκρατία ότι είναι άξιος και πιστός στρατιώτης στην υπόθεση της οριστικής κατάργησης της σταθερής εργασίας. Να εξαφανίσει και την τελευταία αμφιβολία που μπορεί να υπάρχει σε έναν εργαζόμενο ότι «ε, όχι, δεν είναι φυσιολογικό και μοιραίο να δουλεύω όπως, όποτε, όταν και αν συμφέρει τη μεγαλοεργοδοσία».

Καμιά έκπληξη δεν προκαλούν αλλαγές στο ν/σ, όπως η αύξηση από τρεις σε έξι μήνες του διαστήματος που μπορεί κάποιος να απασχολεί έναν εργαζόμενο με μπλοκάκι. Δεν είναι όμως και το κύριο σημείο που επιβεβαιώνει το βαθιά αντεργατικό και ταξικό χαρακτήρα της νέας ρύθμισης. Ο ίδιος ο εγκλωβισμός των εργαζομένων σε μια συζήτηση για το πόσοι και ποιοι περιορισμοί μπορούν ή πρέπει να μπουν στην ελαστική απασχόληση είναι καταστροφικός. Ανούσιος. Αδιέξοδος.

Ερχεται σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη όλων των δυνάμεων του «ευρωμονόδρομου» που με τον έναν ή άλλον τρόπο υπερασπίζονται την «ανταγωνιστικότητα» και συγκεντρώνει σε ένα νομοσχέδιο όλα τα νομοθετήματα που κατοχυρώνουν το δικαίωμα του εργοδότη να απασχολεί τους εργαζόμενους με τους όρους και τις συνθήκες που απαιτεί το συμφέρον του. Και το κάνει σε μια περίοδο που, στο όνομα της κρίσης, κόμματα του κεφαλαίου - αστικά ΜΜΕ - εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός κάνουν στους εργάτες πλύση εγκεφάλου με κάθε τρόπο για να πειστούν, όχι μόνο ότι είναι ανάγκη να θυσιάσουν τα δικαιώματά τους αλλά και ότι αυτός είναι ο τρόπος που θα ξεπεραστούν τα προβλήματά τους. Ακριβώς επειδή αυτή η «τακτοποίηση» των εργασιακών σχέσεων είναι αυτή που έχει καθυστερήσει στην Ελλάδα, αυτή που απαιτεί εδώ και χρόνια η ΕΕ επισημαίνοντας με κάθε ευκαιρία ότι η μερική απασχόληση στη χώρα μας παραμένει πίσω.

Μόνο ενταγμένο στο συνολικό πλαίσιο των πολιτικών εξελίξεων, των στοχεύσεων και της τακτικής με την οποία η πλουτοκρατία προστατεύει τα συμφέροντά της μπορεί να εκτιμηθεί σωστά το νομοσχέδιο. Και σωστά για τον εργάτη σημαίνει ταξικά. Σημαίνει με αφετηρία την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, αλλά και την αξιοποίηση του πλούτου που υπάρχει σήμερα ο οποίος όμως καταλήγει στις τσέπες μιας χούφτας κεφαλαιοκρατών. Σημαίνει καμία οπισθοχώρηση από τη σταθερή, ανυποχώρητη, ολόπλευρη υπεράσπιση του δικαιώματος όλων σε σταθερή και με πλήρη δικαιώματα εργασία. Γιατί μόνο η σταθερή εργασία, μόνο ο μισθός που αντιστοιχεί στις σύγχρονες ανάγκες, μόνο η υποχρεωτική και αποκλειστικά δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, μόνο το 7ωρο-5ήμερο-35ωρο, μόνο οι εργασιακές συνθήκες και τα δικαιώματα που διαμορφώνονται με βάση την ανάγκη κάθε ανθρώπου να έχει ελεύθερο χρόνο, επαρκή ξεκούραση, αξιοπρεπή ζωή σημαίνει προστασία του εργαζομένου.

Κάθε παζάρι, κάθε φτιασίδωμα, κάθε «βελτίωση» για τη μερική ή την εκ περιτροπής απασχόληση, τη διευθέτηση, τη δουλειά με μπλοκάκι, τις εργολαβίες (στην οποία πρώτη και καλύτερη έτρεξε να πάρει μέρος η ΓΣΕΕ) κτλ., εξυπηρετεί μόνο την υπονόμευση των εργατικών συμφερόντων. Καθαρά πράγματα.


Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ

Τα άλλοθι της αντιλαϊκής πολιτικής...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ όλα δείχνουν ότι βρήκαν ...καινούριο παραμύθι και την ... «πάνε μακριά τη βαλίτσα». Τα μέχρι τώρα μέτρα - λένε - ήταν αναγκαία για να μας εμπιστευτεί η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τώρα, όμως, πρέπει να μας εμπιστευτεί και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, καθότι θα πληρώσει για τον περίφημο «μηχανισμό στήριξης». Ομως, επειδή το ...βλέπει λίγο αλλιώς το πράγμα, θα χρειαστούν νέα μέτρα.

