Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ ότι το κεφάλαιο και τα κόμματά του θα οξύνουν το επόμενο διάστημα την επίθεση σε κάθε τομέα που σχετίζεται με τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, με στόχο να την καταστήσουν ακόμα φτηνότερη για τα ευρωενωσιακά μονοπώλια. Αυτό σημαίνει ότι καμιά παραχώρηση, καμιά υποχώρηση δεν πρόκειται να κάνουν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και οι σύμμαχοί τους στην Ελλάδα, κανένα φως στο τούνελ δεν πρόκειται να δει ο λαός, όσο το αστικό πολιτικό σύστημα διαθέτει την ικανότητα να ενσωματώνει τις όποιες αντιδράσεις και να αποτρέπει τη ριζοσπαστικοποίησή τους.

Σημαντικούς αγώνες είχαμε στην Ελλάδα και θα έχουμε και στο μέλλον. Σήμερα όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Οι αγώνες ασκούν πίεση, όχι όμως τόση όση χρειάζεται για να οργανωθεί μια αποτελεσματική άμυνα απέναντι στα χειρότερα που έρχονται, να αποσπαστούν κατακτήσεις και να έρθει κοντύτερα η λαϊκή αντεπίθεση. Οσο οι αγώνες δεν κατευθύνονται στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε όλα τα επίπεδα, όσο δε συνοδεύονται από κλιμακούμενη καταδίκη της πολιτικής του δικομματισμού και με απεγκλωβισμό δυνάμεων από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, τόσο το νερό θα φτάνει μέχρι τη μέση του αυλακιού. Τόσο η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα χάνουν πολύτιμο χρόνο και έδαφος στον πόλεμο που τους έχουν κηρύξει η κυβέρνηση, η τρόικα και οι σύμμαχοί τους.

Ο λαός πρέπει να προετοιμάζεται για σκληρούς και επίμονους πολιτικούς αγώνες, με πολυμορφία. Να αξιοποιεί κάθε όπλο που πιάνει στα χέρια του, για να ανοίξει ρήγματα στο σύστημα της εξουσίας του κεφαλαίου, να το αποσταθεροποιήσει. Η ψήφος ήταν ένα τέτοιο όπλο, το οποίο χρησιμοποίησε περισσότερο από κάθε άλλη φορά προς το δικό του πραγματικό συμφέρον, αφαιρώντας δύναμη από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, προσθέτοντας κι άλλο μπόι στο ΚΚΕ. Δεν είναι όμως κι αυτό αρκετό. Το αστικό πολιτικό σύστημα αναζητά και βρίσκει τρόπους να αφομοιώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αν αυτή δε βρίσκει πιο ριζοσπαστικούς τρόπους έκφρασης, αν δεν θωρακίζεται με ανώτερες μορφές οργάνωσης του λαού.

Σήμερα, αυτό που μπορεί με βεβαιότητα να οδηγήσει το λαό στην ελπιδοφόρα αντεπίθεση, είναι η οργάνωση στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, στην πόλη και στην ύπαιθρο. Το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, η ΟΓΕ είναι οι συσπειρώσεις εκείνες που μπορούν να εγγυηθούν ότι η δίκαιη αγανάκτηση δε θα σκορπίσει ακίνδυνα για το σύστημα, αλλά θα πάρει πολλαπλάσια ισχύ μέσα από το στέριωμα της λαϊκής συμμαχίας. Ηρθε η ώρα η αντίδραση στην κυρίαρχη πολιτική να εκφραστεί με οργανωμένο τρόπο ενάντια στο κεφάλαιο, στην πηγή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, μέσα στην παραγωγή, με πολύμορφους επιθετικούς αγώνες και κυρίως με την πλήρη απαξίωση και αποδυνάμωση του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η αλλαγή των συσχετισμών θα γίνεται πιο ευνοϊκή για το λαό, όσο αυτός μετράει λιγότερους εργατοπατέρες στα συνδικαλιστικά του όργανα, περισσότερα ταξικά σωματεία, χιλιάδες νέους συναγωνιστές στις ριζοσπαστικές συσπειρώσεις του εργατικού λαϊκού κινήματος. Και ταυτόχρονα μαζική πολιτική χειραφέτηση από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που θα μεταφράζεται σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.