Με δεδομένο ότι υπάρχει ακόμη ο ΟΟΣΑ, ένα κάρο διεθνείς τράπεζες και εκατοντάδες οικονομικοί «Οίκοι», έχουν τεράστια αποθέματα ...«δράκων» και «κακών λύκων» για να μας πλασάρουν την πολιτική τους.

Και, πάνω από όλα, για να κρύψουν ότι δρουν σε πλήρη συμφωνία και με τους οργανισμούς αυτούς (όλους μαζί), και, κυρίως, με τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.

ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΟΤΙ αυτό το Προεδρικό Διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο η αρμοδιότητα της ποντοπόρου ναυτιλίας «φεύγει» από την Λ. Κατσέλη και πάει στον Μ. Χρυσοχοΐδη, είναι ένα ...σαφέστατο υπονοούμενο;

Θέλουν να μας πουν - ίσως - πως όποιος αμφισβητήσει τα συμφέροντα των εφοπλιστών θα αντιμετωπίζει κατευθείαν τα ΜΑΤ και το «συνδικαλιστικό» της Ασφάλειας, χωρίς μεσάζοντες και φιοριτούρες;

Οχι, δηλαδή, πως γινόταν κάτι διαφορετικό μέχρι σήμερα, απλά θέλησαν να το ...επισημοποιήσουν κιόλας, για να είναι σωστά μοιρασμένα τα πράγματα.

Εκτός πάλι, αν του υπουργού Προστασίας του Πολίτη του άρεσαν από μικρό παιδί οι ...βαρκούλες και του είχε μείνει απωθημένο να είναι υπουργός σε ...θαλάσσια θέματα.

Κι επειδή τώρα τελευταία έχει πολλές σκοτούρες με την «αντι-τρομοκρατική» του δράση, σκέφτηκαν να μην του χαλάσουν το χατίρι.

Βρήκαν κι έναν εύσχημο τρόπο να το δικαιολογήσουν, λέγοντας πως το Λιμενικό Σώμα (που «πάει», επίσης, στο πρώην υπουργείο Δημόσιας Τάξης) «είναι άρρηκτα συνδεδεμένο από τη φύση του με την ποντοπόρο ναυτιλία».


Γρηγοριάδης Κώστας

Θα συμφωνήσουμε, ιδίως όταν οι βατραχάνθρωποι και οι λοιποί «σκληροί» μηχανισμοί του αντιμετωπίζουν τις απεργίες των ναυτεργατών.

Ενιαία απάντηση στο μαύρο μέτωπο

Γρηγοριάδης Κώστας

Αποστομωτική απάντηση σε όσους παίζουν με το ψευτοδίλημμα ΕΕ ή ΔΝΤ και επιχειρούν να τρομοκρατήσουν τον εργαζόμενο λαό για να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα για να μην πέσουμε «στα νύχια του ΔΝΤ», έδωσε χτες ο Ο. Ρεν, ο οποίος ήρθε να συμφωνήσει απόλυτα με τον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντ. Στρος Καν που ζήτησε μείωση μισθών και τιμών. Και βεβαίως, ως προς τους μισθούς θα τους μειώσουν δραστικά. Ως προς τις τιμές αυτές διαμορφώνονται στην αγορά με βάση τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Δηλαδή, κανένα όφελος για το λαό από τη μείωσή τους, αφού και με μειωμένες τιμές πάλι οι μισθοί δε θα φτάνουν για να ζήσουν. Και όταν το κάνουν τα μονοπώλια - μόνο αυτά μπορούν σε συνθήκες κρίσης να μειώσουν τιμές - θα ξεκληρίσουν τους αυτοαπασχολούμενους. Μιλώντας χτες σε γνωστό ίδρυμα (δεξαμενή σκέψης) των Βρυξελλών, ο αρμόδιος για τις οικονομικές και νομισματικές υποθέσεις επίτροπος δήλωσε καθαρά ότι τα μέτρα περικοπής των δαπανών που έχει λάβει η ελληνική κυβέρνηση για το δημόσιο τομέα πρέπει να επεκταθούν και στον ιδιωτικό τομέα. Με άλλα λόγια, πρέπει να μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, όπως έγινε και στο δημόσιο. Εννοείται ότι η μείωση αυτή δε θα περιοριστεί στα επίπεδα του 10%, αλλά θα είναι πολύ μεγαλύτερη και θα φτάσει στο επίπεδο του 30%, αφού τόσο υπολογίζουν οι εγκέφαλοι των Βρυξελλών ότι υστερεί η ανταγωνιστικότητα του εγχώριου κεφαλαίου σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, με πρώτα τα γερμανικά. Το συμπέρασμα είναι προφανές. Δεν υπάρχει για τον εργαζόμενο λαό καμία διαφορά ανάμεσα σε ΕΕ και ΔΝΤ. Πρόκειται για τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη που από κοινού έχουν πέσει πάνω στους λαούς για να προστατεύσουν την κερδοφορία των μονοπωλίων. Η απάντηση στο μαύρο αυτό μέτωπο ΕΕ-ΔΝΤ-κυβερνήσεων πλουτοκρατίας δεν μπορεί να είναι ενιαία. Ρήξη με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις τους, με στόχο τη λαϊκή εξουσία.

Γκρέμισμα της λυκοσυμμαχίας

Η χτεσινή δήλωση του επικεφαλής του Γιουρογκρούπ Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ότι ανησυχεί για τις «σοβαρές επιφυλάξεις» της Γερμανίας απέναντι στις «ευρωπαϊκές υποθέσεις», έρχεται απλά να επιβεβαιώσει με τον πλέον επίσημο τρόπο την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στο πλαίσιο της ΕΕ. «Το ότι αντιμετωπίζονται κατά προτεραιότητα με θεώρηση εσωτερικής πολιτικής οι ευρωπαϊκές υποθέσεις, αντί να αντιμετωπίζονται με ευρωπαϊκή θεώρηση οι υποθέσεις της εσωτερικής πολιτικής, αυτό με ανησυχεί», δήλωσε σε συνέντευξή του στους γερμανικούς «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ο Ζ. Κ. Γιούνκερ. Πολύ πιο προχωρημένες οι ανησυχίες του γνωστού «μεγαλοεπενδυτή» Τζ. Σόρος, που διαβλέπει κίνδυνο διάσπασης της ευρωζώνης και της ίδιας της ΕΕ, σε περίπτωση που η Γερμανία αρνηθεί να παίξει το ρόλο που έπαιζε πάντα και να κάνει υποχωρήσεις, εκφράζοντας μάλιστα σοβαρές επιφυλάξεις για το αν η Γερμανία έχει σήμερα τη βούληση να διατηρήσει ενωμένη την ΕΕ. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η καπιταλιστική κρίση θα βάλει σε δοκιμασία και το ευρωοικοδόμημα των μονοπωλίων με τη σημερινή μορφή του, καθώς από την αρχή της κρίσης ξέσπασε μια άγρια διαμάχη για το ποιο από τα μεγάλα κράτη - μέλη θα βγει πιο ενισχυμένο από αυτή. Η διαμάχη αυτή, στην οποία έχει εμπλακεί και το «ελληνικό ζήτημα», βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Το δίλημμα βέβαια για τους λαούς δεν είναι να πάρουν το μέρος του ενός ή του άλλου μπλοκ της λυκοσυμμαχίας, αλλά να παλέψουν για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Κράτος υπέρ του κεφαλαίου

Υποκριτική και σκόπιμη η δήθεν οργή της κυβέρνησης και των αστικών ΜΜΕ για την «ανικανότητα» των εφοριών να εισπράξουν τους φόρους. Ως κομμάτι του αστικού κράτους, και λειτουργεί υπέρ της πλουτοκρατίας η «ανικανότητα», είναι δε συνειδητή επιλογή των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας. Μόλις προχτές η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, ανέφερε στη Βουλή συγκεκριμένα στοιχεία που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, που αφορούν στο 2007, από το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών ύψους 17,7 δισ. ευρώ, πάνω από τα 15 δισ. ευρώ, δηλαδή το 85,2%, ήταν επιβεβαιωμένες οφειλές από 6.274 μεγαλοοφειλέτες, επιχειρήσεις ή φυσικά πρόσωπα, με ποσά που ξεκινούν τουλάχιστον από 200.000 ευρώ για τον καθένα απ' αυτούς. Κατά μέσον όρο, ο καθένας απ' αυτούς φέσωσε την εφορία με περίπου 2,4 εκατομμύρια ευρώ. Το γεγονός ότι δεν εισπράχτηκαν τα χρέη αυτά ασφαλώς και είναι πολιτική επιλογή. Το φέσωμα του δημοσίου από το κεφάλαιο αποτελεί στην πραγματικότητα μια άλλη μορφή ενίσχυσής του...Ομως, σ' αυτή την κατάσταση «ανικανότητας» δεν είναι μόνο ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός απέναντι στους μονοπωλιακούς ομίλους. Το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς είτε αφορούν, π.χ., υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους δουλειάς (Επιθεωρήσεις Εργασίας, κ.ο.κ.) είτε τη δημόσια υγεία, την προστασία του περιβάλλοντος, κ.ο.κ. Αντίθετα, πανίσχυροι είναι οι μηχανισμοί παρακολούθησης και καταστολής των λαϊκών αγώνων...

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Φοβούνται τους λαούς

Η ΕΕ πρωτοστατεί στη συντονισμένη επιχείρηση των ιμπεριαλιστικών κέντρων να ξαναγράψουν την Ιστορία. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, που στοχεύει ευθέως στην εργατική τάξη και στα λαϊκά κινήματα, θεσμοθετείται επίσημα ο αντικομμουνισμός και συκοφαντείται ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε. Η προαναγγελία συγκρότησης στις 21 Απρίλη, στο Ευρωκοινοβούλιο, μιας αντικομμουνιστικής «ομάδας εργασίας», με διακηρυγμένο στόχο την «ανάπτυξη μιας κοινής αντίληψης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων, συμπεριλαμβανομένου του κομμουνιστικού καθεστώτος της ΕΣΣΔ», αποτελεί νέο επικίνδυνο βήμα. Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι διαμορφώνουν τη βάση, πάνω στην οποία θα επιχειρήσουν να στήσουν ένα παραπέρα αντιδραστικό νομικό πλαίσιο για την ποινικοποίηση της ταξικής πάλης, των εργατικών και των λαϊκών κινημάτων, της δράσης των κομμουνιστικών κομμάτων.

Η «πρωτοβουλία» αυτή αποτελεί συνέχεια μιας εκστρατείας για την εξίσωση κομμουνισμού - ναζισμού, προκειμένου να δηλητηριαστούν οι συνειδήσεις των λαών, ιδιαίτερα της νεολαίας που τη θεωρούν και πιο «εύκολη υπόθεση» επειδή δεν έχει γνωρίσει και την ιστορία της πάλης των λαών και της ΕΣΣΔ κατά του φασισμού και ναζισμού, αλλά και την περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού, τη συμβολή του στη βελτίωση της ζωής των λαών. Πιστεύουν ότι η πραγματική Ιστορία έχει ξεχαστεί και ας υπάρχει η συνέχειά της από τα λαϊκά κινήματα και το κομμουνιστικό κίνημα. Αυτό θέλουν να τσακίσουν στις συνειδήσεις. Η προσπάθεια θεσμοθέτησης του σύγχρονου αντικομμουνισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ξεκίνησε από το Συμβούλιο της Ευρώπης, με την ψήφιση στις 25 Γενάρη 2006 του κατάπτυστου και φασιστικής έμπνευσης «Αντικομμουνιστικού Μνημονίου». Ακολούθησε το αντικομμουνιστικό ψήφισμα, που εγκρίθηκε στις 2 Απρίλη 2009 από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, βάσει του οποίου προτείνεται η καθιέρωση της 23ης Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων».

Μ' αυτές και άλλες συντονισμένες ενέργειες, που έχουν την πλήρη πολιτική κάλυψη και καθοδηγούνται από την ΕΕ, οι στοχεύσεις των καπιταλιστικών επιτελείων είναι πολλαπλές: Πρώτον, να εξασφαλίζονται τα νώτα του συστήματος και οι εκπρόσωποί του, αντί να απολογούνται για τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού, να προσβάλλουν τη θυσία αυτών που σκότωσαν το θηρίο του ναζισμού. Δεύτερο, να δίνουν συγχωροχάρτι στο ναζισμό και στα εγκλήματά του - εξάλλου ήταν σάρκα από τη σάρκα τους. Τρίτο, να επικαιροποιούν το πάντα ανοιχτό μέτωπο των αντιδραστικών δυνάμεων απέναντι στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, ιδεολογία και πολιτική. Τέταρτο και πιο σημαντικό, να δίνουν όπλα στη γενική επίθεση που η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της έχουν εξαπολύσει κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ώστε με τους λαούς υποταγμένους να τσακίζουν πιο εύκολα κάθε αντίσταση και κυρίως για να θωρακίζεται η εξουσία τους από μελλοντικές λαϊκές αντιδράσεις.

Ο λαός, η δύναμή του και η σοσιαλιστική προοπτική είναι αυτή που τους φοβίζει πραγματικά. Γι' αυτό και όσο κι αν προσπαθούν, δεν μπορούν να κρυφτούν. Αποκαλύπτονται και φανερώνουν ότι ο αντικομμουνισμός ήταν και παραμένει το όχημα όλων των αντιδραστικών δυνάμεων, των δυνάμεων που υπηρετούν την πλουτοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Παραδέχονται, ότι η κομμουνιστική ιδεολογία, η ένταση της ταξικής πάλης, η ανατροπή του καπιταλισμού και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, όχι μόνο αποτελούν ανάγκη των καιρών αλλά στρατεύονται γι' αυτά τα ιδανικά ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι και γι' αυτό είναι υπαρκτή απειλή για το εκμεταλλευτικό σύστημα.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